Ιδεολογική σύγχυση και άκρατη ευρωπληξία

Φυσιογνωμιστής δεν είμαι, αλλά από τη φάτσα και μόνο του Μπαρόζο αντιλαμβάνεσαι ότι ο τύπος κυνηγάει στον αέρα ακόμη και το δίφραγκο. Αν προσθέσεις, μάλιστα, όλες τις αποχρώσες ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση, τα περίεργα ταξίδια αναψυχής με mega yachts… χορηγών, τις 22 (!) αμειβόμενες θέσεις σε διοικητικά συμβούλια διεθνών οργανισμών που κατέλαβε μετά τη λήξη της θητείας του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθώς και τον πρόσφατο νόμιμο αλλά καθόλου… ηθικό διορισμό του στην Goldman Sachs, η υποψία καθίσταται μαθηματική βεβαιότητα.

Επιπρόσθετα, ο κύριος αυτός στα δύο χρόνια που πρόλαβε να κυβερνήσει την Πορτογαλία (γιατί μετά μετακόμισε στην Κομισιόν) οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου ύφεση με άκρως νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επικρίθηκαν στο εσωτερικό και διεθνώς. Ουσιαστικά, δηλαδή, προετοίμασε το έδαφος για τον εγκλωβισμό της πατρίδας του σε καθεστώς δανειακής επιτροπείας, από το οποίο -σε αντίθεση με εμάς- κατάφερε προσωρινά να γλιτώσει.

Το να αποδίδει επομένως ο Μπαρόζο εύσημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη ως αυριανό πρωθυπουργό της χώρας, εκφράζοντας μάλιστα τη βεβαιότητα ότι θα είναι πιο φιλικός στις «μεταρρυθμίσεις», δεν είναι ευλογία. Κατάρα είναι και θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει στην Πειραιώς για να σταματήσουν την ανέξοδη αναπαραγωγή τέτοιων «εγκωμίων»!
Επιπλέον, αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» δεν θα έπρεπε να τις επικαλείται και ο αρχηγός της Ν.Δ. ως ιστορική αναγκαιότητα την οποία θα κληθεί να επιβάλει. Επειδή, τάχα μου, οι σημερινοί δεν μπορούν γιατί έχουν απέχθεια προς τις «μεγάλες δομικές αλλαγές που συνοδεύουν τα προγράμματα στήριξης» (σ.σ.: και τις οποίες, ακόμη και αν δεν τις έθεταν ως προαπαιτούμενα οι θεσμοί, έπρεπε να τις είχαμε σκεφτεί από μόνοι μας…).

Λοιπόν, για να εξηγούμαστε: Τη λέξη «μεταρρύθμιση», όπως τουλάχιστον την εννοεί ο Μπαρόζο, ο Κυριάκος οφείλει να την αποφεύγει. Γιατί παραπέμπει σε έννοιες που δημιουργούν ναυτία και οργή στον μέσο φορολογούμενο πολίτη που έχει χάσει το 40% του εισοδήματός του και τον μέσο συνταξιούχο που βλέπει ότι θα πεθάνει στην ψάθα.
Δεν διακρίνονται από… μεταρρυθμιστικό πνεύμα τα Μνημόνια. Από άγρια φορομπηχτική πολιτική εμφορούνται και μέτρα απάνθρωπης λιτότητας επιβάλλουν, εκτός κι αν «δομικές αλλαγές» θεωρούμε την απόλυση 50 καθαριστριών στο υπουργείο Οικονομικών, τη μετάταξη μερικών εκατοντάδων δημοτικών αστυνομικών και σχολικών φυλάκων ή, ακόμη χειρότερα, το… service στις πολυεθνικές με το παστεριωμένο γάλα, τις έξτρα επιβαρύνσεις στις ελληνικές μπίρες, την ισοπέδωση των Ελλήνων κτηνοτρόφων και όλα τα σχετικά που εμπνεύστηκε ο αντιπρόεδρος Κωστής (Χατζηδάκης) στη διάρκεια της καταστροφικής θητείας του.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις «μεταρρυθμίσεις» και ας δούμε πώς θα ξεκολλήσει η ελληνική οικονομία από το τέλμα, κηρύσσοντας ως πανεθνικό στόχο την ανάγκη απομείωσης του (εξ αντικειμένου) μη εξυπηρετήσιμου δημόσιου χρέους. Κάτι πήγε να ψελλίσει επ’ αυτού ο Κυριάκος, αποποιούμενος τον αντεθνικό όσο και φαιδρό ισχυρισμό Σαμαρά ότι «το χρέος είναι βιώσιμο», στη συνέχεια όμως έχασε την μπάλα και κατέληξε στη διαπίστωση ότι «το χρέος κατέστη λιγότερο βιώσιμο τα τελευταία δύο χρόνια λόγω πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ». Και, άμα λάχει, το ξαναβαφτίζουμε βιώσιμο, αν αυτό αρέσει στον Σόιμπλε...

Φοβούμαι ότι η μπάλα γενικώς έχει χαθεί στο επιτελείο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που τελεί σε ιδεολογικό βέρτιγκο μεταξύ μίας δογματικής… ευρωπληξίας, ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού, αλλά και μιας μικροκομματικής αντίληψης που δεν επιτρέπει να ακουστούν πειστικά και οι αλήθειες για την ανάγκη ανάσχεσης της αριστερίστικης ιδεοληψίας του ΣΥΡΙΖΑ στους τομείς της Παιδείας, της περίθαλψης και της προάσπισης της εθνικής ταυτότητας.

Αυτή ακριβώς η ιδεολογική εξάρτηση από το «πολιτικά ορθό» που καθορίζει το Βερολίνο έκανε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιτεθεί -ως μη όφειλε- στον Τραμπ για την απόσυρση από τη Συμφωνία της Κλιματικής Αλλαγής (που έθιγε μονομερώς αμερικανικά συμφέροντα, αλλά υπό μία στενότερη έννοια και ελληνικά στην αγορά ενέργειας). Και η ίδια κακώς εννοούμενη… ευρωπληξία κάνει πλέον και τον τελευταίο κομματικό κομπάρσο, προσκείμενο στην αυλή Κυριάκου, να αγνοεί τις παγκόσμιες συνιστώσες και να ενεργεί ως συμβασιούχος υπάλληλος της Καγκελαρίας. Οπως ένας απίθανος τύπος που υπέγραψε άρθρο επικαλούμενος ιδιότητα «πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Λονδίνου» και εξηγούσε, σοκαρισμένος από την αντιευρωπαϊκή πολιτική της Τερέζα Μέι, γιατί… δεν μπορεί πλέον να στηρίξει τους Τόρις (λες και τον ρωτήσαμε…).

Λοιπόν, παιδιά, βρείτε εκεί στην Πειραιώς τον μπούσουλα πριν είναι αργά. Το ευρωγερμανιλίκι δεν πουλάει στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Ούτε οι έπαινοι από διεθνή αρπακτικά τύπου Μπαρόζο. Αυτοί μας διέλυσαν. Ακόμη να το καταλάβετε;

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση