Τσίπρας, ο "αυτοφωράκιας" του συστήματος...

Παρένθετοι σωτήρες και πρόθυμοι υμνητές

Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη

Στη χώρα μας, όπου πολλές φορές η συνέχιση μίας δραστηριότητας, επιχειρηματικής η άλλης, φτάνει στα όρια της εξαιτίας της αδυναμίας τήρησης των νόμων που την καθορίζουν, ή από απλό οικονομικό αδιέξοδο, έχουν κατά καιρούς εφευρεθεί διάφοροι τρόποι ώστε η δραστηριότητα, η επιχείρηση να συνεχίσει στην γκρίζα ζώνη της παρανομίας ή του χρεοστασίου.

Η εικονική μεταβίβαση της ιδιοκτησίας, ή της εκπροσώπησης, σε πρόσωπα που είναι είτε στο απυρόβλητο, λόγω μεγάλης ηλικίας η κακής υγείας, είτε που είναι πρόθυμα να αντιμετωπίσουν τις νομικές συνέπειες, γιατί δεν έχουν τίποτε να χάσουν λόγω ανέχειας, η ανάγκης, είναι μία από αυτές τις μεθόδους που μετέρχονται οι πραγματικοί ιδιοκτήτες για να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα τους.

Το βλέπουμε στις επιχειρήσεις που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα χρέη τους, στα νυχτομάζαγα που έτσι και αλλιώς λειτουργούν παραβιάζοντας ένα σωρό νόμους, στα αθλητικά σωματεία, για πολλούς λόγους.

Έχει εφευρεθεί και ο όρος «αυτοφωράκιας», για τα παρένθετα αυτά πρόσωπα.

Η εφαρμογή του στην πολιτική ζωή μας διέφευγε μέχρι σήμερα. Όμως, παρατηρώντας να κτίζεται μία συμμαχία των βαρόνων του παλαιού πολιτικού συστήματος με τον σημερινό πρωθυπουργό, τον οποίο περιγράφουν όλο και περισσότεροι από αυτούς σαν «Εθνάρχη», νοιώθει κανείς τον πειρασμό να κάνει έναν, πιθανόν ακραίο, παραλληλισμό.

Σε ελεύθερη μεταφορά, το πολιτικό σύστημα, ας πούμε οι «ιδιοκτήτες» της χώρας, μπροστά στο αδιέξοδο που αντιμετώπισαν στη διαχείριση της κρίσης, χρησιμοποιούν το σημερινό συνδυασμό διακυβέρνησης σαν ένα αναλώσιμο παρένθετο στοιχείο, που και τις ακάλυπτες επιταγές προς το κοινωνικό σώμα μπορεί να υπογράψει και στο «αυτόφωρο» των δανειστών μας μπορεί να παρευρεθεί.

Το ερωτηματικό είναι αν η εξουσία που δίνεται έτσι στον «παρένθετο» Τσίπρα μπορεί να επιστρέψει στους πραγματικούς ιδιοκτήτες, και με ποιους όρους. Γιατί αν μεν, παρά πάσα προσδοκία, επιτύχει στη διαχείριση αυτού του αδιεξόδου που βρίσκεται η κοινωνία μας, θα γίνει πράγματι «Εθνάρχης», αυτοδύναμος και αυτοκέφαλος. In his own right. Αν πάλι, όπως είναι και το πιθανότερο, αποτύχει και αποδειχθεί αναλώσιμος, το πράγμα ξαναγυρίζει στο αρχικό στρατηγικό ερώτημα του τρόπου αντιμετώπισης της ουσιαστικής χρεοκοπίας μίας πολιτικής 40 ετών, στην οποία βασικό ρόλο έπαιζε η διόγκωση του κράτους.

Ο κρατισμός σήμερα προσπαθεί να πετύχει μία παράταση ζωής με «αυτοφωράκια» τον Τσίπρα, προς τα μέσα και προς τα έξω.

Οι «πραγματικοί» ιδιοκτήτες πιθανόν ελπίζουν να επιστρέψουν με «δόξα και τιμή» σαν σωτήρες, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Ή όταν την τυπική χρεοκοπία την υπογράψουν οι παρένθετοι σημερινοί κυβερνήτες.

Εν τω μεταξύ αναπέμπουν επαίνους στον «Εθνάρχη» και καλούν σε συναίνεση.