Καταπίεση μειονοτήτων από μειονότητα
Γράφει ο Ανδρέας Ν. Αθανασίου
Ενώ στις κυπριακές θάλασσες συνεχίζεται η εισβολή του «Μπαρμπαρός» και στο Αιγαίο εντείνονται οι διεκδικητικές εφορμήσεις τουρκικών αεροσκαφών, στη Θράκη εγκάθετοι της Άγκυρας μεθοδεύουν την ανάπτυξη αυτονομιστικού κινήματος. Με πρωταγωνιστές το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή και τους αυτο-αποκαλούμενους «τουρκικούς συλλόγους», αναπτύσσονται συντονισμένες κινήσεις που δεν μπορεί ούτε να αγνοούνται ούτε να υποτιμούνται. Συντελείται ήδη, με την αρωγή τουρκικών τραπεζών μεταβίβαση μεγάλων εκτάσεων γης από τον χριστιανικό στον μουσουλμανικό πληθυσμό. Προετοιμάζεται, για το πρώτο εξάμηνο του χρόνου, σύναξη στην Κομοτηνή αυτονομιστικών κινημάτων της Ευρώπης. Μεθοδεύεται, εν όψει των επόμενων εθνικών εκλογών, μαζική μεταφορά από τη γείτονα μουσουλμάνων με ελληνική ιθαγένεια, προκειμένου να στείλει η Θράκη αποκλειστικά και μόνο μουσουλμάνους βουλευτές στην Βουλή των Ελλήνων.
Όλα αυτά σηματοδοτούν μία συντονισμένη απόπειρα που στόχο έχει το πέρασμα της τουρκικής πολιτικής από την έγερση μειονοτικού ζητήματος στην υποκίνηση αυτονομιστικού κινήματος. Αποτελούν κρίσιμο σταθμό ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού και στηρίζονται σε δραματικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λοζάνης σχετικά με τις εκατέρωθεν μειονότητες, που υποτίμησε και ανέχτηκε για πολλές δεκαετίες η Ελληνική πολιτεία. Ιδίως, μάλιστα, στην παραβίαση της Αρχής της Αμοιβαιότητας και την ανατροπή της πληθυσμιακής ισορροπίας που επέβαλε η Συνθήκη ανάμεσα στους μουσουλμάνους της Θράκης από τη μία και τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου από την άλλη. Αλλά και στην παραβίαση των δικαιωμάτων των Πομάκων και των Αθίγγανων από τους τουρκογενείς και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.
Ενώ ποτέ δεν εφαρμόστηκε το ειδικό μειονοτικό καθεστώς που προβλεπόταν στο άρθρο 14 της Συνθήκης για την Ίμβρο και την Τένεδο, κατασχέθηκαν βακούφια και ελληνικές περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη, ενώ περιορίστηκε η δραστηριότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ έκλεισαν σχολεία, καταστράφηκαν εκκλησίες και βεβηλώθηκαν μνημεία και νεκροταφεία, ενώ εκδιώχθηκαν από τη γείτονα πάνω από 100.000 Έλληνες και δεν απέμεναν παρά μόνο δύο-τρεις χιλιάδες γέροντες, εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο πληθυσμός των μουσουλμανικών μειονοτήτων στη Θράκη αυξήθηκε στις 120.000, ακμάζει και εκπροσωπείται στη Βουλή των Ελλήνων. Και έτσι η προβλεπόμενη από τη Συνθήκη ισορροπία ανατράπηκε δραματικά εις βάρος του Ελληνισμού.
Η δεύτερη παραβίαση αφορά στην απόπειρα «τουρκοποίησης» των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Δυτικής Θράκης. Πρώτα απ’ όλα, η Συνθήκη της Λοζάνης μιλά αφενός για Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο και αφετέρου για μουσουλμάνους στην Ελλάδα. Στον ελληνικό μάλιστα αντίκτυπό της, χρησιμοποιεί πληθυντικό –μιλά για μουσουλμανικές μειονότητες-, επισημαίνοντας έτσι την ύπαρξη στη Θράκη διαφορετικών και περισσότερων της μίας μουσουλμανικών μειονοτήτων.
Παρ΄ όλα αυτά, η τουρκική πολιτική επιχειρεί, εδώ και χρόνια, να ενοποιήσει και να «τουρκοποιήσει» όλες τις θρησκευτικές μειονότητες. Και αυτό συνιστά ευθεία παραβίαση όχι μόνο της Συνθήκης, αλλά και των ευρωπαϊκών κανόνων για την προστασία των ιδιαίτερων πολιτισμικών, γλωσσικών και εθνοτικών μειονοτήτων.
Εάν, λοιπόν, υπάρχει ανάμεσα στις δύο χώρες ένα ζήτημα μειονοτήτων, αυτό αφορά στην ανατροπή της πληθυσμιακής αναλογίας μεταξύ των Ελλήνων της Τουρκίας και των μουσουλμάνων της Ελλάδας. Και εάν το ελληνικό κράτος αποδείχθηκε ανεπαρκές στην προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων, αυτό αφορά στην καταπίεση των δικαιωμάτων των Πομάκων και των Αθιγγάνων από τους αυτο-αποκαλούμενους «τούρκους». Αφορά στην καταπίεση μειονοτήτων από άλλη μειονότητα και από όργανα άλλης χώρας, Και αυτό είναι πράγματι πολύ σοβαρό.
Απέναντι σε όλα αυτά, είναι επιτακτική ανάγκη να διδαχτούμε από το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Κύπρο. Ας μην λησμονείται, άλλωστε, πως όταν (το 1960) ανακηρυσσόταν η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπήρχε στην Κύπρο ούτε ένας τουρκοκύπριος που να μην ξέρει ελληνικά, ενώ υπήρχαν πολλοί που δεν ήξεραν καθόλου, μα καθόλου, τουρκικά. Πάρα πολλοί, όμως, ήταν και οι τουρκοκύπριοι που κατέφευγαν στα μοναστήρια και τις εκκλησίες της χριστιανοσύνης για να πάνε τα τάματά τους. Τελικά, όμως, επικράτησαν οι λίγοι. Και το νησί μοιράστηκε στα δύο. Και απειλείται, σήμερα, ολόκληρο…
Πηγή εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ενώ στις κυπριακές θάλασσες συνεχίζεται η εισβολή του «Μπαρμπαρός» και στο Αιγαίο εντείνονται οι διεκδικητικές εφορμήσεις τουρκικών αεροσκαφών, στη Θράκη εγκάθετοι της Άγκυρας μεθοδεύουν την ανάπτυξη αυτονομιστικού κινήματος. Με πρωταγωνιστές το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή και τους αυτο-αποκαλούμενους «τουρκικούς συλλόγους», αναπτύσσονται συντονισμένες κινήσεις που δεν μπορεί ούτε να αγνοούνται ούτε να υποτιμούνται. Συντελείται ήδη, με την αρωγή τουρκικών τραπεζών μεταβίβαση μεγάλων εκτάσεων γης από τον χριστιανικό στον μουσουλμανικό πληθυσμό. Προετοιμάζεται, για το πρώτο εξάμηνο του χρόνου, σύναξη στην Κομοτηνή αυτονομιστικών κινημάτων της Ευρώπης. Μεθοδεύεται, εν όψει των επόμενων εθνικών εκλογών, μαζική μεταφορά από τη γείτονα μουσουλμάνων με ελληνική ιθαγένεια, προκειμένου να στείλει η Θράκη αποκλειστικά και μόνο μουσουλμάνους βουλευτές στην Βουλή των Ελλήνων.
Όλα αυτά σηματοδοτούν μία συντονισμένη απόπειρα που στόχο έχει το πέρασμα της τουρκικής πολιτικής από την έγερση μειονοτικού ζητήματος στην υποκίνηση αυτονομιστικού κινήματος. Αποτελούν κρίσιμο σταθμό ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού και στηρίζονται σε δραματικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λοζάνης σχετικά με τις εκατέρωθεν μειονότητες, που υποτίμησε και ανέχτηκε για πολλές δεκαετίες η Ελληνική πολιτεία. Ιδίως, μάλιστα, στην παραβίαση της Αρχής της Αμοιβαιότητας και την ανατροπή της πληθυσμιακής ισορροπίας που επέβαλε η Συνθήκη ανάμεσα στους μουσουλμάνους της Θράκης από τη μία και τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου από την άλλη. Αλλά και στην παραβίαση των δικαιωμάτων των Πομάκων και των Αθίγγανων από τους τουρκογενείς και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.
Ενώ ποτέ δεν εφαρμόστηκε το ειδικό μειονοτικό καθεστώς που προβλεπόταν στο άρθρο 14 της Συνθήκης για την Ίμβρο και την Τένεδο, κατασχέθηκαν βακούφια και ελληνικές περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη, ενώ περιορίστηκε η δραστηριότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ έκλεισαν σχολεία, καταστράφηκαν εκκλησίες και βεβηλώθηκαν μνημεία και νεκροταφεία, ενώ εκδιώχθηκαν από τη γείτονα πάνω από 100.000 Έλληνες και δεν απέμεναν παρά μόνο δύο-τρεις χιλιάδες γέροντες, εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ο πληθυσμός των μουσουλμανικών μειονοτήτων στη Θράκη αυξήθηκε στις 120.000, ακμάζει και εκπροσωπείται στη Βουλή των Ελλήνων. Και έτσι η προβλεπόμενη από τη Συνθήκη ισορροπία ανατράπηκε δραματικά εις βάρος του Ελληνισμού.
Η δεύτερη παραβίαση αφορά στην απόπειρα «τουρκοποίησης» των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Δυτικής Θράκης. Πρώτα απ’ όλα, η Συνθήκη της Λοζάνης μιλά αφενός για Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο και αφετέρου για μουσουλμάνους στην Ελλάδα. Στον ελληνικό μάλιστα αντίκτυπό της, χρησιμοποιεί πληθυντικό –μιλά για μουσουλμανικές μειονότητες-, επισημαίνοντας έτσι την ύπαρξη στη Θράκη διαφορετικών και περισσότερων της μίας μουσουλμανικών μειονοτήτων.
Παρ΄ όλα αυτά, η τουρκική πολιτική επιχειρεί, εδώ και χρόνια, να ενοποιήσει και να «τουρκοποιήσει» όλες τις θρησκευτικές μειονότητες. Και αυτό συνιστά ευθεία παραβίαση όχι μόνο της Συνθήκης, αλλά και των ευρωπαϊκών κανόνων για την προστασία των ιδιαίτερων πολιτισμικών, γλωσσικών και εθνοτικών μειονοτήτων.
Εάν, λοιπόν, υπάρχει ανάμεσα στις δύο χώρες ένα ζήτημα μειονοτήτων, αυτό αφορά στην ανατροπή της πληθυσμιακής αναλογίας μεταξύ των Ελλήνων της Τουρκίας και των μουσουλμάνων της Ελλάδας. Και εάν το ελληνικό κράτος αποδείχθηκε ανεπαρκές στην προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων, αυτό αφορά στην καταπίεση των δικαιωμάτων των Πομάκων και των Αθιγγάνων από τους αυτο-αποκαλούμενους «τούρκους». Αφορά στην καταπίεση μειονοτήτων από άλλη μειονότητα και από όργανα άλλης χώρας, Και αυτό είναι πράγματι πολύ σοβαρό.
Απέναντι σε όλα αυτά, είναι επιτακτική ανάγκη να διδαχτούμε από το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Κύπρο. Ας μην λησμονείται, άλλωστε, πως όταν (το 1960) ανακηρυσσόταν η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπήρχε στην Κύπρο ούτε ένας τουρκοκύπριος που να μην ξέρει ελληνικά, ενώ υπήρχαν πολλοί που δεν ήξεραν καθόλου, μα καθόλου, τουρκικά. Πάρα πολλοί, όμως, ήταν και οι τουρκοκύπριοι που κατέφευγαν στα μοναστήρια και τις εκκλησίες της χριστιανοσύνης για να πάνε τα τάματά τους. Τελικά, όμως, επικράτησαν οι λίγοι. Και το νησί μοιράστηκε στα δύο. Και απειλείται, σήμερα, ολόκληρο…
Πηγή εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...