Η πολιτική τους ορθότητα και ο δικός μας λήθαργος

Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος

Λυπάμαι… Λυπάμαι πολύ, επειδή ζω σε μία χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και στη συνέχεια, τις ημέρες που διανύουμε, την εκτέλεσε… Την εκτέλεσε εν ψυχρώ, στο όνομα της… Δημοκρατίας.

Εκείνης της δημοκρατίας που αντιλαμβάνονται κάποιοι ως δικαίωμά τους στην επιβολή της δικής τους ισχύος (όποτε την «καταλάβουν») εις βάρος των υπολοίπων, που δεν μπορούν να αμυνθούν.

Εκείνης της δημοκρατίας που ανυψώνει την ιδεοληψία και καταρρακώνει το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, στην ελεύθερη άποψη, στην ελεύθερη σκέψη…

Εκείνης της δημοκρατίας (και των οπαδών της) που παλεύουν για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο δικό τους αύριο, αλλά όχι απαραίτητα και των υπολοίπων…

Εκείνης της δημοκρατίας που εξυψώνει τον αγώνα, αλλά μόνο όταν αυτός εξυπηρετεί τους εξουσιαστές, ειδάλλως τιμωρεί αυστηρά (έως και παραδειγματικά) την άλλη άποψη, ακόμη και όταν αυτή εκφράζει την κοινή λογική και τάσσεται υπέρ του κοινού συμφέροντος…

Εκείνης της δημοκρατίας που χαράσσει κόκκινες αδιαπέραστες γραμμές και χωρίζει τους πολίτες σε «δικούς της» και στους «άλλους»…

Ντρέπομαι… Ντρέπομαι πολύ, επειδή βλέπω τους αγωνιστές να μεταβάλλονται σε εμπόρους ιδεών, σε δεσμοφύλακες εθνών και σε δημίους μη πολιτικά ορθών…

Αφορμή, για τις σκέψεις μου αυτές, μου έδωσε η «Φιλονόη», ξυπνώντας με από τον λήθαργο και τον εφησυχασμό…

Δεν ζούμε σε αυτή τη χώρα για να την δούμε, για να επιτρέψουμε μέσα από την σιωπή μας να γίνει χώρος…

Δεν ζούμε σε αυτή την πατρίδα για να την δούμε να μεταβάλλεται με γρήγορους ρυθμούς σε παρτίδα που αποφέρει κέρδη σε «αριστερούς» και «δεξιούς»…

Δεν ζούμε σε αυτόν τον τόπο, για να συμβάλλουμε στην διαστρέβλωση της λογικής εκείνων που με παιχνίδια των λέξεων παραδίδουν σε καθημερινή βάση όλα όσα κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για να τα υπερασπιστούν…

Δεν ζούμε, απλά για να είμαστε παρατηρητές του από «πρώτη φορά αριστερά» βιασμού των αυτονόητων, εκείνων που κάποιοι πολύ σοφά όρισαν ως «τα άγια και τα ιερά της φυλής» μας…

Εάν δεν είμαστε ελεύθεροι να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε, τότε, σε τι ακριβώς είμαστε ελεύθεροι; Στο να ψηφίζουμε εκείνους τους έρχονται ως «ηγέτες», που εμπορεύονται την αγωνία και την ελπίδα για το αύριο και κάποια στιγμή, αφού ολοκληρώσουν το "έργο" τους και αποκαλυφθούν, αποχωρούν μεν καταγέλαστοι, αλλά και ατιμώρητοι για όλα όσα έκαναν ή… δεν έκαναν, και ζημίωσαν με την παρουσία τους την χώρα;

Εάν θεωρούμαστε επικίνδυνοι επειδή ασκούμε το αυτονόητο δικαίωμα στην σκέψη και την έκφραση, τότε, αναρωτιέμαι, πόσο επικίνδυνοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν να επιβάλουν σιωπή στην σκέψη μας, στα λόγια μας, στα έργα μας…;

Πόσο ανόητοι είμαστε, ή μπορούμε να γίνουμε, όταν ανεχόμαστε ψεύτες και απατεώνες να ορίζουν ως νόμο την επιβολή της σιωπής μας;

Τι ακριβώς θα είμαστε, όλοι μας, αν αποδεχτούμε αυτούς που δεν έχουν καμία σταθερότητα στις απόψεις τους, να αποφασίζουν για το πώς θα σκεφτόμαστε και για το πώς θα ζούμε όλοι εμείς;

Δεν έχω λόγια για να καταγράψω την οργή της νέας προδοσίας τους, της για «πρώτη φορά αριστερά» εγκατάλειψής μας, της πορείας υποταγής και εξανδραποδισμού των ανδράποδων που πρόσφατα ορίσαμε για να μας κυβερνήσουν…

Απλά, θα παραθέσω αυτά που η «Φιλονόη» κατέγραψε, ελπίζοντας πως σύντομα ή ίσως κάποια στιγμή, όλοι εμείς θα καταλάβουμε ποιοι είμαστε και ποιους διαλέγουμε για να άρχουν…

Χρόνια κάνουν πάρτυ οι ξένοι πράκτορες εντός κι εκτός ΕΥΠ.
Χιλιάδες τηλέφωνα παρακολουθούνται, βόμβες μπαίνουν από τρομοκράτες ξένων πρεσβειών, δισεκατομμύρια κρατικού χρήματος περνούν σε ξένες τσέπες και οι αρχές πήγαν να συλλάβουν έναν …ηλίθιο που άφησε ρατσιστικό σχόλιο στο youtube.
Οι Αρχές κάνουν πρόβα δράσεως, συλλήψεων και χειρισμού εγκλημάτων σκέψεως, με εντολή του σιωνιστικού λόμπι.
Χιλιάδες ανθελληνικά σχόλια και δράσεις πρακτόρων, μηνύματα μίσους κατά των πολιτών και δολοφονίες αθώων, όπως αυτές των υπαλλήλων της Marfin, μένουν ατιμώρητα για να μην… εκτεθούν οι εντολείς τους.

Κλείνοντας, αυτό το σημείωμα, ένα μόνο θέλω να τονίσω: Για να ξυπνήσεις από τον λήθαργο αρκεί μία στιγμή… Για να σταματήσεις τον εφιάλτη, αρκεί μία απόφαση… Να ανοίξεις τα μάτια… Μόνο αυτό…

ΥΓ:  Επειδή ζούμε σε μία δημοκρατία μέσα στην οποία είμαστε ελεύθεροι να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα, αρκεί να συμφωνούμε με αυτούς που μας κυβερνούν, καταθέτω ένα απλό ερώτημα εργασίας: Πόσο απέχει, άραγε, η πολιτική τους ορθότητα από την πολιτική τους αθλιότητα;

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση