Απειλή για την ειρήνη η ισλαμική Τουρκία

Ο Ταγίπ Ερντογάν στο «ναρκοπέδιο» της Συρίας

Του Νίκου Μελέτη

Κάθε άλλο παρά περίπατος αποδεικνύεται για τον Ταγιπ Ερντογάν η εισβολή στην Συρία ,καθώς μπαίνει όλο και πιο βαθιά σε μια παγίδα που δεν έχει εύκολη οδό διαφυγής, ανοίγει απέναντι του όλο και νέα μέτωπα ,ενώ η επίτευξη των στόχων της εισβολής γίνεται όλο και πιο θολή.

Συγχρόνως όμως προκύπτει για την διεθνή κοινότητα ως νέο πλέον πρόβλημα η αντιμετώπιση της Τουρκίας ως «απειλής» για την σταθερότητα και την ειρήνη σε μια από τις πιο ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη. Και η αντίδραση δεν μπορεί πλέον να εξαντλείται σε δηλώσεις η απειλές για κυρώσεις.

Η προβολή της εικόνας της Τουρκίας ως αναθεωρητικής ανεξέλεγκτης δύναμης που με ευκολία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και αμφισβητεί την αρχή του σεβασμού των υπαρχόντων συνόρων και δεν διστάζει να χρησιμοποιεί εκατομμύρια απροστάτευτους πρόσφυγες ως εργαλείο εκβιασμού για την επίτευξη των δικών της στόχων, σφραγίζει την φυσιογνωμία της χώρας. Και η πολεμική επιχείρηση όπως στήθηκε από την Άγκυρα ενισχύει τελικά και εμπεδώνει το αυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας, κάτι που την απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την Δύση και πυροδοτεί τις εσωτερικές αντιθέσεις.

Με την εισβολή στην Συρία ,η Τουρκία και πάλι μετά το 1974 καταγράφεται ως αναθεωρητική δύναμη η οποία συνιστά απειλή για την ασφάλεια και την σταθερότητα.

Και όλο αυτό το σκηνικό ,παρά τους κινδύνους που κρύβει , διευκολύνει την Ελλάδα και την Κύπρο στην προσπάθεια τους τουλάχιστον να εξηγήσουν και να πείσουν την διεθνή κοινότητα ,ότι πρέπει να στηθεί ανάχωμα στις επεκτατικές διαθέσεις της Τουρκίας ,καθώς πριν από την εισβολή στην Συρία, έχει προηγηθεί η εισβολή στην Κυπριακή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα , η καθημερινή αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και ελληνικής κυριαρχίας επί νησιών του Αιγαίου με την ανοχή και πάντως χωρίς καμιά πρακτική αντίδραση της διεθνούς κοινότητας.


Η Τουρκία πλέον αποτελεί απειλή και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπισθεί. Και το πρώτο που οφείλει να πράξει η Διεθνής κοινότητα είναι να αφοπλίσει το μοναδικό όπλο που έχει στα χέρια του ο κ. Ερντογάν. Που δεν είναι ούτε ο Τουρκικός Στρατός ,ούτε η Πολεμική Βιομηχανία ,ούτε η soft diplomacy ,ούτε πολύ περισσότερο η Οικονομία. Αλλά μόνο το Προσφυγικό/μεταναστευτικό.

Η επιδίωξη για επιβολή (προσωρινής) Κατοχής σε μια μεγάλη λωρίδα Συριακών εδαφών που πάντως θα καλύπτει αν όχι όλη την απόσταση των 480 χιλιομέτρων από τον Ευφράτη μέχρι τα σύνορα της Συρίας με το Ιράκ,τουλάχιστον ζώνη μήκους 100 χιλιομέτρων (μεταξύ Ras al-Ain και Tel Abyad) και πλάτους 30 χιλιομέτρων, θα απαιτούσε την διάθεση εκ μέρους της Τουρκίας μεγάλου αριθμού δυνάμεων , καθώς για την υλοποίηση του Σχεδίου απαιτούνται χερσαίες δυνάμεις και δεν αρκούν τα αεροπορικά πλήγματα.

Οι δυνάμεις αυτές δεν φαίνεται να έχουν διατεθεί από την Τουρκία και είναι σαφές ότι τέτοια επιχείρηση δεν μπορεί να στηριχθεί στους τοπικούς συμμάχους της Άγκυρας που και πολυδιασπασμένοι είναι και υστερούν σε δυνατότητες από τους Κούρδους του YPG.

Είναι επίσης ιδιαίτερα σημαντικό ότι οι Κούρδοι έχουν επιλέξει την τακτική της συγκροτημένης υποχώρησης, προστατεύοντας τις δυνάμεις τους και αποφεύγοντας να χαρίσουν μια εύκολη πρώτη νίκη στον Τ. Ερντογάν, που προφανώς έχει υπεροπλία δυνάμεων στην παρούσα φάση.

Όσο πιο βαθιά εισχωρούν στο Συριακό έδαφος οι τουρκικές δυνάμεις τόσο περισσότερο κινδυνεύει ο κ. Ερντογάν να εμπλακεί σε μια επώδυνη και επικίνδυνη σύγκρουση ,καθώς σύντομα εκτός από τους Κούρδους θα έχει να αντιμετωπίσει και τις Συριακές δυνάμεις του προέδρου Ασαντ ,που θα έχουν κάθε λόγο και την πλήρη νομιμοποίηση να αμυνθούν έναντι του «εισβολέα».

Μια κλιμάκωση της σύγκρουσης δεν θα αφήσει αδιάφορους τους Ρώσους οι οποίοι αν και έχουν κάνει προς το παρόν το χατίρι του Τούρκου προέδρου αφήνοντας τον να εισβάλει την Συρία ,δεν θα επιτρέψουν η εισβολή αυτή να αποδυναμώσει και να εξοντώσει το δικό τους «παιδί» , Μπ. Ασαντ ο οποίος με τρομακτικές δυσκολίες κατόρθωσε να επιβιώσει στον 8ετη εμφύλιο.

Συγχρόνως ο κ. Ερντογάν όσο κι αν αντιδρά αλαζονικά και επιθετικά απορρίπτοντας τις εκκλήσεις , τις αντιδράσεις , τις ενστάσεις της διεθνούς κοινότητας για την επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» , σύντομα θα βρει μπροστά του όλο αυτό το αρνητικό διπλωματικό κεφάλαιο που προκαλεί η βάναυση καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου και της αρχής του σεβασμού των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας.

Η απειλή των ΗΠΑ για κυρώσεις (αν και η αμερικανική πολιτική πλέον είναι εντελώς αναξιόπιστη και συνεπώς αναποτελεσματική), η έντονη καταδίκη της Ε.Ε. και η δρομολόγηση των αποφάσεων για επιβολή κυρώσεων, οι αποφάσεις ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την απαγόρευση πώλησης όπλων στην Τουρκία, η καταδίκη της εισβολής από τον Αραβικό Σύνδεσμο, δημιουργούν ένα εντελώς αρνητικό κλίμα για την Τουρκία που θα επιφέρει πολιτικό και διπλωματικό κόστος.

Όσο περνούν οι ημέρες και μεγαλώνει η διεθνής κατακραυγή τόσο ο κ. Ερντογάν χάνει το μομέντουμ για την επίτευξη του τελικού στόχου του, που είναι η επιβολή της «Ζώνης Κατοχής» στο Συριακό έδαφος.

Μια απλή προέλαση χωρίς να του δοθεί η δυνατότητα να συντρίψει τις κουρδικές δυνάμεις και χωρίς να έχει πια καμιά νομιμοποίηση για διατήρηση υπό τουρκική κατοχή των Συριακών Εδαφών, ο κ. Ερντογάν θα έχει κάνει μια εντυπωσιακή μεν επιχείρηση για την εσωτερική κοινή γνώμη, αλλά τελικά δεν θα είναι παρά μια τρύπα στο νερό.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση