Πήγα σε συναυλία της Αλεξίου και έγινα… μπουρλότο!

Ήρθε και στην πόλη μου, για μία ακόμη φορά, η Χαρούλα Αλεξίου μαζί με τον Στόκα και την Μπάμπαλη και είπα κι εγώ να πάω να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και να χαρώ με μουσικές και τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα.

Πήρα λοιπόν τα εισιτήρια, πήρα και την γυναίκα μου και τράβηξα προς την συναυλία. Έφθασα αργοπορημένος και δεν βρήκα και την καλύτερη θέση, αλλά είπα στον εαυτό μου «ήρθα για να ακούσω και όχι για να δω». Έτσι, βολεύτηκα μαζί με την γυναίκα μου στην άκρη του πλήθους.

Καθώς είχε πέσει πια το σκοτάδι, έκλεισαν οι προβολείς του σταδίου όπου γινόταν η συναυλία και σκέφθηκα «τώρα ήρθε η ώρα της χαλάρωσης και της ευδαιμονίας».

Εγώ μπορεί να το σκέφθηκα, αλλά δεν σκέφθηκαν το ίδιο και οι γυναίκες που καθόντουσαν ολόγυρά μου. Με το που έκλεισαν λοιπόν οι προβολείς, άνοιξαν τα δικά τους στόματα. Κουβέντες ασταμάτητες…

Μπροστά μου καθόντουσαν τρεις (3) αλλοδαπουίτες εκ Ρωσίας (θα σας γελάσω από πού ακριβώς) και μιλούσαν για έναν τύπο που τον ήθελαν όλες τους. Αντάλλασσαν πληροφορίες για τα «πάρε-δώσε» που είχε η κάθε μία από αυτές και έτρωγαν και τα μπατιρόσπορά τους (ηλιόσπορους), ανενόχλητες, χωρίς να δίνουν σημασία στον Θανάση τον Στόκα που είχε ξεκινήσει το πρόγραμμα της συναυλίας. Είχα αρχίσει να σκάω, μέχρι που σκέφθηκα να παρεμβληθώ στην κουβέντα τους και να προτείνω να τον πάρουν και οι τρεις, για να σταματήσει η κουβέντα και να χαρώ κι εγώ τα τραγούδια του Στόκα και της Μπάμπαλη…

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτές!!!

Δίπλα μου καθόταν ένα ζευγάρι και η σύζυγος (η οποία είχε φορέσει ένα στενό φόρεμα –που πας κυρά μου! Σε συναυλία πήγες όχι σε δείπνο στο Μεγάλη Βρετανία) διαμαρτυρόταν συνέχεια πως δεν χωρούσε επειδή ήταν ψηλή! Τελικά, δεν άντεξε στο να μην χωράει και σηκώθηκαν να φύγουν. Πέρασε από μπροστά μου, κι ενώ εγώ καθόμουν διαπίστωσα πως το κεφάλι της ήταν στο ύψος το δικό μου ενώ αυτή ήταν όρθια!!! Η γυναίκα Κούγιας απομακρύνθηκε από κοντά μου και ένιωσα πως έφυγε ένα βάρος…

Όμως, από πίσω μου η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί. Δύο κυρίες συζητούσαν μεταξύ τους για λεσβιακές καταστάσεις, αγνοώντας πως ο δυνατός ήχος δεν είναι δυνατόν να καλύπτει τα πάντα! Σε άλλη περίπτωση θα το διασκέδαζα, ομολογουμένως, αλλά εγώ είχα πάει εκεί για την συναυλία… Η «λογοκρισία» που επιβάλλω στον εαυτό μου, δεν μου επιτρέπει να μεταφέρω την συζήτηση, για να μην προσβάλω την ηθική όσων διαβάζουν αυτή μου την περιπέτεια!

Ταυτόχρονα, όμως, και ακριβώς πίσω μου, καθόταν μία εύσωμη κυρία, η οποία μόλις άρχισε η συναυλία, άρχισε να παίρνει τηλέφωνο σε όλους τους γνωστούς της για να τους ανακοινώσει που βρισκόταν! Για μεγάλη μου ατυχία, κάποιοι από τους γνωστούς της βρισκόταν και αυτοί στον χώρο της συναυλίας και επέμενε να τους πει που ακριβώς βρισκόταν η ίδια και επειδή ήθελε να την δουν σηκωνόταν συνέχεια όρθια και κουνούσε τα χέρια της πέρα-δώθε φωνάζοντας «εδώ είμαι, εδώ είμαι»…

Όταν βγήκε η Αλεξίου, είπα θα ησυχάσω, αλλά… δυστυχώς καμία τους δεν σταμάτησε έστω για ένα δευτερόλεπτο!!! Μάλιστα, η τελευταία, αυτή με το τηλέφωνο, πήρε σε κάποιον Μάκη και του φώναζε στο τηλέφωνο: «Μάκη ακούς; άκου Μάκη, άκου…» και προέτασσε το κινητό της για να ακούσει ο Μάκης καλύτερα.

Έλα όμως που δεν άκουγα εγώ από τις φωνές της…

Ξαφνικά, γυρίζω προς τα πίσω, αρπάζω το τηλέφωνο από το χέρι της και λέω στον Μάκη: «Άκου Μάκη σε παρακαλώ, άκου, γιατί την έχουμε «ακούσει» εμείς»!

Απορημένη με κοίταζε η χοντρή κυρία, αλλά δεν τόλμησε να πει τίποτε… Ευτυχώς και για εκείνη, αλλά και για εμένα, που δεν είπε απολύτως τίποτε. Γιατί, αν έλεγε, έχω την απόλυτη βεβαιότητα πως θα ήμουν ακόμη στο αυτόφωρο για κακοποίηση χοντρής!!!

Η βλακεία ήταν δική μου τελικά… Πήγα σε μία συναυλία και κάθισα ανάμεσα σε γυναίκες, οι οποίες είχαν φορέσει τα καλά τους ρούχα, προς επίδειξη, σε συνδυασμό με την γόβα στιλέτο. Έπρεπε να περιμένω πως δεν θα ακούσω τίποτε…

Πήρα κι εγώ την γυναίκα μου, και αποχώρησα… Όχι από την συναυλία, αλλά από το βεληνεκές των γυναικών που μου έπρηξαν τα…

Κατέβηκα στο γήπεδο, στο χόρτο και κάθισα χωρίς να νοιάζομαι αν πρασινίσει το τζιν μου… Στο κάτω-κάτω καλύτερα με λερωμένο τζιν, παρά άλλα παρατράγουδα με τις τρελές…

Έτσι, χάρηκα μία πάρα πολύ καλή συναυλία και τελικά μπορώ να πω ότι η Χάρις Αλεξίου με έκανε ακόμη μία φορά να χαρώ υπέροχα με την θεϊκή φωνή της και τους υπέροχους συνεργάτες της…

Να είσαι καλά Χαρούλα και να συνεχίσεις να μας χαρίζεις όμορφες στιγμές…

Υ.Γ. Ίσως θα έπρεπε να απαγορευτεί η είσοδος στις συναυλίες, γυναικών που έχουν ντυθεί «ανάρμοστα» (ταγεράκια, μαργαριτάρια, γόβες στιλέτο κ.λ.π.)

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση