Ντύσου στόχος, ήρθε η σειρά σου

Της Mαρίας Dawkinson

Στη Ρώμη σήμερα, ξημέρωσε μια γκρίζα μέρα. Με συννεφιασμένο ουρανό και πρόσωπα. Η γειτόνισσα δε χαμογελούσε με την καρδιά της, παρά μόνο αναπόφευκτα, ευγενικά, ως πρέπει. Ο γελαστός πάντα Σαμίρ από την Αίγυπτο, που έχει το μανάβικο της γειτονιάς, απέφυγε την οπτική επαφή μαζί μου, όπως συνηθίζει και κράτησε τη συναλλαγή στα απολύτως απαραίτητα. Σα να ντρεπόταν για κάτι που έκανε, ερήμην του. Η Ρώμη ξύπνησε τρομαγμένη. Της είπαν ότι θα είναι ο επόμενος στόχος. Ενώ η κίνηση δεν έχει μειωθεί στους δρόμους, η γλώσσα των σωμάτων μου λέει ότι κάτι άλλαξε ριζικά από χθες. Η πόλη, σα να ετοιμάζεται ψυχολογικά για τη βία. Σε δύο εβδομάδες το Βατικανό ξεκινά τον ετήσιο Ιωβηλαίο του Ελέους. Αναμένονται χιλιάδες πιστοί να πλημμυρίσουν την πρωτεύουσα και εκατομμύρια καθολικοί να προσέλθουν μέσα στον επόμενο χρόνο. Μετά το Παρίσι, η Ρώμη έχει κάθε λόγο να ανησυχεί....Sitting duck, δεν το λένε;

Η Δύση σύσσωμη -πρωτοστατούντος του Μπους- καλλιέργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να εκτραφεί το τέρας. Πούλησε όπλα, έριξε βόμβες, έπαιξε με τις εξουσίες, ξήλωσε κοινωνίες, προσπάθησε να συγκολλήσει το δυτικό αξιοκρατικό σύστημα με το αντίστοιχο της Ανατολής, δημιουργώντας μια κοινωνία Φράνκενσταϊν. Τώρα, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να γευτεί τους καρπούς της ασυδοσίας και της ανοησίας της.

Οι παρίες της Ευρώπης, οι ανένταχτοι, εκείνοι που κανένας δεν προσπάθησε να εκπαιδεύσει με τα πρότυπα του Διαφωτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δεν έκανε τίποτα άλλο πέρα από το να τους πετάξει στα μούτρα ένα διαβατήριο, έγιναν οι φανατικοί εχθροί της. Η ανέχεια και η έλλειψη ελπίδας για μέλλον έφερε ως μόνη προοπτική τα ουρί του Παραδείσου και έκαναν την μαρτυρία μόνη διέξοδο για ένα μέλλον μετά θάνατον. Ο εχθρός που εξέθρεψε η Δύση έγινε ανίκητος, φόρεσε ζώνες με πυρομαχικά και σπείρει θάνατο με το θάνατό του.

Γιατί όταν ο καμικάζι απειλεί τη ζωή και την ελευθερία, η ζωή χάνει πάντα, νομοτελειακά. Θύματα, εκτός από τα χιλιάδες των αθώων κατοίκων της Μέσης Ανατολής (μετριοπαθείς μουσουλμάνοι, γιαζίντι κλπ) που προσφεύγουν στη Δύση για να σωθούν από τον ισλαμοφασισμό, είμαστε και όλοι εμείς που δεν ρίξαμε βόμβες και πηγαίναμε σπίτι-δουλειά-σπίτι, μεγαλώνοντας τα παιδιά μας με την πρόφαση της ελεύθερης και ανοιχτής κοινωνίας στην οποία μεγαλώσαμε. Έχουμε ευθύνες; Μάλλον, ναι. Που ψηφίσαμε αυτούς που έριχναν τις βόμβες και ασκούσαν τον έλεγχο στη Μέση Ανατολή, που κρατήσαμε κλειστά τα μάτια μας και απλά συνεχίζαμε με την καθημερινότητά μας, ενόσω αυτοί πουλούσαν όπλα και έριχναν βόμβες.

Φταίμε που περιθωριοποιήσαμε τους ανθρώπους που οι κυβερνήτες μας έφεραν στην κοινωνία μας ως εργατικά χέρια και δε βοηθήσαμε στην ένταξή τους στο δικό μας αξιακό σύστημα, στην δική μας παιδεία, αλλά αντίθετα τους κατατάξαμε ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με ρατσιστικά κριτήρια. Είμαστε υπεύθυνοι, που δεχτήκαμε να συμβιβαστούμε μέσα στα πλαίσια της ‘πολιτικής ορθότητας’ και μιας πνευματικά ανώτερης αποδοχής της πολυπολιτισμικότητας, και αποδεχτήκαμε παθητικά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην κοινωνία μας. Ευθυνόμαστε που δεχτήκαμε την αμπάγια ως παράδοση, ενώ παράλληλα ξέρουμε ότι εμείς δεν επιτρέπεται να καλύπτουμε το πρόσωπό μας απέναντι στο νόμο. Που κάνουμε τα στραβά μάτια στη σαρία, στα εγκλήματα τιμής κατά των γυναικών, επειδή απλά τα ‘έθιμα’ πρέπει να τα σεβόμαστε. Τι σχήμα οξύμωρο αλήθεια...

Τα ήθη και τα έθιμα πάνω από τη νομοθεσία μας, πάνω από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα της ζωής και της αυτοδιάθεσης. Και πάνω απ’ όλα, είμαστε υπεύθυνοι που αφήσαμε το δόγμα του χρήματος, τα golden boys, τα χρηματιστήρια της ειρήνης (housing bubbles, college bubbles, hedge funds κ.α) και του πολέμου ( ιδιωτικοί στρατοί, εταιρίες ‘αναδόμησης’ κλπ) και την αμετροέπεια να καταστρέψει τη δική μας κοινωνία, όπου oι ατομικές μας ελευθερίες οδηγήθηκαν στο ικρίωμα, απλά, σιωπηλά και χωρίς καμία αντίσταση, πέρα από τα μικροσκοπικά, εαυτουλίστικα συνδικαλιστικά μας κριτήρια και τις ανάλογες διαμαρτυρίες, με πορείες.

Τώρα, όλα αυτό το ‘υπεράνω’ και η ταυτόχρονη αυτοαπαξίωση ήρθε να μας εκδικηθεί, γιατί ο πόλεμος είναι ο απόλυτος εξισωτής. Ειδικά ο πόλεμος με φαντάσματα, τζιχαντιστές που αυτοκτονούν για να σκοτώσουν, των οποίων το διαβατήριο δεν έχει καμία σημασία, επειδή ο μόνος τους προσδιοριστής είναι το δόγμα του θανάτου.

Αυτό που έγινε στο Παρίσι χθες, δεν έχει καμία σχέση με το Charlie Ebdo. Δεν είχε στόχο αυτούς που λοιδορούν τον Μωάμεθ. Είχε στόχο την ανοικτή δυτική κοινωνία, τα ανυποψίαστα παιδιά μας. Γιατί αυτά είναι οι στόχοι και τα θύματα, καθώς και οι αθώοι πρόσφυγες από τη Συρία, που σκυλοπνίγονται για να αποδράσουν από τους δολοφόνους τους. Ήταν μια ξεκάθαρη επίθεση σε ό,τι αξιόμαχο έχει απομείνει στη Δύση.

Αν διαβάζεις εσύ, που χθες βράδυ έπινες βότκα στο μπαράκι, παρέα με το τεκνό που φιλούσες δημόσια, ενώ εκείνο προκαλούσε με το προκλητικό του μίνι και τα καλλίγραμμα πόδια του τους συνδαιτημόνες , εσύ είσαι ο στόχος. Αυτό εδώ σε αφορά άμεσα. Κατά την εξαγγελία του ΙΣ είσαι ειδωλολάτρης και πρέπει να πεθάνεις. Είσαι το εύκολο θύμα, από όπου κι αν προέρχεσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι.

Ο φαύλος κύκλος μόλις άρχισε. Γιατί ο θάνατος δεν αντιμετωπίζεται με θάνατο. Μόνο με παιδεία, ΔΙΚΑΙΑ δικαιοσύνη και ελπίδα για αξιοπρεπές μέλλον. Και αυτό το τρένο, απ’ ό,τι δείχνει το χάσαμε, γιατί ενώ περνούσε, όλοι ήμασταν στο facebook.

Και εδώ στη Ρώμη, που αντεπεξέρχεται της οικονομικής κρίσης, υπάρχει τώρα μια άλλη κρίση που δεν αντιμετωπίζεται. Η απειλή του αόρατου εκτελεστή.

* H Mαρία Dawkinson (που πάντρεψε τον Dawkins με τη Dickinson) γράφει στο διαδύκτυο και είναι ενεργή στα social media από το 2006. Ζει μεταξύ Αθήνας και Ρώμης.
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση