Απρόβλεπτος και επικίνδυνος ο Ταγίπ Ερντογάν
Η ανησυχία για τα όσα συμβαίνουν στα δυτικά της χώρας, η μέθη της εξουσίας και η αλαζονεία γίνονται καθημερινοί σύμβουλοί του
Γράφει ο Ανδρέας Αθανασίου
Οι Ελληνες γνωρίσαμε τον Ταγίπ Ερντογάν ως πρωθυπουργό της χώρας του, το 2003, να ασκεί δημόσια πιέσεις στον τότε κατοχικό ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς, για υποχωρήσεις στο Κυπριακό. Μάθαμε κατόπιν ότι βρισκόταν σε πόλεμο με τους στρατιωτικούς που επέμεναν σε πολιτικές σύγκρουσης με την Ελλάδα, ακόμη και με την πρόκληση τεχνητής κρίσης.
Ακούγαμε συχνά μετριοπαθείς απόψεις που έτειναν στην τεκμηρίωση του δόγματος, που πρόβαλλε ο ινστρούκτοράς του Αχμέτ Νταβούτογλου, για μια πολιτική μηδενικών προβλημάτων με όλους τους γείτονές του. Τα όσα ωστόσο ακολούθησαν, αποδεικνύουν πως όλα αυτά δεν συνιστούσαν παρά μόνο τακτικές κινήσεις στο πλαίσιο εσωτερικών σκοπιμοτήτων, που πρότασσε ως βασικές προϋποθέσεις πριν ξεδιπλώσει τη στρατηγική του για μια Τουρκία διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οταν το κόμμα του κατέγραψε τον πρώτο εκλογικό θρίαμβό του, τον Νοέμβριο του 2002, ο Ταγίπ Ερντογάν δεν μπόρεσε ούτε καν βουλευτής να εκλεγεί, καθώς είχε καταδικαστεί για υπόθαλψη θρησκευτικού μίσους και δεν είχε ανακτήσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Τέθηκε, έτσι, αντ' αυτού, επικεφαλής της κυβέρνησης ο αντιπρόεδρος του κόμματός του Αμπντουλάχ Γκιουλ και ο ίδιος περίμενε ώς τον Μάρτιο του 2003, όταν μετά τη νίκη του στις επαναληπτικές εκλογές της επαρχίας Σίιρτ, βγήκε βουλευτής και έγινε πρωθυπουργός. Από τότε, ωστόσο -και για μεγάλο διάστημα- αντιμετώπιζε το μένος του κεμαλικού βαθέος κράτους. Φοβόταν πως μια πολεμική κρίση θα έδινε το πάνω χέρι στους στρατιωτικούς και εμφανιζόταν μετριοπαθής απέναντι στον Ελληνισμό. Φαίνεται, μάλιστα, πως μετρούσε πολύ καλά τα πράγματα, καθώς οι στρατιωτικοί, αντίστροφα σκεπτόμενοι, είχαν φτάσει στο σημείο να προωθούν, με το σχέδιο «Βαριοπούλα», πολεμική ρήξη με την Ελλάδα και πρόκληση εσωτερικής αναταραχής, για να τον παραμερίσουν.
Εκτοτε, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Ο Ταγίπ Ερντογάν, ύστερα από πολλές και δύσκολες συγκρούσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο, έγινε απόλυτος κυρίαρχος στο εσωτερικό μέτωπο, πετυχαίνοντας μάλιστα ολοένα και πιο μεγάλες εκλογικές νίκες. Αλλαξε το Σύνταγμα, ενίσχυσε τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και αναρριχήθηκε στο ύπατο αξίωμα.
Ουδέποτε, ωστόσο, απομακρύνθηκε από τις διεκδικήσεις της χώρας του εις βάρος του Ελληνισμού. Διατηρεί το casus belli για την περίπτωση που η Αθήνα επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Απαγορεύει στην Ελλάδα κάθε έρευνα και γεώτρηση στο Αιγαίο πέρα από τα χωρικά της ύδατα. Αμφισβητεί το νομικό καθεστώς απροσδιόριστου αριθμού ελληνικών νησίδων, επιμένοντας στους ισχυρισμούς για δήθεν «γκρίζες ζώνες». Συνεχίζει τις προκλητικές «επιδείξεις σημαίας» στέλνοντας πολεμικά σκάφη ακόμη και ώς τις ακτές του Σουνίου. Επαναλαμβάνει τις παραβάσεις στο FIR Αθηνών και τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδας, ακόμα και με πτήσεις οπλισμένων αεροσκαφών πάνω από τα νησιά μας. Αρνείται το δικαίωμα της Ελλάδας να κηρύξει Συνορεύουσα Ζώνη στο Αιγαίο. Αρνείται το δικαίωμα της Ελλάδας να κηρύξει ΑΟΖ.
Επιμένει αδιάλλακτα στην κατοχή κυπριακών εδαφών και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Πραγματοποιεί, τώρα, πειρατική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, εκτοξεύει απειλές για την ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο και το Αιγαίο και δείχνει αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα. Ετοιμάζεται, προφανώς, και για νέα απόπειρα τετελεσμένων.
Απαλλαγμένος από το φόβο των στρατιωτικών και την ανησυχία για τη δύναμη που θα τους έδινε μια πολεμική κρίση, απαλλαγμένος από τον κίνδυνο εσωτερικής συνωμοσίας και ανατροπής, ελέγχοντας απόλυτα το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, ο Τ. Ερντογάν δεν έχει σήμερα τις αναστολές του παρελθόντος. Αντιλαμβάνεται, ωστόσο, ότι χάνει το όραμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κινούσε την εξωτερική πολιτική του, βλέπει σαν εφιάλτη τις κινήσεις των Κούρδων και στρέφεται προς την πιο αδύναμη πλευρά που είναι η Κύπρος.
Η ανησυχία για τα όσα συμβαίνουν στα δυτικά της χώρας, η μέθη της εξουσίας και η αλαζονεία γίνονται καθημερινοί σύμβουλοί του. Και οι σύμβουλοι αυτοί τον καθιστούν απρόβλεπτο και επικίνδυνο.
Πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Γράφει ο Ανδρέας Αθανασίου
Οι Ελληνες γνωρίσαμε τον Ταγίπ Ερντογάν ως πρωθυπουργό της χώρας του, το 2003, να ασκεί δημόσια πιέσεις στον τότε κατοχικό ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς, για υποχωρήσεις στο Κυπριακό. Μάθαμε κατόπιν ότι βρισκόταν σε πόλεμο με τους στρατιωτικούς που επέμεναν σε πολιτικές σύγκρουσης με την Ελλάδα, ακόμη και με την πρόκληση τεχνητής κρίσης.
Ακούγαμε συχνά μετριοπαθείς απόψεις που έτειναν στην τεκμηρίωση του δόγματος, που πρόβαλλε ο ινστρούκτοράς του Αχμέτ Νταβούτογλου, για μια πολιτική μηδενικών προβλημάτων με όλους τους γείτονές του. Τα όσα ωστόσο ακολούθησαν, αποδεικνύουν πως όλα αυτά δεν συνιστούσαν παρά μόνο τακτικές κινήσεις στο πλαίσιο εσωτερικών σκοπιμοτήτων, που πρότασσε ως βασικές προϋποθέσεις πριν ξεδιπλώσει τη στρατηγική του για μια Τουρκία διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οταν το κόμμα του κατέγραψε τον πρώτο εκλογικό θρίαμβό του, τον Νοέμβριο του 2002, ο Ταγίπ Ερντογάν δεν μπόρεσε ούτε καν βουλευτής να εκλεγεί, καθώς είχε καταδικαστεί για υπόθαλψη θρησκευτικού μίσους και δεν είχε ανακτήσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Τέθηκε, έτσι, αντ' αυτού, επικεφαλής της κυβέρνησης ο αντιπρόεδρος του κόμματός του Αμπντουλάχ Γκιουλ και ο ίδιος περίμενε ώς τον Μάρτιο του 2003, όταν μετά τη νίκη του στις επαναληπτικές εκλογές της επαρχίας Σίιρτ, βγήκε βουλευτής και έγινε πρωθυπουργός. Από τότε, ωστόσο -και για μεγάλο διάστημα- αντιμετώπιζε το μένος του κεμαλικού βαθέος κράτους. Φοβόταν πως μια πολεμική κρίση θα έδινε το πάνω χέρι στους στρατιωτικούς και εμφανιζόταν μετριοπαθής απέναντι στον Ελληνισμό. Φαίνεται, μάλιστα, πως μετρούσε πολύ καλά τα πράγματα, καθώς οι στρατιωτικοί, αντίστροφα σκεπτόμενοι, είχαν φτάσει στο σημείο να προωθούν, με το σχέδιο «Βαριοπούλα», πολεμική ρήξη με την Ελλάδα και πρόκληση εσωτερικής αναταραχής, για να τον παραμερίσουν.
Εκτοτε, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Ο Ταγίπ Ερντογάν, ύστερα από πολλές και δύσκολες συγκρούσεις με το στρατιωτικό κατεστημένο, έγινε απόλυτος κυρίαρχος στο εσωτερικό μέτωπο, πετυχαίνοντας μάλιστα ολοένα και πιο μεγάλες εκλογικές νίκες. Αλλαξε το Σύνταγμα, ενίσχυσε τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και αναρριχήθηκε στο ύπατο αξίωμα.
Ουδέποτε, ωστόσο, απομακρύνθηκε από τις διεκδικήσεις της χώρας του εις βάρος του Ελληνισμού. Διατηρεί το casus belli για την περίπτωση που η Αθήνα επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Απαγορεύει στην Ελλάδα κάθε έρευνα και γεώτρηση στο Αιγαίο πέρα από τα χωρικά της ύδατα. Αμφισβητεί το νομικό καθεστώς απροσδιόριστου αριθμού ελληνικών νησίδων, επιμένοντας στους ισχυρισμούς για δήθεν «γκρίζες ζώνες». Συνεχίζει τις προκλητικές «επιδείξεις σημαίας» στέλνοντας πολεμικά σκάφη ακόμη και ώς τις ακτές του Σουνίου. Επαναλαμβάνει τις παραβάσεις στο FIR Αθηνών και τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδας, ακόμα και με πτήσεις οπλισμένων αεροσκαφών πάνω από τα νησιά μας. Αρνείται το δικαίωμα της Ελλάδας να κηρύξει Συνορεύουσα Ζώνη στο Αιγαίο. Αρνείται το δικαίωμα της Ελλάδας να κηρύξει ΑΟΖ.
Επιμένει αδιάλλακτα στην κατοχή κυπριακών εδαφών και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Πραγματοποιεί, τώρα, πειρατική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, εκτοξεύει απειλές για την ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο και το Αιγαίο και δείχνει αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα. Ετοιμάζεται, προφανώς, και για νέα απόπειρα τετελεσμένων.
Απαλλαγμένος από το φόβο των στρατιωτικών και την ανησυχία για τη δύναμη που θα τους έδινε μια πολεμική κρίση, απαλλαγμένος από τον κίνδυνο εσωτερικής συνωμοσίας και ανατροπής, ελέγχοντας απόλυτα το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, ο Τ. Ερντογάν δεν έχει σήμερα τις αναστολές του παρελθόντος. Αντιλαμβάνεται, ωστόσο, ότι χάνει το όραμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κινούσε την εξωτερική πολιτική του, βλέπει σαν εφιάλτη τις κινήσεις των Κούρδων και στρέφεται προς την πιο αδύναμη πλευρά που είναι η Κύπρος.
Η ανησυχία για τα όσα συμβαίνουν στα δυτικά της χώρας, η μέθη της εξουσίας και η αλαζονεία γίνονται καθημερινοί σύμβουλοί του. Και οι σύμβουλοι αυτοί τον καθιστούν απρόβλεπτο και επικίνδυνο.
Πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...