Η ένοχη ανοχή της δύσης στα εγκλήματα της Τουρκίας συνεχίζεται...

Οι τουρκικές απώλειες στο Αφρίν δεν επηρεάζουν την επίτευξη των στόχων του Ερντογάν…

O πόλεμος, δυστυχώς για τους ρομαντικούς, είναι το χειρότερο παιχνίδι λογικής που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος. Διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες και αξιώματα, αμετάβλητα μέσα στον χρόνο, παρά τις εξελίξεις στα όπλα.

Γράφει Ειδικός Συνεργάτης

Ένα από τα αξιώματα αυτά που επαναλαμβάνει και ο μεγάλος θεωρητικός Κλαούσεβιτς αφορά την ισχύ. Σε απλά ελληνικά ο ισχυρότερος κερδίζει πάντα εκτός και αν υπάρχουν παράγοντες που ακυρώνουν μέρος ή το σύνολο της ισχύος του. Επίσης, ο υπερέχων αριθμητικά έχει πάντα καταλυτικό πλεονέκτημα, εκτός κι αν η μειονεκτούσα πλευρά βρει τρόπο να το εξουδετερώσει (π.Χ. Θερμοπύλες).

Αυτό ισχύει και στο Αφρίν. Οι Κούρδοι χάνουν. Ανεξαρτήτως των επιθυμιών του οποιουδήποτε, χάνουν και ήταν εξαρχής δεδομένο ότι χωρίς έξωθεν βοήθεια, χωρίς πολλαπλασιαστές ισχύος ή τρόπους εξασθένισης της εχθρικής ισχύος, θα έχαναν. Κι όλα αυτά, παρά τις λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές απώλειες θα μπορούσαν να προκαλέσουν στον Ερντογάν.

Για να μη γελιόμαστε, οι τουρκικές απώλειες μπορεί να είναι σημαντικές, δεν είναι όμως βαριές. Ακόμα και το «σημαντικές» όμως χωράει συζήτηση, όταν πρόκειται για ένα καθεστώς, όπως το τουρκικό, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει και ιδιαίτερα μεγάλη αξία. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι η Τουρκία ως κράτος και κοινωνία μπορεί να αντέξει στη θέα πολλών φέρετρων όταν εκτιμά ότι παίζεται η επιβίωσή της.

Άρα κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει δα και και τη μεγαλύτερη σημασία αν οι Τούρκοι έχασαν 40, όπως οι ίδιοι παραδέχονται, ή 400 άνδρες. Το ζητούμενο για την Άγκυρα είναι η επίτευξη του στρατηγικού της στόχου και αυτός είναι η εκδίωξη των Κούρδων του PYD/YPG από την περιοχή.

Η Τουρκία δεν εισέβαλε στην Συρία με την προοπτική κυρίευσης εδαφών, αν και προφανώς αποπειράται να εγγράψει υποθήκες, αν και οι αναφορές του Ερντογάν στα σύνορα «της τουρκικής καρδιάς», έχουν πολλαπλασιαστεί τελευταία. Γνωρίζει όμως ότι άλλο το ευκταίο και άλλο το εφικτό.

Κάτι τέτοιο, την προσάρτηση εδαφών δηλαδή, αποκλείεται να το επέτρεπε η Μόσχα υπό την ανοχή της οποίας εκτελείται η τουρκική επιχείρηση στην Συρία. Γι’ αυτό ακολουθώντας τη μοσχοβίτικη πολιτική ορθότητα, ο Ερντογάν διακηρύσσει ότι τα εδάφη θα επιστραφούν στους «Άραβες ιδιοκτήτες».

Η Τουρκία εκτελεί μια τυπική, αργή, σοβαρή εκκαθαριστική επιχείρηση, η οποία μέχρις ενός σημείου εξυπηρετεί και το καθεστώς Άσαντ και τη Ρωσία, παρά το πυροτέχνημα της αποστολής ανταρτικών δυνάμεων φιλικών προς το καθεστώς Άσαντ στο καντόνι. Συριακές δυνάμεις δεν πήγαν. Κάτι αγροτικά αυτοκίνητα με εγκατεστημένα πολυβόλα πάνω στις καρότσες πήγαν με μερικούς ενόπλους.

Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη γνωστή ΜΚΟ που παρακολουθεί τις εξελίξεις (από το Λονδίνο και αυτό έχει τη σημασία του), οι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους του Ελεύθερου Συριακού Στρατού απέχουν μόλις δυο χιλιόμετρα από την Αφρίν. Κατά συνέπεια το καθαυτό παιχνίδι στο βόρεια Συρία παίρνει τον δρόμο του. Τώρα αν η Τουρκία με τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ συνεχίσει προς τη Μανμπίτζ μένει να διαπιστωθεί.

Ωστόσο η διαφαινόμενη επιτυχία στο Αφρίν θα αποτελέσει σημαντική επιτυχία για το τουρκικό ηθικό και προσωπικά για τον Ερντογάν, αλλά και θα ανατρέψει την εν Ελλάδι συμβατική σοφία, ότι ο Ερντογάν πιέζει την Ελλάδα και την Κύπρο διότι αντιμετωπίζει δυσκολίες στην Συρία.

Μάλλον περαιτέρω αποθράσυνση Ερντογάν θα διαπιστώσουμε προσεχώς, διότι αυτοί που πραγματικά φοβάται δεν αποφασίζουν και να τον αναχαιτίσουν. Άρα λογικά θα έχει ήδη διδαχθεί το «μάθημα», ότι αν πάρει ρίσκο σε μια επιχείρηση, αργά ή γρήγορα θα πετύχει τον αντικειμενικό του σκοπό, έστω με κάποιες εκπτώσεις…

Η γεωστρατηγική παραδοχή της Δύσης για το αναντικατάστατο της τουρκική επικράτειας στους αμυντικούς της σχεδιασμούς, φέρνει πλέον το ίδιο αποτέλεσμα που έφερε η υπογραφή συμφωνίας με τον Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, υποτίθεται για να επικρατήσει η ειρήνη και να αποτραπεί ένας μεγάλος πόλεμος.

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Ακόμα κι αν ο Ερντογάν δεν είναι Χίτλερ, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, επιτυγχάνει τη συνεχή διολίσθηση των θέσεων των δυτικών του εταίρων, υποτίθεται, καθώς ο ίδιος επιτυγχάνει ολοένα και περισσότερους αντικειμενικούς σκοπούς.

Defence Point

Σχόλιο ιστολογίου: Η ανοχή της Δύσης απέναντι στα όσα πραγματοποιεί ο Ερντογάν είναι εκείνο ακριβώς στο οποίο πρέπει να εστιάσει με ιδιαίτερη επιμέλεια η Ελλάδα. Κι αυτό, επειδή, η Τουρκία έχει ήδη γυρίσει το αρπακτικό βλέμμα της προς την ελληνική επικράτεια..., με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση