Το πρόβλημα του Τσέμνιτς για τη Γερμανία

Της Judy Dempsey

Από κάθε άποψη, το Τσέμνιτς ομολογουμένως δεν είναι μια όμορφη πόλη. Θυμάμαι ότι την επισκέφθηκα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν αυτό το κομμάτι της Ανατολικής Γερμανίας ήταν σε τροχιά μιας μεγάλης αναστάτωσης. Αυτή η πόλη, με σπίτια σε πυκνές πολυκατοικίες, ήταν, για να το πούμε ήπια, άσχημη. Ενώ η κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου το 1989 χαιρετίστηκε με χαρά, αυτό που ακολούθησε σε περιοχές όπως το Τσέμνιτς αποδείχθηκε καταστροφικό για τον τοπικό πληθυσμό.

Αυτό το τμήμα της Σαξονίας επλήγη σημαντικά από τη ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας που έλαβε χώρα στις αρχές του 1990. Οι τεράστιες μη ανταγωνιστικές βιομηχανίες, από εργοστάσια χημικών μέχρι και διυλιστήρια πετρελαίου, έκλεισαν σχεδόν σε μια νύχτα. Πολλές χιλιάδες ανθρώπων έμειναν χωρίς δουλειά. Οι μορφωμένοι, ιδιαίτερα νέες γυναίκες, έφυγαν από αυτό το τμήμα της χώρας για να εργαστούν στη Δυτική Γερμανία. Η δυσαρέσκεια ήταν εμφανής.

Οι πρόσφατες αναταραχές στο Τσέμνιτς, που προκλήθηκαν από το μαχαίρωμα μέχρι θανάτου ενός Γερμανού από έναν Ιρακινό και από έναν Σύριο, και οι δύο αιτούντες άσυλο, έφεραν τα πάντα στην επιφάνεια.

Για αρκετά χρόνια οι πολιτικές ελίτ στη Σαξονία ήταν σε άρνηση για το τι συμβαίνει σε αυτό το κρατίδιο. Κατατάσσεται στο Νούμερο 1 της λίστας στη Γερμανία για εγκλήματα μίσους εναντίον ξένων. Επίσης "ανάθρεψε" το National Socialist Underground (NSU), μια τρομοκρατική δεξιά οργάνωση που μεταξύ 2000-2007 δολοφόνησε εννέα μετανάστες και μία αστυνομικό. Υπάρχουν ακόμη και τα νεό-ναζιστικά κινήματα με ισχυρά άτυπα δίκτυα, είτε είναι σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους είτε σε δεξιά ροκ συγκροτήματα.

Επειδή οι πολιτικές ελίτ ήταν σε άρνηση, συχνά έκαναν τα στραβά μάτια στην άνοδο ακροδεξιών κινημάτων, συμπεριλαμβανομένου του Pegida, ενός κινήματος εναντίον των ξένων, και του AfD, το οποίο συνεχώς αυξάνει την επιρροή του και έχει γίνει πλέον από ένα ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, σε ένα κυνικό, εθνικιστικό κίνημα που έχει ισχυρά αντισημιτικά συναισθήματα.


Τέτοιες αντί-σημιτικές απόψεις δεν εκφράστηκαν στη διάρκεια των ταραχών στο Τσέμνιτς. Αντιθέτως, ο θυμός τους απευθυνόταν σε πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή –σε οποιονδήποτε φαινόταν διαφορετικός. Πάνω από όλα, ο θυμός κατευθυνόταν προς την αστυνομία και τους πολιτικούς. Όσοι μίλησαν στα ΜΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα, έκαναν λόγο για έλλειψη ασφάλειας, ότι δεν νιώθουν ασφαλείς, και ότι οι ανησυχίες τους δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Απουσίαζε οποιοσδήποτε διάλογος με τους ντόπιους. Κάθε συζήτηση για το ρόλο των κρατικών θεσμικών οργάνων ήταν εκτός ατζέντας. Όταν ο πρωθυπουργός της Σαξονίας, Michael Kretschmer, διοργάνωσε μια συνάντηση στο δημαρχείο την προηγούμενη εβδομάδα, ο Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός γιουχαΐστηκε από ένα κοινό που ξεκάθαρα δεν εμπιστευόταν τον ίδιο ή τα κρατικά θεσμικά όργανα.

Μερικά παραδείγματα.

Ένα τηλεοπτικό συνεργείο της δημόσιας τηλεόρασης ZDF είχε βιντεοσκοπήσει διαδηλώσεις τον Αύγουστο, που διοργάνωσε το Pegida στην πρωτεύουσα του κρατιδίου, Δρέσδη. Ένας από τους διαδηλωτές φώναζε και απαιτούσε να μην βιντεοσκοπηθεί. Το συνεργείο κρατήθηκε από την αστυνομία για 45 λεπτά. Αργότερα αποδείχθηκε ότι ο διαδηλωτής δεν ήταν άλλος από έναν αξιωματούχο που εργάζεται στη δημόσια υπηρεσία εγκληματικών ερευνών.

Στη διάρκεια των διαδηλώσεων του Τσέμνιτς, ένας αξιωματούχος στον κλάδο της Δικαιοσύνης τράβηξε μια φωτογραφία του εντάλματος σύλληψης των δύο ανδρών από το Ιράκ και τη Συρία. Στη συνέχεια παρανόμως έδωσε στη δημοσιότητα τα πλήρη ονόματά τους και τα ονόματα των μαρτύρων και των δικαστών που εμπλεκόταν, και στη συνέχεια το διέδωσε μέσω δεξιών accounts στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ποιος γνωρίζει την έκταση της υποστήριξης που υπάρχει στα κρατικά θεσμικά όργανα, για τέτοια δεξιά κινήματα;

Στη συνέχεια, υπάρχει και ο βαθμός ανεπάρκειας των δικαστικών αρχών. Ο Ιρακινός ήταν ήδη γνωστός λόγω εμπλοκής του σε παράνομες δραστηριότητες, αλλά δεν έγινε τίποτα για αυτό. Υπάρχει μια πολύ χειρότερη περίπτωση για την αστυνομία του Βερολίνου και τον Anis Amri. Ο Amri είχε καταλάβει ένα φορτηγό και οδήγησε με ταχύτητα σε μια Χριστουγεννιάτικη αγορά στο Βερολίνο πριν από δύο χρόνια, προκαλώντας το θάνατο 12 ανθρώπων και τραυματίζοντας σοβαρά 55.

Μέχρι στιγμής, μόνο ένας υπουργός (ο υπουργός για θέματα Οικογένειας, γεννημένος στην Ανατολική Γερμανία) έχει επισκεφθεί το Τσέμνιτς. Ο Horst Seehofer, ο υπουργός Εσωτερικών ο οποίος τάχθηκε εναντίον της πολιτικής ανοιχτών θυρών της Καγκελαρίου Angela Merkel, με βάση την οποία περίπου 1 εκατ. πρόσφυγες εισήλθαν στη Γερμανία το 2015, δεν έχει ακόμη επισκεφθεί την πόλη. Η ίδια η Merkel, απασχολημένη να οργανώνει την περιοδεία της στην Αφρική, έχει κάνει δηλώσεις εναντίον των επιθέσεων κατά των ξένων. Αλλά δεν έχει φτάσει στο να εξηγήσει στους Γερμανούς πώς θα λειτουργήσει η ενσωμάτωση των προσφύγων, με τέτοιον τρόπο που να διαβεβαιώσει τους σκεπτικιστές ότι η απόφασή της ήταν η σωστή.

Αντιθέτως, η Merkel έχει συνάψει συμφωνίες με την Τουρκία και με άλλες χώρες προκειμένου να αποτρέψει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να φθάσουν στη Γερμανία. Και η ίδια, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, θέλουν απελπισμένα να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία.

Η επίθεση του καθεστώτος του Assad στο τελευταίο προπύργιο των επαναστατών στο Ιντλίμπ, με τη στήριξη της Ρωσίας και του Ιράν, μπορεί να τερματίσει τον πόλεμο. Οι Ευρωπαίοι θα δεχθούν τεράστιες πιέσεις να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της χώρας. Εάν δεν το κάνουν, προειδοποίησε προσφάτως ο Ρώσος πρόεδρος Putin, η ροή των προσφύγων θα συνεχιστεί. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο σχετικά με τον αισχρό ρόλο της Ευρώπης στον πόλεμο της Συρίας και στην αδυναμία της να συμφωνήσει σε μια ενιαία, αξιοπρεπή προσφυγική πολιτική και πολιτική ασύλου. Το Τσέμνιτς ενσαρκώνει όλα αυτά τα θέματα.

CarnegieEurope
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση