"Ψευτοέλληνες"

Το 1821 ως πηγή προβληματισμού και μελαγχολίας

Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας του Α.Π.Θ.

Σε λίγες μέρες θα αφήσουμε πίσω μας άλλη μια 25η Μαρτίου. Θα την «τιμήσουμε» και πάλι με τον ίδιο πάντοτε ανούσιο τρόπο: τις ίδιες παρελάσεις, τα ίδια αφιερώματα, τις ίδιες ανιαρές επετειακές αναφορές. Και για μια ακόμη φορά νομίζω πως θα χάσουμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε αυτή τη μέρα στις πραγματικές της διαστάσεις, για να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε τελικά με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό. Με έναν τρόπο που πολύ απλά καλεί σε προβληματισμό, σε βαθιά περίσκεψη ή ακόμη και σε μελαγχολία. Έχω άλλωστε την αίσθηση ότι 195 χρόνια μετά τη Μεγάλη μας Επανάσταση - και 186 από την επίσημη ίδρυση του θλιβερού προτεκτοράτου της Μελούνας - ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε ειλικρινά τους ηρωικούς αγωνιστές του ’21 περνάει πια αναγκαστικά μέσα από τον δρόμο της απόλυτης κατάθλιψης.

Αναπόδραστος πράγματι αυτός ο δρόμος, όταν ζεις στη χώρα της απάτης, της εκσυγχρονιστικής υστερίας, της πολιτιστικής ασυναρτησίας, της πολιτικής διαφθοράς, της εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης, της βαθιάς κρίσης όλων ανεξαιρέτως των θεσμών. Στη χώρα που τη λυμαίνονται μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοκαναλάρχες, αχρείοι πολιτικοί, πλανεμένοι ιεράρχες, αγύρτες δημοσιογράφοι και γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες. Στη χώρα όπου ζει πλέον ένας λαός τυφλός και αμνησιακός, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην παρακμή και την ανοησία. Ένας λαός που κάποτε ήταν ανυπότακτος, που σφυρηλατήθηκε επί αιώνες μέσα από την αντίσταση, που πολέμησε τους Φράγκους κατακτητές, που έχυσε το αίμα του σε περισσότερες από 150 επαναστάσεις ενάντια στους Τούρκους. Και έτσι, αφού τα έπραξε όλα αυτά, πήγε μετά και υποτάχτηκε από μόνος του στα σκουπίδια.

Όπως βεβαίως ήδη αντιληφθήκατε, αυτό εδώ δεν είναι ένα επετειακό κείμενο για μια νικηφόρα επανάσταση. Είναι απλά το ρέκβιεμ για μια αποτυχία. Και ασφαλώς την αποτυχία όχι των συγκλονιστικών ανθρώπων που κουβάλησαν στις πλάτες τους τον μεγαλειώδη Αγώνα, αλλά εκείνων που διαχειρίστηκαν την απόληξή του: των επιγόνων της επόμενης και της μεθεπόμενης μέρας. Μ’ άλλα λόγια, για την τραγική φενάκη εκείνου του μικροελλαδικού κρατιδίου του 1830, που χτίστηκε εξαρχής πάνω στην απόλυτη προδοσία του οράματος όσων πραγματικά αγωνίστηκαν, ποθώντας εθνική ανεξαρτησία, θρησκευτική και πνευματική ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα. Για το τμήμα εκείνο του Ελληνισμού που γλίτωσε πράγματι από τον τουρκικό ζυγό, γρήγορα όμως πέρασε κάτω από άλλους ζυγούς, όχι τόσο ορατούς, αλλά πάντως εξίσου επικίνδυνους - και τελικά πολύ πιο αποτελεσματικούς. Που χτίστηκε πάνω στο νεκρό κορμί του δολοφονημένου τελευταίου Έλληνα ηγέτη, που έγινε έρμαιο στα χέρια ξένων δυνάμεων, που κατάντησε θύμα της οικονομικής του καχεξίας, χώρος αέναης ανακύκλησης αδικιών και ανισοτήτων και πεδίο εισβολής και επιβολής ξένων πολιτισμικών προτύπων, που οδήγησαν στην πνευματική του διάβρωση και εν τέλει εκποίηση. Που έγινε έρμαιο μιας ατέλειωτης σειράς ανελλήνιστων πολιτικών, φραγκεμένων κληρικών και πλεγματικών ψευτοδιανοούμενων, η οποία ζηλούσα δόξαν πεμπτοφαλαγγίτικου σκουπιδαριού, ανέλαβε να φέρει εις πέρας το παμμέγιστον έργον, ολοκληρώνοντας τη μετακένωση του Ευρωπαϊκού Διασκοτισμού, πλήττοντας το ζωντανό και σφύζον σώμα της Ρωμηοσύνης με τη βλακώδη νεκρόφιλη λατρεία μιας (ιδεαλιστικά άλλωστε μεταλλαγμένης) αθηνοκεντρικής αρχαιότητας και καθιστώντας σύντομα δυνατή την κατάντια του δύσμοιρου κρατιδίου σε ένα μόρφωμα μίζερο, απρόσωπο, πολιτισμικά ασυνάρτητο και χαοτικό. Κι αν κάποιες σπίθες ζωντανές παρέμειναν ακόμη μέσα σ’ αυτό, τροφοδοτούμενες από το μεγαλύτερο και αείποτε ζων κομμάτι του Ελληνισμού, που επιβίωνε πανσθενές - παρά τα δεινά - πέρα από τα επίσημα σύνορα, έσβησαν αργότερα κι αυτές μαζί με τη συθέμελη κατάρρευση του παντός, μέσα στη σκόνη και τους καπνούς της Μικρασίας. Το 1922, ακροτελεύτια στην πραγματικότητα χρονιά όχι μόνο της Ελληνικής Επανάστασης αλλά και του Βυζαντίου, χρονιά που οριστικά «η Ρωμανία επάρθεν», είναι ίσως το πιο καθοριστικό χρονικό ορόσημο στη συνολική Ιστορία του Ελληνισμού. Η συνθλιπτική ταφόπλακα, το βίαιο τέλος μιας περιπέτειας 3000 (τουλάχιστον) χρόνων. Και συνάμα η οριστική και μόνιμη επιστροφή στη μίζερη, ευνουχισμένη και μικρονοϊκή λογική του τραγελαφικού ψευδοκράτους της Μελούνας.

Από κει και πέρα, ο κατήφορος προς τον πάτο δεν είχε πια τελειωμό. Μία χώρα πλέον ανάπηρη, μια ιστορία ακρωτηριασμένη κι ένας λαός σε βαθιά σύγχυση που μετά και την τελευταία αναλαμπή του - το μεγάλο κύκνειο άσμα του στ’ Αλβανικά Βουνά και την Αντίσταση - παραδόθηκε πια εντελώς. Ένας λαός που (κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν άλλωστε μιας άρχουσας - και αυτοφερόμενης ως μεγαλοαστικής τάξης - γουνένδυτης bon viveur κουρελαρίας) αφιερώθηκε πια ολοκληρωτικά στο νεόδμητο greek dream του κομποδέματος και στην πλέον παραληρηματική πολιτιστική ασυναρτησία, κατορθώνοντας επί μισό αιώνα να καταβροχθίζει με τη βουλιμία απύθμενου οχετού και να χωνεύει με συνοπτικές διαδικασίες ένα απερίγραπτο τουρλού, μέσα στο οποίο στοιβάζονταν η καραγκούνα και ο τσάμικος με τον Τζίμη Μακούλη, ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης με το ταγκό και το φοξ τροτ, η εκκλησιαστική σύναξη με την προτεστάντικη ηθικολογία, ο πλάγιος του δευτέρου με το τσιφτετέλι, ο Θεόφιλος και ο Ελύτης με τη Μέριλυν, ο Γρηγόριος Νύσσης με τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, ο Καζαντζίδης με τη Μαντόνα και τη Λέιντυ Γκάγκα, ο Γκύζης με τον Γουόρχολ, ο Μάνος και ο Μίκης με τον Τόνη Βαβάτσικο, ο Μεταλληνός με τον Βαρθολομαίο και τον Ζηζιούλα, ο Βούλγαρης με την Πάνια και τη Σκορδά, ο Κόντογλου με τον Πρετεντέρη και τον Πέτρο Κωστόπουλο, ο Σπανουδάκης με τον Καρβέλα, την Πάολα και τον Παντελίδη. Όσο για την τελική απόληξη της συνολικής αυτής εκπάγλου πολιτιστικής συνθέσεως (στην πιο ευτελισμένη της βεβαίως πλέον και πεπτωκυία μορφή), αυτήν τη ζείτε και τη βλέπετε πια καθημερινά στις κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενες πόλεις σας, στις όζουσες γυάλινες οθόνες σας, στις χάσκουσες αναγκαστικές συναναστροφές των εργασιακών σας πρωινών, στη φρικώδη μεταμεσονύκτια ηχορύπανση των - χαμένων στην πολύβουη μοναξιά τους - σαββατόβραδων.

Και για ποια τελικά απ’ όλα αυτά θα είχαμε άραγε ποτέ το δικαίωμα να κατηγορήσουμε οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τους ίδιους τους θλιβερούς εαυτούς μας; Για ποια δηλαδή απ’ όλα αυτά δεν ήμασταν υπεύθυνοι οι ίδιοι; Τα πιο πολλά εμείς τα προκαλέσαμε. Αλλά και για τα άλλα, πάλι εμείς φταίμε, που δίχως αντίδραση τ’ αφήσαμε να συμβούν. Κανένα απολύτως άλλοθι δεν μπορεί να σταθεί για τον πάλαι ποτέ λαό της αντιστάσεως, που απλώς κάποια στιγμή επέλεξε, ως πλεγματικός νεόπλουτος, να πετάξει αβασάνιστα στη χωματερή όλη την Ουσία του, όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα του καθ’ ημάς Τρόπου, που τον γέννησαν και τον κράτησαν ζωντανό επί χιλιετίες. Κανένα άλλοθι για τον λαό που θέλησε να γίνει «πολιτισμένος», πιθηκίζοντας ξένα πρότυπα και τρόπους αλλότριους, για να μάθει απλά να συλλαβίζει «σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες». Και έτσι πια εδώ, στο Σήμερα, έχοντας απολέσει πλέον την ταυτότητά μας, απομείναμε να κάνουμε εις το διηνεκές κύκλους γύρω από το Πουθενά. Πνιγμένοι επί χρόνια στην ξεφτίλα της δανεικής ευμάρειας - και τώρα πλέον στο άγχος της διογκούμενης οικονομικής κρίσης (από την οποία ποθούμε να εξέλθουμε απλά και μόνο για να επιστρέψουμε στη δανεική ευμάρεια). Βουλιάζοντας στα βοθρολύματα των σαβουροκάναλων. Ερωτοτροπώντας καθημερινά με τη ρηχότητα, τη χυδαιότητα, το κιτς και τη βλακεία. Καταναλισκόμενοι σε «ανθρώπινες σχέσεις» δομημένες με κριτήρια της πλάκας. Προσκυνώντας στοιβαδόν ειδωλόθυτα και σκύβαλα τραγικά. Ανάγοντας σε πρωταρχικές μας αξίες το πορτοφόλι μας κι όποιο άλλο σκουπίδι σφηνώνεται κατά καιρούς στο άρρωστο μυαλό μας. Αδρανείς ρέκτες της θυμηδίας, μανικοί εραστές του Τίποτα, νευρωτικά υποχείρια του απόλυτου εθισμού στον συστηματικό πνευματικό μας αυτοευνουχισμό. Έρημα σαρκία, περιφερόμενα δίχως νόημα και δίχως σκοπό. Άδεια, θλιβερά σαρκία. Ψευτοέλληνες…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση