Πολιτική ή πολιτειακή στρέβλωση;

Γράφει ο Anaconda

Αμέσως μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, οι θιασώτες τού ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ όφειλαν να αλλάξουν. Δεδομένης τής αποδοκιμασίας των προτάσεών τους από τον λαό, όφειλαν να παράξουν ένα διαφορετικό σχέδιο. Δεν το έκαναν και, με γνώμονα το εγωϊστικό πολιτικό πείσμα, παρέμειναν σταθεροί στο λάθος. Ακόμα και 100% σίγουροι για το απορριφθέν σχέδιό τους, που δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την υιοθέτηση των προτάσεων των πιστωτών, όφειλαν να παράξουν και να προτείνουν κάτι άλλο, κάτι που θα βοηθούσε τον λαό να το επιλέξει. Αυτή η πολιτική στάση στέρησε από την πατρίδα από μια ρεαλιστική και βιώσιμη εναλλακτική σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη ώρα.

Αμέσως μετά τις πρώτες συναντήσεις με τούς ομολόγους της στην ΕΕ, η κυβέρνηση διαπίστωσε ότι τα προγράμματα "Θεσαλλονίκης" τού ΣΥΡΙΖΑ και "ανασυγκρότησης" των ΑνΕλ δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν δεκτά από τούς πιστωτές. Εκείνη τη στιγμή η κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει τον λαό για αυτή την πραγματικότητα, ήτοι την αδυναμία της να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, και να παραιτηθεί. Δεν το έκανε και συνέχισε να (προσποιείται ότι) διαπραγματεύεται, με αποτέλεσμα τα νεύρα των πιστωτών να τούς οδηγήσουν σε δήθεν απροθυμία εξεύρεσης αμοιβαία αποδεκτής λύσης. Διαπραγμάτευση, άλλωστε, νοείται όταν ο άλλος έχει όντως διαφορετικό σχέδιο από το δικό σου, όχι όταν εσύ δεν έχεις σχέδιο και έχει μόνο ο άλλος.

Η περιγραφή τής έλλειψης σχεδίου ως "δημιουργική ασάφεια" είναι η μία όψη τού νομίσματος. Η άλλη είναι να υπάρχει σχέδιο: η εξάντληση τής υπομονής αντιπάλων και ψηφοφόρων με σκοπό είτε την εσωτερική επικοινωνιακή αποδοχή ενός καταστροφικού αποτελέσματος είτε τη ρήξη με τούς αντιπάλους.
Σε όποιο από τα δύο ενδεχόμενα, το αποτέλεσμα παραμένει εθνικά μη δημιουργικό. Από τη δημοσιοποίηση τού συνονθυλεύματος "Πρόγραμμα Θεσαλλονίκης" ήταν σαφές πως δεν υπήρχε η βούληση δημιουργίας εθνικού σχεδίου. Σα να ήθελαν να μην υπάρχει εθνικό σχέδιο και να αποδεχτούν μοιρολατρικά ένα μνημόνιο. Ακόμα και να υπήρχε σοβαρό εθνικό σχέδιο, δε θα γινόταν δεκτό διότι δεν επιτρέπεται να ζήσει η Ελληνική Δημοκρατία ως έθνος-κράτος εντός ΕΕ. Ως εκ τούτου, η τεράστια δέσμη ενεργειών που θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί προς υλοποίηση για την επόμενη μέρα θα έπρεπε να ήταν το πραγματικό Plan B.

Το δημοψήφισμα απέδειξε ότι η πολιτική μεγαλουργεί όταν η πολιτειακή τάξη και ηθική ταπεινώνεται. Η εκλογική ήττα τού ΝΑΙ κρασπεδοποίησε το πολιτικό κεφάλαιο όσων προσωπικοτήτων τής μεταπολίτευσης τάχθηκαν υπέρ του: ο λαός τούς γύρισε την πλάτη, αποδεικνύοντας ότι δεν τούς θεωρεί ικανή πολιτική μάζα για να τον επηρρεάσουν (θετικά).
Οι κατ'εφημισμόν "δεξιοί" μπήκαν απροκάλυπτα στο κάδρο μαζί με τούς σοσιαλιστές τού "Τσοβόλα δώστα όλα", τού χρηματιστηριακού 1999 και των προκάτ ολυμπιακών αγώνων, αποδεικνύοντας ότι ουδέποτε διέφεραν επί τής ουσίας. Ο Σαμαράς κρύφτηκε πίσω από την αποτυχία τους και βρήκε μια εύσχημη δικαιολογία να αποχωρήσει. Ο Τσίπρας έμεινε χωρίς αντίπαλο - μόνος, χωρίς σχέδιο και χωρίς εναλλακτική από πουθενά.
Η επιτομή του κομματισμού ήταν, για άλλη μια φορά, στην επιλογή "νομιμοποιείστε το ερώτημα/αποτέλεσμα, συμμετέχοντας μεν, αλλά επιλέγοντας άκυρο", νοερά φορώντας τον μανδύα έκδοσης τού περιοδικού "Yale in Greece"... Με μιά κίνηση, το (όποιο) αποτέλεσμα μετακύλισε τις αμαρτίες 42 ετών στον λαό, καθιστώντας τον υπεύθυνο είτε για τον στημένο εθνομηδενιστικό μονόδρομο τού ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ είτε για (άλλο/διπλό) νόμισμα, με τις όποιες -ελεγχόμενες ή μη- συνέπειες.
 
Οι (εκ του αποτελέσματος αποτυχημένοι) πολίτες εντός πολιτικής αργούν να αποσυρθούν αυτοβούλως, οι πολίτες εκτός πολιτικής απρόθυμοι να συμμετάσχουν ενεργά. Κάθε ένας πολίτης αυτού τού τόπου και μια έδρα καθηγητή ιατροδικαστικής πολιτικής πορισματολογίας, χωρίς δημιουργικότητα ή προθυμία ανάληψης προσωπικού κόστους για την επίτευξη θετικού εθνικού αποτελέσματος.
Ως λαός, ζούμε ιστορικές στιγμές και, δυστυχώς, δρούμε σαν ιστορικοί του μέλλοντος...

Ό,τι και να γίνει με το νόμισμα και την οικονομία ευρύτερα, τα ζητήματα τής εθνικής ασφαλείας έχουν τούς δικούς τους χρόνους και δεν αναμένουν τις αποφάσεις στην ΕΕ ή αλλού. Αν η στράτευση στα 18 έτη ήταν υποχρεωτική για άνδρες και γυναίκες, η ετοιμότητα τού πληθυσμού ενδεχομένως να αντιστάθμιζε την υφιστάμενη άγνοια λειτουργίας σε περιβάλλον υψηλού κινδύνου (οι γενιές που έχουν ζήσει πόλεμο είναι στα βαθειά γεράματα).
Τώρα τα πράγματα είναι αρκετά δυσκολότερα, συνεπώς οι ρεαλιστικές πολιτικές αποφάσεις έχουν σημαντικά λιγότερους βαθμούς ελευθερίας.

Μόνο ένα ερώτημα απομένει λοιπόν: η κυβέρνηση θα προβεί στις αναγκαίες ενέργειες για την εκ τού μηδενός δημιουργία υγιών υπερκομματικών εθνικών δομών ή θα περιοριστεί σε αδιέξοδη στοχοθεσία όπως η συγκριτική στατική αναδιοργάνωσης;

Το 1ο αίτημα τής Ελληνικής Δημοκρατίας μετά τις εκλογές στο Συμβούλιο τής Ευρώπης θα έπρεπε να ήταν η σύναψη συμφωνίας για τις καταθέσεις. Δεν έγινε.

Το 1ο αίτημα τής Ελληνικής Δημοκρατίας μετά τις εκλογές στο Eurogroup θα έπρεπε να είναι η ανάληψη τής ιδιοκτησίας των υλοποιηθέντων προγραμμάτων από τούς πιστωτές. Δεν έγινε.

Πλήθος άλλων -άσχετων με τη "διαπραγμάτευση"- ενεργειών που σχετίζονται λ.χ. με την ΑΟΖ, με τη Δικαιοσύνη, με τις Ένοπλες Δυνάμεις και με τον Οικουμενικό Ελληνισμό, δεν έγιναν.

Απομένει να δούμε αν ήταν στρατηγική απόφαση να γίνουν μετά το αποτέλεσμα τής "διαπραγμάτευσης" και αν θα είναι εφικτό να γίνουν τότε.

Ως τότε, συνεχίζει τους ενεργειακούς σχεδιασμούς Παπακωνσταντίνου με τα ίδια πρόσωπα και δεσμεύεται δημοσίως να συνεχίσουμε με κάποιο ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, σα να κυβερνούσε (για μια ακόμα τετραετία) την Ελλάδα ο Σπυρίδων Σημίτης.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση