Ωραίο νεογέννητο

Του Χρήστου Χωμενίδη

Μου φαίνεται μέχρι και αστείο να εκλαμβάνει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα σαν την ετυμηγορία μίας οντότητας, που άλλοτε την αποκαλεί "σοφό" και άλλοτε "άφρονα λαό". Η κάθε ψήφος ακολουθεί τη δική της, μοναδική και περίπλοκη, διαδρομή προς την κάλπη. Η πολιτική -όπως και η καταναλωτική- συμπεριφορά έχει χαοτικά γνωρίσματα. Επηρεάζεται από ένα σωρό αστάθμητους παράγοντες, που και το πιο δεινό κομματικό επιτελείο αδυνατεί να προβλέψει, πόσω μάλλον να ελέγξει.

Στο εκλογικό σώμα διαμορφώνονται ασφαλώς γενικές τάσεις που έχουν να κάνουν με την οικονομική και με την κοινωνική πραγματικότητα. Το ακριβές ωστόσο αποτέλεσμα είναι εύπλαστο, ανοιχτό μέχρι την τελευταία ώρα. Σε εποχές όπου δεν υπήρχαν προγεννητικοί έλεγχοι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρομοίαζε την κάλπη με γκαστρωμένη γυναίκα. "Κανείς δεν μπορεί να ξέρει" έλεγε "τι θα βγάλει!".

Το νεογέννητο εντούτοις της 7ης Ιουλίου διαθέτει μια πρωτόγνωρη αρμονία στα χαρακτηριστικά του. Εάν οι έξι σχεδόν εκατομμύρια γονείς του παραμέριζαν τους εγωισμούς τους, θα έπρεπε να νοιώθουν πολύ υπερήφανοι. Πολύ τυχεροί πιο σωστά που οι συγκλίνουσες, αποκλίνουσες, συγκρουόμενες, αλληλοεξουδετερώμενες βουλήσεις τους οδήγησαν εκεί.

Στον Κυριάκο Μητσοτάκη δόθηκε εκείνο το οποίο διακαώς -και δικαιολογημένα- επιθυμούσε: Η αυτοδυναμία. Του εξασφαλίστηκε μια αδιατάρακτη τετραετία προκειμένου να πραγματοποιήσει το σχέδιό του για τη χώρα. Φρονούν κάποιοι πως εάν η κοινοβουλευτική του δύναμη ήταν ευρύτερη -εάν αντί για 158, διέθετε 170 έδρες- θα είχε τα χέρια του ακόμα πιο λυμένα. Στη βάση του παραπάνω ισχυρισμού βρίσκεται η διαπίστωση ότι ο Μητσοτάκης αποτελεί, αν όχι ξένο σώμα, σίγουρα την πιο φιλελεύθερη αιχμή της παράταξής του. Ότι πολλές από τις ιδέες του είναι για τη λαϊκή Δεξιά κόκκινο πανί. Ισχύει. Εφόσον όμως ο Κυριάκος προτίμησε -στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν- αντί να επανιδρύσει τη Νέα Δημοκρατία, να την ανανεώσει σταδιακά, επέλεξε να διαχειριστεί και τις προκαταλήψεις και τις υστερήσεις της. Και τον παλαιοκομματισμό της.


Ο μείζων, έτσι κι αλλιώς, κίνδυνος για τον νέο πρωθυπουργό είναι να αποκοπεί από την κοινωνία. Να κυβερνήσει με έναν στενό κύκλο αρίστων (ή "αρίστων"), οι οποίοι θα εφαρμόζουν την ατζέντα τους κωφεύοντας στις αντιδράσεις. "Μα έτσι ακριβώς δεν πρέπει να κάνουν;" εξανίστασθε. "Άμα δεν σπάσουν αυγά, άμα δεν προχωρήσουν σε ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις αδιάφοροι για το πολιτικό κόστος, πώς θα πάει εμπρός η Ελλάδα;"

Βεβαίως και είναι απαραίτητες, επείγουσες, τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Για να λειτουργήσουν ωστόσο, για να καρποφορήσουν, οφείλουν να διαθέτουν την κοινωνική συναίνεση. Την κοινωνική τουλάχιστον ανοχή. Λαμβάνοντας υπ’όψιν το παράδειγμα τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που ο φιλελεύθερος του οίστρος ως πρωθυπουργού τσακίστηκε στα βράχια των λαϊκών αντιδράσεων (πείτε τις υποκινούμενες, πείτε τις ακόμα και παρακρατικές) ο Κυριάκος γνωρίζει καλά ότι προϋπόθεση για την επιτυχία του είναι να έχει στο πλευρό του μια κρίσιμη μάζα. Την οποίαν πρέπει συνεχώς να πείθει ότι το εθνικό του σχέδιο δεν θα επιδεινώσει, θα βελτιώσει αντιθέτως, την καθημερινότητά της. Το πέρασμα σε μια νέα, καλύτερη εποχή πρέπει ο μέσος Έλληνας να το νοιώσει και στο πορτοφόλι του.

Εάν υπάρχουν θεοί, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο αγαπημένος τους. Δεν μού’ ρχεται ειλικρινά στο μυαλό πιο τυχερός άνθρωπος και όχι μονάχα στο πεδίο της πολιτικής. Έχοντας στο παθητικό του αγκωνάρια σαν την κοροϊδία του δημοψηφίσματος, το τρίτο και φαρμακερότερο μνημόνιο, την τραγωδία στο Μάτι, την -αν μη τι άλλο άκρως αντιδημοφιλή- διευθέτηση του Μακεδονικού, ο Τσίπρας κατόρθωσε να βγει ουσιαστικά αλώβητος από τις εκλογές. Ακόμα καλύτερα: Κλείδωσε ένα 31% -το ένα τρίτο σχεδόν του εκλογικού σώματος- ως ναδίρ του. Δεν πρόκειται ασφαλώς για τύχη αλλά για πολιτική ικανότητα. Ονομάστε την και πολιτική γοητεία.

Ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει από σήμερα άπλετο χρόνο. Για να βελτιώσει τα αγγλικά του, να θεραπεύσει τις υστερήσεις του σε γνώσεις -γενικές και ειδικές- να ρετουσάρει συνολικά τη δημόσια παρουσία του. Διαθέτει άπλετο χρόνο για να μεταμορφώσει το κόμμα του. Να το προσαρμόσει στις ανάγκες των καιρών. Ως άκρως εύπλαστος πολιτικά, με την κακή αλλά και με την καλή έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας είναι εντυπωσιακά εξελίξιμος. Πιθανότατα το 2023 να βλέπουμε φωτογραφίες του τού 2015 και να μην τον αναγνωρίζουμε. Ούτε ο ίδιος καν να αναγνωρίζει τον εαυτό του.

Η Χρυσή Αυγή απεδείχθη -τύχη αγαθή- ένα κακό σπυρί στο σώμα της κοινωνίας, το οποίο απορροφήθηκε προτού να μεταλλαχθεί σε καρκίνο. Έτσι κι αλλιώς, η ίδια ποτέ δεν πίστεψε -ούτε καν προσποιήθηκε ότι πιστεύει- στον κοινοβουλευτισμό. Η δήλωση του αρχηγού της ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον του κομμουνισμού, αλλά και του καπιταλισμού, στους δρόμους ήταν απολύτως ειλικρινής. Τολμώ να φανταστώ ως συγγραφέας ότι ο Μιχαλολιάκος μπορεί ακόμα και να προσβλέπει σε μια πολυετή κάθειρξη, η οποία θα τον αγιοποιήσει στο περιθώριο όπου απευθύνεται.

Το Κινάλ -και ας βελτίωσε οριακά τα ποσοστά του- κινδυνεύει να γίνει το προικώο μίας κυρίας με ιστορικό επώνυμο. Δεν βλέπω -και διορθώστε με- υπό ποίες συνθήκες θα μπορούσε να παίξει ξανά έναν ουσιαστικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, μού θυμίζει οικόπεδο που αναζητά τον εργολάβο, ο οποίος θα το πάρει αντιπαροχή.

Το ΚΚΕ διατήρησε τη δύναμή του. Όπως η εφημερίς "Εστία" διατηρεί τους αναγνώστες της και το περίφημο ζαχαροπλαστείο του Βάρσου στην Κηφισιά την πελατεία του. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα κόμμα-μνημείο, το οποίο ίσως θα’ πρεπε να κηρυχθεί διατηρητέο ως φόρος τιμής στους μυριάδες αγνούς αγωνιστές που έδωσαν κάποτε τη ζωή τους στις επάλξεις του.

Στο κοινοβούλιο μας εισήλθαν προχθές και δυό καρικατούρες πολιτικών κομμάτων. Ειλικρινά δεν ξέρω ποια είναι η κωμικότερη και ποια η θλιβερότερη. Ο μεν κύριος Βελόπουλος διέθετε από τηλεοράσεως επιστολές του Ιησού Χριστού. Ο δε Ιωάννης Βαρουφάκης επαίρεται στην προσωπική του αγιογραφία "Ανίκητοι Ηττημένοι" πως η μητέρα υπήρξε, εν έτει 1945, η πρώτη φοιτήτρια στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διαβάζοντας το έφριξα καθότι η θεία μου Καλλιόπη, το γένος Χωμενίδου, είχε εισαχθεί στην ίδια σχολή το 1931. "Έχει παραισθήσεις ή μάς περνάει για εντελώς ηλίθιους;" αναρωτήθηκα φωναχτά. "Πώς να πιστέψω ύστερα από αυτό μια λέξη από όσες γράφει;" Σκέφτηκα να αντιδράσω δημόσια, μπας κι άνοιγα τα μάτια κανενός ψηφοφόρου του. Μετά βαρέθηκα. Όπως θα βαριόσασταν κι εσείς στη θέση μου.

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση