Οι επικίνδυνες γεωπολιτικές αυταπάτες των Αθηνών

Οι αυταπάτες των Αθηνών περί «πυλώνα σταθερότητας σε Βαλκάνια, Αν. Μεσόγειο, νέο προμαχώνα της Δύσης»

Του Ιωάννη Ν. Κωνσταντόπουλου

Με τις σχέσεις Ουάσινγκτον-Άγκυρας να βρίσκονται στο ναδίρ, έχει δυστυχώς δημιουργηθεί η αυταπάτη στις συστημικές ελίτ των Αθηνών, ότι η χώρα μας πλέον θα αποτελεί τον μοναδικό αξιόπιστο σύμμαχο της Δύσης στην ευρύτερη περιοχή μας. Ωστόσο αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για την Ελλάδα, της οποίας η ηγεσία φαίνεται να ξεχνά, ότι βρίσκεται υπό οικονομική επιτροπεία και με ένοπλες δυνάμεις που δυστυχώς χάνουν σταδιακά την αποτρεπτική ισχύ τους, απέναντι στις αντίστοιχες Τουρκικές που υπερεξοπλίζονται.

Ο τρέχον Γεωπολιτικός χρόνος (που δημιουργεί η παρούσα συγκυρία), σίγουρα παρουσιάζει ευκαιρίες που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί η χώρα μας, όμως για να γίνει αυτό απαιτείται η Υψηλή Στρατηγική (Grand Strategy)ενός Ελευθέριου Βενιζέλου, σε συνδυασμό με την χάραξη ενός μακρόπνοου διπλωματικού και αμυντικού σχεδιασμού, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες τοπικές συμμαχίες, καθώς και μια αξιόπιστη αποτρεπτική ικανότητα (credible deterrence), που θα λειτουργήσουν σαν ανάχωμα στον Νέο-Οθωμανικό επιθετικό αναθεωρητισμό. Αντ’ αυτού,η ελίτ των Αθηνών, αντιμετωπίζει την εξωτερική πολιτική της χώρας με τυχοδιωκτικού τύπου μικροπολιτική, που κυρίως αποσκοπεί σε πρόσκαιρα κομματικά οφέλη. Σε αυτήν την μελέτη θα επιδιώξουμε, μέσω στοιχείων από μεθοδολογικό πλαίσιο της Συστημικής Γεωπολιτικής Ανάλυσης, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τον Ιωάννη Θ. Μάζη (Καθηγητή Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής του ΕΚΠΑ), να καταρρίψουμε τον αναδυόμενο μύθο, περί «πυλώνα σταθερότητας σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο, νέο προμαχώνα της Δύσης», αναδεικνύοντας την οδυνηρή πραγματικότητα.

Όσοι μοιράζονται την παραπάνω αυταπάτη, ξεχνούν πως η Τουρκία είναι μέλος πια των G-20 (παρόλα τα οικονομικά προβλήματα που δεδομένα αντιμετωπίζει η χώρα), δηλαδή μια τεράστια αγορά, αναδυόμενη βιομηχανική δύναμη, διαμετακομιστικό κέντρο εμπορίου και ενεργειακός κόμβος, έχοντας μεγαλύτερο γεωπολιτικό δυναμικό (όρο που εισήγαγε στην Γεωπολιτική ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης, στο Επίμετρο του κορυφαίου βιβλίου του ‘‘Θεωρία του Πολέμου’’) από την Ελλάδα των Μνημονίων δανεισμού. Αυτό σημαίνει, πως σύμφωνα με τον Κονδύλη, η Τουρκία έχει μεγαλύτερη ιστορικοκοινωνική – και οικονομικό στρατιωτική θα συμπληρώναμε εμείς –παρουσία, σαν συλλογικό υποκείμενο, που με την πολιτική και λοιπή δυναμική του, γεμίζει ορισμένο γεωγραφικό χώρο.

Η μεγάλη διαφορά στα γεωπολιτικά δυναμικά Ελλάδας-Τουρκίας, συμβαίνει γιατί η Άγκυρα:


1) Ελέγχει τα Στενά του Βοσπόρου, έχοντας την δυνατότητα να εμποδίσει την κάθοδο του Ρωσικού ναυτικού στην Μεσόγειο, ώστε να διεξάγει εμπορική δραστηριότητα και να κάνει στρατιωτική προβολή ισχύος.

2) Έχει την ικανότητα να κάνει, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, προβολή ισχύος (κυρίως μέσω του πολιτισμικού γεωπολιτικού πυλώνα), στα γεωπολιτικά σύμπλοκα: του Καυκάσου (μαλακό υπογάστριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας) και της Κεντρικής Ασίας, τα οποία η Μόσχα θεωρεί εγγύς εξωτερικό και ζωτικό της χώρο.Τα σύμπλοκα του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, εκτός από το γεγονός ότι είναι πεδία εξόρυξης ενεργειακού μείγματος και διέλευσης ενεργειακών αγωγών προς την Δύση, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της Ευρασιατικής ενδοχώρας. Έτσι η Άγκυρα δύναται να αποσταθεροποιεί την Ευρασιατική ενδοχώρα (Heartland, όπως το ονομάζει ο Χάλφορντ Τζ. Μακίντερ, ένας εκ των ιδρυτών της Αγγλοσαξονικής Σχολής της Γεωπολιτικής), όπου ζουν συμπαγής Τουρκόφωνοι και Τουρκογενείς Σουνιτικοί Μουσουλμανικοί πληθυσμοί, με συνέπεια την άσκηση πίεσης στην Ρωσία (το 14% με 16% του πληθυσμού της να είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι), αλλά και την Κίνα (στην αυτόνομη επαρχία Xinjiang/Σιντσιάνγκ της τελευταίας, ζουν Ουιγούροι, που αποτελούν το 45% του τοπικού πληθυσμού και ζητούν ανεξαρτησία από το Πεκίνο).

3) Έχει δεσπόζουσα θέση Βορειοδυτικά του γεωγραφικού συμπλόκου της Μέσης Ανατολής, όπως και φαίνεται από την στρατηγικά τοποθετημένη βάση του Ιντσιρλίκ, ιδρυθείσα το 1951, από όπου οι Δυτικές αεροπορικές δυνάμεις μπορούν να ελέγχουν ολόκληρο το γεωγραφικό πεδίο, από την Αίγυπτο έως το Ιράν, αλλά και πέρα από αυτό.Η γεωγραφική θέση της Τουρκίας στον Ευρασιατικό Νότο, αποτελούσε κατά τον ΨυχρόΠόλεμο και εξακολουθεί να αποτελεί, αναπόσπαστο και κεντρικό μέρος του λεγόμενου Κρηπιδώματος (δηλ. της περιμέτρου της Ευρασίας ή Rimland, όπως το ονομάζει ο Νίκολας Σπάικμαν, ο έτερος εκ των ιδρυτών της Αγγλοσαξονικής Σχολής της Γεωπολιτικής), δηλαδή του ανασχετικού δακτυλίου (containmentring), που έφτιαξαν οι Δυτικές Ναυτικές Δυνάμεις, γύρω από την Ευρασιατική Ενδοχώρα, που από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, είχε σκοπό την αναχαίτιση της επέκτασης της επιρροής της εκάστοτε Ευρασιατικής Χερσαίας Δυνάμεως (Ναζιστική Γερμάνια, ΕΣΣΔ, σύγχρονη Ρωσία και Κίνα).

Είναι πασιφανές λοιπόν, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να παρέχει αντίστοιχες διευκολύνσεις στις Δυτικές Δυνάμεις, κάτι που σε πολύ μεγάλο βαθμό εξηγεί την υποστήριξη που παρείχαν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, στην αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας: στο Αιγαίο, στην Δυτική Θράκη και στην Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρος-ΑΟΖ).

Έτσι παρά την υπάρχουσα ρήξη της Τουρκίας με τις ΗΠΑ (και συνεπακολούθως με την Δύση), εξαιτίας της αμετροεπούς συμπεριφοράς του Ισλαμοεθνικιστή Πρόεδρου Ερντογάν, είναι λογικό να αναμένει κάνεις ότι αυτή δεν θα λάβει οριστικό χαρακτήρα (αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε την διάρρηξη του Rimland από την Ρωσία), γιατί απλούστατα οι Αμερικανοί, που αποτελούν τον στρατιωτικό και οικονομικό πυρήνα της Δύσης, ελέγχοντας πλήρως το Rimland μέσω των πάμπολλων βάσεων που διαθέτουν, δεν θα το επιτρέψουν, εμπλεκόμενοι στα εσωτερικά πράγματα της γειτονικής μας χώρας. Μια πρώτη ‘‘γεύση’’ αυτής της εμπλοκής, ήταν το αποτυχημένο πραξικόπημα, με στόχο την ανατροπή του Ερντογάν, από Γκιουλενιστές στρατιωτικούς (όπως υποστηρίζει ο ίδιος ο νέο-σουλτάνος) στις 15 Ιουλίου του 2016. Ο Φετχουλλάχ Γκιουλέν είναι Τούρκος πρώην ιμάμης, αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ, επικεφαλής ενός τεράστιου ισλαμικού δικτύου, που δρα σε Τουρκία (πλέον τα μελή του βρίσκονται στην παρανομία), Ευρώπη, Ασία (το δίκτυο έχει δώσει έμφαση στην Κεντρική Ασία και την Μέση Ανατολή)και Αμερική. Για πολλούς ο Γκιουλέν είναι ενεργούμενο της CIA. Βέβαια το πραξικόπημα απέτυχε και είχε σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω απομάκρυνση της Ερντογανικής Τουρκίας από την Δύση, καθώς και την επαναπροσέγγιση (rapprochement) με την Ρωσία.

Με τους Αμερικανούς να κρατούν στάση αναμονής, αλλά και ταυτόχρονα να εχθρεύονται σχεδόν ανοιχτά τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ανοίγει ένα μικρό παράθυρο ευκαιρίας (window of opportunity) για την Αθήνα, ώστε να προσπαθήσει να αποσπάσει κάποια οφέλη στα ανοιχτά μέτωπα των εθνικών μας θεμάτων. Ακόμη μπορεί να προωθήσει, στο πλαίσιο των εγκάρδιων σχέσεων που έχει αναπτύξει με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, το θέμα της ανάδειξης της ΑΟΖ, που είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την μελλοντική εξόρυξη των υδρογονανθράκων της Ελλάδας και της Κύπρου, καθώς σε συνδυασμό με τα Ισραηλινά και Αιγυπτιακά αποθέματα ενεργειακού μείγματος, θα μπορούσαν να εξαχθούν στις ενεργοβόρες αγορές της Ευρώπης, η οποία επιζητά εναγωνίως απεξάρτηση από τους Ρώσικους υδρογονάνθρακες. Ωστόσο αυτό το παράθυρο ευκαιρίας θα κλείσει πολύ σύντομα, όταν οι Αμερικανοί αποφασίσουν να απαλλαγούν οριστικά από τον Ερντογάν με κάποιο τρόπο. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ειπωθεί πως ο Πρόεδρος Ερντογάν και η Νέο-Οθωμανική ιδεολογία, είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκεύασμα των ΗΠΑ, οι οποίες θέλουν να μετατρέψουν την Τουρκία σε μια χώρα μοντέλο για τα Μουσουλμανικά κράτη της Μέσης Ανατολής και κατ’ επέκταση της υφηλίου, μέσω ενός δόγματος ήπιου Ισλάμ, το οποίο θα ποδηγετήσει τα κράτη αυτά (και κυρίως τα Αραβικά της Μέσης Ανατολής), μετατρέποντας την Άγκυρα σε περιφερειακή υπερδύναμη και τοποτηρητή των συμφερόντων της Δύσης. Η Αμερικανική επένδυση στον Νέο-Οθωμανισμό δεν θα αφεθεί να πάει χαμένη και ήδη εκτός των παρασκηνιακών ζυμώσεων εναντίων του Ερντογάν, δρομολογείται ένα ευρύπολιτικό μπλοκ, που θα αναλάβει να αντιπολιτεύεται τον κατά φαντασίαν σουλτάνο, όπως φάνηκε και από τις Τουρκικές εκλογές του Ιουνίου του 2018, όταν τρία κόμματα της αντιπολίτευσης, με επικεφαλής το Κεμαλικό CHP σχημάτισαν συμμαχία για τις Γενικές εκλογές και κατέβασαν κοινό υποψήφιο στις Προεδρικές.

Πάντως, αυτήν την περίοδο που παρατηρείται, έντονα προκλητική και παράνομη σε σχέση με το Διεθνές Δίκαιο, δραστηριότητα των Τούρκων στο Αιγαίο, στη Θράκη και στις ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου, οι ΗΠΑ στην περίπτωση θερμού επεισοδίου τύπου Ίμια, θα πρέπει να αναμένεται στην καλύτερη περίπτωση να κρατήσουν ουδέτερη στάση και όχι μια ανοικτή στήριξη των Ελληνικών θέσεων. Αυτό γιατί η προσέγγιση Μόσχας-Άγκυρας, έχει όχι μόνο εκνευρίσει, αλλά και θορυβήσει την Ουάσινγκτον, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να χάσει την Τουρκία. Χαρακτηριστικά είναι αυτά που γραφεί ο Τζέιμς Σταυρίδης, ο Ελληνικής καταγωγής (!) πρώην Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του bloomberg, σχετικά με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Τουρκικού στρατού στο Αφρίν του Συριακού Κουρδιστάν: ‘‘Έχουμε πάρει το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας του ISIS στην ανατολική Συρία και το Δυτικό Ιράκ, αλλά ο αγώνας δεν έχει τελειώσει. Θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε κουρδικά στρατεύματα ανατολικά του ποταμού Ευφράτη και χρειαζόμαστε επίσης σταθερότητα στο βόρειο Ιράκ, ένα κουρδικό ομοσπονδιακό θύλακα. (…)Οι ΗΠΑ θα προτιμούσαν οι Τούρκοι σύμμαχοί μας να μην επιτίθενται εναντίον των Κούρδων συμμάχων μας, οι οποίοι αποδείχτηκαν ισχυρή και ικανή πολεμική δύναμη στο έδαφος ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Αλλά οι ευαισθησίες στην Άγκυρα είναι υψηλές, δεδομένων των δεκαετιών δολοφονικών επιθέσεων στην Τουρκία από το ΡΚΚ και είναι κατανοητό ότι οι Τούρκοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια"ουδέτερη ζώνη"στη συριακή πλευρά των συνόρων για να εξασφαλίσουν ότι οι κουρδικές τρομοκρατικές ομάδες δεν θα μπορούν να περάσουν εύκολα τα σύνορα (…)Συγκεκριμένα, ο Λευκός Οίκος θα πρέπει να αναγνωρίσει δημόσια τις ανησυχίες της Τουρκίας για την ασφάλεια (…)ο σημαντικότερος στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ στην περιοχή (εκτός από την υποστήριξη του Ισραήλ) είναι η διατήρηση της σχέσης μας με την Τουρκία. Ο μεγάλος νικητής σε μια αμερικανική και τουρκική αντιπαράθεση, βέβαια, είναι ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν(…)απλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να "χάσουμε" την Τουρκία. Καθ 'όλη τη διάρκεια της θητείας μου ως ανώτατος συμμαχικός διοικητής του ΝΑΤΟ, εντυπωσιάστηκα με τον επαγγελματισμό και τη συμβολή του τουρκικού στρατού στη συμμαχία - στο Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τα Βαλκάνια, καθώς και τις προσπάθειες για την καταπολέμηση της πειρατείας. Οι Τούρκοι έχουν μια ισχυρή και διαφοροποιημένη οικονομία, έναν νέο και αυξανόμενο πληθυσμό και έχουν παραμείνει δίπλα στις ΗΠΑ για το μεγάλυτερο μέρος της εποχής μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σημασία τους τόσο σε περιφερειακό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο θα συνεχίσει να αυξάνεται στον 21ο αιώνα. Ναι, οι υπάλληλοι των ΗΠΑ μπορούν και πρέπει να επικρίνουν τις τουρκικές πράξεις στις περιπτώσεις που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο ή τα ανθρώπινα δικαιώματα - αλλά σε ιδιωτικό επίπεδο, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο.(…)Αλλά το γενικό στρατηγικό συμφέρον των ΗΠΑ είναι να διατηρήσουμε την Τουρκία ευθυγραμμισμένη με το ΝΑΤΟ και τη διατλαντική κοινότητα. Θα ήταν ένα γεωπολιτικό σφάλμα σχεδόν επικών διαστάσεων να δούμε την Τουρκία να παρασύρεται από αυτήν την τροχιά και να καταλήγει να ευθυγραμμίζεται με τη Ρωσία και το Ιράν στην Λεκάνη της Λεβαντίνης’’.

Δείγματα αυτής της ουδέτερης προσέγγισης των Αμερικανών, σε σχέση με τα Ελληνικά ανοιχτά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, έχουμε κιόλας δυο. Πρώτο δείγμα, η επίσκεψη μετά από Ελληνική πρόσκληση του Ερντογάν σε Αθήνα και μετέπειτα σε Δυτική Θράκη, που εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο, αφού ο Τούρκος Πρόεδρος έθεσε επίσημα από Ελληνικό έδαφος, θέμα αλλαγών στην Συνθήκη της Λωζάννης. Η πρόσκληση για την επίσκεψη Ερντογάν, έγινε μετά από προτροπή των Αμερικανών προς την Ελληνική κυβέρνηση. Δεύτερο δείγμα, η ετεροβαρής για την πατρίδα μας, συμφωνία των Πρεσπών για το όνομα του κρατικού μορφώματος της ΠΓΔΜ, όπου οι ΗΠΑ πίεσαν και πιέζουν τις δυο χώρες για επικύρωση της συμφωνίας, που θα επιτρέψει την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, με απώτερο στόχο την ελάττωση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια. Προβληματίζει λοιπόν, η στάση της Ουάσινγκτον, που αντί να παρέχει διευκολύνσεις στον ‘‘πυλώνα σταθερότητας σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και νέο προμαχώνα της Δύσης’’ (Αθήνα), τον πιέζει, μη σεβόμενη τα εθνικά του συμφέροντα και δίκαια.

Μήπως όμως τελικά, αυτή η διαπίστωση δεν θα έπρεπε να προβληματίζει τον αναγνώστη αυτής της μελέτης; Είναι γεγονός, πως η απομείωση του ελληνικού γεωπολιτικού δυναμικού είχε διαφανεί πολλά χρόνια πριν, όταν κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80, άλλαξε η πολιτική γεωγραφία του γεωπολιτικού συμπλόκου των Βαλκανίων (πλην της Ελλάδας), καθώς και της ευρύτερης Ανατολικής Ευρώπης, με την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, συνέπεια της κατάρρευσης του Κομμουνισμού, με αποτέλεσμα περίπου 15 χρόνια μετά, σχεδόν όλα τα κράτη που προέκυψαν από τα κοσμογονικά τότε γεγονότα, να έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Μέχρι το τέλος του 1989, η Ελλάδα ήταν η μόνη Βαλκανική χώρα που ήταν μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας και είχε ρόλο στην ανάσχεση της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της, σαν πραγματικός τότε προμαχώνας της Δύσης. Η αλλαγή όμως της πολιτικής γεωγραφίας που προέκυψε, περιόρισε σημαντικά το γεωπολιτικό δυναμικό της πατρίδας μας, αφού οι Αμερικανοί, βρήκαν νέους, αλλά και πολύ πιο πρόθυμους εταίρους. Έτσι δεν πρέπει να εκπλήσσει, η μονομέρεια με την οποία οι Αμερικανικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν την διελκυστίνδα μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Ακόμα και στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, δεν πρέπει να εκπλήσσει η αναγνώριση από τις ΗΠΑ το 2005, του γειτονικού κρατιδίου με το όνομα Μακεδονία! Οι γεωπολιτικές αλλαγές στα τέλη του ’80, έφεραν την Ελλάδα σταδιακά στο μεταίχμιο, μιας και οι ‘‘Σύμμαχοί’’ μας, δεν είχαν πλέον λόγο να συντηρούν την ασθμαίνουσα οικονομία μας και να μας ενισχύουν στρατιωτικά. Αυτά έχουν περιγράφει με γλαφυρότητα από τον Αμερικανικό ιδιωτικό οργανισμό πληροφοριών Stratfor, σε μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στην αρχή της Ελληνικής κρίσης, το 2011, με τίτλο: The Geopolitics of Greece: ASeaatits Heart. Επιπροσθέτως να μην ξεχνάμε και την τωρινή κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, που δεν δείχνει σαφή σημάδια ανάκαμψης, παρόλα τα Μνημόνια που έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό από τους δανειστές. Με το δημόσιο χρέος να εξακολουθεί να διογκώνεται και χωρίς εν τέλει να γίνει κάτι για την μερική διαγραφή μέρους αυτού, η οικονομία μας δεν θα μπορέσει να μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης, με συνέπεια την συνεχιζόμενη κατάπτωση των παραγωγικών συντελεστών και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού.

Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό, ότι τα περί: ‘‘πυλώνα σταθερότητας σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και νέο προμαχώνα της Δύσης’’ που διαγκωνίζονται να ενσταλάξουν στην Ελληνική κοινή γνώμη οι συστημικές ελίτ των Αθηνών, είναι αυταπάτες που μπορεί να αποβούν μοιραίες όχι μονάχα για την Ελλάδα, αλλά και για το δεύτερο Ελληνικό κράτος της Ανατολικής Μεσογείου (Κύπρος), διότι ξεγελούν όχι μόνο την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος, που για λόγους που έχουν να κάνουν με την νομή της εξουσίας, είναι και αυτό εκτεθειμένο στον διεθνή παράγοντα. Με τις Ελληνικές ελίτ ανίκανες να ερμηνεύσουν την γεωπολιτική πραγματικότητα και τρέχουσα συγκυρία, η (γεω)στρατηγική που σχεδιάζουν να εφαρμόσουν (εάν υποθέσουμε πως όντως κάνουν στρατηγικούς σχεδιασμούς) θα είναι σίγουρα λανθασμένη, κάτι που σημαίνει πως θα υπάρξουν δυσμενείς επιπτώσεις στα Εθνικά Θέματα, όπως στο θέμα της ΑΟΖ, η οριοθέτηση της οποίας θα έκανε επιτέλους δυνατή σε βάθος χρόνου την έναρξη της διαδικασίας εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στον πυθμένα της. Το θέμα της εξόρυξης και εξαγωγής των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, θα έπρεπε να είναι μείζονος εθνικής σημασίας στόχος για την χώρα μας, αφού με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να βγει από το τέλμα που την έχει οδηγήσει η οικονομική κρίση. Όμως με την επιθετική και αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, να πυροδοτεί φοβικά σύνδρομα στην Αθήνα, χρειάζεται να μετατραπούν σε πραγματικές στρατηγικές συμμαχίες,οι τακτικές συνεννοήσεις με ισχυρούς δρώντες του συστήματος της Ανατολικής Μεσογείου, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, καθώς και με δρώντες του υπερσυστήματος (δηλαδή του συνόλου των ισχυρών πόλων διεθνούς ισχύος,που δύναται να επηρεάσουν την δράση του γεωπολιτικού παράγοντα/Τουρκία, ο οποίος επιχειρεί να ανακατανείμει ισχύ προς όφελός του), όπως η Γαλλία. Τέτοιες στρατηγικές συμμαχίες, θα δώσουν στην χώρα την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να πράξει τα δέοντα. Όμως αυτές οι σοβαρές κινήσεις, που ουσιαστικά θα δεσμεύουν Αθήνα, Λευκωσία, Τελ-Αβιβ και Κάιρο, πρέπει να γίνουν τώρα που το επιτρέπει ο τρέχον Γεωπολιτικός χρόνος, γιατί η γνώμη του γράφοντος είναι ότι η συγκυρία θα αλλάξει μελλοντικά, με την Τουρκία να επιστρέφει στο Δυτικό ‘‘μπλοκ’’ και να αναλαμβάνει ξανά τον παραδοσιακό της ρόλο σαν ανάχωμα της Ρωσίας, στην μετά-Ερντογάν εποχή. Βέβαια,επίσης απαραίτητη για την επίτευξη του παραπάνω εθνικού στόχου, είναι η ενδυνάμωση της Ελληνικής σκληρής ισχύος, με την ενίσχυση του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας, ώστε να λειτουργήσει αποτρεπτικά, σε ενδεχόμενη Τουρκική επιθετική ενέργεια που θα αμφισβητήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η σοβαρή ενίσχυση λοιπόν των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, παρόλη την εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία είναι προαπαιτούμενο, αλλιώς η ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται με αυτοκτονία. Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, μαζί με την δημιουργία των λεγόμενων τριγωνικών συμμαχιών (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος), θα έκαναν δυνατή, για την συρρικνούμενου γεωπολιτικού δυναμικού Ελλάδα, την εκπληρώσει του ανωτέρου εθνικού στόχου, δηλ. της εξόρυξης των υδρογονανθράκων της Ελληνικής και Κυπριακής ΑΟΖ, διαφυλάσσοντας παράλληλα το status quo των χερσαίων, υδάτινων και εναέριων συνόρων της χώρας.

Φαίνεται όμως πως η μωρία των Αθηναϊκών ελίτ θα εξακολουθήσει να αποτελεί εμπόδιο στην ευμενή διαχείριση των Εθνικών Θεμάτων και στην πραγμάτωση του εθνικού στόχου. Αυτό μαρτυρούν οι παλινωδίες της εξωτερικής μας πολιτικής σε δυο πρόσφατα ζητήματα που ανέκυψαν:

1) Ο τρόπος που έγινε η διαπραγμάτευση για το ζήτημα της ονομασίας της FYROM (Συμφωνία Πρεσπών), η οποία θα έπρεπε να διεξάγεται από θέση ισχύος, αφού τα Σκόπια ‘‘καίγονται’’ να μπουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη για την χώρα μας. Δυστυχώς η Ελληνική κυβέρνηση, είχε όχι μόνο δεχθεί να συζητήσει την χρήση του όρου Μακεδονία σαν συνθετικό για την ονομασία του γειτονικού κρατιδίου, αλλά έδωσε στην κυβέρνηση Ζάεφ, την ‘‘Μακεδονική εθνότητα’’ και‘‘Μακεδονική γλώσσα’’, κάτι που θα ενισχύσει τον ψευδοαλυτρωτισμό των Σλάβων της ΠΓΔΜ. Η υπόσχεση ότι οι επίσημες ιδρυτικές αρχές του Βαλκανικού κρατιδίου, που δομούν αλυτρωτισμό και ‘‘εθνική ταυτότητα’’ θα εξαλειφθούν οριστικά από το Σύνταγμα, τα σχολικά βιβλία και τον γενικότερο πολιτικό λόγο της FYROM, είναι μάλλον κίβδηλη, αφού όταν η ΠΓΔΜ μπει στο ΝΑΤΟ, μπορεί εύκολα στο μέλλον να τις επαναφέρει.Με την ετεροβαρή συμφωνία των Πρεσπών, η Ελλάδα έστειλε ένα εκκωφαντικό μήνυμα αδυναμίας στον διεθνή της περίγυρο.

2) Η ψήφιση υπέρ της καταδίκης, στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την περασμένη άνοιξη, της απόφασης του Αμερικανού Πρόεδρου Ντόναλντ Τράμπ, να αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ, μια πράξη που σίγουρα δεν θα πέρασε απαρατήρητη από το State Department, αλλά και από το Τελ-Αβίβ.Μπορεί η πράξη του Αμερικανού Πρόεδρου να είναι ηθικά λανθασμένη, ωστόσο για την Ελλάδα αυτό που πρέπει να προέχει είναι το δικό της εθνικό συμφέρον. Ειδικότερα σε ότι έχει να κάνει με το Ισραήλ, η Αθήνα πρέπει στο εξής να είναι πολύ πιο προσεκτική, διότι έχει ανάγκη το Εβραϊκό κράτος σαν στήριγμα απέναντι στην Νέο-Οθωμανική Τουρκία. Η Ισραηλινή εξωτερική και αμυντική πολιτική χαρακτηρίζεται από σκληρό ρεαλισμό (απαραίτητο για την επιβίωση του Ισραήλ, που είναι περικυκλωμένο από εχθρικούς και πολυάριθμους Αραβικούς πληθυσμούς), οπότε το Τελ-Αβίβ απαιτεί οι σύμμαχοί του, να είναι σοβαροί απέναντι του και να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του. Είναι απορίας άξιο, το τι ώθησε την Αθήνα να ψηφίσει υπέρ μιας πρότασης καταδίκης των ΗΠΑ στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που έφερε εκεί ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν. Το να συντάσσεται η Ελλάδα με την Τουρκική πρόταση καταδίκης, μετά μάλιστα το φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν, σε Αθήνα και Θράκη, δείχνει τουλάχιστον έλλειψη σοβαρότητας.

Καταλήγουμε συνεπώς στο συμπέρασμα, ότι η χώρα μας δυστυχώς δεν θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που τις παρέχει ο Γεωπολιτικός χρόνος, που τρέχει αυτήν την περίοδο. Με δεδομένο πως το παράθυρο ευκαιρίας θα κλείσει κάποια στιγμή, με την έξωση του Ερντογάν από την εξουσία, η χώρα μας θα βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα, που θέλει την Τουρκία να μετατρέπεται από χερσαία σε ναυτική δύναμη, ενώ δια της βιομηχανικής της βάσης πλέον θα κατασκευάζει από άρματα μάχης και φρεγάτες μέχρι μαχητικά αεροσκάφη(!), συντρίβοντας η όποια ισορροπία ισχύος με την Ελλάδα. Σε αυτόν τον φρενήρη ρυθμό που έχει μπει η Άγκυρα, θέλοντας να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη, όπως μαρτυρά η δημιουργία ωκεάνιου ναυτικού (blue water navy), ανάχωμα είναι ο Ελληνισμός, με τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο, να συνθέτουν μια φυσική ανασχετική άλυσο. Για αυτό τον λόγο η Άγκυρα, κάνει μεθοδευμένες προκλήσεις στο Αιγαίο, στην Θράκη και στις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Άρα η θέση ότι αυτές γίνονται σαν αντίδραση στα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πολυεθνική γειτονική μας χώρα, είναι τουλάχιστον ανεδαφική. Τέλος, ας έχουμε υπόψιν ότι κάνεις, ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ούτε οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας, θα πολεμήσουν για εμάς ή θα επέμβουν με κάποιο άλλο τρόπο για να μας βοηθήσουν. Ειδικά οι τελευταίοι, δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ξαναχάσουν έναν υπερπολύτιμο σύμμαχό τους, όπως έγινε το 1979 με το Ιράν. Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως το γκρέμισμα των γεωπολιτικών ψευδαισθήσεων των Αθηναϊκών ελίτ, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει να επενδύει στην άμυνά της, δεν θα φέρει την πατρίδα μας προ οδυνηρών τετελεσμένων.

* Ο κ. Ιωάννης Ν. Κωνσταντόπουλος είναι γεωπολιτικός αναλυτής, διεθνολόγος, νομικός και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

Πηγές:

1) Ιωάννης Θ. Μάζης, Μεταθεωρητική κριτική διεθνών σχέσεων και γεωπολιτικής, Εκδόσεις Παπαζήση, 2012.

2) Παναγιώτης Κονδύλης,Θεωρία του Πολέμου(Επίμετρο Ελληνικής έκδοσης: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου), Εκδόσεις Θεμέλιο, 2004.Το Επίμετρο είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση ->http://library.antibaro.gr/text/Kondylhs/_Kondylhs_.pdf

3) Κωνσταντίνος Γρίβας, Γιατί οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη την Τουρκία, slpress.gr, 24 Νοεμβρίου 2017, https://slpress.gr/ethnika/giati-oi-ipa-echoun-anagki-tin-tourkia/

4) Χάλφορντ Τζ. Μάκιντερ, Δημοκρατικά ιδεώδη και πραγματικότητα και άλλες τρεις εισηγήσεις, Εκδόσεις Παπαζήση, 2006.

5) Nicholas J. Spykman, Η γεωγραφία της ειρήνης, Εκδόσεις Παπαζήση, 2004.

6) William Engdahl, The CIA, FetullahGülen and Turkey’s Failed July 2016 Coup, globalresearch.ca, 11 Δεκεμβριου 2017, https://www.globalresearch.ca/the-cia-fetullah-gulen-and-turkeys-failed-july-2016-coup/5622321

7) James Stavridis, The U.S. Has to Back Turkey in Syria The Kurds are valuable allies in the fight against Islamic State, but America's higher priority is keeping Turkey a NATO ally, bloomberg.com, 24 Ιανουαρίου 2018, https://www.bloomberg.com/view/articles/2018-01-24/the-u-s-has-to-back-turkey-in-syria

8) The Geopolitics of Greece: A Sea at its Heart, stratfor.com, 21 Νοεμβρίου 2011, https://worldview.stratfor.com/article/geopolitics-greece-sea-its-heart

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση