Οι γερμανικοί μηχανισμοί χειραγώγησης

Οι απόγονοι του Γκέμπελ είναι εξαιρετικά ικανοί στον τρόπο που παρουσιάζουν τα γεγονότα – όπως στο θέμα της Ελλάδας που δηλώνουν ότι μας έσωσαν και έκαναν τα πάντα για το καλό μας, με τον κ. Σόιμπλε να ισχυρίζεται πως θα του χρωστάμε ευγνωμοσύνη!

Η διεθνής οργάνωση «ATTAC», η οποία έχει τεθεί υπέρ ενός φόρου χρηματοπιστωτικών συναλλαγών προωθώντας τον με όλα τα μέσα που διαθέτει, ενώ συμμετέχει σε πολλές εκστρατείες που έχουν στόχο τη στήριξη του δημοσίου συμφέροντος, έχασε το χαρακτηρισμό της ως οργανισμός κοινής ωφελείας – ανακλήθηκε δηλαδή το status της.

Αντίθετα το γερμανικό ίδρυμα «Bertelsmann», το οποίο παράγει πολιτική μέσω της μαζικής επιρροής του με τα ΜΜΕ που διαθέτει, καθώς επίσης με έρευνες και εκθέσεις που έχουν στόχο τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, συνήθως προς όφελος του επιχειρηματικού ομίλου που ανήκει (γράφημα αριστερά, πηγή), συνεχίζει να θεωρείται κοινωφελές – ενώ στηρίζει όσο καλύτερα μπορεί την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση με δήθεν αντικειμενικές μελέτες, όπως η πρόσφατη που αναφέρεται στα πλεονεκτήματα της με τον τίτλο «Πώς η παγκοσμιοποίηση άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τη σίτιση του Μεξικού» (υπέρ του, πηγή).

Εν προκειμένω αναφέρει τα εξής: «Μετά την υιοθέτηση του συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου της Βορείου Αμερικής (NAFTA), το Μεξικό είναι πλέον ανοιχτό για επιχειρήσεις (open for business).Το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ του αυξήθηκε κατά 2.070 € από το 1990 έως το 2016. Από το ποσόν αυτό τα 270 € τα οφείλει στην κλιμακούμενη παγκοσμιοποίηση. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους: οι καινούργιες οικονομικές δυνατότητες έχουν συμβάλλει σε μία σημαντική αύξηση της ποιότητας ζωής στη χώρα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι κλάδοι της παιδείας, της υγείας και της αγοράς εργασίας«.

Με απλά λόγια θεωρεί ως μεγάλη επιτυχία της παγκοσμιοποίησης τα επί πλέον 270 € στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Μεξικού, μέσα σε 27 σχεδόν χρόνια – άρα τα 10 € ανά έτος ή 0,1% σε ποσοστιαία βάση, το οποίο είναι σημαντικά κάτω από το όριο του στατιστικού σφάλματος, ενώ πολύ μακριά από τις συναλλαγματικές διακυμάνσεις. Σε κάθε περίπτωση, το ευγενές γερμανικό ίδρυμα θέλει να πιστέψουμε πως αυτά τα 10 € ανά άτομο και έτος έχουν αυξήσει σε μεγάλοι βαθμό τη ποιότητα ζωής του Μεξικού –  ωφελώντας κυρίως την παιδεία, την υγεία και την αγορά εργασίας! Εάν αυτό δεν είναι γελοία προπαγάνδα, τότε πώς ακριβώς μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς;

Περαιτέρω, εάν στα παραπάνω συμπεριλάβει κανείς τις εξτρεμιστικές εισοδηματικές ανισότητες που υπήρχαν ανέκαθεν στο Μεξικό, ενώ αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο, τότε θα συμπεράνει πολύ εύκολα πως για τη συντριπτική πλειοψηφία των Μεξικανών που είναι φτωχοί, η παγκοσμιοποίηση ήταν καταστροφική – αφού όχι μόνο δεν αύξησε την ευημερία τους αλλά, αντίθετα, τη μείωσε σημαντικά.

Αυτό ακριβώς συμπεραίνεται από μία άλλη μελέτη της OXFAM του 2015 (πηγή) σύμφωνα με την οποία, παρά το ότι η οικονομία του Μεξικού δεν αναπτύχθηκε καθόλου μεταξύ των ετών 2005 και 2014, η μέση αμοιβή παρέμεινε στάσιμη, ενώ ο αριθμός των φτωχών ήταν ανοδικός, οι δισεκατομμυριούχοι κατάφεραν να αυξάνουν τον πλούτο τους κατά 5% ετήσια – κάτι που ασφαλώς οφείλεται στην ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση.

Εκτός αυτού στο 1% του πληθυσμού ανήκει το 43% του εθνικού πλούτου και η περιουσία των τεσσάρων πλουσιότερων Μεξικανών ισοδυναμεί με το 9% του ΑΕΠ της χώρας  – ενώ το 54,4% των Μεξικανών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ολοκληρώνοντας, η μελέτη του γερμανικού «κοινωφελούς» ιδρύματος Bertelsmann στη σελίδα 36 αναφέρεται στην Ελλάδα (διάγραμμα, πηγή) –  γράφοντας πως το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας μας αυξήθηκε κατά 1.890 € από το 1990 έως το 2016, εκ των οποίων τα 800 € οφείλονται στην παγκοσμιοποίηση που ξεκίνησε στις αρχές του 1990 – επειδή έως τότε η χώρα μας ήταν κλειστή. Δηλαδή, ο κάθε Έλληνας ωφελήθηκε με 30 € περίπου ετήσια, μετά το άνοιγμα (μεταφορικά) των συνόρων μας – ενώ στο δεξί μέρος του γραφήματος φαίνεται η θέση μας σε σχέση με άλλες χώρες.

Δεν επισημαίνει όμως το πού μας οδήγησε η ωφέλεια των 30 € κατ’ άτομο ετησίως, καθώς επίσης η μικρογραφία την παγκοσμιοποίησης, η ΕΕ, στην οποία συμμετείχαμε σχεδόν από το ξεκίνημα της – πόσο μάλλον η Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα. Δεν εννοούμε την υπερχρέωση του 2009, όπως θα υποθέσουν ορισμένοι, αφού αποτελεί σε μεγάλο βαθμό δική μας ευθύνη (πολιτική διαφθορά, βρώμικος συνδικαλισμός, υπερβολικές ή πρόωρες συντάξεις, σοβιετικού τύπου δημόσιο κλπ.), αλλά την προδοτική χρεοκοπία του 2012 με την υπογραφή του PSI, για την οποία οι ευθύνες βαρύνουν εξ ολοκλήρου την Τρόικα – οπότε κατ’ επέκταση τη Γερμανία.

Analyst

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση