Όταν ο «γκρίζος λύκος» ειν’ εδώ...
Κάποιος πρέπει να βγει να τον κυνηγήσει
Ο «γκρίζος λύκος» στην αναμπουμπούλα χαίρεται και κυρίως όταν αυτή έχει να κάνει με την αμερικανική πολιτική αβεβαιότητα, έτσι όπως ξέρει να την τροφοδοτεί ο φίλος του ο καλός, ο Ντόναλντ Τραμπ.
Καλές σχέσεις με τη δημοκρατία και τις συνταγματικές λειτουργίες της στη χώρα του δεν είχε ποτέ ο ωθούμενος προς την έξοδο πρόεδρος, όπως δεν είχε και με τους θεσμικούς συνεργάτες του, τους οποίους άλλαζε τον έναν μετά τον άλλον.
Δημιούργημα της βαθιάς κρίσης που διέρχεται όχι μόνο η αμερικανική κοινωνία αλλά και το κουρασμένο πολιτικό σύστημα που τη διοικεί είναι, το οποίο βεβαίως λέει ότι θέλει ν’ αλλάξει, όχι όμως βάζοντας μπρος δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες αλλά το «έτσι θέλω».
Το ίδιο ακριβώς κάνει με την εξωτερική πολιτική της χώρας του αγνοώντας πολλές φορές αποφάσεις, υποδείξεις και επισημάνσεις των αμερικανικών θεσμών. Κι αν μάλιστα βγάζουν οι επιχειρήσεις του κέρδος από τις πρωτοβουλίες που ξεδιπλώνει, ακόμα καλύτερα γι’ αυτόν.
Εμφανές είναι πως δημιούργημα της ίδιας πολιτικής αναποτελεσματικότητας είναι και ο αντίπαλός του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος πάντως θα πρέπει να ομολογηθεί, ότι δεν ράβεται στον ίδιο ράφτη με τον Τραμπ ούτε έχει απασχολήσει ποτέ σοβαρά τους εντεταλμένους να παρακολουθούν τη συνταγματική συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Απλώς είναι πεπερασμένος, άρα δεν πείθει ότι εκφράζει κάτι καινοτόμο, κάτι ανατρεπτικό και δημιουργικό μαζί, γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να καταφέρει το ποθητό στους δημοκρατικούς «νοκ άουτ» στον αντίπαλό του.
Από αυτή την αναμέτρηση ίσως πηγάζει και το σοβαρότερο πρόβλημα που αναδεικνύεται στην παρούσα αμερικανική κρίση, αυτό της εκπροσώπησης των πολιτικών δυνάμεων: τόσο οι ρεπουμπλικάνοι όσο και οι δημοκρατικοί δεν κατάφεραν αν αναδείξουν ένα νέο πρόσωπο για τη διεκδίκηση της εξουσίας. Κανένας από τους δυο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «νέο αίμα» ή χαρισματικός «ανατέλων αστέρας», φορέας της μεγάλης αλλαγής.
Αυτήν ακριβώς την κατάσταση είναι που αξιοποιεί στο έπακρο ο άλλος «ετσιθελιστής» της διεθνούς σκηνής, ο Ταγίπ Ερντογάν, επιχειρηματίας κι αυτός (εκπροσωπούμενος από επιφανή μέλη της οικογενείας του), του οποίου οι δραστηριότητες, ως τέτοιος, ελέγχονται από την αμερικανική δικαιοσύνη, αλλά αδιαφορεί ο Αμερικανός πρόεδρος, ίσως επειδή είναι η ίδια δικαιοσύνη που ψαχουλεύει τη νομιμότητα και μερικών εκ των επιχειρήσεων συμφερόντων του ιδίου.
Όλα αυτά θα αποτελούσαν μια πολύ προσωπική αντίληψη περί διακρατικών σχέσεων των δύο ανδρών που σίγουρα δεν θα μπορούσε να παραμείνει ανέλεγκτη και χωρίς επιβολή κυρώσεων, αλλά το θέμα θα σταματούσε εκεί. Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο που προβληματίζει τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και την Ευρώπη.
Είναι οι σχέσεις του κρατικού μηχανισμού της Τουρκίας υπό την υψηλή καθοδήγηση του Τούρκου προέδρου με την ισλαμική τρομοκρατία. Είναι αυτές οι σχέσεις που έθρεψαν τον ISIS, αυτές που ευθύνονται για τις απάνθρωπες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, αυτές που διέλυσαν κρατικές οντότητες και άλλαξαν σύνορα χωρών, αυτές επίσης που τώρα απειλούν να σπείρουν την αποσταθεροποίηση και στην ευρωπαϊκή ήπειρο, επειδή τινές εκ των ηγετών της δεν κάνουν ο,τι θέλει ο νεοσουλτάνος.
Χώρες με μεγάλη ανοχή στη θρησκευτική και πολιτική διαφορετικότητα, την εθνική προέλευση και την κοινωνική συνείδηση του καθενός, όπως η Γαλλία, ή πιο προσεκτικές με αυστηρότερους κανόνες αλλά σίγουρα δημοκρατικές, όπως η Αυστρία, δοκιμάζονται από τον ISIS, επειδή ούτε ο Εμανουέλ Μακρόν ούτε ο Σεμπάστιαν Κουρτς παραμένουν απαθείς στην τουρκική επεκτατικότητα αφού ευθέως απειλεί τα συμφέροντα των χωρών τους και της ηπείρου ολόκληρης.
Ότι εκφράζονται οι ηγέτες αυτοί υπέρ της Ελλάδας δεν οφείλεται σε συναισθηματικούς λόγους (δεν υπάρχουν τέτοιοι στην πολιτική και ιδίως στη διεθνή), αλλά στα κοινά συμφέροντα των χωρών τους. Αν αφήσουν ανενόχλητο το νέο Σαράι, θα δουν πρώτη τη χώρα μας να καταρρέει υπό την απειλή ή και χρήση βίας κι αμέσως μετά τις δικές τους υπό την ισλαμική τρομοκρατική βία, να γκρεμίζονται τα συμφέροντά τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γάλλος πρόεδρος κήρυξε παράνομους τους «γκρίζους λύκους» κάνοντας σαφές ότι όχι μόνο γνωρίζει την πατρότητα των τρομοκρατικών επιθέσεων που δέχτηκε η χώρα του αλλά και την αποφασιστικότητά του να τους ξεδοντιάσει.
Ανάλογα σκληρά μέτρα αναμένονται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ ήδη η Ελλάδα έχει γίνει πολύ πιο αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των διερχομένων με όχημα το «μεταναστευτικό» από το έδαφός της τζιχαντιστών, περισσότερο αποτρεπτική στις εξ ανατολών επιχειρούμενες εισβολές ανεξέλεγκτων προσώπων και λιγότερο ανεκτική σε περίεργες συμπεριφορές των διαφόρων προσφύγων και «προσφύγων».
Η Γαλλία παίρνει κεφάλι στην Ευρώπη και από κοντά κινείται η Αυστρία κινούμενες στο κενό που έχει δημιουργήσει η Γερμανία, αδύναμη λόγω συμφερόντων να υψώσει ανάστημα απέναντι στην Τουρκία.
Οι στιγμές που έρχονται είναι κρίσιμες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν και έχουν δοκιμαστεί σκληρά στο παρελθόν από την τρομοκρατία, ολιγωρούν, επίσης λόγω συμφερόντων όχι κρατικών αυτές αλλά προσωπικών του Ντ. Τραμπ. Η επομένη των εκλογών θα δείξει πολλά περισσότερα.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
HellasJournal
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...