Το παραμύθι της "Γης της Επαγγελίας" στη δήθεν Ενωμένη Ευρώπη
Με την αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση και το ξεπέρασμα των εμποδίων στο ελεύθερο πέρασμα των συνόρων, άρχισε και η αναθεώρηση του συστήματος αξιών
Μόλις πριν από τρεις δεκαετίες, στη συνείδηση πολλών ανθρώπων σε όλες τις προσκολλημένες χώρες στην πρώην Σοβιετική Ένωση, η ζωή στη "Δύση" ήταν ταυτισμένη με ένα ιδανικό κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο η ελευθερία της προσωπικότητας και η επιτυχία αποτελούσαν δεδομένο.
Η αναζήτηση της "Γης της Επαγγελίας", της χώρας στην οποία κάθε άνθρωπος μπορεί να δει τις ελπίδες του να εκπληρώνονται, δεν είναι αποκλειστικά και μόνο υπόθεση που εκτυλίσσεται στα βιβλικά κείμενα. Με την αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση και το ξεπέρασμα των εμποδίων στο ελεύθερο πέρασμα των συνόρων των κρατών, άρχισε και η αναθεώρηση του συστήματος αξιών, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.
Μια μαρτυρία για τα παραπάνω, παρουσιάζει το μυθιστόρημα της Βουλγάρας Λέα Κόεν, συγγραφέα, μουσικολόγου, πολιτικού και πρώην πρέσβη της Βουλγαρίας σε διάφορες χώρες αλλά και στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Στο βιβλίο της "Αντίο, Βρυξέλες", ξεπλέκοντας μια εγκληματική-πολιτική υπόθεση, η Λέα Κόεν περιγράφει την ιστορία της γενιάς που έζησε τα εμπόδια των μύθων που υπήρχαν, τη γενιά η οποία έπρεπε να φτάσει στο σημείο της απομυθοποίησής τους.
Στην πλοκή του μυθιστορήματος, στην ακολουθία μιας σειράς δραματικών γεγονότων, ο κάθε ήρωας του κάνει τις προσωπικές του ανακαλύψεις. Το ίδιο κάνει και η συγγραφέας, καταλήγοντας στα ακόλουθα συμπεράσματα. «Αυτό που ανακάλυψα συνέβη πριν γράψω το βιβλίο», λέγει στη συνέντευξή της στη Βουλγαρική Ραδιοφωνία η Λέα Κόεν. «Τα γεγονότα αποτελούν ένα μικρό μέρος της ύφανσης του μυθιστορήματος, αλλά η κατανόησή τους είναι μια αρκετά μεγάλη διαδικασία. Αν και γνωρίζω καλύτερα την πολιτική και διπλωματική πραγματικότητα των Βρυξελών, πέρασα την ίδια διαδικασία κατανόησης των γεγονότων όπως και ολόκληρη η κοινωνία μας.
» Η πραγματικότητα σταδιακά με απομάκρυνε από την αυταπάτη, ότι το σύμβολο των "Βρυξελών" και της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" συμβολίζει τη "Γη της Επαγγελίας" και ότι με την είσοδό μας σ’ αυτή τα όποια προβλήματά μας θα λυθούν ως δια μαγείας. Η ενσωμάτωσή μας σε μια τελείως διαφορετική πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, στην πράξη αποδείχτηκε μια τέλεια αυταπάτη. Μια αυταπάτη η οποία δεν αφορά μόνο εμάς τους Βούλγαρους, αλλά όλο και περισσότερους από τους κατοίκους της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Δεν ξέρω, αν αυτά που νιώθουν οι Βούλγαροι, μέσω του μυθιστορήματος της Λέα Κόεν, είναι τα ίδια με αυτά που νιώθουν και πολλοί Έλληνες. Ότι αντί να φθάσουν στην Ιθάκη, έπεσαν σε μια παγίδα με σκόπιμη αντιανάπτυξη, όπως διαπιστώνεται πλέον, για να καταστούν οι ευρωπαϊκές χώρες ευάλωτες στους ισχυρούς της γης. Ομολογώ πάντως, ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί για ένα τόσο σημαντικό γεγονός, όπως η ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ., όχι μόνον δεν προηγήθηκε δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν συζητήσεις δεν έγιναν. Θεωρήθηκε αυτονόητο ότι "ανήκομεν στη Δύση", όπως ειπώθηκε. Δεν λέγω, πως θα μπορούσε να ανήκουμε κάπου αλλού, αλλά κάποιος προβληματισμός δεν έπρεπε να υπάρξει;
Προ καιρού, είχα αναφέρει σ’ αυτήν την στήλη μια φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε σχετική του ομιλία, που με κάθε αφορμή ξαναδιαβάζω για να κατανοήσω, και σας την υπενθυμίζω. Είπε ότι μπαίνουμε στην Ε.Ο.Κ. "για πολιτικούς λόγους". Όχι για οικονομικούς. Η πρώτη εντύπωση είναι, ότι ίσως εννοούσε για προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού μόλις είχαμε βγει από μια δικτατορία.
Όμως, ξεφυλλίζοντας τον Τύπο των αρχών της δεκαετίας του ’60, για να βρω τις δηλώσεις της εποχής που υποβάλαμε την αίτηση ένταξης, με έκπληξη βρήκα μια δήλωση του Παπαληγούρα, τότε αρμόδιου υπουργού, ο οποίος είχε κάνει την ίδια δήλωση. Ότι θέλουμε την ένταξη για πολιτικούς λόγους. Αλλά τότε, δεν υπήρχε φόβος δικτατορίας. Ποιοι ήσαν επομένως, οι "πολιτικοί λόγοι";
Αν εννοούσε "εθνικούς λόγους" ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προστασία δηλαδή από την Τουρκία (διότι υποτίθεται πως το ΝΑΤΟ μας προστάτευε από τους βόρειους γείτονες) και με δεδομένο ότι η Ε.Ε. πεντάρα δεν δίνει για τις απειλές της Τουρκίας εναντίον μας, τότε θα πρέπει να ατυχήσαμε στην επιλογή μας, ότι θα μας παρείχαν "πολιτική προστασία".
Και δεν είναι η πρώτη φορά που κάναμε λάθος επιλογές. Τότε δεν ήταν που βγήκαμε από το ΝΑΤΟ και ξαναμπήκαμε, αφού όμως βάλαμε τους Τούρκους στο Αιγαίο; Τότε δεν ήταν που η φιλελεύθερη κυβέρνηση κρατικοποίησε τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις (με ζημία) και η σοσιαλιστική κυβέρνηση αργότερα τις ιδιωτικοποίησε (με επίσης μεγάλη ζημία);
Μακεδών
Voria
Αναρτήσεις
Ξυπνάμε απο το καλοσερβιρισμένο παραμύθι των απανταχού "καλοβολεμένων" και διαπιστώνουμε ότι η "ΕΕ της επαγγελίας" είναι μια αληθινή κόλαση! Κόλαση πολιτισμική, κόλαση αξιών, κόλαση εθνική, κόλαση οικονομική. Η επιτομή της κόλασης επί της γης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αν οι Έλληνες δεν πούμε με καυτά δάκρυα: "ελθέτω η βασιλεία Σου!", από τούτη την κόλαση δε θα βγούμε ζωντανοί ως Έθνος, αρα ούτε ως άτομο "Έλλην".
Τώρα είναι μπροστά μας η πιο ολοκάθαρη επιλογή. Καθαρότερη δε θα μπορούσε να είναι. Έτσι Εκείνος τα έφερε! Και, ή ξαναγινόμαστε το "άλας της γης" ή μας πετάν στο σκουπιδότοπο της Ιστορίας, τροφή για τα όρνια τους!
Ολα θα γινουν στην ωρα τους Κ.Κατερινα , ομως πρωτα ΠΡΕΠΕΙ να θερισουμε αυτα που σπειραμε .
ΔιαγραφήΔημητριος Οικονομου .
Κύριε Οικονόμου, σωστά το επισημαίνετε. Για το κάθε τι έρχεται ή ώρα του, ιδίως για τις πολιτισμικές-κοινωνικές αλλαγές. Προηγείται ο χρόνος ωρίμανσης τους. Όμως συμβαίνει και το ταυτόχρονο: ήδη θερίζουμε αυτά που σπείραμε (άχυρα μετά σκωλήκων, χωρίς κανένα “καλό κ'αγαθό” καρπό!), αλλά ταυτόχρονα ωριμάζουμε για να πούμε το “ελθέτω η βασιλεία Σου”, ελπίζοντας σε όλα τα “θαυμαστά” εσωτερικά και εξωτερικά, που αυτή η επιθυμία/ παράκληση/επιλογή σημαίνει.
ΔιαγραφήΑν περιμένουμε να θερίσουμε όλα όσα σπείραμε, χωρίς να σπεύδουμε προς το σημείο καμπής, όπου όλα θα γυρίσουν “προς τα άνω”, τότε η “σωτηρία” της Ελλάδος ίσως χαθεί μέσα σε ένα τέλμα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αποδέκτης της παράκλησής μας πάντα μακροθυμεί!
Στα χαρτιά μπήκαμε στην Ε.Ε. όμως είμαστε πολύ πίσω σε όλα. Διάβασα ένα άρθρο στο "μακελειό" για μια γυναίκα καρκινοπαθή που θάφτηκε ζωντανή όπως γράφει:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ 49χρονη Κ.Ζ (δεν δημοσιοποιούμε τα στοιχεία της ως σεβασμός στη μνήμη της), μητέρα δύο παιδιών, νοσηλευόταν στο Διαβαλκανικό Κέντρο και στις 6.20 το πρωί της Πέμπτης 25 Σεπτεμβρίου 2014 έφυγε από τη ζωή σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου.
Δώδεκα ώρες αργότερα, δόθηκε άδεια από τον Δήμο Θερμαϊκού να γίνει η ταφή στο κοιμητήριο της περιοχής. Στις 19.00 ολοκληρώθηκε η κηδεία, ωστόσο λίγη ώρα αργότερα εργάτης του κοιμητηρίου και δύο παιδιά που άναβαν κερί σε διπλανό μνήμα ισχυρίστηκαν ότι άκουσαν ένα χτύπημα μέσα από το φέρετρο και μία γυναικεία φωνή να καλεί σε βοήθεια.
Στην Γερμανία από ότι ξέρω θάβουν τους νεκρούς μετά την παρέλευση 48 ωρών, εδώ στην Ελλάδα τι στο καλό κάνουν; οι αρμόδιες υπηρεσίες γιατί δίνουν άδεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;
Αν δεν αλλάξουμε την νομοθεσία και την νοοτροπία που είναι κατάλοιπα της τουρκοκρατίας δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα. Δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω σε όλα για να μην αναφερθώ στην γραφειοκρατία για να ανοίξεις μια επιχείρηση ή ακόμα και για μια άδεια γάμου.
Γράφει για τους Βούλγαρους που τουλάχιστον στο θέμα του δημόσιου τομέα είναι ανώτεροι από εμάς. Όλα γίνονται από το ιντερνετ, εδώ κάνεις μια ερώτηση σε κάποιο κλάδο του δημόσιου τομέα και δεν παίρνεις ποτέ απάντηση.
Από εμάς εξαρτάται αν θα προοδεύσουμε και όχι από τα συμφέροντα της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. που μας πατάνε μέσω των πολιτικών μας ταγών.
Αρμονία, επίτρεψέ μου ένα μικρό σχόλιο στα γραφόμενα σου, που κατά βάση είναι σωστά.
ΔιαγραφήΌμως οι μεγάλες πολιτισμικές αλλαγές, (τουτέστιν κοινωνικές, τουτέστιν Ιστορικές) δεν έρχονται με γραφειοκρατικές ή τεχνοκρατικές βελτιώσεις. Είναι καθαρά πνευματικές. Κι εμείς χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτισμικό πρότυπο, γιατί το Ευρωπαϊκό σάπισε. Ρίζες έχουμε εμείς οι Έλληνες και μάλιστα αθάνατες.
Μήπως να στραφούμε σ αυτές και να πιούμε από τους δικούς τους χυμούς, αντί να μιμούμαστε κάτι που δεν άντεξε στο χρόνο και ήδη πεθαίνει: τον πολιτισμό της Ευρώπης(!); Μόνον αν αναστηθεί η Ελλάδα θα αναστηθεί και η Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι κόρη της Ελλάδας, που τώρα "κλωτσάει έως θανάτου” τη μάνα της, γιατί η μάνα "κρεμάστηκε από το λαιμό" της κόρης, δουλικά και επαίσχυντα. Αν η μάνα ορθώσει "αναστημένο ανάστημα!” και η κόρη θα ζήσει, στον “νέο” πολιτισμικό πρότυπο της “αιώνιας μάνας”-Ελλάδας!