Οι τραγικές αγκυλώσεις της Ελλάδας για τα 12 μίλια και την ΑΟΖ

Η επείγουσα υπέρβασή τους

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Μετά από τον Ανδρέα Παπανδρέου όλες οι ελληνικές κυβερνήσει, ανεξαρτήτου κομματικού χρωματισμού, κινήθηκαν ακριβώς σε μία ίδια γραμμή πλεύσης όσο αφορά την εξωτερική πολιτική τους.

Μόνο στη αρχική φάση της κρατικής παρουσίας του Σύριζα πήγε να εκδηλωθεί μια κάποια απόκλιση, ως φυσιολογική συνέπεια των «προγραμματικών» ιδεολογικών προθέσεών της, οι ερμηνευτές της οποίας όμως γρήγορα, πολύ γρήγορα, παραμερίστηκαν χωρίς πολλές κουβέντες και πετάχτηκαν έξω από κόμμα και κυβέρνηση ή επέλεξαν να απομακρυνθούν οι ίδιοι μην έχοντας μπροστά τους παρά εχθρούς και αρνητές των ιδεών τους.

Οι «λογικές» του δυτικόφρονου ευρω-αμερικανικού politically correct είχαν κατά κράτος επιβληθεί και επικρατήσει στην «πρώτη φορά αριστερά».

Από κει και πέρα η ομοιομορφία και η απαράλειπτη υπακοή στα ίδια σχεδόν απαράλλαχτα πολιτικά κελεύσματα, κίνητρα και προστάγματα υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει σαν ένα είδος τυφλής αφοσίωσης σε άνωθεν, μη ομολογούμενες, ασφαλώς, αλλά πασίγνωστες εντολές ή εκβιάσεις η οποιαδήποτε παραβίαση των οποίων όχι μόνο δογματικά απαγορεύεται, αλλά φαίνεται πως είναι και η βασική αιτία του γενικευμένου, εκτεταμένου φοβικού συνδρόμου που διακατέχει τις κυβερνητικές νομενκλατούρες και εκφράζεται ανοιχτά πια και καθαρά σε όλες τις εκφάνσεις των ελληνικών εξωτερικών σχέσεων σαν μια «ψυχολογικο-σαρκική φορεσιά» που δύσκολα πλέον καμουφλάρεται εκπέμποντας την αλγεινή εντύπωση πως τελικά δύσκολα μπορεί να αλλάξει ενώ παρασέρνει, δυστυχώς, ολόκληρο τον ελληνικό λαό που δέχεται τις συνέπειες.

Οποιοσδήποτε νοήμων (και εχέφρων) άνθρωπος μένει υπερκατάπληκτος παρατηρώντας πώς και πόσο οι Έλληνες πολιτικοί εμμένουν στα τεράστια και τραγικά όσο και απαράδεκτα λάθη τους επιτρέποντας με τις υποχωρήσεις τους και δίνοντας συνέχεια ερείσματα (σ)τους «παραδοσιακούς εχθρούς» ώστε αυτοί να τσιλιμπουρδίζουν χωρίς ούτε καν «αιδώ και περίσκεψη».


Έτσι όπως τα πράγματα εξελίσσονται, δεν μπορούμε να μη αναλογιστούμε ότι οι Τούρκοι ειδικά ψάχνουν και βρίσκουν (και επωφελούνται από) όλες τις αφορμές για να «καρφώσουν» κάπου την Ελλάδα, να την «μειώσουν», με απώτερο σκοπό βαθμηδόν να την εξαφανίσουν απ΄ τη διεθνή σκακιέρα, όπως εξάλλου κάνουν και με την Κυπριακή Δημοκρατία, επισήμως γι ‘ αυτούς «εκλιπούσα», ενώ απ ‘ την άλλη, οι Έλληνες ειδικά μένουν σε (και τιμωρούνται από) όλες τις χαμένες ευκαιρίες για να επιφέρουν πλήγματα στην Τουρκία, να την καθηλώσουν στις παρανομίες της, με το αποτέλεσμα να μη διαθέτουν την αναγκαία πειθώ που θα πάρει τους άλλους (τρίτους) με το μέρος τους – όχι μόνο, αλλά και, το χειρότερο, σαν συνέπεια, να μην είναι σε θέση να συγκροτήσουν με άλλες χώρες μια δεσμευμένη και αποτελεσματική ομάδα αλληλοπροστασίας όχι μόνο με λόγια, αλλά προ πάντων με πράξεις.

Γι’ αυτό φταίει οπωσδήποτε το ότι η Ελλάδα δεν μερίμνησε ποτέ να συνάψει πραγματικές αμυντικο-στρατιωτικές συμφωνίες με άλλες «χρήσιμες» χώρες της περιοχής που θα της διασφάλιζαν ΚΑΙ στις θάλασσες ένα επιθετικό και αποτρεπτικό πρόσημο.

Και εδώ αμέσως, προκαταρτικά, επισημαίνουμε πως το πρωταρχικό σφάλμα των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών είναι που συνηθίζουν να λένε, νομίζοντας πως λένε κάτι το έξυπνο και θαυμαστό, ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα(!), τρομερό σφάλμα που υποβιβάζει στα μάτια των Τούρκων αλλά και των άλλων χωρών την ελληνική εξωτερική πολιτική σε κάτι που «δεν είναι ούτε κρέας ούτε ψάρι»: μια ανώνυμη, βολεμένη με ό, τι επιβάλλουν οι άλλοι, χωρίς νεύρο και ορμή σκιώδη παρουσία.

Ε όχι, η Ελλάδα διεκδικεί, πρέπει να διεκδικεί, έχει να διεκδικήσει και δικαιώματα, και εδάφη, και θαλάσσιο χώρο, όχι μόνο απ’ την Τουρκία, αλλά και από άλλες χώρες στη «γειτονιά» της. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην διεκδικεί όταν οι άλλοι γείτονες όλο κάτι διεκδικούν το ελληνικό και χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα.

Πάντως. πηγαίνοντας λίγο πίσω στον χρόνο, αν το καλοσκεφτούμε, φαίνεται πως η «φιλοσοφία» της «μοιρασιάς» των τριών «μεγάλων» της Γιάλτας συνεχίζει και σήμερα να ασκεί την κηδεμονία της πάνω στην Ελλάδα, με μία βασική παρατήρηση: πως την επιρροή της Γιάλτας τη βρίσκουμε ακέραιη ακόμα μόνο στην Ελλάδα, ενώ εξαφανίστηκε παντελώς σε όλες τις άλλες βαλκανικές χώρες όπου η αμερικανική παρουσία εκτόπισε τελείως τον προηγούμενο συμφωνημένο (στη Γιάλτα) αντίθετο ιδεολογικό προσδιορισμό, με ό, τι αυτό συνεπάγεται στα πολιτικο-στρατιωτικά δρώμενα.

Τελικά στην Ελλάδα η μόνη «αλλαγή» που έχει επέλθει ήταν το «πέρασμά» της από την αγγλική στην αμερικανική εξουσία (άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε το ρούχο του αλλιώς), με τις συνέπειες ωστόσο της αγγλικής πολιτκκής να έχουν αφήσει αρκετά μελανά σημεία που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Μέσα λοιπόν στην pax americana, που δεν πρόκειται ωστόσο ποτέ να προστατέψει στρατιωτικά τα ελληνικά συμφέροντα, τα ελληνικά κυβερνητικά «συνεργεία» είναι τώρα 70 χρόνια που «βασιλεύουν» σαν πιστά παιδιά του θείου Σαμ, σε μια πολιτική ροή οι συνιστώσες της οποίας είναι όλες χαραγμένες στον Λευκό Οίκο προς απαράβατη γνώση και γενική χρήση στο σύνολο των τομέων των εξωτερικών σχέσεων αλλά και των εσωτερικών διεργασιών.

Η επελθούσα, μερικά χρόνια μετά τη Γιάλτα, είσοδος στον ευρωπαϊκό κοινοτικό ιστό, ανεξαρτήτως ονομασίας του, δεν σήμανε, ούτως ή άλλως, καμία πολιτικο-δογματική αλλαγή, μιας και η ταύτιση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής» πολιτικής με εκείνη των ΗΠΑ υπήρξε έως πρότινος απόλυτη, επαρκώς σχετικά βοηθούντος και της σφικτής ιδεολογικής πρόσδεσης μέσα στα απαράβατα δώματα του ΝΑΤΟ.

Έτσι βλέπουμε πως αν η Ελλάδα, άκρως έως φανατικά πιστή στον υπερατλαντικό άρχοντά της, είναι παράδειγμα (προς αποφυγήν) για όσο αφορά την πραγματοποίηση των συμφερόντων της και το άκρων άωτον της στατικής, ανενεργούς πολιτικής όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στο Ιόνιο και στη Μεσόγειο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως πρόκειται για κατάσταση που οφείλεται στις αμερικανικές, πλείστες και διαχρονικές, απαγορεύσεις, «παραινέσεις», «συμβουλές», τελικά και πολύ απλά στα αμερικανικά «θέλω» στην Ευρώπη που αποκλείουν μια Ελλάδα ελεύθερη να κάνει «του κεφαλιού της» για το «καλό» της.

Με αυτά και με αυτά η Ελλάδα συνέχεια κάτι χάνει, όλο κάτι δίνει, χαρίζει σους άλλους, «φίλους» και εχθρούς.

Το αποτέλεσμα; Το περίφημα «δυο μέτρα και δυο σταθμά»!

Έτσι, λ.χ. πολύ απλά ενώ οι ΗΠΑ, μολονότι δεν επικύρωσαν την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. ανακήρυξαν και οριοθέτησαν τις ΑΟΖ τους σε όλες τις ακτές τους και σε όλα τα νησιά τους, δεν «επιτρέπουν»(!!) να κάνει το ίδιο και η Ελλάδα!
Και επειδή το είπε ο τάδε Φίλιπ Γκόρντον, έγινε «νόμος της Ελλάδας»! Τρελά πράγματα, βέβαια, για μια χώρα που είναι σοβαρή, αξιοπρεπής, που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία της εναντίον των πάντων, απόλυτα φυσιολογικά όμως για μια χώρα-μπανανία ή μαϊμού, αν προτιμάτε, που ταπεινώνεται διαχρονικά για να ακολουθήσει τις πολιτικές που οι άλλοι «έραψαν» γι’ αυτήν.

Δεν μένει παρά να μάθουμε ή να μας πούνε σε ποια από τις δυο αυτές «κατηγορίες» νοιώθουν ότι ανήκουν οι Έλληνες κυβερνώντες, διότι θα πρέπει να μας πουν επίσης τί θα γίνει εάν παραβούμε (παραβούν) τα λόγια του Προφήτη-Γκόρντον όπως και πού είναι γραμμένα στο UNCLOS τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» των ΗΠΑ σχετικά με τον εαυτούλη τους και την Ελλάδα, όταν έρχονται για να μας κάνουν μάθημα και μας κουνάνε το δάχτυλο για να τους λέμε, αιώνιοι μέτοικοι, yes sir!

Και να ΄ταν μόνο αυτό… γιατί ενώ και η ΕΕ υπέγραψε σαν συλλογικός οργανισμός την Σύμβαση και αναγνωρίζει de jure και de facto τις ΑΟΖ όλων των ευρωπαϊκών κοινοτικών χωρών ακριβώς έτσι όπως εμφανίζονται στους χάρτες με γνώμονα το UNCLOS, αποφεύγει κάθε δυναμική επέμβαση ώστε ΚΑΙ η Ελλάδα να υποστηριχθεί και να ανακηρύξει/οριοθετήσει την νόμιμη ΑΟΖ της με βάση τον ίδιο γνώμονα UNCLOS που η ΕΕ δέχεται.

Και δεν βρέθηκε έως τώρα ένας, μόνο ένας;(!) αρχηγός κυβέρνησης ή/και ΥΠΕΞ να «επαναστατήσει» επιτέλους σε αυτό το κυριολεκτικό «θάψιμο» των ελληνικών διεθνών δικαιωμάτων: να υποθέσουμε επειδή όλοι τους «τα βρήκαν» στο παλιό καλούπι του «υπάκουου παιδιού» σε ξένα συμφέροντα=θάνατος για τα ελληνικά συμφέροντα;
Ειλικρινά, με το χέρι στη καρδιά, δεν μπορεί να πει κανείς πως οι Έλληνες «πολιτικοί άνδρες» από το 1919 και μετά, και εξαιρώντας τα πέντε χρόνια του πολέμου, έκαναν κάτι που να ευνόησε την Ελλάδα, να την έκανε μεγαλύτερη, ισχυρότερη, πολιτικά αξιόλογη, με αξιοσέβαστη φωνή και κατάλληλες δυνατές συμμαχίες, με κερδοφόρες διακρατικές συμφωνίες για το εθνικό συμφέρον και την αξιοπρόσεκτη στρατιωτική παρουσία.

Όλο το αντίθετο. Και εκτός αυτού. προστέθηκε και η βαθύτατη πολιτικο-οικονοιμική διαφθορά, τα υποχρεωτικά «μνημόνια» και το ξεπούλημα των «χρυσαφικών» της χώρας στους ξένους.

Αληθεύει πως για τα 350 δις και βάλε της «τρύπας» των 2009-2010, που βούλιαξε την Ελλάδα και για την οποία όλοι οι πολιτικοί υπήρξαν αθώοι και ατιμώρητοι, οι Έλληνες θα πληρώσουν έως το 2060;

Η συνειδητή και συνεχή απεμπόληση των δικαιωμάτων μιας χώρας από τους κυβερνήτες της προς όφελος και συμφέρον τρίτων χωρών έχει ένα όνομα, και κανονικά θα έπρεπε να έχει και μια τιμή κόστους, όπως γνωρίζουμε. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι εάν ο λαός αυτής της χώρας το γνωρίζει και τί κάνει επ’ αυτού.

Κάτι τέτοιο, mutatis mutandis, συμβαίνει σήμερα και με τον ίδιο τον Αμερικανό Πρόεδρο και τα οικονομικά ή/και προσωπικά συμφέροντά του σε σχέση με τα εθνικά και γεωστρατηγικά τοιαύτα.
Είναι το ίδιο «παιχνίδι» που παίζεται στην Ελλάδα (το βλέπουμε, και ο ντόπιος πληθυσμός το βιώνει) από δεκαετίες τώρα και όσο περνάει ο καιρός άλλο τόσο γίνεται αφόρητο διότι ξεκάθαρα αποβαίνει σε τεράστιο κέρδος των εχθρών της, αλλά βεβαίως και των λεγόμενων «φίλων» της (αν και, μιλώντας για συμφέροντα, κανείς δεν είναι φίλος κανενός, εκτός εάν υπάρχουν μεταξύ τους συμφέροντα αλληλένδετα, όπως η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε προ πολλού δημιουργήσει).

Ας πάρουμε λ.χ. ένα παράδειγμα και ας θυμηθούμε μια κατάσταση του είδους:

στο Ιόνιο η Ελλάδα όχι μόνο δεν ανακηρύσσει και οριοθετεί της ΑΟΖ της, μολονότι στο πρόσφατο παρελθόν ένα είδος «μεσαίας γραμμής» έχει ήδη συμφωνηθεί, αν και κάπως εις βάρος της,
αλλά ούτε και επεκτείνει τουλάχιστον τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, συνεχίζοντας να είναι η μόνη χώρα στο κόσμο «κολλημένη» στα ξεπερασμένα πια 6 μίλια!

Γιατί αυτή η αρνητική συμπεριφορά;

Ακούσαμε να γίνεται λόγος για «διαμαρτυρίες» της Ιταλίας και «απαιτήσεις» της να μην «διαταραχθούν» τα δήθεν «παραδοσιακά δικαιώματα» των Ιταλών ψαράδων να αλιεύουν έως τα 6 μίλια, δηλαδή σε απόσταση 6 μιλίων από τις ελληνικές ακτές, όπου φαίνεται πως έχει ακόμη ψάρια, ενώ στις ιταλικές ακτές τα ψάρια έχουν σχεδόν όλα εξοντωθεί.

Δεν κατάλαβα: τί σόι «παραδοσιακά δικαιώματα» μπορεί να υπάρχουν ώστε να έρχονται ξένοι ψαράδες να ψαρεύουν στα δικά μου νερά και εγώ να τους αφήνω και να μην αντιδρώ!

Το Δίκαιο της Θάλασσας του UNCLOS δεν νομίζω να προβλέπει κανένα «παραδοσιακό δικαίωμα» υπέρ κάποιου σε θάλασσα ή αλλού – και αυτή η γελοιότητα πρέπει κάποια μέρα να πάψει. Φίλοι να είμαστε, αλλά όχι και ανόητοι.

«Παραδοσιακά δικαιώματα» μπορούσε κάποιος να «βαφτίσει» δήθεν δικαιώματα πάνω σε κάποιον υφιστάμενό του στη μεσαιωνική εποχή, όπως π.χ. το απεχθές jus primae noctis του αφεντικού πάνω στη νιόνυμφη υφιστάμενού του, όχι σήμερα όπου η προεξέχουσα έννοια του «εθνικού συμφέροντος» δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανεχθεί την ύπαρξη, μέσα στον ίδιο του τον χώρο, κανενός άλλου συμφέροντος τρίτου.

Η μη ανακήρυξη και οριοθέτηση της ΑΟΖ της στο Ιόνιο, στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο πάει να κοστίσει πολύ στην Ελλάδα εάν συνεχίσει να τρέμει από τον φόβο του τί θα κάνουν οι Ιταλοί, οι Τούρκοι ή οι Αμερικανοί. Και ετούτο το «πολύ» δεν θα είναι ορισμένου χρονικού διαστήματος, περαστικό, αλλά απολύτως αορίστου χρόνου, μακροχρόνιο όσο δεν το φαντάζονται οι πολιτικοί ταγοί και ο υπομονετικός (μήπως αποχαυνωμένος στα αμέτρητα καφέ και βλακώδη τηλεοπτικά παιχνίδια και διαγωνισμούς τραγουδιού) ελληνικός λαός.

Στη Ιταλία λέμε: canta che ti passa, τραγούδα και θα σου περάσει! Σε τέτοιο σημείο όμως φτάσαμε;

Αλλά δυστυχώς, το ακόμη πιο επικίνδυνο είναι πως η μείωση της Ελλάδας και των δικαιωμάτων της δεν θα σχετίζεται μόνο με κάποιο χρονικό διάστημα διάρκειας, αλλά περισσότερο και με απώλεια κάποιας εδαφικής κυριαρχίας, μην το λησμονούμε.

Η Ελλάδα δεν ανακήρυξε ποτέ την ΑΟΖ της και τα χωρικά της ύδατα είναι περιορισμένα στα 6 ν.μ., .όπερ σημαίνει ότι από τα 6 μίλια και ένα μέτρο όλη η άλλη θάλασσα είναι διεθνή ύδατα.

Και όπως ξέρουμε, τα διεθνή ύδατα ανήκουν στους πάντες και οι πάντες μπορούν να κάνουν «δουλειές» εκεί.

Τί θα κάνει λοιπόν η Ελλάδα, τί θα κάνουν πρωθυπουργός, ΥΠΕΞ, ΥΠΕΣ και όπλοι οι άλλοι «επίσημοι» εάν έρθουν οι Τούρκοι και αρχίσουν έρευνες για υδρογονάνθρακες ή φέρουν τρυπάνια για αντλήσεις;
Ποιον διεθνή νόμο θα επικαλεστούν ικανό να εμποδίσει τους Τούρκους, όταν πέραν των μίζερων 6 μιλίων κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων στο τεράστιο τόξο των ελληνικών ακτών, ούτε υφαλοκρηπίδα έχουν προσδιορίσει και διεθνοποιήσει, ούτε ΑΟΖ ανακήρυξαν στα πλαίσια του UNCLOS, ούτε καν 12 μίλια χωρικά ύδατα έχουν;!

Λέω: αν έρθουν οι Τούρκοι, που είναι εκείνοι που εποφθαλμιούν ελληνικές στερεές και θάλασσες, αλλά οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να έρθει, να στρογγυλοκαθίσει στα 6 μίλια και ένα μέτρο, να κάνει ό, τι θέλει και οι Έλληνες πολιτικοί να τον χαιρετούν από τις απέναντι πλαζ(!). Και οι Έλληνες πολίτες θα τους βλέπουν μόλις 6 μίλια μακριά τους, ούτε ένα τσιγάρο δρόμος, τους εχθρούς σους να τους χλευάζουν και να τους βρίζουν μένοντας στο απυρόβλητο των 6 μιλίων και ενός μέτρου!

Ή μήπως όποιος πλησιάσει στα 6 μίλια και ένα μέτρο θα τον βουλιάξουν με κανονιές και αεροπλάνα στα διεθνή ύδατα;

Με κεντρικό θέμα την κλιματική αλλαγή (που σαν «αρμαγγεδωνικός» μπαμπούλας μας επισείουν οργανώσεις επιτηδείων με δωροδοκημένους επιστήμονες για μια δήθεν σωτήρια «πράσινη πολιτική» που θα πληρώσουμε μερικά τρισεκατομμύρια ευρώ για τις τσέπες των επιτηδείων), οργανώθηκε πρόσφατα μια ολόκληρη ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής στα «συμπεράσματα» της οποίας έγινε en passant και βραχύτατος λόγος για το «μνημόνιο» ή «συμφωνία» (μάλλον συμφωνία καμουφλαρισμένη σε «μνημόνιο συναντίληψης») Τουρκίας-Λιβύης βάσει του οποίου (άσχετο κι αν είναι τελείως παρανοϊκό και εκτός πάσης γεωγραφικής και νομικής λογικής) η μη ακόμη ανακηρυγμένη ελληνική ΑΟΖ – ΠΡΟΣΟΧΗ: αυτό είναι βασικό να το τονίσουμε! – γίνεται κομμάτια και μαζί της τα εκεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία πάλι δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει ακόμη προβάλλει βάσει του UNCLOS.

Μέσα σε ένα σύνολο από 21 «συμπεράσματα» και μόλις στην 19η θέση, δηλαδή λίγο πριν από το «κλείσιμο», οι 28 «κορυφαίοι» Ευρωπαίοι (συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα, διότι δεν προκύπτει αυτός να έχει κάπου διαφωνήσει) τοποθέτησαν, στο τελευταίο «τμήμα» με τίτλο διάφορα «Άλλα ζητήματα», ένα λιτό κείμενο που μοιάζει μάλλον με «καραμελίτσα» για να γλυκάνει λίγο την ελληνική πικρία και τις ελληνικές προσδοκίες και το οποίο δήθεν καταδικάζει το μόρφωμα-μαϊμού των Ερντογάν-αλ Φαγιέζ και δήθεν δικαιώνει τα ελληνικά δικαιώματα.

Και ενώ οι Έλληνες πολιτικοί εξέφραζαν θριαμβευτικά σχόλια, πολύ δυστυχώς, και για εμάς άκρως καταθλιπτικό που το αναφέρουμε, σε αυτή τη προτελευταία παράγραφο, βαλμένη εκεί σαν μια «χάρη» της τελευταίας στιγμής, η «κορυφαία» Σύνοδος ΕΕ στην ουσία ουδόλως καταδικάζει ρητά Τουρκία και Λιβύη, ουδόλως δηλώνει ρητά πως το ανθελληνικό «μνημόνιο» είναι άκυρο και νομικά ανύπαρκτο, ουδόλως απαιτεί την ολική διαγραφή του (έτσι ώστε και ο ΟΗΕ, που το έλαβε απ’ την Τουρκία, να δεσμεύεται απ’ το ευρωπαϊκό «προηγούμενο» σε μια ενδεχόμενη αντίδρασή του), αλλά ανώδυνα αναφέρεται σε κάποια τρίτα κράτη, χωρίς καν να τα ονοματίσει, μεταχειρίζεται μια άσκοπη περίφραση, σαν να μη θέλει ή φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους, και ως συνήθως «χαρίζει» στην Ελλάδα (και στη Κύπρο) την περίφημη ευρωπαϊκή αλαμπουρνέζικη «αλληλεγγύη» που είναι verba (qui) volant, που δεν της κοστίζει τίποτα, δεν την δεσμεύει σε τίποτα, κουβέντες δίχως κανένα πρακτικό, υλικό και προπαντός δυναμικό αντίκρισμα.

Και όντως: μετά απ’ αυτά τα «ενισχυτικά» πτερόεντα έπη, καμία πράξη, τίποτα! Εκ μέρους των καραγκιόζηδων της ΕΕ μια τέλεια επανάληψη της «σκηνής» όταν η Τουρκία εισέβαλε στην κυπριακή ΑΟΖ.
Και άσε τον Λίβυο, μια μαριονέττα ισλαμιστή της φάρας του Ερντογάν, που είναι και δεν είναι, με τον Τούρκο όμως που θέλει να μας δαγκώσει, πάλι τα ίδια; Τζίφος;

Επομένως, δεν καταλαβαίνουμε καθόλου γιατί, μπροστά σε αυτή τη νιοστή φορά που η ΕΕ «προσφέρει» στην Ελλάδα ένα μηδέν, η ελληνική πολιτική «ιντελιγκέντσια» ευγνωμονεί και εκφράζει τη μεγάλη της ικανοποίησή (Μ. Βαρβιτσιώτης, «Αυτό που ζητήσαμε από τους εταίρους μας στην Ευρώπη το πήραμε. Και το πήραμε ξεκάθαρα») ή τη χαρά τους που η Ελλάδα διαθέτει υποστήριξη (Σ. Πέτσας, «Ξέρουμε ότι έχουμε τους συμμάχους μας και το δίκιο με το μέρος μας»), σαν να θέλει να πει, αυτός ο κύριος, ότι αυτοί οι «σύμμαχοι» και αυτό το «δίκιο» της Ελλάδας θα εξαφανίσουν τον κακό τουρκο-λίβυο διάβολο που θέλει να φάει ελληνικά νησιά και θάλασσες!

Ακόμη μια φορά η ελληνική κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύτηκε το τεράστιο νομικό και γεωγραφικό ατόπημα της Τουρκίας για να την κεραυνοβολήσει μέσα στην ανώτατη σύναξη της ΕΕ και να απαιτήσει απ’ αυτήν όχι απλώς την ονομαστική καταδίκη της και του «κυβερνητικού εκτοπλάσματος» της Λιβύης, αλλά και τη ρητή της δέσμευση επιβολής στην Τουρκία αυτή τη φορά απτών κυρώσεων, έχοντας υπόψη αφ’ ενός την βαρύτητα της παρανομίας της και αφ’ ετέρου την ιδιαιτερότητα της τουρκικής πράξης εναντίον μιας χώρας της εταιρικής κοινοτικής Ευρώπης (ή μάλλον δυο, μαζί με τη Κύπρο) που, είναι αυτονόητο, θα πρέπει να προστατεύεται δεόντως απ’ αυτήν την Κοινότητα, αν θέλει να ονομάζεται έτσι.

Η αντίδραση του Έλληνα προθυπουργού στη Σύνοδο έπρεπε να είναι, λίαν επιεικώς, καταλυτική, βάζοντας αμείλικτα ολόκληρη τη «θεσμική» Ευρωπαϊκή Ένωση (Κομισιόν, Βουλή, Δικαστήριο, Συμβούλιο ) απέναντι των βαριών ευθυνών τους που απορρέουν από τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη της Ένωσης στις περιπτώσεις επιθέσεων ή επιβουλών από τρίτα κράτη εις βάρος ενός κοινοτικού μέλους.

Αντ’ αυτού, διαβάζουμε έκπληκτοι πως, μολονότι είχαν ήδη περάσει περίπου 15 μέρες από το γεγονός του «μνημονίου», η ελληνική πλευρά αδράνησε και αδιαφόρησε γιατί:

1) φαίνεται πως δεν μερίμνησε, ως όφειλε, το λιγότερο να απαιτήσει να μπει ειδικά στην ημερησία διάταξη (agenda) της Συνόδου το σοβαρότατο «κρούσμα» με το οποίο η Τουρκία και το σκιάχτρο μιας Λιβύης που είναι όλο κι όλο μια πόλη (Τρίπολη) προσπαθούν να οικειοποιηθούν θαλάσσια ελληνικά «οικόπεδα», να ακυρώσουν την ελληνική εθνική κυριαρχία πάνω σε αυτά και να αμφισβητήσουν την εκεί ύπαρξη ελληνικής ΑΟΖ.

Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε με «θύματα» Γερμανία ή Γαλλία, θέλω να δω τι θα έκαναν οι κοινοτικοί «θεσμοί» στο σύνολό τους.

2) ασχολήθηκε ουσιαστικά και διεξοδικά, ως μη όφειλε, μόνο με τη συζήτηση περί «κλιματικής αλλαγής» (κεντρικό θέμα, όπως παρουσιάζεται στα «Συμπεράσματα») για το χατίρι της Γερμανίας η οποία απροκάλυπτα αποσκοπεί στο να επιβάλλει στη Κοινότητα το νέο «κόλπο» της «πράσινης πολιτικής» όπου περιμένει να εισπράξει εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τους υπόλοιπους χαζούς κοινοτικούς εταίρους που πιστεύουν ακόμη στα παραμύθια της Χαλιμάς Μέρκελ με τις βιομηχανίες της να πάνε κατά διαόλου.

Η ελληνική διπλωματία και κατ’ επέκταση το ελληνικό κράτος έχασαν μια μοναδική ευκαιρία για μια δυνατή αντεπίθεση «εξισορρόπησης» του πλαισίου των τουρκικών ενεργειών. Μια άλλη λάθος εκτίμηση και κίνηση της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής η οποία, στον ολισθηρό δρόμο που ακολουθεί ακροβατώντας δίχως σχέδιο και προοπτικές, κινδυνεύει πάλι να κάνει μια τρύπα στο νερό.΄

Μια άλλη λάθος κίνηση είναι και εκείνη που αφορά τις «φήμες» που κυκλοφορούν αναφορικά με μια προσφυγή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Δ.Δ. της Χάγης για την «υφαλοκρηπίδα» των δυο χωρών.

Για να πραγματοποιηθεί αυτό, βέβαια, θα σημαίνει πως θα υπάρξει μια προηγούμενη συμφωνία αμφοτέρων πάνω σε μια κοινώς αποδεκτή θεματολογία και διαδικασία συζήτησης όπου, κατά κανόνα, και η μια και η άλλη πλευρά θα πρέπει να έχουν δεχθεί υποχωρήσεις και «διορθώσεις» ώστε καμία απ’ τους δυο τους να μην υπερβαίνει μια δίκαιη ισορροπία στο πλέγμα των συμφερόντων και των δικαιωμάτων.

Τώρα, αν βέβαια δεν διαψευστούν αυτές οι «φήμες» (και γνωρίζοντας τις ως σήμερα βαριές πολιτικές ελλείψεις της ελληνικής πλευράς, πιθανόν να μην υπάρξει διάψευση), μια τοιαύτη πρωτοβουλία με μια Τουρκία που δεν γνωρίζει την έκφραση «αμοιβαίες υποχωρήσεις» ή «παραχωρήσεις» και έφτασε στο ζενίθ της αλαζονείας της, θα είναι άλλο ένα ολέθριο λάθος, μια τρομερά λανθασμένη εκτίμηση της συνολικής ελληνο-τουρκικής «κατάστασης».

Αρκεί να σκεφθούμε τη Κύπρο η οποία μας δίνει άφθονα παραδείγματα προς αποφυγήν σε θέματα προκαταρτικών ή «διερευνητικών» προσπαθειών εξερεύνησης ενός συμβιβαστικού πλαισίου ελληνο-τουρκικής «συναντίληψης» ως βάση για περαιτέρω, τελική δικαστική λύση.

Εν πάση περιπτώσει, «διάψευση» ακριβώς δεν μας ήρθε, μόνο «τοποθέτηση του θέματος» σε και δήθεν όχι ακόμη «ώριμη» χρονική περίοδος (Σ. Πέτσας, «Είμαστε πολύ μακριά…»)

Κατά δεύτερο μετά λόγο, ακόμη μεγαλύτερο λάθος της Ελλάδας θα είναι μια συμφωνητική σύμπραξη με τη Τουρκία πάνω στο θέμα της υφαλοκρηπίδας και όχι της ΑΟΖ! Τραγικότατο λάθος με αφάνταστες, κονιορτοποιητικές συνέπειες το να δέχεσαι συζητήσεις πάνω σε ένα αντικείμενο που είναι το βασικό όπλο του εχθρού σου! Όχι μόνο, αλλά επιπλέον όταν καμία χώρα στον κόσμο (πλην της Τουρκίας) δεν θεωρεί πλέον την υφαλοκρηπίδα άξια συζήτησης όντας τελείως απορροφηθεί από την εξόχως εκτενέστερη και πληρέστερη έννοια της ΑΟΖ.

Είναι ασφαλώς τελείως αναχρονιστικό, αντιπαραγωγικό και παραπλανητικό το να καθίσει η Ελλάδα απέναντι απ’ τη Τουρκία, εν έτει 2019-2020, για συζητήσεις περί «υφαλοκρηπίδας», ενώ πρέπει επιτέλους η ίδια να καταλάβει πως δεν υπάρχει πια υφαλοκρηπίδα, δεν υπάρχει, πώς να το κάνουμε, και υπάρχει μόνο ΑΟΖ. Τόσο δύσκολο είναι;

Τόση ξεροκεφαλιά, πάει πολύ. Πολύ ύποπτη μας φαίνεται, όταν η κυβέρνηση συνεχίζει, σαν να μην έχει καταλάβει τίποτα, να ερωτοτροπεί με το φάντασμα της «υφαλοκρηπίδας» (Σ. Πέτσας, «…οριοθέτηση του νομικού προβλήματος που έχουμε, που είναι νομικό πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας εδώ και δεκαετίες»).
Μα αυτός ο άνθρωπος, που τον βάζουν να μιλάει, αγνοεί παντελώς την γνωστή πλεόν σε όλο τον κόσμο νομοθεσία του UNCLOS και την αποκλειστική δικαιοδοσία της; Πού ζει; Τί είναι, συνήγορος του διαβόλου;

Βεβαίως, τί παράξενο! Η φίλη (με ωραία λόγια) και σύμμαχος (μόνο για να παίρνει!) ΗΠΑ για πάρτι της συζητάει μόνο για την ΑΟΖ, αλλά όταν πρόκειται για την Ελλάδα, και μονάχα για την Ελλάδα, η ΑΟΖ εξαφανίζεται και, ως δια μαγείας, εμφανίζεται η τετριμμένη, ύπουλα αμφίβολη, «υφαλοκρηπίδα»!

Κι απ’ την άλλη, οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους πεφωτισμένους προθυπουργούς τους συναγωνίζονται στο ποιος θα δείξει ότι είναι πιο πειθήνιος και εξυπηρετικός συνεχίζοντας με ζήλο τον «χαβά» της «υφαλοκρηπίδας» μη θέλοντας να κατανοήσει τελικά πόσο ταπεινωτική είναι για την Ελλάδα και τον λαό της η δική τους υποχωρητικότητα.

Με την σημερινή Τουρκία, αλλά εν γένει με οποιαδήποτε Τουρκία, το να θέλεις να ομονοήσεις μια κοινή γραμμή συμφωνίας είναι σκέτη ουτοπία, για να μην πούμε καλύτερα αυτοκτονία. Και σίγουρα είναι μόνο ευκαιρία για την Τουρκία να αποκομίσει όσα περισσότερα «τετελεσμένα» μπορεί, «τετελεσμένα» που θα χρησιμοποιήσει το ταχύτερο σε ενδεχόμενες συζητήσεις σαν μοχλός παραχωρήσεων εις βάρος της Ελλάδας.
Το να έχεις την τρελή ιδέα απλά να «συμβιβαστείς» με την Τουρκία σημαίνει πως πρέπει να αναγκαστείς να υποστείς τις πιο πονηρές και παρανοϊκές απαιτήσεις και διατυπώσεις της σκοπός των οποίων, σε βαθμό παροξυσμού, είναι η πλήρης ικανοποίηση των τουρκικών συμφερόντων και του πλέον αδυσώπητου τουρκικού επεκτατισμού-νεορεβιζιονισμού με συγχρόνως την πλήρη κατεδάφιση και απαξίωση των δικών σου αιτημάτων. Το έχουμε δει τόσες φορές. Τότε;…

Τις τελευταίες μέρες που πέρασαν οι Έλληνες πολιτικοί νιώθοντας – και σίγουρα αισθανόμενοι πως είναι εξ αιτίας των ιδίων – αφόρητη χρονική πίεση, έτρεχαν δεξιά κι αριστερά να προλάβουν συναντήσεις που τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές καταναλίσκονταν σε ωραία λόγια υποστήριξης και σε ουδεμία πράξη απτής υπεράσπισης την οποία δυστυχώς η Ελλάδα, έτσι όπως βρίσκεται πολιτικά και αμυντικο-στρατιωτικά αποσυνδεδεμένη, ήταν σχεδόν αδύνατον να περιμένει από κάποιον συνομιλητή.

Με τα σπασμωδικά τρεχάματα πέρα-δώθε του Έλληνα ΥΠΕΞ, του προθυπουργού και άλλων επισήμων δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα στην συμπεριφορά των Τούρκων. Και όντως δεν άλλαξε τίποτα. Οπωσδήποτε και οι ίδιοι «πολιτικοί ταξιδιώτες» της Αθήνας θα το γνώριζαν ευθύς εξερχής.

Και τόσο δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα στη συνέχεια που, αντιθέτως, οι Τούρκοι, πηγαίνοντας τα «πράγματα» ακόμη πιο πέρα, έφτασαν στο σημείο να στείλουν στη ζώνη που αυτοί είχαν «καθορίσει» σαν «θαλάσσια σύνορά τους» με την Λιβύη (μέσα στην ελληνική ΑΟΖ: αυτό να προσεξουμε!) ούτε λίγο ούτε πολύ και αεροπλάνα δήθεν για αναγνώριση του χώρου!

Όσο λοιπόν και να τρέχουν οι Έλληνες πολιτικοί, τίποτα δεν πρόκειται να πτοήσει τους Τούρκους, που δεν τρέχουν αλλά στέκονται και δρουν. Μη κοροϊδευόμαστε, παρακαλώ! Και δεν πρόκειται οι Τούρκοι να πτοηθούν όσο οι Έλληνες κυβερνώντες μένουν εγκλωβισμένοι στη ξεροκέφαλη και παράλογη άρνησή τους για ελληνική ΑΟΖ.
Πρέπει να το βάλουν καλά μες στο μυαλό τους πως το μόνο πράγμα που θα φέρει την Τουρκία μπρος σε τετελεσμένα ελληνικά, αυτή τη φορά, είναι η ανακήρυξη της ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο, ή έστω με μια εξ αυτών, ανακήρυξη και ταυτόχρονη αποστολή στον ΟΗΕ και ΕΕ των σχετικών στιγμάτων, γεωγραφικών χαρακτηριστικών και συντεταγμένων με βάση και αρωγό τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ο μοναδικός διεθνής νόμος τον οποίο δέχονται όλα τα παράκτια κράτη του κόσμου.

Άλλη λύση δεν υπάρχει, εάν δεν θέλουμε να είμαστε συνέχεια όμηροι της Τουρκίας και των εξωφρενικών διεκδικήσεών της.

Έως τώρα η ελληνική κυβέρνηση δείχνει – πολύ κακώς και τραγικώς – ότι δεν έχει καμία διάθεση να προχωρήσει σε αυτές τις ανακηρύξεις, αν και ο ΥΠΕΞ, μάλλον για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, αναφέρθηκε σε κάποια αόριστα επιταχυνόμενη ενεργοποίηση της, ήδη από χρόνια, υπάρχουσας διμερούς διαδικασίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο.

Όσο για την ΑΟΖ με τη Κύπρο, το «μυστικό» είναι βαθύ και παραμένει αξεδιάλυτο, τουλάχιστον επίσημα. Πολύ κακό σημάδι, αυτό, για την Ελλάδα (ποιος θα μιλήσει για να δούμε και ποιος φταίει για την αδράνεια;), μια Ελλάδα πάντως που δεν έχει καταθέσει στον ΟΗΕ– ως φαίνεται –ούτε καν τα στοιχεία των ορίων της υφαλοκρηπίδας της στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο και με την αδιάκοπη τάση της να βγάλει από μόνη της τα μάτια της μη ανακηρύσσοντας την ΑΟΖ της, ούτε και με την Ιταλία, την πιο εύκολη, μια Ελλάδα που ουσιαστικά δίνει σε όλους να καταλάβουν πως δεν της ενδιαφέρει ποσώς να ορίσει, να προσδιορίσει και να εξασφαλίσει διεθνώς δεν λέω την ΑΟΖ, αλλά ούτε καν την υφαλοκρηπίδα της(!), επιτρέποντας έτσι εκούσια όλο το θέμα να παραμένει μόνο στα χέρια της Τουρκίας, που το χειρίζεται κατά το δοκούν, σαν μόνη παίκτρια «ενεργητική», και με μοναδικό σημείο αναφοράς το αποκλειστικό συμφέρον της, έστω και αν αυτό είναι παταγωδώς έκνομο, παρανοϊκό, εκτός πάσης νομικής και νομολογικής υπόστασης.

Αυτή δεν είναι πολιτική, είναι ολική αυτό-αναίρεση.

Και, όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε (Σ. Λυγερός), πρέπει οι «αρμόδιοι» να πάψουν να προβάλουν το εθνικό «ξεβράκωμα» σαν «υψηλή πολιτική» διότι όλοι πια είδαν και κατάλαβαν πως αυτή η «υψηλή πολιτική» είναι δυστυχώς ό, τι πιο απατηλό και χαμηλού προφίλ υπάρχει και οδηγεί την Ελλάδα στην πιο καταστροφική εθνική ευτέλεια με προοπτικές που κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να ζήσει.

Την τουρκική παρανομία η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αναδείξει διεθνώς με την ανακήρυξη της ΑΟΖ της βασισμένης στο UNCLOS. Είναι ο μόνος νόμιμος τρόπος ενεργητικής απάντησης που θα ξαφνιάσει την Τουρκία και θα της δώσει να καταλάβει – κάτι που έως τώρα έχει επιμελώς αποφευχθεί πίσω από ανόητες φοβίες και ακόμη πιο ανόητες κινδυνολογίες ανεύθυνων επισήμων και ΜΜΕ – πως η Ελλάδα υπάρχει, είναι δυνατή και δεν ανέχεται τούρκικες εξυπνάδες και κόλπα.

Η Τουρκία, ελλείψει έννομων δικαιωμάτων, το ρίχνει βέβαια όλο στο νταϊλίκι και στην αγωνιώδη προσπάθεια παραγωγής παράνομων τετελεσμένων βασιζόμενη:

1) στον φόβο των Ελλήνων κυβερνητών για πόλεμο, και
2) στην τυφλή υπαγωγή αυτών των Ελλήνων στον «φίλο» Αμερικανό, ποντάροντας πανέξυπνα ακριβώς στις δυο αυτές κατ’ εξοχήν αρνητικές καταστάσεις, ψυχολογικά φθοροποιές και ατελέσφορες.

Tertium non datur: ή λοιπόν η Ελλάδα θα αποτινάξει το (βλακώδες, κατά τη γνώμη μας) σύνδρομο φόβου προς την Τουρκία και το εξίσου βλακώδες σύνδρομο υποτέλειας προς τις ΗΠΑ και θα πραγματοποιήσει ό, τι πρέπει με τις ΑΟΖ που της αναλογούν ή θα πρέπει να περιμένει απ’ τη Τουρκία ακόμη χειρότερες εξελίξεις που σίγουρα θα την φέρουν, όντας ανυπόφορες, έτσι κι αλλιώς σε ρήξη με αυτήν ή, ακόμη χειρότερα, σε απώλεια κυριαρχικών εδαφών και θαλασσών.

Σε αυτή τη περίπτωση η Ελλάδα θα είναι ο ραγιάς, πολλά βήματα πίσω απ’ τον αφέντη Τουρκία, έως ότου θα αλλοιωθεί τελείως και θα εξανεμιστεί σταδιακά γιατί ο Τούρκος θα τα έχει πάρει όλα και στον ραγιά δεν θα έχει μείνει τίποτα. Σ’ αυτό το σενάριο, το «μεταναστευτικό» στα χέρια του Ερντογάν είναι το πιο διαβρωτικό όπλο κατά της Ελλάδας, οι «φίλοι» της οποίας είναι πολύ μακριά!
Ή μήπως είναι φαντασία και το παλιό σχέδιο-πρόθεση της Τουρκίας για την εξάλειψη του Ελληνισμού; Το κατόρθωσε εκεί όπου αυτός υπήρχε και μεγαλούργησε (Μικρά Ασία/Ιωνία-Κωνσταντινούπολη και αλλού).

Δεν μπορεί τώρα να έχει έρθει η σειρά της προσπάθειας να εξαφανιστεί και στην ίδια τη γενέτειρά του, την Ελλάδα, σύμφωνα με τις τουρκικές προβλέψεις;

Δήθεν πρόσφυγες, δήθεν μετανάστες από όλες τις μουσουλμανικές χώρες, δήθεν (ανύπαρκτα) δικαιώματα σε ελληνικές στερεές και θάλασσες, δήθεν οι «γαλάζιες πατρίδες» και η εξάπλωση της Τουρκίας σε Αιγαίο και Μεσόγειο από Κύπρο μέχρι Λιβύη: με όλα αυτά τα «δήθεν» η Τουρκία προχωρά και η Ελλάδα, χάρη στους πεφωτισμένους αλλά τρεμάμενους κυβερνώντες; της, όλο και περισσότερο χαντακώνεται σε μια μάχη χαρακωμάτων χωρίς τέλος, με τους Έλληνες να κυνηγούν μια ανάταση που οι ίδιοι οι «αρχηγοί» τους αρνούνται πεισματικά να λάβουν υπόψη μη τυχόν και στεναχωρηθούν ή θυμώσουν κάποιοι κοντινοί και μακρινοί φίλοι και εχθροί.

Κατά τα άλλα, αυτός ο ραγιάς θα έχει πάντα με όμορφα λόγια την «αμέριστη» υποστήριξη και συμπάθεια των «μεγάλων» Ευρωπαίων και Αμερικανών νατοϊκών φίλων. Και σε εμάς θα μένει ανεκπλήρωτος ο πόθος της ελληνικής δικαίωσης.

* Κρεσέντσιο Σαντζίλιο,
Ελληνιστής, συγγραφέας
HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση