Αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο, τότε με ποιο σενάριο κατέληξαν στα νέα μέτρα;

Του Κώστα Ροδινού 

Εδώ και καιρό διαβάζω ό,τι υπάρχει διχογνωμία μεταξύ των μελών της Τρόϊκα για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.  Ένα χρέος το οποίο παρέλαβαν στο 120% του ΑΕΠ (ας συμφωνήσουμε σ΄ αυτό γιατί με τις αλχημείες που έγιναν κανένας δεν ξέρει το πραγματικό αριθμό) και αισίως το έφτασαν στο 180%  σε τρία χρόνια. Μεσολάβησε και ένα κούρεμα, για να μη ξεχνιόμαστε! Μα έτσι μπορούσαμε να το ….καταφέρουμε και μόνοι μας! Δεν χρειάζεται κανένα…ταλέντο!

Μας λένε, λοιπόν, τώρα, πως παρά τα δυο μνημόνια και τις  επώδυνες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός, τελικά το 2020 το χρέος μας δεν θα πέσει στο 120% , άρα δεν θα είναι βιώσιμο!

Εγείρεται, επομένως, ζήτημα μείζονος σημασίας. Το ΔΝΤ, ως εκ του καταστατικού του, δεν μπορεί να χρηματοδοτεί χώρες με μη  βιώσιμο χρέος.

Και  πώς θα ξεπεραστεί το καταστατικό κώλυμα;

Οι λύσεις είναι περιορισμένες:

1. νέο «κούρεμα» με τη συμμετοχή και του δημοσίου τομέα (το λεγόμενο OSI)

2. εξαγορά ελληνικού χρέους  από τη δευτερογενή αγορά

3. ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον ESM

4. νέα μείωση των επιτοκίων δανεισμού (κάποιοι μιλάνε για 80 μονάδες βάσης)

Εδώ αρχίζουν οι διαφωνίες.

Η Γερμανία δεν θέλει το OSI.

H EKT δεν θέλει να «κουρευτούν» τα ομόλογα που διακρατεί, αλλά ούτε και να αγοράσει άλλα από τη δευτερογενή αγορά. Έτσι τουλάχιστον είπε χτές ο Ντράγκι.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον ESM συζητείται, δεν έχει πολλούς υποστηρικτές, αλλά μάλλον αποτελεί μια έσχατη γραμμή άμυνας και στο τέλος πιθανότατα θα… ενδώσουν.

Στην περαιτέρω μείωση των επιτοκίων συμφωνούν οι περισσότεροι, αλλά εδώ ανακύπτει ένα άλλο θέμα. Ορισμένες από τις χώρες που μας δανείζουν, δανείζονται οι ίδιες με υψηλότερα επιτόκια από τις αγορές! Άντε, να το περάσουν αυτό από τα κοινοβούλιά τους!

Τι απομένει;

Απομένει η επιμήκυνση.

Η επιμήκυνση, όμως, προϋποθέτει περισσότερα κονδύλια τα οποία κανένας δεν φαίνεται πρόθυμος  να δώσει! Όμως, και αν ακόμα βρεθούν τα χρήματα (λέγεται για παράδειγμα ότι θα μας επιτρέψουν να εκδίδουμε περισσότερα έντοκα γραμμάτια ή να μας δώσουν και τα ποσά από τις δόσεις που έχουν παρακρατήσει) μόνο η επιμήκυνση δεν επαρκεί για να βγεί η οικονομία από την ύφεση. Και όσο η οικονομία παραμένει σε ύφεση, δεν έχει ελπίδα.

Τούτων δοθέντων, δικαιούμεθα να θέσουμε το εξής απλό ερώτημα:

Η Τρόϊκα εδώ και μήνες διαπραγματευόταν με την κυβέρνηση τη λήψη ενός πακέτου περικοπών ύψους 13-16 δις. Αυτό που ψηφίστηκε προχτές στη Βουλή.

Όμως, αφού το χρέος δεν είναι βιώσιμο, με βάση ποιές παραδοχές  η Τρόϊκα επέμενε στη λήψη  συγκεκριμένων μέτρων;

Αφού δεν συμφωνούν στο στόχο, τότε πώς είναι δυνατόν να μας προτείνουν μέσα και πολιτικές για τη επίτευξή του;

Δεν είναι λογικά πράγματα αυτά και η προσέγγιση της Τρόϊκα  πιθανότατα βρίσκεται  και πάλι στον αέρα.

Σχεδιάζουν στο γόνατο. Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν έξω,  προσωπικά ουδεμία τους έχω εμπιστοσύνη.

Ρωτάω, λοιπόν, αφού δεν έχουν συμφωνήσει στη βιωσιμότητα του  χρέους, τότε με ποιό σενάριο και ποιά δεδομένα μας επέβαλλαν αυτό το βάρβαρο πακέτο λιτότητας;

Πάσα απάντηση, δεκτή…..

ΥΓ. Υπενθυμίζω οτι σ΄εκείνη την περίφημη Σύνοδο Κορυφής, τον Οκτώβριο του 2011, που αποφασίστηκε το PSI, η ίδια η κα Μέρκελ δήλωσε δημοσίως ότι η προηγούμενη έκθεση της Τρόϊκα (εκείνη με την οποία κατά τον κ. Βενιζέλο είχε μπεί πάτος στο βαρέλι) στηρίχθηκε σε λάθος δεδομένα για αυτό και πήρε τη θέση που της άξιζε, στον κάλαθο των αχρήστων..

Μήπως, λοιπόν, και πάλι πήραμε μέτρα για να …βοηθήσουμε  την τρόϊκα να συντάξει μια έκθεση που δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα του χρέους; Άρα δεν λύνει και το πρόβλημα;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση