Μια δεύτερη ανάγνωση των αποτελεσμάτων των γερμανικών εκλογών

Δύο μεγάλα προβλήματα και μία (χαμένη) ευκαιρία

Ομολογώ ότι δεν συγκινήθηκα ιδιαίτερα από τους κλαυθμούς και τις οιμωγές της… δημοκρατικής Ευρώπης για την εντυπωσιακή άνοδο των ακροδεξιών στη Γερμανία. Θυμίζουν λιγάκι τον πανικό του συστήματος για την εκλογή Τραμπ και το Brexit…

Καταρχάς να διευκρινίσουμε ότι στη συγκεκριμένη χώρα που γέννησε τον ναζισμό ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο φασίστας είναι κάτι σχετικό.

Ο φασίζων ηγεμονισμός είναι βαθιά ριζωμένος στο DNA του συγκεκριμένου λαού και, φυσικά, της κρατούσας πολιτικής τάξης που συντηρεί τις επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας με ένα είδος οικονομικού ιμπεριαλισμού εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Νοσταλγοί και απόγονοι των ναζί υπάρχουν πολλοί στη Γερμανία, ακόμη και στα λεγόμενα mainstream πολιτικά κόμματα ή, όπως θα έλεγαν κάποιοι δικοί μας «δημοκράτες», στον χώρο τού εκεί… συνταγματικού τόξου. Επιπλέον, πολλά από τα… καλόπαιδα του AfD, ο ιδρυτής του και ο βασικός ηγετικός πυρήνας του προέρχονται από τη Χριστιανοκοινωνική Ενωση της Βαυαρίας, που αποτελεί στην ουσία όμορο πολιτικό μετερίζι. Ξέρετε, τη CSU που συμμετέχει σταθερά εκ δεξιών στους κυβερνητικούς συνασπισμούς της κυρίας Μέρκελ και υποστηρίζει σθεναρά την παραμονή του προσφιλούς μας ντόκτορ Σόιμπλε στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.

Συνεπώς, ας αφήσουμε τις υποκρισίες και τα κροκοδείλια δάκρυα και ας δούμε τι σημαίνει στην πραγματικότητα η εκτίναξη του συγκεκριμένου υπερσυντηρητικού, ξενοφοβικού και αντι-ισλαμικού κόμματος για την πολιτική ισορροπία στη Γερμανία, ειδικότερα όμως για τη μελλοντική αντιμετώπιση της Ελλάδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο εκλογικό τοπίο αλλάζει τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και για το «ελληνικό πρόβλημα», καθώς ποσοστό μεγαλύτερο από το 30% του συνόλου των εκλεγέντων τάσσεται πλέον άμεσα ή λιγότερο ευθέως υπέρ ενός ταχέος Grexit· η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), εντελώς απροκάλυπτα, ακόμη και με προεκλογικές δηλώσεις ανώτατων στελεχών της, όπως επίσης ανοιχτά υπέρ της ελληνικής εξόδου έχουν τοποθετηθεί οι Ελεύθεροι Δημοκράτες του Κρίστιαν Λίντνερ, που, όπως όλα δείχνουν, θα αποτελέσουν στρατηγικό εταίρο της κυρίας Μέρκελ στον νέο κυβερνητικό συνασπισμό.

Επιπλέον, υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη τάσσονται σταθερά αρκετοί Χριστιανοκοινωνιστές, εκπρόσωποι του γερμανικού βιομηχανικού κατεστημένου και διάφοροι άλλοι βουλευτές που συχνά πυκνά καταψήφιζαν τα προγράμματα δανειακής βοήθειας.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, και να θέλει να το κρύψει κάτω από το χαλί η καγκελάριος Μέρκελ, το αγκάθι του Grexit επανέρχεται δριμύτερο και σε γρήγορο διάστημα, ίσως και όταν αρχίσουν οι πρώτες κουβέντες για το κλείσιμο της επόμενης αξιολόγησης. Υπάρχει ωστόσο ένα διαφορετικό ποιοτικό χαρακτηριστικό που το διαχωρίζει από την εμμονική ιδέα της «τιμωρητικής αποπομπής», όπως αυτή διαμορφωνόταν στο μυαλό του Σόιμπλε τα προηγούμενα χρόνια.

Το Grexit, που θα βαφτιζόταν «διάλειμμα συμμόρφωσης», αλλά στην πράξη θα αποτελούσε οριστική έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αποτελούσε για τον Σόιμπλε, εκτός από μάθημα παραδειγματισμού για τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, και κίνηση «εξυγίανσης», η οποία -πάντα σύμφωνα με την ίδια λογική- θα βοηθούσε στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Την εδραίωση δηλαδή της κυριαρχίας του Βερολίνου σε μία περισσότερο εύρωστη ευρωζώνη, απαλλαγμένη από «αδύναμους» και διάφορων ειδών… σαπρόφυτα. Γι’ αυτό και οι κατά καιρούς «προτάσεις» του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στις ελληνικές κυβερνήσεις ήταν στο όριο του εξευτελισμού με «αντίδωρο» μία συμβολική διαγραφή χρέους, που δεν θα επέτρεπε καμία ουσιαστική προοπτική ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα θα αφηνόταν στην τύχη της με ένα νόμισμα δραματικά υποτιμημένο και μαζί με όλα τα σενάρια τρόμου που καλλιεργούν και οι δικοί μας ευρω-υποτελείς πολιτικοί.

Δυστυχώς για τον Σόιμπλε οι υπερσυντηρητικοί του AfD δεν βλέπουν έτσι το ζήτημα. Προκρίνουν την ελληνική έξοδο ως «πρόγευση» ξηλώματος ολόκληρου του πουλόβερ με απώτερο στόχο τη διάλυση της ευρωζώνης. Προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα είναι διατεθειμένοι να δεχτούν δραστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, που θεωρούν αδύνατον να εξυπηρετηθεί ούτως ή άλλως.

Καθόλου τυχαίες προς αυτή την κατεύθυνση δεν ήταν οι πρόσφατες δηλώσεις της ευρωβουλευτού και αναπληρώτριας προέδρου της Εναλλακτικής για τη Γερμανία Μπέατριξ φον Στορτς στην Deutsche Welle για τη θέση του κόμματός της γύρω από το ελληνικό πρόβλημα: «Για την Ελλάδα το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα. Αυτό καταστρέφει την ελληνική οικονομία… Η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη βλάπτει τον Έλληνα πολίτη» αναφέρει η Γερμανίδα πολιτικός και σε αμέσως επόμενη ερώτηση του δημοσιογράφου για το τι θα γίνει με το χρέος σε περίπτωση Grexit δηλώνει απερίφραστα: «Θα πρέπει να το ξεγράψουμε... Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Το καλύτερο για την Ελλάδα είναι να κηρύξει πτώχευση. Και αυτό σημαίνει ότι ο δανειζόμενος απελευθερώνεται από τα χρέη του και ο δανειστής παραιτείται από την αξίωση επιστροφής του δανείου». Σύμφωνα με την Μπέατριξ φον Στορτς, ο λόγος που δεν διαγράφονται τα ελληνικά χρέη σχετίζεται με το κόστος αυτού του μέτρου που δεν θέλουν να επωμιστούν η γερμανική και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές ηγεσίες. Το παράδοξο είναι όμως ότι τα ίδια ακριβώς λέει και ο αρχηγός των Φιλελευθέρων (Ελεύθεροι Δημοκράτες), που είναι ο δεύτερος ουσιαστικός νικητής των εκλογών και αναμένεται να συμμετάσχει στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Μόνο μερικούς μήνες πριν και όταν άναψε η συζήτηση για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο δανειακό πρόγραμμα ο Κρίστιαν Λίντνερ είχε ομολογήσει αφοπλιστικά: «Δεν μπορείς να περιμένεις ούτε από την Ελλάδα ούτε από τους Γερμανούς φορολογουμένους να ζήσουν με ακόμη μία αβεβαιότητα.

Γι’ αυτό θα πρέπει τώρα να ξεκινήσει το Grexit, ώστε να απελευθερωθεί η χώρα από το ευρώ και από τα χρέη της, παραμένοντας όμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό ότι σε αντίθεση με τους Έλληνες ψοφοδεείς πολιτικούς του «ευρωτόξου» που ισχυρίζονται ξεδιάντροπα ότι έξοδος από την ευρωζώνη σημαίνει και έξοδο από την ενωμένη Ευρώπη, τόσο οι Ακροδεξιοί του AfD όσο και οι Φιλελεύθεροι του Λίντνερ συζητούν την προοπτική του Grexit υπό την προοπτική παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δηλαδή στο καθεστώς που έχουν άλλες χώρες-μέλη οι οποίες δεν χρησιμοποιούν το κοινό νόμισμα. Αν σε αυτή την ενδιαφέρουσα συλλογιστική προσθέσει κανείς και τη σχετικά ευνοϊκή τοποθέτηση των Πρασίνων (επίσης πιθανός εταίρος στον νέο κυβερνητικό συνασπισμό) για την άμεση ανάγκη απομείωσης του ελληνικού χρέους και επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που διακρατούν ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρώτη φορά προκύπτει ένα momentum για ονομαστική διαγραφή των δανειακών βαρών ή μεγάλου τμήματός τους. Μία ασφαλώς εξαιρετικά προκλητική προοπτική που θα άξιζε να τύχει συζήτησης, έστω και αν συνοδεύεται από το φάσμα πιέσεων υπέρ ενός Grexit που ούτως ή άλλως δεν έχουμε οριστικά αποφύγει. Ποιος σώφρων άνθρωπος θα τολμούσε να πει ότι δεν συζητάει έξοδο από το ευρώ με αντάλλαγμα μία ολική διαγραφή του δημόσιου χρέους της χώρας; Στο χέρι μας θα είναι να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την ανάκαμψη, όταν μηδενιστεί το κοντέρ των δανειακών υποχρεώσεων. Δυστυχώς, είναι βέβαιο ότι η κρατούσα πολιτική τάξη στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αντιλαμβάνεται τη δυνητική ευκαιρία από τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που δημιουργούν πρώτη φορά ένα «consensus» για δραστική περικοπή του ελληνικού χρέους. Θα συνεχίσουν να κλαίνε για την «άνοδο των ακροδεξιών», το φάντασμα του φασισμού και τα… «αβγά του φιδιού», παραγνωρίζοντας ότι η πραγματικά φασιστική νοοτροπία απέναντι στην Ελλάδα που προβλέπει την αέναη «τιμωρία», χωρίς προοπτική λύτρωσης, είναι αυτή που εκφράζει η σημερινή κρατούσα πολιτική τάξη στη Γερμανία: Ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο Σουλτς, ο Γκάμπριελ και οι Ευρωπαίοι ιπποκόμοι τους, τύπου Γιούνκερ, Ντομπρόφσκις και Ντάισελμπλουμ.

Έτσι λοιπόν μοιραίοι και άβουλοι αυτοί που δυστυχώς μας έφεραν ως εδώ θα αφήσουν κι αυτή την ευκαιρία να περάσει. Και θα βρεθούν σύντομα αντιμέτωποι με το άλλο μεγάλο πρόβλημα που αναδεικνύει η αλλαγή του κοινοβουλευτικού τοπίου στη Γερμανία: τη σκληρή στάση στο Μεταναστευτικό που, εκτός από τους Ακροδεξιούς, πρεσβεύουν μετ' επιτάσεως και οι Φιλελεύθεροι. Και είναι αυτή που θα υποχρεώσει την κυρία Μέρκελ, μέσα από μία αμφίπλευρη πολιτική πίεση, να φορτώσει νέα βάρη στην Ελλάδα, μετατρέποντάς την εκτός από χρεοκοπημένη τουριστική αποικία και σε χαβούζα λαθρομεταναστών…

Γιώργος Χαρβαλιάς
"Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση