Θύτες και θύματα

«Οι Έλληνες είναι αναρχικοί και «εξημερώνονται» πολύ δύσκολα. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτισμικές τους ρίζες επειδή, ίσως, τότε μόνο θα μπορούσαμε να τους υποχρεώσουμε να ενδώσουν, να πάψουν να αμύνονται και να υποταχθούν.

Με αυτό εννοώ φυσικά πως πρέπει να στοχεύσουμε στη γλώσσα τους, στη Θρησκεία τους, στις πολιτιστικές και ιστορικές ρεζέρβες τους, έτσι ώστε να εξουδετερώσουμε την ικανότητα τους να εξελίσσονται, να διαφοροποιούνται, να υπερισχύουν, καθώς επίσης να επιβάλλονται» (Henry Kissinger).

Γράφει ο Άρης Οικονόμου

Ο παραπάνω Αμερικανός γερμανο-εβραϊκής καταγωγής (wiki) αρνήθηκε φυσικά πως αναφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο στους Έλληνες – αν και τα λόγια του ακούγονται αυθεντικά, ενώ δεν μπορεί να «ανασύρθηκαν» από το πουθενά. Πόσο μάλλον εάν τα συνδυάσει κανείς με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα μετά το 2010, τα οποία έχουν αποσταθεροποιήσει τους Έλληνες, με κίνδυνο να χάσουν εντελώς την εθνική τους ταυτότητα.

Προφανώς οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες έως το 2010 – τόσο της πολιτικής μας ηγεσίας, όσο και των Πολιτών, με αποτέλεσμα να υπερχρεωθεί το δημόσιο. Όπως όμως τότε το πρόβλημα ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, λόγω κυρίως της βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης των οφειλών της από τις κυβερνήσεις της, μετατράπηκε σκόπιμα σε πρόβλημα φερεγγυότητας, επειδή η Γερμανία αρνήθηκε την παροχή ενός δανείου που δεν θα ξεπερνούσε τα 20 δις € υποχρεώνοντας μας να υπαχθούμε στο ΔΝΤ, έτσι και σήμερα το πρόβλημα ρευστότητας των τραπεζών μετατρέπεται σε πρόβλημα φερεγγυότητας – το οποίο εντάθηκε χθες, όπου η μοναδική μας κεντρική τράπεζα, η ΕΚΤ, αποφάσισε να «κουρέψει» τις εγγυήσεις των ελληνικών τραπεζών (ομόλογα του δημοσίου, δικά τους ομόλογα εγγυημένα από το δημόσιο, λοιπές εγγυήσεις των δανειοληπτών τους αν και δεν το παραδέχονται οι τράπεζες), κατά περίπου 10%.

Αφού λοιπόν προηγουμένως η Ελλάδα βυθίστηκε στην ύφεση, λόγω της επιβολής μίας (σκόπιμα;) λανθασμένης πολιτικής (ανάλυση), με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν όλες οι τιμές των παγίων περιουσιακών της στοιχείων (ομόλογα, ακίνητα, μετοχές κοκ.), οι νέες αυτές τιμές οδηγούν το δημόσιο, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες στην πλήρη αδυναμία δανεισμού τους – οπότε στην αφερεγγυότητα και στη χρεοκοπία.

Εν τούτοις, οι πάσης φύσεως ελίτ της χώρας μας δεν κατηγορούν ούτε την ΕΚΤ για τη συμπεριφορά της, επειδή δήθεν ακολουθεί τους κανόνες, ούτε το ΔΝΤ, παρά το ότι το ίδιο αποδέχθηκε τα τεράστια λάθη του (άρθρο), ούτε τους εταίρους-δανειστές, ουσιαστικά τη Γερμανία, παρά το ότι ο λόγος που δάνεισαν την Ελλάδα το 2010 ήταν αποκλειστικά και μόνο η διάσωση των τραπεζών τους (άρθρο).

Κατηγορούν κυρίως όλους εμάς τους Έλληνες Πολίτες οι οποίοι, κατά τις ελίτ, είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, απείθαρχοι, σπάταλοι, οκνηροί κοκ. – ενώ όλοι οι ξένοι έχουν έντιμη φορολογική συνείδηση, είναι αδιάφθοροι, σέβονται τους νόμους, είναι συνετοί, εργατικοί, σοβαροί, δεν χρεώνονται και όλα τα υπόλοιπα!

Κανένας φυσικά δεν αναφέρει πως η Ιρλανδία έχει το μεγαλύτερο συνολικό χρέος του πλανήτη, ότι η Ιταλία έχει υψηλότερο δημόσιο χρέος από αυτό που οδήγησε την Ελλάδα το 2010 στο ΔΝΤ, πως το ιδιωτικό χρέος της Ολλανδίας είναι εκρηκτικό (ανάλυση), ότι η Ισπανία είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, πως οι Σκανδιναβικές χώρες έχουν τεράστια ιδιωτικά χρέη, ότι ολόκληρος ο πλανήτης είναι βυθισμένος σε συνεχώς αυξανόμενα βουνά χρεών (άρθρο), για τα οποία δεν μπορεί να ευθύνονται μόνο οι Έλληνες ή πως πολλές άλλες χώρες, όπως η Η.Π.Α. και η Ιαπωνία, επιβιώνουν μόνο επειδή έχουν το προνόμιο να τυπώνουν χρήματα, διαθέτοντας ισχυρά αποθεματικά νομίσματα.. 

Οι σωτήρες της Ελλάδας

Περαιτέρω, οι ελληνικές κυβερνήσεις δημιούργησαν έως το 2009 ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 112,9% του ΑΕΠ (γράφημα) – έναντι του οποίου όμως υπήρχε μία πολύ σημαντική περιουσία του δημοσίου, καθώς επίσης ένας μη υπερχρεωμένος ιδιωτικός τομέας, με υγιέστατες τράπεζες. Με απλά λόγια, ο ισολογισμός του κράτους ήταν θετικός, ενώ τόσο οι τράπεζες, όσο και οι επιχειρήσεις, καθώς επίσης οι ιδιώτες δεν ήταν σε καθόλου άσχημη οικονομική κατάσταση.

Μετά το 2010 τώρα, όπου τη διοίκηση της Ελλάδας ανέλαβε ο εφιαλτικός μηχανισμός με την ονομασία Τρόικα, επιβάλλοντας ένα καταστροφικό μνημόνιο, το δημόσιο χρέος έφτασε στο 177,1% του ΑΕΠ παρά τη διαγραφή σχεδόν 130 δις € το 2011, οι τράπεζες χρεοκόπησαν (λόγω του PSI), τα χρέη του ιδιωτικού τομέα εκτοξεύθηκαν στα 300 δις €, εκ των οποίων τα 200 δις € είναι ληξιπρόθεσμα, η ανεργία κορυφώθηκε, ο παραγωγικός μηχανισμός κατέρρευσε κοκ.

Μπορεί λοιπόν να κατηγορεί κανείς τους Έλληνες για όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όχι για μετά το 2010 – αφού έκτοτε οι ελληνικές κυβερνήσεις εκτελούσαν τις εντολές της Τρόικας, η οποία ήταν επίσης υπεύθυνη για την πιστή εφαρμογή τους, έχοντας το άλλωστε η ίδια παραδεχθεί.

Με δεδομένο δε το ότι η καταστροφή συντελέσθηκε μετά το 2010, μπορεί κανείς εύκολα να συμπεράνει ποιός είναι ο πραγματικός ένοχος – ενώ η αυτοκριτική, την οποία οφείλουμε να κάνουμε στη «φυλή» μας είναι ασφαλώς σωστή, εάν κανείς δεν υπερβάλλει, ενοχοποιώντας τον εαυτό του ακόμη και για τα λάθη των άλλων. Έτσι το θύμα γίνεται απλά ο θήτης του ίδιου του εαυτού του, χάνοντας εντελώς την ταυτότητα του – γεγονός που σημαίνει πως «έχει πλέον χτυπηθεί βαθιά μέσα στις πολιτισμικές του ρίζες», όπως σχεδίαζε ο Kissinger (πρόλογος).. 

Η υπογραφή ενός νέου μνημονίου 

Σύμφωνα με την ελίτ της Ελλάδας, η αρνητική απόφαση των Ελλήνων στο δημοψήφισμα ήταν ανάρμοστη, καταστροφική. Έπρεπε δηλαδή οι Πολίτες να ψηφίσουν υπέρ ενός τρίτου μνημονίου, παρά το ότι πλήρωσαν πανάκριβα τα σφάλματα τους έως το 2010 με την πολιτική που τους επιβλήθηκε, κόστους για τη χώρα τους πάνω από 1 τρις € (άρθρο), χωρίς να αντιδράσουν καθόλου.

Όφειλαν λοιπόν στο τρομακτικό δίλημμα που τους τοποθετήθηκε, το οποίο δεν ήταν άλλο από το «Υποταγή ή θάνατος», να απαντήσουν πλειοψηφικά «Υποταγή» – όπως απαίτησαν άλλωστε από τον πρωθυπουργό οι περισσότεροι ηγέτες της αντιπολίτευσης, στη χθεσινή σύσκεψη τους.

Με απλά λόγια, η κυβέρνηση οφείλει κατά την ελίτ να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο, παρά το ότι θα διαιωνίζει τα προβλήματα της Ελλάδας, εάν δεν εμπεριέχει την ονομαστική διαγραφή του χρέους, σημαντικά αναπτυξιακά μέτρα, καθώς επίσης την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, έναντι πραγματικών μεταρρυθμίσεων – οι οποίες δεν είναι φυσικά η αύξηση των φόρων ή οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων.

Θεώρησαν δε ως δευτερεύον θέμα το ότι, με το μνημόνιο αυτό θα ολοκληρωθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων – πρωτεύον να ανοίξουν οι τράπεζες, οι οποίες έκλεισαν εκβιαστικά ακριβώς για να ηττηθεί κατά κράτος η ερασιτεχνική κυβέρνηση, την οποία επέλεξαν ως λύση ανάγκης οι Πολίτες, γνωρίζοντας προφανώς τα τεράστια μειονεκτήματα της.

Από την άλλη πλευρά η ευρωπαϊκή ελίτ, πουλώντας τη δικτατορία των τραπεζών μέσω της σκλαβιάς του χρέους ως Δημοκρατία, θεωρεί εύλογη την αποδοχή ενός ακόμη εκτρωματικού μνημονίου – ισχυριζόμενη αφοπλιστικά πως κανένας δεν δανείζει χρήματα, χωρίς πολλαπλάσιες δεσμεύσεις.

Ως εκ τούτου η ελληνική κυβέρνηση, η οποία δυστυχώς αποφάσισε να πολεμήσει χωρίς να έχει κανένα όπλο, καταναλώνοντας ανόητα όλες τις ρεζέρβες της και παρασύροντας τους Έλληνες σε έναν εκ των προτέρων χαμένο πόλεμο, θα αναγκασθεί να υποταχθεί – ενώ αυτή τη φορά θα τοποθετηθεί μπροστά στο δίλημμα «GREXIT ή δρακόντειο μνημόνιο», ολοκληρώνοντας την καταστροφή της χώρας, η οποία δρομολογήθηκε το 2010.. 

Επίλογος 

Μπορεί να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου, οπότε να είναι πράγματι λυτρωτικό για την Ελλάδα ένα νέο μνημόνιο. Ενθυμούμενος όμως τη ρήση του Αϊνστάιν, σύμφωνα με την οποία είναι ανόητος αυτός που κάνει το ίδιο πείραμα, περιμένοντας ένα άλλο αποτέλεσμα, δεν είναι εύκολο να το παραδεχτώ.

Όσο για τους λόγους που οδήγησαν στο «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, το οποίο θεωρώ ως μία λανθασμένη ενέργεια της κυβέρνησης, με την έννοια πως θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ πριν, η άποψη μου είναι πως το 61% που συμφώνησε με τον πρωθυπουργό θεωρεί πως δεν έχει πια τίποτα άλλο να χάσει – ενώ το 39% δεν έχει ακόμη εξαθλιωθεί, προσπαθώντας να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στο κατάστρωμα ενός πλοίου που βουλιάζει. Το μέλλον θα δείξει ποιός έχει δίκιο, ελπίζοντας πως εγώ έχω άδικο.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση