Ο αποπροσανατολισμός των Ελλήνων

Αντί να αναζητούνται οι υπεύθυνοι της τεράστιας καταστροφής που προκλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010, έτσι ώστε να πληρώσουν τις ζημίες που υπέστη η χώρα μας, η δημόσια συζήτηση στρέφεται σκόπιμα στην εποχή προ των μνημονίων – για να συνεχιστεί η αυτοενοχοποίηση και η θυματοποίηση των Πολιτών, με τη βοήθεια των οποίων έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, σιωπούν όπως τα πρόβατα και δεν επαναστατούν.

Επτά χρόνια μετά την καταδικαστική απόφαση εναντίον της Ελλάδας, με βάση την οποία ανέλαβε η Τρόικα τη διακυβέρνηση της με στόχο την ολοκληρωτική λεηλασία της, καθώς επίσης την πλήρη μετατροπή της σε αποικία χρέους των ξένων εντολοδόχων της, η παραπλάνηση/χειραγώγηση των εξαθλιωμένων πλέον Ελλήνων συνεχίζεται ακάθεκτη – αυτή τη φορά με το θέμα της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ), όπου αναζητείται δήθεν εάν ήταν αυτή υπεύθυνη για την καταδίκη της χώρας στα μνημόνια, λόγω της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος.

Υπενθυμίζουμε πως λόγω του ελλείμματος αυτού, το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στο 128% περίπου του ΑΕΠ από το 112% – ενώ η τότε κυβέρνηση το ανακοίνωσε στους πάντες, κατηγορώντας τους Έλληνες ως διεφθαρμένους, χωρίς παραδόξως να λάβει κανένα απολύτως μέτρο για τον περιορισμό του. 

Εύλογα λοιπόν η Ελλάδα απομονώθηκε από τις αγορές, μη έχοντας πλέον άλλη δυνατότητα, από την αποδοχή της καταδίκης της.

Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσε να δρομολογήσει η κυβέρνηση εκείνης της εποχής, για να αποφευχθεί το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, ήταν ο εσωτερικός δανεισμός μέσω της έκδοσης εθνικών ομολόγων, όπως είχαμε αναφέρει από τις 30 Οκτωβρίου του 2009 (ανάλυση) – κάτι που φυσικά ούτε καν επιχειρήθηκε. Επίσης η σύνταξη ενός κρατικού Ισολογισμού, έτσι ώστε να μη φαίνονται μόνο τα χρέη της χώρας αλλά, επίσης, τα περιουσιακά της στοιχεία – οπότε να προκύπτει η καθαρή της θέση, η οποία ακόμη και τότε ήταν θετική.

Η αιτία τώρα της καταδίκης της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το έλλειμμα, ειδικά σε μία χρονική συγκυρία που όλες οι χώρες του πλανήτη αντιμετώπιζαν ανάλογα προβλήματα με ευθύνη των Η.Π.Α., αλλά η στενότητα ρευστότητας, καθώς επίσης η μετέπειτα απομόνωση της από τις αγορές – είτε αυτή οφειλόταν σε σκοτεινές, υπόγειες σκοπιμότητες, είτε στον ερασιτεχνισμό/ανοησία/προδοσία της τότε κυβέρνησης, είτε στις προηγούμενες που σύναψαν ανεύθυνα βραχυπρόθεσμα δάνεια, γνωρίζοντας πως ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν στη λήξη τους.

Όσον αφορά το ύψος του χρέους, ήταν χαμηλότερο από το σημερινό τηςΙταλίας (πλησιάζει στο 140% του ΑΕΠ) ακόμη και αν το έλλειμμα του 2009 ήταν σωστό – πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα δεν είχε τραπεζικά προβλήματα όπως η Ιταλία σήμερα ή η Ισπανία τότε (μαζί με τη φούσκα ακινήτων), ούτε υπερβολικά κόκκινα δάνεια, ούτε μεγάλο ιδιωτικό χρέος.

Εκτός αυτού, απέναντι στο δημόσιο χρέος υπήρχαν περιουσιακά στοιχεία του κράτους αξίας 300 δις € σύμφωνα με το ΔΝΤ (πηγή), χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο υπόγειος πλούτος – περιουσιακά στοιχεία που σήμερα έχουν εντελώς απαξιωθεί, υπολογίζοντας πως η τιμή τους είναι πλέον αρκετά κάτω από τα 50 δις €.

Μετά από την επιτυχημένη τώρα, για τους δανειστές βέβαια, πολιτική των μνημονίων, δεν εκτοξεύθηκε μόνο το δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ (σε απόλυτα νούμερα θα πλησιάσει τα 350 δις € στα τέλη του 2016, όταν ήταν κάτω από τα 300 δις € το 2010, παρά τη διαγραφή που υπερέβη τα 120 δις €), αλλά επίσης το ιδιωτικό – σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να φαντασθεί το 2010. Επί πλέον χρεοκόπησαν οι τράπεζες επιβαρύνοντας με πάνω από 40 δις € το χρέος, έκλεισαν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, πτώχευσαν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, χάθηκαν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία πάνω από 500 δις € κοκ. (άρθρο).

Αντί λοιπόν να αναζητούνται οι υπεύθυνοι της τεράστιας καταστροφής που προκλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010, έτσι ώστε να πληρώσουν τις ανυπολόγιστες ζημίες που υπέστη η χώρα μας, η δημόσια συζήτηση αποπροσανατολίζει σκόπιμα τους Έλληνες στην εποχή προ των μνημονίων – για να συνεχιστεί η αυτοενοχοποίηση και η θυματοποίηση τους, με τη βοήθεια των οποίων έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους,σιωπούν όπως τα πρόβατα και δεν επαναστατούν.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως οι Έλληνες δεν έκαναν μεγάλα λάθη πριν το 2010, αλλά όχι τέτοια που να δικαιολογούν την υπαγωγή τους στην Τρόικα, καθώς επίσης την άθλια σημερινή κατάσταση της οικονομίας της χώρας τους – ενώ ένα μεγάλο μέρος της επιδείνωσης της ελληνικής οικονομίας πριν από το 2010 οφείλεται στα προβλήματα της Ευρωζώνης και ειδικά στην πολιτική φτωχοποίησης του γείτονα που ακολούθησε η Γερμανία, όπως τεκμηριώνεται πλέον και από άλλους οικονομολόγους (πηγή).

Περαιτέρω, εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα δεν είναι το παρελθόν, το οποίο καλώς ή κακώς έχει παρέλθει, αλλά το μέλλον– ενώ δεν πρέπει να δίνεται βήμα σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μετακυλήσουν το σύνολο των ευθυνών στους Έλληνες, πολιτικούς και Πολίτες, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία του ΔΝΤ, της Τρόικα, της Γερμανίας ή όποιου άλλου επιδιώκει σκόπιμα κάτι τέτοιο.

Στα πλαίσια αυτά, με δεδομένες πλέον τις αλλεπάλληλες παραδοχές του ΔΝΤ για τα «λάθη» του (άρθρο), η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να καταθέσει αγωγή αποζημίωσης στο ευρωπαϊκό δικαστήριο εναντίον του – όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές στο παρελθόν.

Εκτός αυτού πρέπει να καταγγείλει στο ίδιο δικαστήριο τις παράνομες δανειακές συμβάσεις, μέσω των οποίων μεταφέρθηκαν οι απαιτήσεις των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών εναντίον της Ελλάδας στους Ευρωπαίους Πολίτες – καθώς επίσης να προβεί σε αναβολή πληρωμών, εάν δεν της εγκριθεί η διαγραφή εκείνου του μέρους του χρέους που δεν οφείλεται στη χώρα μας, αλλά στην αποικιοκρατική πολιτική που μας επέβαλλαν οι δανειστές μετά το 2010.

Παράλληλα, οφείλει να εκπονήσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, έτσι ώστε να μην επικαλούνται όλοι όσοι εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα το ότι, «δεν μπορεί να υπάρξει και δεν υπάρχει άλλο ρεαλιστικό σχέδιο, εκτός από τα μνημόνια της Τρόικα» – κάτι που δεν έχει δυστυχώς ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία παραμένει υπέρ των μνημονίων της Τρόικα, με το γνωστό αποτυχημένο από το παρελθόν «άλλο μείγμα πολιτικής».

Το σχέδιο αυτό πρέπει να στηρίζεται σε ίδια μέσα, κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ιδιωτικών – όσες κρατικές επιχειρήσεις και αν ιδιωτικοποιηθούν, έστω στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές.

 Επειδή όμως είναι αδύνατον να διενεργηθούν δημόσιες επενδύσεις, όταν όλα τα έσοδα του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των αποκρατικοποιήσεων, οδηγούνται στην εξυπηρέτηση των παλαιών χρεών, τα οποία συνεχώς αυξάνονται παρ’ όλα αυτά, η αναβολή πληρωμών είναι απολύτως απαραίτητη – όσο ή ότι και αν κοστίσει στην πατρίδα μας.

Αλέξης Ζακυνθινός
Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση