Αντίο, Αλέξη...

Αρχηγέ του καραβανιού, Αλέξη

Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα τώρα αυτό με το καραβάνι που πρωταγωνιστούσε στην αγαπημένη σας παροιμία. Αυτήν που τα σκυλιά ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι προχωρά… Ίσως φταίει αυτό το «we are the camel, now we have the que», που είχατε πει σε ανύποπτο χρόνο για να δείξετε με τον γλαφυρό σας τρόπο ότι κοντεύουμε για κάτι. Ξέρετε… Όταν ακούς καραβάνι, σκέφτεσαι πάντα καμήλες. Μάλλον γι’ αυτό το ξαναθυμήθηκα τώρα, καθώς οι μέρες μέχρι τις εκλογές μετράνε αντίστροφα. Τι περίεργα που λειτουργεί καμιά φορά το μυαλό, ε;

Πάντως είναι ωραία εικόνα, αυτό οφείλω να σας το πιστώσω. Ένα καραβάνι που μαζεύει τις σκηνές του και αποχωρεί. Γιατί, συγγνώμη, αλλά εγώ εικόνα αποχώρησης βλέπω. Μια ωραία, εξωτική εικόνα με τους νομάδες να απομακρύνονται προς το ηλιοβασίλεμα πάνω στις καμήλες τους που κινούνται αργά και νωχελικά. Χωρίς σκυλιά να γαβγίζουν. Μόνο να αδιαφορούν. Όσο κι αν εσείς επιμένετε ότι «γυρίζει»… Όπως φαίνεται σας παραμύθιαζε από τότε η ιδέα ότι αποτελείτε ένα καραβάνι. Γιατί στη λαϊκή φαντασία το καραβάνι έχει κάτι το αντισυμβατικό και ρομαντικό ταυτόχρονα. Κάτι το «αντι-γραβατικό». Γι’ αυτό και τη συγκεκριμένη παροιμία τη χρησιμοποιούσατε όλοι… Γι’ αυτό και η σχεδόν εφηβική εμμονή σας με τις γραβάτες. Σαν ανήλικο που νομίζει πως με ένα σκουλαρίκι ρίχνει το σύστημα. Ε, τουλάχιστον, αυτό με τις γραβάτες το τηρήσατε. Αρκούσε για να συγκινήσει τους αφελείς ψηφοφόρους. Γιατί μόνο οι αφελείς τελικά σας έμειναν. Βέβαια ήταν και οι μόνοι που σας ενδιέφεραν πραγματικά. Αφού σας θύμιζαν τα φοιτητικά σας χρόνια σε εκείνη τη φωτογραφία στο τσιπουράδικο. Και ίσως αυτό το παραμύθιασμα ήταν που σας χαρακτήριζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτά τα χρόνια. Από μια άποψη ήσασταν τυχεροί που είχατε αυτή τη θωράκιση απέναντι στην πραγματικότητα. Την οποία άλλωστε φροντίζατε καμιά φορά να ενισχύσετε και με μουσαμάδες-σκηνικά. Όπως τότε στα δήθεν εγκαίνια του μετρό της Θεσσαλονίκης. Ή με εταιρείες δημοσκοπήσεων που σας έδιναν τα αποτελέσματα που θέλατε να ακούσετε. Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλα αυτά…


Γενικά, ήσασταν σαν αυτούς που κυκλοφορούν υπνωτισμένοι όλη τη μέρα στον έξω κόσμο και μόλις γυρίζουν σπίτι τους στέκονται μπροστά στον καθρέφτη τους και λένε όλα όσα θα ήθελαν να έχουν πει στους άλλους. Τυχαίο είναι ότι, όπως διάβασα πρόσφατα, εκπλαγήκατε όταν μάθατε από τον Γιούνκερ πως όταν μιλάτε ελληνικά στη Βουλή, οι έξω σας καταλαβαίνουν; Ναι, δεν ξέρω πώς θα το πάρετε, αλλά δεν θεωρώ, όπως άλλοι, ότι ήσασταν «Σταλινικοί». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Στάλιν ήταν ένας πολύ ικανός άνθρωπος. Έκανε σχέδια και τα υλοποιούσε. Και κυρίως δεν φοβόταν την πραγματικότητα. Δηλαδή καμία σχέση με εσάς. Που ήσασταν ακριβώς το αντίθετο. Με αποτέλεσμα να μην είστε ικανοί να στήσετε, που λέει ο λόγος, ούτε μια Novartis της προκοπής, χωρίς να γίνετε ρεζίλι. Και να αναγκαστείτε να καταλήξετε στο γνωστό «αφού όλοι ξέρουμε ότι έχουν κλέψει, τι χρειάζονται οι αποδείξεις»; Βλέπετε; Σα να μη φύγατε ποτέ από το τσιπουράδικο. Δεν σας κρύβω βέβαια ότι τώρα που όλα τελείωσαν χωρίς να καταφέρετε –λόγω παροιμιώδους ανικανότητας– να πραγματοποιήσετε κανένα από αυτά τα μεγαλόπνοα σχέδια επικράτησης που είχατε στο μυαλό σας, αισθάνομαι μια μικρή θλίψη. Την ίδια που νιώθει κάποιος που συνειδητοποιεί ότι τελείωσε το κωμικό διάλειμμα.

Τώρα, λοιπόν, που είμαστε στις τελευταίες στιγμές του έργου, χάνω τον λογαριασμό. Ήταν τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να θυμηθώ, αλλά τώρα μοιάζουν σα να μην έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. Γιατί είναι καλυμμένα από ένα πέπλο γελοιότητας. Και ξέρετε τι επέτεινε ακόμα περισσότερο αυτή τη γελοιότητα; Το ύφος σας! Αυτό το σοβαροφανές ύφος που νομίζατε ότι αρκεί για να δώσει κύρος. Τελικά, δεν ήσασταν τίποτα παραπάνω από εκείνον τον συμμαθητή που είχαμε όλοι κάποτε. Ή εκείνον τον συνάδελφο. Που είναι παθολογικός ψεύτης, που δολοπλοκεί διαρκώς και που η μεγαλύτερη αγωνία του είναι να βρει μια δικαιολογία επειδή δεν τα κατάφερε. Και να ρίξει την ευθύνη αλλού. Ενώ την ίδια στιγμή κλείνει το μάτι στη γαλαρία ότι τα κατάφερε για άλλη μια φορά να τη βγάλει καθαρή. Μέχρι να τον πάρουν όλοι χαμπάρι. Και να αρχίσει η καζούρα.

Ε τώρα, λοιπόν, βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο. Και αν σας κοιτάξει κανείς ψύχραιμα, το μόνο που μπορεί να δει σαν κληρονομιά που αφήνετε σε όλους μας ύστερα από αυτά τα 4,5 χρόνια, είναι ένα τεράστιο «και τι έγινε τελικά;». Γιατί όταν μετά από τόσο καιρό, δεν μπορέσατε να δελεάσετε μια ολόκληρη χώρα στο να επαναπαυθεί στα χειρότερα χαρακτηριστικά της – τα οποία συστηματικά κολακεύατε. Σα να κάνατε επί 4 χρόνια πλύση εγκεφάλου λέγοντάς μας ότι δεν χρειάζεται να βελτιωθούμε, δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε για τίποτα, ότι η καριέρα είναι χολέρα και ότι όσοι κάνουν κάτι διαφορετικό είναι «σπασικλάκια» που πρέπει να τα κοροϊδεύουμε. Αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα και σε αυτό αποτύχατε. Το μόνο κρίμα είναι ότι χάσατε μια ευκαιρία να κάνετε κάτι διαφορετικό. Να αφήσετε πράγματι κάτι πίσω σας. Αλλά αυτό μάλλον δεν το επιδιώξατε από την αρχή. Για την ακρίβεια από την πρώτη στιγμή που πήρατε αγκαλιά τον Πάνο Καμμένο… Αντίο. Και θα σας θυμόμαστε. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα σας θυμόμαστε περισσότερο σαν γραφικό.

Νίκος Ζαχαριάδης
AthensVoice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση