Η αξία της Ελλάδας δεν μετριέται από το ΑΕΠ

Γράφει ο Σπύρος Λίτσας

Τις προάλλες ήμουν καλεσμένος να βγω σε ραδιοφωνικό σταθμό, για να μιλήσω για τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών στην Τουρκία. Οπως συνηθίζεται, περίμενα στο ακουστικό μου, έχοντας τη δυνατότητα να παρακολουθώ την εξέλιξη της εκπομπής. Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου άκουγα έναν συνάδελφο, πανεπιστημιακό οικονομολόγο, να μιλά για την ελληνική κρίση, λέγοντας: «Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από το 2% της ευρωζώνης».
Χθες άκουγα πάλι στο ραδιόφωνο οικονομικό συντάκτη που στην ανάλυσή του για την ελληνική κρίση επαναλάμβανε διαρκώς ότι η Ελλάδα δεν έχει και πολλές δυνατότητες διαπραγμάτευσης, αφού αποτελεί μόλις το 2% της ευρωζώνης.

Ομολογώ ότι αδυνατώ να παρακολουθήσω το επιχείρημα.
Αρχικώς, ποιος και με ποια κριτήρια έχει αποφασίσει ότι η ελληνική οικονομία αποτελεί το 2% της ευρωζώνης.
Σε ποια βάση; Σύμφωνα με το ΑΕΠ κάθε κράτους;
Μα δεν είναι απολύτως αναμενόμενο η Ελλάδα, ύστερα από πέντε χρόνια συνεχιζόμενης βύθισης στο τέλμα της ύφεσης, να έχει τόσο χαμηλό ΑΕΠ;
Και, επιτέλους, ποιος σοβαρός οικονομολόγος μετρά την οικονομική σημασία ενός κράτους όχι με βάση τη γεωγραφική θέση του, όχι με βάση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του, τα ειδικά χαρακτηριστικά της οικονομικής προοπτικής του, αλλά με βάση το... ΑΕΠ;
Για να προχωρήσουμε όμως και λίγο πιο πέρα από το πλαίσιο μιας στείρας μικροοικονομικής ανάλυσης περί του 2%.
Η γεωστρατηγική θέση της χώρας μας δεν βαραίνει στο διεθνές προσκήνιο;
Οι συμμαχικές επιλογές μας;

Τι είναι ένα κράτος; Ρωτήστε κορυφαίους οικονομολόγους ανά τον κόσμο και θα σας απαντήσουν όλοι, δίχως την παραμικρή εξαίρεση, «σίγουρα όχι το ΑΕΠ του».
Για ποιο λόγο, λοιπόν, εδώ σε αυτή τη χώρα έχει επικρατήσει ένα τόσο ρηχό και απλουστευτικό επιχείρημα;
Για ποιο λόγο καλλιεργείται αυτού του είδους η ηττοπάθεια, που όχι μόνο δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικά δεδομένα, αλλά την ίδια στιγμή ρίχνει νερό στον μύλο του μυωπικού επιχειρήματος περί της «πτωχής Ελλάδας»;

Αλλά, για χάρη της συζήτησης, ας πούμε ότι η Ελλάδα αποτελεί μόλις το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, λες και τα κράτη είναι μπακάλικα!
Τι έχουμε να κερδίσουμε αν διαλαλούμε την αδυναμία μας σε «Δύση και Ανατολή», που λέει και ο ποιητής, σε μια χρονική στιγμή, μάλιστα, που η χώρα βρίσκεται σε περίοδο διαπραγματεύσεων οι οποίες αφορούν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας;
Τι κέρδος προκύπτει από ένα τέτοιο επιχείρημα, που στερείται μιας ορθολογικής βάσης ανάλυσης;
Ενισχύεται ο ρεαλισμός και δεν δημιουργούνται φρούδες ελπίδες στον πληθυσμό. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό τον στόχο, διαφωνώντας με το εύρημα ασφαλώς.
Αν, λοιπόν, κάποιος επιθυμεί πραγματικά να κατανοήσει τι είναι η Ελλάδα, θα πρέπει να αναλύσει τους λειτουργικούς και υποκειμενικούς συντελεστές ισχύος του κράτους. Να μελετήσει με προσοχή τους παράγοντες που δημιουργούν τη διεθνή κατάταξη στη συστημική κλίμακα ισχύος.

Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της ότι επιδιώκω να αποτυπώνω την πραγματική εικόνα της Ελλάδας.
Εχω γράψει πάρα πολλές φορές ότι χρειαζόμαστε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, ότι πρέπει να ρίξουμε το βάρος μας στην οικονομία των νέων τεχνολογιών, ακολουθώντας το μοντέλο ανάπτυξης του Ισραήλ, ότι είμαστε μια κοινωνία που γερνά και γι' αυτό θα πρέπει να προσεγγίσει με δημιουργικό και σύγχρονο τρόπο το ζήτημα της ένταξης μεταναστών στον πυρήνα της, ότι χρειαζόμαστε μια πολιτική ανάταση και μια δημιουργική ανάταξη.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν αποδέχομαι και ούτε υποστηρίζω ότι η Ελλάδα είναι ο ομφαλός της Γης.
Σε καμία όμως των περιπτώσεων δεν υποστηρίζω και ότι αποτελούμε απλώς και μόνο το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, αποδεχόμενος την ασημαντότητα κάθε άλλης οντολογικής διάστασης της Ελλάδας.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση