Το παραμύθι του “καλού Γερμανού” Μάρτιν Σουλτς: Μερικοί κάνουν πανηγύρια μόνοι τους

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Είναι γεγονός ότι οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν… τό 'χουν πολύ με την ανάγνωση της διεθνούς πολιτικής σκηνής. «Διαβάζουν» θετικές εξελίξεις εκεί που δεν υπάρχουν, ανακαλύπτουν ευνοικούς συσχετισμούς και οραματίζονται ανατροπές μέσα από την αφύπνιση μιας δήθεν αλληλέγγυας… «ευρωπαικής αριστεράς».

Το σενάριο βεβαίως παραπέμπει σε ευθέως σε «Αρλεκιν». Για να… ξεχνιούνται τα παλικάρια βαφτίζουν «πολιτική πρόβλεψη» τους ευσεβείς τους πόθους και όταν αυτοί διαψευστούν, πάνε για ποτό με τον Καρανίκα…

Παρόλο όμως το περίσσευμα αφέλειας που διακρίνει το διεθνοπολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Τσίπρας έχει φτάσει να στηρίζει τις ελπίδες επιβίωσης του στην εκλογική νίκη του Μάρτιν Σούλτζ. Πρώτον επειδή ο Τσίπρας, σε σχέση με τον μέσο όρο των υπόλοιπων Συριζαίων είναι πολύ λιγότερο αφελής και δεύτερον επειδή έχει πάρει το μάθημα του και λογικά πρέπει να γνωρίζει τι εστί «βαθύ πολιτικό κατεστημένο» στη Γερμανία.

Κοιμίζει κόσμο και αγοράζει χρόνο ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά μάλλον όχι ως τις γερμανικές εκλογές. Ως τις δικές μας…

Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής που να πιστεύει πράγματι ότι στο τέλος θα χάσει η Μέρκελ. Αυτά για το ξαφνικό «γκέλ» του πρώην αλκοολικού αυτοδίδακτου βιβλιοπώλη είναι μπουρδίτσες για να αποκτούν λίγο σασπένς οι κατά γενική ομολογία πιο βαρετές ευρωπαικές κάλπες. Που κατά κανόνα οδηγούν σε κυβερνήσεις συνασπισμού μεταξύ των δύο βασικών μονομάχων, το πολύ-πολύ με την προσθήκη συστημικών μαιντανών όπως έχουν καταντήσει οι «Ελεύθεροι Δημοκράτες».

Τον Σούλτζ, όταν έρθει η ώρα, τα ίδια γερμανικά μέσα που σήμερα τον αποθεώνουν, θα τον κοντύνουν «τόσο-όσο» χρειάζεται για να χάσει τις εκλογές αξιοπρεπώς. Δόξα τω θεώ σκελετούς στη ντουλάπα του κρύβει πολλούς και από την εποχή της θητείας του στο ευρωκοινοβούλιο. Στο παρελθόν μάλιστα έχει εισπράξει «προειδοποιητικές βολές», ακόμη και από το Σπίγκελ.

Όμως και στην θεωρητική περίπτωση που επικρατήσει ο σκληρός ευρωπαιστής των Σοσιαλδημοκρατών, με ποιους ακριβώς περιμένετε να κυβερνήσει; Με τους «Πράσινους» και τη Γερμανική Αριστερά; Γελοιότητες που δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική.

Κι αν μεν ο Τσίπρας έχει ποντάρει στη νίκη του Σούλτζ (που επαναλαμβάνω δεν το πιστεύω), κακό του κεφαλιού του. Θα φάει άδειασμα αεροπλανικό, ήδη από την προεκλογική περίοδο, στο πρώτο ντιμπέιτ που ο υποψήφιος Καγκελάριος ερωτηθεί για το ελληνικό χρέος.

Υπάρχουν όμως και άλλα πουλέν, από τον εγχώριο προοδευτικό-εκσγυχρονιστικό χώρο που μοστράρουν τον Σούλτζ σαν την καλή νεράιδα του παραμυθιού. Είναι όλοι οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με την «γερμανική ευρώπη» που βρήκαν στο πρόσωπο του 62χρονου τον γνήσιο φίλο της Ελλάδας…

Λοιπόν για να μην κοροιδευόμαστε: Ο Σούλτζ τον μόνο Ελληνα που μπορεί να βοηθήσει είναι ο εικονιζόμενος της φωτογραφίας. Το παιδί με το σακίδιο που μάλλον θα ξαναγυρίσει στη κουζίνα του, αλλά στο πρόσωπο του ο «καλός Γερμανός Σαμαρείτης» είχε ανακαλύψει ένα μοναδικό πολιτικό ταλέντο. Και εντελώς ξεδιάντροπα πήγε να μας το μοστράρει…

«Αυτόν πρέπει να έχεις στην κυβέρνηση και όχι τον Καμμένο», είχε πει δημοσίως, ίσως επειδή οι ΑΝΕΛ σε αντίθεση με τον αρχηγό Σταύρο έχουν απολύτως ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων.

Για τέτοιου είδους «φιλελληνισμό» λοιπόν μιλάμε. Εφάμιλλο με του…μπεκροκανάτα των Βρυξελλών που υιοθέτησε ένα αδέσποτο στη Σάμο, το ονόμασε «Πλάτωνα» και έκτοτε δηλώνει φίλος της Ελλάδας.

Σουλτζ και Γιούγκερ είναι άλλωστε «κολλητάρια». Εκτός από το πάθος για ένα ποτηράκι (ο Σουλτζ δηλώνει ότι απεξαρτήθηκε νωρίς και ο Γιούγκερ δεν χρειάζεται να δηλώσει τίποτα, φτάνει να τον δεις να τραυλίζει on camera) τους ενώνει και η συναντίληψη για το δικαίωμα των πολυεθνικών στην φοροαποφυγή. Ο Σούλτζ ως πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου ήταν αυτός που κάλυψε πλήρως το σκάνδαλο Luxleaks για τις περίεργες φορολογικές πρακτικές του Μεγάλου Δουκάτου. Εκανε το παγώνι και αντί να το φέρει στην ολομέλεια το έθαψε σε μία επιτροπή την θητεία της οποίας απέφυγε να ανανεώσει. Γιατί το σκάνδαλο δεν έκαιγε μόνο τον Γιούγκερ. Εκαιγε και τον Νταισεμπλουμ καθώς πολλές από τις πολυεθνικές που απολάμβαναν ειδικής φορολογικής μεταχείρισης ήταν ολλανδικών συμφερόντων.

Μια παρέα είναι λοιπόν όλοι στην οποία κουμάντο κάνει το Βερολίνο. Και καλά θα κάνουμε να μην έχουμε αυταπάτες. Σ’ αυτή την Ευρώπη των Γερμανών και των υπαλλήλων τους, η Ελλάδα δεν θα έχει ποτέ φίλους. Ούτε θα την σώσουν φαλακρές νεράιδες με πατομπούκαλα…

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση