Ιδού η Ρόδος

Παρακολουθούμε με σηκωμένη την τρίχα εδώ και καιρό μια αρρωστημένη νοοτροπία να απλώνεται όλο και περισσότερο στο διαδίκτυο κυρίως, και από εκεί στην κοινωνία. Και η νοοτροπία αυτή μετράει τα θύματα εγκλημάτων ανάλογα με την εθνικότητα, με το φύλο, με την ιδεολογία, με την οικονομική επιφάνεια. Και διαχωρίζει τους νεκρούς σε καλούς και κακούς, ανάλογα με το διεστραμμένο πάθος του κάθε σχολιαστή.

Χιλιοστή αφορμή για την επισήμανση μου έδωσε η δολοφονία της κοπέλας στη Ρόδο. Η οποία έγινε αιτία για μια ακόμα εκδήλωση αποκτήνωση και χυδαιότητας από μερίδα φανατισμένων υπερασπιστών μονόφθαλμων απάνθρωπων θέσεων.

Βάζοντας το αποτρόπαιο έγκλημα σε δεύτερη μοίρα αυτοί οι τύποι κραδαίνουν το άψυχο σώμα σαν θύμα Αλβανού εγκληματία ή σαν θύμα Έλληνα εγκληματία, ανάλογα με τη διεστραμμένη άποψη του καθενός. Οι μεν για να τεκμηριώσουν τη θέση τους ότι οι Αλβανοί είναι εγκληματίες, οι δε για να διατρανώσουν ότι οι Έλληνες είναι εξ ίσου εγκληματίες. Παραβλέποντας και οι δύο ότι δυο κτήνη, ασχέτως εθνικότητας, σκότωσαν έναν άνθρωπο.

Παραβλέποντας, επίσης, και οι μεν και οι δε τρείς παράγοντες:
1. Ότι η διάπραξη εγκλήματος εξαρτάται εν πολλοίς από τη φύλαξη που έχουν οι πολίτες και
2. από το φόβο που έχουν οι εν δυνάμει εγκληματίες για την τιμωρία.
Τρίτος καθοριστικός παράγοντας είναι ο βαθμός εκπολιτισμού των πολιτών από τις εξουσίες που τους κυβερνούν και τους δίνουν τα πρότυπα: Σπίτι, σχολείο, Πολιτεία. Κυρίως το τρίτο, που παραδειγματίζει τα άλλα δύο.


Στην Ελλάδα, όπου φυτρώνει σωρηδόν ο βίαιος λόγος, η επίρριψη ευθυνών στους άλλους και μια συντηρητική νοοτροπία που έρχεται ακόμα από τα χωριά και όχι από τις πόλεις, το διαδίκτυο είναι το πεδίο μάχης με νοοτροπίες απόλυτα βάρβαρες. Αμόρφωτες. Μονόφθαλμες. Παρωπιδικές. Εμπαθείς. Φανατικές. Ό,τι είναι μια μεγάλη μερίδα των πολιτών για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Πάνω από το άψυχο σώμα του Ζακ παίχτηκε προ καιρού- και παίζεται ακόμα- ο πόλεμος μεταξύ εκείνων που βρίζουν ότι όποιος είναι gay βρίσκεται υπό διωγμό και απειλείται με θάνατο, καλώντας τους πολίτες σε «θάνατο στους φασίστες και τους ρατσιστές». Στον αντίποδα είναι εκείνοι που βρίζουν τα πρεζόνια και τους ληστές και καλούν τους πολίτες σε «θάνατο στα πρεζόνια και στους εγκληματίες». Οι πρώτοι που ζητάνε θάνατο είναι δημοκράτες και οι δεύτεροι που ζητάνε θάνατο είναι φασίστες.

Και όλα αυτά γίνονται ενώ είδαμε ζωντανά το δαρμό του Ζακ από πολίτες και στη συνέχεια τον άγριο δαρμό του από αστυνομικούς, σε μια χώρα, που η προκλητική απουσία φύλαξης και αστυνόμευσης έχει οδηγήσει πολίτες στην αυτοδικία. Ενώ ταυτόχρονα, η απουσία αυτής της σοβαρής αστυνόμευσης έχει οδηγήσει την περιστασιακή αστυνόμευση σε επιλεκτική βία εναντίον των αδύναμων κλεφτρονιών, των αδύναμων του περιθωρίου και των αδύναμων που έχουν την ατυχία να οδηγούνε παπιά. Είναι οι εύκολοι στόχοι.

Πάνω σ αυτές τις διαχωριστικές γραμμές της βίας οι πολίτες χωρίζονται σε «νοικοκυραίους» που πρέπει να εξοντωθούν και σε «αναρχικά κομμούνια», που πρέπει επίσης να εξοντωθούν! Με διαπόμπευση εκατέρωθεν και με βαριές βρισιές και απειλές, καθώς και με ενοχοποίηση όσων εκφέρουν άλλο λόγο.

Ένας αντίστοιχος πόλεμος ξέσπασε πάνω από το σώμα του Κατσίφα, όπως και πάνω από το σώμα του Αλβανού εργάτη προχτές. Τον έναν λοιδορούσαν οι μεν για φασίστα που «καλά του κάνανε», τον άλλο τον πυροβόλησε χρυσαυγίτης, με ανατριχιαστικά χειροκροτήματα στο διαδίκτυο! Δεν πάμε καλά.

Είναι πέρα από φανερό ότι ένα ικανό κομμάτι του πληθυσμού εμφορείται από απολύτως συγκρουσιακά και πολεμικά συναισθήματα. Όπου οι άνθρωποι δεν είναι νεκροί και ξυλοφορτωμένοι. Είναι καλοί νεκροί και καλοί ξυλοφορτωμένοι και κακοί νεκροί και κακοί ξυλοφορτωμένοι! Μιλάμε για κατώτατο στάδιο απανθρωπιάς.

Και οι μεν ρατσιστές και καραμπινάτοι φασίστες από ιδεολογία τέτοιοι είναι, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Αλλά, είναι λίγοι με πολλή φασαρία. Όπως λίγοι με πολλή φασαρία είναι και οι οπαδοί του θανάτου των αντιπάλων από την άλλη πλευρά. Των λεγόμενων δημοκρατών.

Ο πόλεμος, όμως, δεν περιορίζεται εκεί. Έχει εξαπλωθεί σε όλο το διαδίκτυο και σε ένα ικανό κομμάτι της κοινωνίας, που αναπαράγει όχι πια τη φρασεολογία. Αλλά την επιθυμία για θάνατο των αντιπάλων! Την ακραία βία. Όπου αντίπαλοι δεν είναι οι αντιφρονούντες στο διαδίκτυο! Είναι κάθε πολίτης που είναι ή δεν είναι Αλβανός, είναι ή δεν είναι Πακιστανός, είναι ή δεν είναι gay, είναι ή δεν είναι πρεζόνι, είναι ή δεν είναι κλεφτρόνι, είναι ή δεν είναι «νοικοκυραίος», είναι ή δεν είναι «αναρχοκομμουνιστής», είναι ή δεν είναι με τον έναν ή με τον άλλον!

Η σύγκρουση ιδεών είναι ζητούμενο. Γιατί προωθεί τις ιδέες. Οξύνει τις αντιθέσεις. Δημιουργεί ποιοτικό άλμα. Γεννάει ερωτηματικά. Αμφισβητεί στερεότυπα. Γεννάει το νέο, μέσα από τα προηγούμενα υλικά. Αλλά, η σκυταλοδρομία για το ποιος είναι πιο βίαιος και η απαξία της ανθρώπινης ζωής μέσα από ακραία συνθήματα και από όλο και πιο πολύ διαχεόμενη φρασεολογία μίσους, δεν παράγει παρά μόνο βαρβαρότητα. Όταν το ζητούμενο είναι ο Ανθρωπισμός.

Αντίθετα, σήμερα γινόμαστε μάρτυρες στα σπέρματα ενός διαχεόμενου κοινωνικού εμφύλιου, χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά, όπου όλο και πιο πολλοί εμπλεκόμενοι δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα για τα θέματα που εμπλέκονται. Συμμετέχουν απλώς σε ένα διαρκές ποδοσφαιρικό ντέρμπι! Ως χούλιγκανς. Όχι ως ιδεολόγοι.

Και όπου ελάχιστοι σκύβουν πάνω από τις αιτίες για να δουν διαλεκτικά το προφανές: Ότι ένα κράτος χωρίς κοινωνικές και πολιτικές αρχές, παρά μόνο με εκείνην της νομής της εξουσίας, μια παρωδία Δημοκρατίας, έχει αφήσει την κοινωνία του αμόρφωτη, απροστάτευτη, αγράμματη στην αγωγή του Πολίτη, ξέφραγο αμπέλι ανομίας, υποθάλποντας τα άκρα μέσα στα ίδια του τα σπλάχνα.

Κι αυτό σπέρνεται εδώ και χρόνια. Απλώς, τώρα φυτρώνει. Βρίσκοντας κατάλληλο κλίμα και έδαφος. Αλλά, πριν είναι αργά κάποιος πρέπει να φωνάξει: Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί νεκροί. Υπάρχει καλή και κακή Δημοκρατία Υπάρχουν καλοί και κακοί κυβερνήτες. Αυτοί διαμορφώνουν τους πολίτες. Αυτοί τους εξημερώνουν. Κι αυτοί τους εξαγριώνουν.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση