Το βουνό δεν γκρεμίζεται με κουταλάκια

Του Χρήστου Χωμενίδη

Διατάσσοντας τη δολοφονία του -τουλάχιστον αμφιλεγόμενου- Κασέμ Σουλεϊμανί, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε το ένα τουλάχιστον μάτι του στραμμένο στις προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου. Το ομολογούν αυτό, πίσω απ’ τις λέξεις, ακόμα και κάποιοι από τους υποστηρικτές του. Είναι έως και κωμικοτραγικό εκείνος που εξελέγη υποσχόμενος την απεμπλοκή της χώρας του από τα ανοιχτά διεθνή της μέτωπα, που επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία ότι η Αμερική πρέπει να ασχοληθεί με τα τού οίκου της, να ανοίγει σήμερα τον ασκό του Αιόλου στη Μέση Ανατολή. Και να περνιέται για αρχιστράτηγος του "ελεύθερου χριστιανικού κόσμου" κατά των μωαμεθανών "βαρβάρων". Την ωμότητα -ο ίδιος θα την έλεγε δυναμισμό- που επιδεικνύει δεν θα τη διανοούνταν οι προκάτοχοι του, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι. Και προφανώς δεν αποτελεί τη μόνη ανακολουθία του κυρίου Τραμπ καθ’ όλον τον δημόσιο βίο του...

Εκείνο που πρέπει να μάς προβληματίσει είναι ότι ο κύριος Τραμπ, λειτουργώντας έτσι, πράγματι αυξάνει τις πιθανότητες επανεκλογής του. Εάν δε στα σοβαρά νοιαζόμαστε για το τι μέλλει γενέσθαι στη γειτονιά μας και στον κόσμο, το να καταφεύγουμε σε ανόητα στερεότυπα του τύπου "οι Αμερικάνοι είναι αφελείς" ή να ερμηνεύουμε τα γεγονότα συνωμοσιολογικά –"ο Τραμπ υπέκλεψε τη νίκη του το 2016"- περισσότερο συσκοτίζουν παρά φωτίζουν την αλήθεια.

Οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ δεν είναι πιο αφελείς, πιο επιπόλαιοι ή πιο αστοιχείωτοι από τους πολίτες άλλων χωρών. Το γεγονός ότι έχουν διαφορετικούς κώδικες, ότι στερούνται ίσως τη φινέτσα της Ευρώπης ή την αρχαία σοφία της Ασίας (σοφία που ουδόλως προφυλάσσει τους λαούς της από τους πολέμους και τους δεσποτισμούς), δεν τους καθιστά υποδεέστερους. Κάθε άλλο. Η επιστημονική, τεχνολογική και καλλιτεχνική ισχύς της Αμερικής είναι οφθαλμοφανέστατη σε όποιον δεν φοράει παρωπίδες.


Αναφορικά με τα αθέμιτα μέσα που επιστράτευσε ο Ντόναλντ Τραμπ για να επικρατήσει της Χίλαρι Κλίντον, όσοι -ορθώς- ζητούν να ρίξει άπλετο φως η δικαιοσύνη, δεν ισχυρίζονται ρητά ότι εκείνα έκριναν το αποτέλεσμα. Παρέβη τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού; Ναι, σύμφωνα με ισχυρότατες ενδείξεις. Έβαλε τρικλοποδιές στην αντίπαλό του; Αναμφισβήτητα. Θα κέρδιζε αλλιώς η Χίλαρι; Χμμμ…

Είτε μάς αρέσει είτε όχι, ο Ντόναλντ Τραμπ εφαρμόζει πιστά τους κανόνες της ηγεσίας όπως έχουν διατυπωθεί από τον Αριστοτέλη και τον Μακιαβέλι, όπως τους είχαν ενστερνισθεί όλοι όσοι άφησαν βαθύ ίχνος -θετικό ή αρνητικό- στην ανθρώπινη Ιστορία.

Απευθύνεται, πρώτον, στην κοινωνία ως σύνολο και όχι σαν άθροισμα μειονοτήτων. Μιλάει στη γλώσσα του στον μέσο πολίτη, ο οποίος -ας το χωνέψουμε- δεν έχει εξεζητημένες συνήθειες ή επιθυμίες ούτε και φλέγεται να διατρανώσει τη διαφορετικότητά του. (Όλοι είμαστε διαφορετικοί, καθένας με τον τρόπο του.) Το λεξιλόγιό του είναι φτωχό, οι τρόποι του χοντροκομμένοι κι όμως αυτά ακριβώς συνιστούν πλεονεκτήματα, όπλα στην πολιτική επικοινωνία.

Προβάλλει πειστικά τού ισχυρού αρχηγού και ας μην το βοηθάει η ηλικία και η εμφάνισή του. Τι βλέπουν οι ψηφοφόροι του; Όχι έναν εβδομηνταπεντάρη με πορτοκαλί μαλλιά και με άφθονους σκελετούς στην ντουλάπα του. Αλλά έναν τύπο δυναμικό, ο οποίος δεν διστάζει να πάρει αποφάσεις, να βάλει τα χέρια του στη φωτιά.

Δίνει νόημα και όραμα.

Ποιο είναι το νόημα; Ο χαμηλότερος -για αυτό και ευκολότερα κατανοητός- παρονομαστής. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ραχοκοκκαλιά της Αμερικής παραμένει λευκή, χριστιανική, πιστή στις παραδοσιακές αξίες της. Έχοντας ζήσει δύο μήνες, το 1997, στην Άιοβα- στην καρδιά των μεσοδυτικών πολιτειών- σάς διαβεβαιώνω ότι ο κόσμος ήταν απολύτως ικανοποιημένος δουλεύοντας, καταναλώνοντας, νυμφευόμενος από τα είκοσι ή τα εικοσιπέντε, πίνοντας μπύρες και πηγαίνοντας πικ-νικ. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι τόσο αλλαζών ώστε να τους απορρίψω για αυτό. Ποιο το όραμα; Το να ευημερούμε, οι περισσότεροι, με ασφάλεια. Τόσο απλά.

Μην παρεξηγηθώ. Δεν θεωρώ τον Ντόναλντ Τραμπ μεγάλο ηγέτη. Τουναντίον. Οι φανφαρονισμοί και οι τυχοδιωκτισμοί του αποδεικνύουν το βαθύ εσωτερικό του έλλειμμα. Όπως οι κακοί χορευτές κουνούν τα πόδια τους όσο πιο γρήγορα μπορούν για να μην καταλάβεις πως στερούνται ρυθμού, έτσι και ο κύριος Τραμπ πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο, απ’τη μια δράση στην επόμενη ζαλίζοντας -και παρασύροντας συχνά- τον λαό του.

Ξέρω ωστόσο ότι με αντιπάλους παλαιομαρξιστές, ακτιβιστές ή απλώς εξωτικούς στα μάτια του μέσου ανθρώπου, αέρας θα φουσκώνει τα πανιά του. Το βουνό, έλεγε ο πατέρας μου, δεν γκρεμίζεται με κουταλάκια…

Ο Μπάρακ Ομπάμα έχει ήδη προειδοποιήσει εμμέσως πλην σαφώς το Δημοκρατικό Κόμμα. Είθε να μην αποδειχθεί Κασσάνδρα.

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση