Ελλάδα - Κύπρος: Ακυβέρνητα σκάφη εν μέσω καταιγίδας

Τι κακιά μοίρα κυνηγά τους νεοέλληνες! Διερωτάται σίγουρα κάθε νοήμων του οποίου τα μάτια δεν πιστεύουν αυτά που βλέπουν και τα αυτιά αυτά που ακούνε.

Σ’ ένα ευημερών, πλούσιο και ισχυρό κράτος –το νεοελληνικό, το οποίο διαθέτει μια συνεκτική, περιεκτική και γεμάτο παραδόσεις κοινωνία όσο ελάχιστες άλλες και το οποίο παρά τα προβλήματά του σε περιφερειακό επίπεδο ήταν και παραμένει πανίσχυρο στην περιφέρεια που ανήκει–, το σύνολο του πολιτικού προσωπικού μετατράπηκε σε έντρομους υπαλλήλους μιας κινούμενης από ξένους τεχνόσφαιρας που ακυρώνει την πολιτική μας κυριαρχία. Υπογράφουν διατάγματα που τους δίνουν τεχνοκράτες-εντολοδόχοι των αδιαφανών διεθνικών και ηγεμονικών παρασκηνίων.

Για να παραφράσουμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό,  «Ουδείς εξ αυτών ταράττεται» όταν διαπράττει αυτές τις αθλιότητες. Η καρέκλα μετρά και τα κοκαλάκια που γλύφει. Λογικό είναι οι καρεκλοκένταυροι «να μην ακούνε την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» που κάθε πολίτης πλέον ακούει. Εκδίδουν διατάγματα οι εγχώριοι μεταπράτες εντολοδόχοι των ξένων τεχνοκρατών-εντολοδόχων τα οποία εξουθενώνουν τους πολίτες, κατεδαφίζουν συστηματικά την οικονομία και εκποιούν τον πλούτο που οι Έλληνες δημιούργησαν με κόπο και μόχθο επί δύο αιώνες μετά την Ελληνική Επανάσταση. Μια νέα μεταμοντέρνα κατάκτηση και υποδούλωση βρίσκεται σε πλήρη εξέταση.

Διαχρονικά καταμαρτυρείται ότι σε κάθε ξένη κατάκτηση κάθε κοινωνίας πάντα υπάρχουν Εφιάλτες, δειλοί, ασθενείς ψυχές, χρήσιμοι ηλίθιοι, λιγόψυχοι και φορείς συνδρόμων υποτέλειας οι οποίοι ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα κάνουν τις βρωμοδουλειές των κατακτητών. Στην εποχή μας η κατάκτηση είναι πρωτίστως μεταμοντέρνα. Προηγείται ροκάνισμα των πνευματικών θεμελίων (ιστορικές ανεκδοτολογίες), ηθική διάβρωση (σαπουνόνερες), αποπροσανατολισμός των κοσμοθεωρητικών παραδοχών οι οποίες σε όλες τις κοινωνίες στηρίζουν την Δημοκρατία-Εθνική Ανεξαρτησία-Ελευθερία (διεθνισμοί και κοσμοπολιτισμοί κάθε είδους  και απόχρωσης μέχρι και τα αξιοθρήνητα παραμιλητά περί … «παγκοσμιοποίησης») και αναίρεση κάθε Δήμου Δημοκρατίας από αλλοπρόσαλλα κόμματα, από διεθνικά (υπό)κινούμενα ΜΚΟ και από αποπροσανατολιστικές συζητήσεις στα «δελτία των 8». Ως προς το τελευταίο, τα «μέσα μαζικής εξαχρείωσης» είναι πλέον κύριο εργαλείο των μεταμοντέρνων κατακτήσεων και των μεταμοντέρνων υποδουλώσεων.

Η απάντηση σε αυτά είναι γνωστή και δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Σίγουρα η αντίσταση μιας κοινωνίας στα εγχειρήματα υποδούλωσής της προϋποθέτει ισχυρά πνευματικά θεμέλια, εδραίες κοσμοθεωρίες, κοινωνική συνοχή γύρω από τις τελευταίες, ηθικές και κανονιστικές δομές συμβατές με τις εθνικές κοσμοθεωρίες, ισχυρή οικονομία, ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, ισχυρή διπλωματία, κρατικούς λειτουργούς υψηλότερης βαθμίδας, σχέση εντολέα-εντολοδόχου μεταξύ πολιτών-διακυβέρνησης και οτιδήποτε άλλο καθιστά το εθνοκράτος ισχυρό και ανταγωνιστικό.

Αυτά είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση είναι ότι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Όχι ως κοινωνία (γιατί δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη ενώ τα ελληνικά νοικοκυριά των τελευταίων δύο αιώνων κινήθηκαν παραδειγματικά επιβιώνοντας ενός ξενοκρατούμενου κράτους). Κρίνονται κυρίως όσοι κατεξουσιαστές μετά την Επανάσταση έκατσαν πάνω στο σβέρκο της Ελληνικής κοινωνίας και τώρα αδιάντροπα παρά το ναυάγιο που προκάλεσαν επιμένουν να κάθονται – είναι μέλη του ίδιου περίπου γενεαλογικού δένδρου με τα οποία η κοινωνία δεν έχει σχέση παρά μόνο ότι τους … ψήφιζε καθότι δεν είχε επιλογή. Μια από τα ίδια ήταν και συνεχίζουν να είναι όλοι πλην ολοφάνερων και υπό δίωξη ανεξάρτητων φωνών. Επιμένουν να κάθονται στις καρέκλες και όλοι μαζί καθημερινά επιστρατεύουν όλη την διανοητική ικανότητά τους για να εκλογικεύουν και για να εξαντικειμενικεύουν την υποδούλωση και την εξανέμιση των νεοελλήνων.

Συναφώς, δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε –κάτι γράψαμε στο παρελθόν γι’ αυτό– αλλά μια κοινωνία με πάμπλουτες πολιτικές παραδόσεις και συγκριτικά με κάθε άλλη κοινωνία προικισμένη με υψηλοτάτη πνευματική υπόσταση, δεν χρειάζεται τα κόμματα που είναι κληροδότημα της εποχής των δουλοπαροίκων. Πολλούς Δήμους Δημοκρατίας χρειάζεται και μια μεγάλη Εθνοσυνέλευση τα μέλη της οποίας είναι ανακλητά ανά πάσα στιγμή. Να ορίζουν και να ελέγχουν μια ανακλητή κεντρική εξουσία εντολοδόχο της κοινωνίας και της Εθνοσυνέλευσης. Το πώς οι Έλληνες έτσι θα γίνουν κάτοχοι της Πολιτείας τους και οι κυβερνήτες εντολοδόχοι τους είναι και το μεγάλο ζητούμενο της μεταβατικής φάσης που διανύουμε. Μερικοί λένε ότι ούτε καν συνταγματική αλλαγή δεν χρειάζεται για να επιτύχουμε μια τέτοια σημαντική δημοκρατική τομή.

Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μετάβαση. Ήδη από το 1990 και μετά ή κατ’ ακρίβεια από το 1985 όταν το Σοβιετικό κράτος άρχισε να λικνίζεται. Μεταβατική φάση η οποία συνοδεύεται εξαρχής με μεγάλες ανακατανομές ισχύος, ανάδυση πολλών μεγάλων δυνάμεων, δραστικές στρατηγικές αλλαγές όλων των μεγάλων δρώντων, έγερση των μεγάλων εθνών της ιστορίας που είχαν καταστείλει οι αποικιοκράτες επί αιώνες, μεγάλες συγκρούσεις στις περιφέρειες και αλλαγές ισορροπιών, δομών ισχύος και συνόρων σε κλίμακα και με ένταση όσο ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία. Πως μας αγγίζουν; Είναι ολοφάνερο αλλά ας μνημονεύσουμε ενδεικτικά κάποια σημεία που βλέπουμε καθημερινά στις ειδήσεις και που δείχνουν τόσο τις μεγάλες προεκτάσεις για τα συμφέροντά μας όσο και το πόσο επικίνδυνοι κατάντησαν όσους «ψηφίσαμε» και που βρίσκονται στη εξουσία.

Όσον αφορά τα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα που κανονικώς εχόντων των πραγμάτων διασφαλίζονται από την διεθνή νομιμότητα –είναι εκείνα τα συμφέροντα που κάθε κράτος διασφαλίζει με την ισχύ του και όχι με προσδοκίες ότι θα τα διασφαλίσει η… «παγκοσμιοποίηση»– οι Αμερικανοί και πολλοί άλλοι συμπεριφέρονται ως επιτήδειοι ουδέτεροι. Την στιγμή μάλιστα που η Τουρκία εισβάλλει στην Κυπριακή επικράτεια με στόλους και ερευνητικά σκάφη οι ΗΠΑ επιλέγουν είτε μια επιτήδεια στάση αναμονής είτε στρατηγικά παίγνια που εν δυνάμει θα μπορούσαν να βλάψουν βαθύτατα τα ελληνικά συμφέροντα ή ακόμη και την επιβίωση του νεοελληνικού κράτους. Αναμενόμενο και αναπόδραστο αυτό: Γιατί καμιά μεγάλη δύναμη δεν λαμβάνει υπόψη από άποψη διακυβέρνησης ανυπόστατα κράτη τα οποία και γι’ αυτό θεωρούν αναλώσιμα. Όσο δε βλέπουν την Ελληνική κοινωνία να εξουθενώνεται, να αποδυναμώνεται και να εξουδετερώνονται τα αντανακλαστικά αντίστασης, τόσο περισσότερο θα μας θεωρούν αναλώσιμους και τους εγχώριους πραιτοριανούς εργαλεία των στρατηγικών τους παιγνίων.

Οι Εβραίοι, τώρα, οχυρωμένοι μέσα στο πανίσχυρο Ισραηλινό κράτος εκμεταλλεύονται όσο μπορούν την κατάσταση. Με το ένα μάτι σίγουρα παρακολουθούν τι γίνεται στην Τουρκία για να ξαναφτιάξουν την σχέση τους εάν εκτιμήσουν ότι την ελέγχουν (και το «κουρδικό» εδώ είναι καίριας σημασίας). Εμάς ήδη μας θεωρούν αναξιόπιστους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μας συμπεριλαμβάνουν στα στρατηγικά τους παίγνια. Το πώς «μας συμπεριλαμβάνουν» είναι το μεγάλο ερώτημα η απάντηση του οποίου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες τους οποίους ενώ έπρεπε να ελέγχουμε η ακινησία μας και η αναξιοπιστία μας είναι ολοφάνερη. Κάποιοι ας μην αναζητούν συνομωσίες. Κράτος είναι το Ισραήλ σε ένα κρατοκεντρικό κόσμο και ως τέτοιο διαθέτει εθνική στρατηγική και στρατηγικά σχέδια που εντάσσονται στο ανελέητο γεγονός ενός ανταγωνιστικού διεθνούς συστήματος. Το γεγονός ότι εμείς δεν διαθέτουμε εθνική στρατηγική δεν σημαίνει ότι και οι άλλοι δεν έχουν. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.

Οι Ρώσοι ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη εκμεταλλεύονται κάθε περίσταση όταν βλέπουν παράθυρα ευκαιρίας μέσα στα οποία μπορεί ο καθείς να εισέλθει για να αποκτήσει ερείσματα στο ανελέητο παιχνίδι ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων. Ο σκοπός όπως και κάθε άλλης δύναμης είναι να αυξήσουν τα περιφερειακά τους ερείσματα. Εδώ το ζήτημα με τους Ρώσους είναι πανομοιότυπο με κάθε άλλη δύναμη. Το ζήτημα δεν είναι οι «συγγένειες», οι συναισθηματισμοί και οι αισθητικές σχέσεις αλλά τα στρατηγικά παίγνια, οι Συμπληγάδες που στήνονται και κατά πόσο εμείς θα τις διασχίζουμε εκπληρώνοντας τον σκοπό μας και συνεχίζοντας το ταξίδι στο δύσκολο και ανελέητα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα. Επί αυτού θα επανέλθουμε κατωτέρω.

Στο υπόλοιπο μετά-αποικιακό περιφερειακό σύστημα στο οποίο ανήκουμε –όπως και στο ευρύτερο διεθνές σύστημα–, «τα πάντα ρει και πόλεμος πατήρ πάντων». Οι Αιγύπτιοι προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους και κινούνται ευέλικτα αλλά όπως φαίνεται κάποιο σχεδιασμό έχουν στο νου. Πολλά άλλα Αραβικά κράτη λικνίζονται, ταλανίζονται από εσωτερικές διαιρέσεις, συχνά κινούνται αντιφατικά και συχνά ταλαντεύονται αντιφατικά ανάλογα με τις εξελίξεις. Το «ισλαμικό (ψευδο)κράτος του αποκεφαλιστάν», εξάλλου, ολοφάνερα υποκινούμενο συνεχίζει να πλήττει τους πάντες και τα πάντα προκαλώντας κατατριβή όσων θέλουν να αποδυναμώσουν αυτοί που κινούν τα νήματά του (σιγά που δεν τους ξέρουμε! μιας και μόνο πίσω από το δάκτυλό τους κρύβονται).

Η ίδια η Τουρκία, παρά την ισχύ της, κυριολεκτικά σαν αγρίμι αγωνίζεται, ελίσσεται και αγωνιά για την επιβίωσή της. Γιατί μόνο τυφλοί δεν βλέπουν ότι «κάποιες» δυνάμεις θέλουν γύρω στα 3 ή 4 κουρδικά κράτη. Το κατά πόσο θα είναι «κρατίδια» ή κράτη ή κατά πόσο στην παρούσα φάση οι κούρδοι διαθέτουν Υψηλή Στρατηγική που θα οδηγήσει σε ένα ενιαίο ισχυρό Κουρδικό κράτος είναι μια άλλη υπόθεση πλην σε όλες τις περιπτώσεις η Τουρκία θα υποστεί μεγάλες ζημιές. Εξ ου και τίθεται το μεγάλο ερώτημα γιατί εμείς κινούμαστε τρομαγμένα και δειλά απέναντι σε ένα κράτος βαθύτατα εσωτερικά διαιρεμένο και διαφοροποιημένο συνάμα και περιβαλλόμενο από πλήθος επικίνδυνων γεγονότων στο άμεσο περιβάλλον της και στο εσωτερικό της. Εν τούτοις, εν μέσω Ελληνικής ακινησίας και αξιοθρήνητης αδράνειας διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, ότι στις 31.10.14, μετά από μια συνεδρία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας στην Άγκυρα που κράτησε 10 ώρες και 20 λεπτά!!, δηλώθηκε ότι η «Τουρκία θα λάβει με αποφασιστικότητα κάθε αναγκαίο μέτρο για την προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της εντός της δικής της υφαλοκρηπίδας και ως εγγυήτρια δύναμη στις περιοχές που η Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου, [όπως λένε το εγκάθετη διοίκηση των εποίκων] την εξουσιοδότησε». Όπως λέμε, το λαβωμένο αγρίμι βρήκε ελεύθερο έδαφος στα πεδία της Ελληνικής ανυπαρξίας και βυσσοδομεί.

Σε ένα τέτοιο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον ένα οποιοδήποτε κράτος για να επιβιώσει απαιτείται να διαθέτει αξιόπιστη εθνική στρατηγική και όχι να κάνει λαϊκίστικες κινήσεις εντυπωσιασμού ή άλματα στο άγνωστο όπως οι συνομιλίες και οι πρόχειρες συναντήσεις προέδρων και πρωθυπουργών με Αμερικανούς και Ρώσους που ανακοινώνονται εν μέσω καταιγίδας ως και ο πλανήτης να διαθέτει ασφαλή αεροδρόμια διπλωματικής προσγείωσης όποτε και όταν ξυπνάμε και έντρομοι αναζητούμε διέξοδο. Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας η Ελλάδα και η Κύπρος δεν διαθέτουν ούτε ίχνος εθνικής στρατηγικής. Γι’ αυτό κάθε βήμα που κάνουν τα μέλη του αναξιόπιστου «πολιτικού» προσωπικού που κακιά τους μοίρα τους έλαχε να διακυβερνά τους νεοέλληνες, είναι ακραία επικίνδυνο. Κάθε βήμα τους είναι, δυνητικά, σεισμός, κατακλυσμός και καταποντισμός.

Ως προς το τελευταίο κάτι ακόμη: Όταν ένας αρχηγός κράτους επισκέπτεται ένα άλλο κράτος για μεγαλειώδεις «στρατιωτικές και άλλες συμφωνίες» στοιχειώδης γνώση της πρακτικής που ακολουθείται διδάσκει ότι απαιτείται βασανιστική προετοιμασία επί μακρόν, έντονη διπλωματική διεργασία με όλους τους ενδιαφερόμενους (διαπραγματεύσεις όχι δηλώσεις υποτέλειας κάτω από το τραπέζι), συνεκτίμηση των κινδύνων και των ευκαιριών, υπολογισμό του κόστους και του οφέλους κάθε βήματος και μέριμνα για αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενου. Κάθε κίνηση που δεν τηρεί αυτά και άλλα στοιχειώδη και ουσιώδη είναι ταξίδι χωρίς πυξίδα ή άλμα στο κενό ανθρώπων που γνωρίζουν από εθνική στρατηγική όσα γνώριζε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου από κινέζικη λογοτεχνία.

Δεν είναι ανάγκη να πούμε πολλά άλλα τα οποία διαβάζουμε κάθε μέρα στις ειδήσεις. Λέμε μόνο ότι οι νεοέλληνες μετατρέπονται σε αναλώσιμο είδος αφενός λόγω δικού μας ερασιτεχνισμού και αφετέρου λόγω πάγιων στάσεων, αποφάσεων και ενεργειών των μεγάλων δυνάμεων. Μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες, ήδη από το 1990, εισήλθαν σε μια τροχιά ολοένα μεγαλύτερου ανταγωνισμού και υπερπόντιων εξισορροπήσεων αλλήλων και με μέσα κάθε είδους, κλίμακας και βαθμίδας. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι αυτό το οποίο εκκολάφθηκε τα είκοσι τελευταία χρόνια και για το οποίο κάποιοι προειδοποιήσαμε ότι εάν δεν δυναμώσουμε και συσπειρωθούμε και εάν δεν κινηθούμε προσεκτικά θα καταστούμε αναλώσιμοι και ως κράτος ίσως μη βιώσιμοι. Όχι μόνο «λεφτά δεν υπήρχαν» αλλά και μυαλό δεν υπήρχε σε αυτούς που αναπόδραστα λόγω της αξιοθρήνητης έμμεσης αντιπροσώπευσης τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας «ψήφιζαν». Εάν είναι δυνατό να είναι Δημοκρατία και Πολιτική Ελευθερία η θεσμικά κατοχυρωμένη αρπαγή της ψήφου με τρομοκρατικές επικοινωνιακές μεθόδους που εκφοβίζουν τους ψηφοφόρους. Εξ ου και η ανάγκη για βαθύτατες Συνταγματικές αλλαγές που θα προσαρμόσουν την Πολιτεία στις δημοκρατικές πολιτικές παραδόσεις της κοινωνίας μας. Όσον δε αφορά τους «ψηφοφόρους», η συντριπτική πλειονότητα σύντομα δεν θα έχει να χάσει παρά μόνο τα δεσμά της.

Οι στρατηγικές εξελίξεις στην περιφέρειά μας είναι κυριολεκτικά καταιγιστικές και ίσως οι δραστικότερες της σύγχρονής εποχής. Αυτό γιατί μετά το 1990 μέχρι και σήμερα [φάση κατά την οποία πολλοί παραμιλούντες αριστεροδεξιοκεντρωοαναρχικοί Έλληνες έβλεπαν την ένωση του πλανήτη μέσω … παγκοσμιοποίησης και … ΜΚΟ] λόγω γιγαντιαίων ανακατανομών ισχύος το διεθνές σύστημα κινείται δυναμικά προς ολοένα μεγαλύτερο ανταγωνισμό και προς ένα φαύλο κύκλο συγκρούσεων, ιδιαίτερα στις περιφέρειες.

Αναμενόμενα, όπως διδάσκει η ιστορική εμπειρία σε όλες τις ανάλογες και αντίστοιχες περιστάσεις, αναπτύσσονται τάσεις δημιουργίας νέων ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και στις περιφέρειες. Με την διαφορά, βέβαια, ότι αυτή την φορά αναπόδραστα θα είναι ασυνήθιστα παρατεταμένες και συγκρουσιακές καθότι 5-6 αναδυόμενες μεγάλες δυνάμεις αναζητούν θέση, ρόλο, κατοχή ή έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πόρων και αύξηση της ισχύος τους και των ερεισμάτων τους με κάθε τρόπο (και εδώ για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την τυπολογία αυτού του «τρόπου», «ο σκοπός τους αγιάζει και κάθε μέσο»).

Τώρα, τι κάνουν οι Έλληνες; Ένας αναλυτής, κατ’ αρχάς δεν διαθέτει συνταγές παρά μόνο μιλά για τους προσανατολισμούς που είναι θεμελιώδεις, στρατηγικοί και απαραίτητοι για κάθε βιώσιμο κράτος. Το ζήτημα είναι πολιτικό και κανείς να μην αναμένει θαυματουργές συνταγές. Οι απαντήσεις θα δοθούν μόνο εάν παλινορθωθεί η δημοκρατία, η εθνική ανεξαρτησία και η πολιτική ελευθερία.

Τώρα, διαβάζουμε για κάτι τηλεφωνήματα μεγάλης διάρκειας με Αμερικανούς ηγέτες και για ταξίδια του κ Αναστασιάδη στην Μόσχα (ναι, του κ Αναστασιάδη, αυτού του Κυρίου που φανατικά υποστήριξε το φασιστικό σχέδιο Αναν και που μόλις εκλέχθηκε λόγω των γνωστών κομματικών παρωπίδων, κάθε βήμα ήταν σεισμός, κατακλυσμός και καταποντισμός). Είναι ο ίδιος ο οποίος τάχιστα υπέγραψε «κοινό ανακοινωθέν» για διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία κατιτί που εκτός από τους ισλαμιστές της Άγκυρας κανείς δεν ξέρει τι είναι ή που οδηγεί). Μάλιστα οι τυμπανοκρουσίες στον τύπο ιλαροτραγικά εμφανίζουν αυτά τα ταξίδια στην Μόσχα ως περίπου κοσμογονική αλλαγή της (ανύπαρκτης) στρατηγικής μας. Ακούμε επίσης για κάτι συναντήσεις ημέτερων επικίνδυνων πρωταθλητών των κατευνασμών και των  υποκλίσεων με Ισραηλινούς και Αιγύπτιους που οδηγεί, δήθεν, σε «συμμαχίες» και «άξονες». Και πολλά άλλα που προκαλούν σοκ και δέος γιατί οι κύριοι αυτοί κινούνται αντανακλαστικά, σπασμωδικά, αποσπασματικά, χωρίς θέαση των ευρύτερων εξελίξεων, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, χωρίς επαρκή μεταξύ τους συντονισμό και ολοφάνερα χωρίς γνώση για πελατειακό χαρακτήρα των διακρατικών διαπραγματεύσεων και συμφωνιών.

Εθνική στρατηγική δεν υπάρχει όταν αυτοί που μας «αντιπροσωπεύουν» είναι περιδεείς, τρομαγμένοι, ασυνάρτητοι, μπερδεμένοι, πολιτικά τρωτοί, βεβαρημένοι με μύρια λάθη, αναξιόπιστοι, άσχετοι με την διεθνή πολιτική, πρωταθλητές του κατευνασμού, εκπαιδευμένοι να υποκλίνονται και έτοιμοι να υπογράψουν χαρτιά που καταργούν το Σύνταγμά μας και την Εθνική μας Ανεξαρτησία. Τα γνωστά δηλαδή  μνημόνια που ο Κολοκοτρώνης ή ο Παλληκαρίδης και οι άλλοι που μας έφεραν την Ελευθερία μας θα πετούσαν στα σκουπίδια.

Δεν είναι εθνική στρατηγική αυτή. Είναι σπασμωδικές κινήσεις έντρομων μικρών ανθρώπων τους οποίους οι νεοέλληνες ατύχησαν να έχουν … «ηγέτες». Συντομεύω λέγοντας ότι το σύνολο των στάσεων και συμπεριφορών που βλέπουμε –φανταστείτε αυτά που δεν βλέπουμε– αυτών των «αντιπροσώπων μας» οδηγεί σε μια κατάσταση όπου:

• α) κανείς δε μπορεί να μας παίρνει σοβαρά,
• β) αφήνει όλους τους άλλους να διαπραγματεύονται ασελγώντας πάνω στα δύο ημιθανή νεοελληνικά κράτη και
• γ) όταν μας συναντούν σαν φίλοι ή σαν εχθροί ή εναλλασσόμενα ως φίλοι και εχθροί, είναι για να δουν πόσο μέσα από αυτό θα εκμεταλλευτούν την αδυναμία μας.

Όπως κινούμαστε και με αυτούς που καταφέρνουν να κάθονται στο σβέρκο των νεοελλήνων, τίποτα, μα τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συμβαίνει!! Φρικτό αλλά ανελέητα αληθινό και ο κρημνός πολύ κοντά.

Τώρα κάτι τελευταίο. Σε όλα τα βιώσιμα πολιτειακά συστήματα ακόμη και στις χειρότερες στιγμές τους εκκολάπτονται εναλλακτικές δομές διακυβέρνησης. Το δράμα μας έγκειται στο γεγονός ότι αμφίπλευρα παραμονεύει η καταστροφή. Στην μια πλευρά του αριστεροδεξιοκεντρωαναρχικού χώρου εδώ και 4 χρόνια οι δράστες της συμφοράς μας καθημερινά υπογράφουν την καταδίκη μας και τέλος όλων πλησιάζει. Στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης απαιτεί να κλωτσηθούν με αηδία στα χειρότερα ράφια της ελληνικής ιστορίας.

Στην άλλη πλευρά του πολιτικού σκηνικού που μάλλον θα ανέβει στην εξουσία, τα μέλη του πολιτικού προσωπικού –πλην μιας «ανεξάρτητης» πολιτικής ομάδας που μέχρι στιγμής τα ποσοστά μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού– αρνούνται να αναφέρουν την λέξη «εθνική ανεξαρτησία».

Επηρεασμένοι από τις ασυναρτησίες που συζητούσαν επί μακρόν στα Εξάρχεια, έχουν αλλεργία με την μεγάλων κοσμοθεωρητικών προεκτάσεων έννοια της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Ελευθερίας δηλαδή των νεοελλήνων. Αυτά παθαίνουμε όταν πανταχόθεν κυκλοφορούν, για να παραφράσω ένα όρο που μου είπε ο Παναγιώτης Κονδύλης «μπουμπουνοκέφαλοι» [βλ. άριθρο: «Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί”»].

Η ψήφος των Ελλήνων στις επερχόμενες εκλογές, έστω και εάν εντάσσεται στην λογική της αξιοθρήνητης και πολιτικά παρωχημένης έμμεσης αντιπροσώπευσης, θα πρέπει να είναι ψήφος αυστηρά Πολιτική. Αυστηρά πολιτική και έχοντας κατά νου την την Εθνική Ανεξαρτησία-Ελευθερία και την Δημοκρατία-πολιτική Ελευθερία. Ψήφος Πολιτική για να ενισχυθεί κάθε Φιλοπάτριδα Ανεξάρτητη φωνή. Σε πρώτη φάση για να σφίγγουν τα λουριά της άμαξας μιας νέας διακυβέρνησης ούτως ώστε να κινείται στην βάση παραδοχών Εθνικής Ανεξαρτησίας. Σε δεύτερη φάση για να υπάρξει μια νέα αφετηρία που θα φέρει δημοκρατικές δομές συμβατές με τις πολιτικές παραδόσεις της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.

Π. Ήφαιστος

Πηγή Ποιότητα
www.ifestosedu.gr
https://www.facebook.com/p.ifestos 

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση