Η αφόρητα ενδοτική πολιτική του υπουργού Εξωτερικών

Του Περικλή Νεάρχου
Πρέσβυ ε.τ.

Το ξέσπασμα στο Ευρωκοινοβούλιο της ευρωβουλευτού Ελένης Θεοχάρους του κυβερνώντος κόμματος της Κύπρου, ΔΗΣΥ, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήρθε ως ώριμη οργή σε μια στιγμή αποκορυφώσεως της ενδοτικής στάσεως απέναντι στην Τουρκία, όταν η τελευταία υπερέβη κάθε όριο ιταμότητας και προκλητικότητας. Το έγγραφο Νταβουτογλου,105 σελίδων, κατετέθη στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 23 Ιουνίου 2014 και διενεμήθη σε όλες τις χώρες μέλη και σε όλες τις διπλωματικές αντιπροσωπείες διεθνώς.

Η Ελληνική Προεδρία είχε όλο τον χρόνο να ενημερωθεί και να οργανώσει την αντίδρασή της. Το απλούστερο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να καταγγείλει στους εταίρους της την Τούρκικη πρόκληση και να αρνηθεί να συγκαλέσει το Συμβούλιο Συνδέσεως Τουρκίας - Ευρώπης.

Ο ισχυρισμός ότι η προεδρεύουσα χώρα δεσμεύεται να μην εκμεταλλεύεται την προεδρία για να προωθήσει εθνικά της θέματα δεν ισχύει, γιατί οι λεγόμενες «Κυπρογενείς υποχρεώσεις» της Άγκυρας δεν είναι Ελληνικό εθνικό θέμα. Είναι Ευρωπαϊκό, με βάση τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις που πάρθηκαν μετά την άρνηση της Τουρκίας να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο της Άγκυρας στις σχέσεις της με όλες τις χώρες μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου.

Η Τουρκία δεν προέβη τυχαία στην πρόκληση αυτή. Επιδιώκει με την στάση της την υπονόμευση και την απονομιμοποίηση της Κύπρου μέσα στην ίδια την έδρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Παρουσιάζεται έτσι το παράδοξο, με την εξευτελιστική ανοχή της Ελληνικής Προεδρίας, μια χώρα που επιδιώκει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με την ψήφο και την σύμφωνη γνώμη όλων των χωρών μελών, να αρνείται να αναγνωρίσει μια χώρα μέλος παρά τις συμβατικές υποχρεώσεις της έναντι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Να έχει επιπλέον το θράσος να επιτίθεται σε μια χώρα μέλος για την οποία, άλλωστε είναι υπόλογη για εισβολή και κατοχή και να την παρουσιάζει ως δήθεν «εκλιπούσα», νεκρό, δηλαδή, κράτος.

Η Τουρκική πλευρά, υπολογίζοντας στον ενδοτισμό της Ελληνικής Προεδρίας, τον οποίο θεωρούσε δεδομένο, επανέλαβε με ακόμη πιο προκλητικούς όρους τη γνωστή τακτική της: όχι μόνο να μην συμμορφώνεται με τους όρους της ενταξιακής της πορείας, όπως π.χ. η καλή γειτονία και η αναγνώριση όλων των χωρών μελών, αλλά να θέτει και να κλιμακώνει εμπράκτως τις αμφισβητήσεις της μέσα στο ίδιο το Ευρωπαϊκό ενταξιακό πλαίσιο.

Πως είναι δυνατόν να γίνεται αυτό, αφού απαιτείται ομοφωνία όλων των χωρών μελών για το άνοιγμα οποιουδήποτε νέου κεφαλαίου στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Τουρκίας - ΕΕ;

Προφανώς με την ενδοτική ανοχή της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου. Είναι δυνατόν π.χ. ο αρχηγός του Τουρκικού Ναυτικού να δηλώνει ότι πολλά νησιά στο Αιγαίο θα αλλάξουν ιδιοκτήτη, η επίσημη πολιτική της Τουρκίας να αμφισβητεί όχι μόνο το ναυτικό και εναέριο εθνικό χώρο και την Ελληνική ΑΟΖ στο Αιγαίο, αλλά και το εδαφικό καθεστώς και η Ελλάδα να τηρεί παθητική στάση και να συνεχίζει την πολιτική του πρωτοπόρου και του σημαιοφόρου της Τουρκικής εντάξεως στην Ευρώπη;

Η Τουρκία στα βήματα της Αλβανίας

Είναι τραγικό το γεγονός ότι το αποκορύφωμα της εντατικής πολιτικής που εκφράζεται από τον σημερινό υπουργό των εξωτερικών, φέρει τυπικά την σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, εφόσον ο σημερινός υπουργός εξωτερικών συνδυάζει στο πρόσωπο του και την ιδιότητα του Προέδρου του.

Μπορεί κανείς να αναμετρήσει από την απόσταση που έχει διανυθεί από την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως τη σημερινή πολυδιάστατη ενδοτική πολιτική Βενιζέλου και την έκταση της πολιτικής και ιδεολογικής μεταλλάξεως και αλλοτριώσεως που έχει υποστεί το κατ' όνομα σημερινό ΠΑΣΟΚ.

Αναφερόμαστε σε πολυδιάστατη ενδοτική πολιτική γιατί το επιτυχές προηγούμενο της Τουρκίας που δεν συνάντησε καμία σθεναρή αντίδραση, βρήκε και άλλους μιμητές με πρώτη την Αλβανία.

Αφού η Ελλάδα δέχεται να υποστηρίξει την ένταξη της Τουρκίας χωρίς την προηγούμενη επίλυση των υπαρχόντων προβλημάτων και ανέχεται επιπλέον την κλιμάκωση των Τουρκικών αμφισβητήσεων, διεκδικήσεων και προκλήσεων, γιατί να μην διεκδικήσει και η Αλβανία ανάλογη ''φιλική'' μεταχείριση;

Οι υπολογισμοί και οι προσδοκίες της Αλβανικής ηγεσίας δεν διαψεύσθηκαν. Αφού η Ελλάδα έσπευσε να αυτό-εγκλωβιστεί με διακηρύξεις ότι υποστηρίζει την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και να θέσει ως προτεραιότητα της Προεδρίας της, ο ηγούμενος της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ανέλαβε να υπερακοντίσει στην Ευρώπη υπέρ της αποδόσεως στην Αλβανία του καθεστώτος της υποψήφιας χώρας χωρίς προηγουμένως να θέσει οποιονδήποτε όρο, όπως κατά πρώτο λόγο, την επικύρωση της συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες.

Η πολυδιάστατη ενδοτική πολιτική εκφράσθηκε και στην κρίση της Ουκρανίας, όπως προηγουμένως στην κρίση της Συρίας. Γιατί η Ελλάδα να ευθυγραμμιστεί με την Αμερικανική πολιτική στην Ουκρανία και με τους ακραίους του Κιέβου, που δεν κρύβουν καθόλου την νεοναζιστική τους πολιτική καταγωγή;

Η Ελλάδα δεν είναι μια οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα. Έχει οξύ πρόβλημα ασφαλείας που προέρχεται από μία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ. Δεν είναι αντίπαλος και εχθρός της Ελλάδας η Ρωσία, όσο και αν θέλει, για δικούς της λόγους να μας πείσει η αμερικανική πολιτική, με την παρωχημένη λογική του Ψυχρού Πολέμου, ότι εχθρός της Ελλάδας είναι η Ρωσία και ότι η χώρα που πραγματικά απειλεί την Ελλάδα, η Τουρκία, είναι σύμμαχος και «φίλη».

Ασφαλώς, η Ελλάδα πρέπει να υπολογίζει το κόστος της εχθρότητας μίας υπερδύναμης, όπως οι ΗΠΑ, και να ασκεί πολιτική στρατηγικών ισορροπιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα προτάσσει τις ξένες «παραινέσεις» και τα ξένα συμφέροντα των Ελληνικών συμφερόντων, και μάλιστα της στρατηγικής ασφάλειας της χώρας.

Το ΝΑΤΟ, όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν καλύπτει δυστυχώς, την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας. Γι αυτό και η Ελλάδα πρέπει να στηριχθεί πρωτίστως στις δικές της δυνάμεις. Έχει ανάγκη γι αυτό να έχει ανοιχτή την πόρτα και να μην απομονωθεί, για αλλότριους λόγους, από την άλλη υπερδύναμη. Οι καλές, φιλικές σχέσεις έχουν επίσης μεγάλη σημασία για την οικονομία της.

Τα ίδια ισχύουν για την κρίση της Συρίας. Ο υπουργός Εξωτερικών έσπευσε να ευθυγραμμισθεί με τη δυτική προπαγάνδα για τη Συρία. Ποιος ο λόγος η Ελλάδα να συνταχθεί με τους ακραίους ισλαμιστές, που ήταν φανερό από την αρχή ότι είχαν το πάνω χέρι στον πόλεμο κατά του Άσαντ; Γιατί να συνταχθεί με το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, που ήταν και είναι οι κύριοι χορηγοί, μαζί με τις Δυτικές μυστικές υπηρεσίες, των ανταρτών στη Συρία; Προφανώς το καθεστώς Άσαντ μπορεί να κατακριθεί για πολλά. Δεν έχει όμως καμία σύγκριση με τους μεσαιωνικούς βαρβάρους του Ισλαμικού Τζιχαντισμού. Το κοσμικό καθεστώς του προστάτευε πάντα και προστατεύει τους Ελληνορθόδοξους της Συρίας, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν τις ρίζες και την καταγωγή τους στο Βυζάντιο.

Ο βαθύτερος ενδοτισμός στα στρατηγικά θέματα της χώρας

Ο ενδοτισμός της σημερινής εξωτερικής πολιτικής, με αρχιτέκτονα τον υπουργό Εξωτερικών και σιωπηρό παραστάτη τον πρωθυπουργό, δεν περιορίζεται στα τρέχοντα διπλωματικά θέματα. Έχει, δυστυχώς, στρατηγικό βάθος. Αφορά κύρια στρατηγικά θέματα της χώρας. Ένα πρώτο παράδειγμα είναι το Κυπριακό, που έγινε αφορμή για να ξεσπάσει η σημερινή κρίση γύρω από το πρόσωπο του υπουργού Εξωτερικών.

Τι επικαλέσθηκε στο έγγραφό του ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, για να «τεκμηριώσει» την τουρκική θέση ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δήθεν πέθανε; Το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου, στο οποίο γίνεται λόγος για «ομόσπονδη» Κυπριακή Δημοκρατία αποτελούμενη από δύο «ίσα συνιστώντα κράτη». Την επίσκεψη επίσης στην Αθήνα του τουρκοκύπριου εκπροσώπου, που είχε συνάντηση στο υπουργείο Εξωτερικών με τον γενικό γραμματέα Αναστάσιο Μητσιάλη. Τον ίδιο που προέβη προσφάτως στη Λευκωσία σε αδιανόητες δηλώσεις για το Κυπριακό. Η επίσκεψη του τουρκοκύπριου εκπροσώπου έγινε κατ΄ αμοιβαιότητα, υποτίθεται, προς ανάλογη επίσκεψη Ελληνοκυπρίου εκπροσώπου στην Άγκυρα.

Ποια αμοιβαιότητα υπάρχει όμως μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους, έστω κι αν προβάλλεται, ως φύλλο συκής, ο ισχυρισμός ότι οι επισκέψεις έγιναν υπό την ιδιότητα των εκπροσώπων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου; Ποια αμοιβαιότητα επίσης υπάρχει μεταξύ της Τουρκίας, που είναι δύναμη εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, και της Ελλάδας;

Και στα δύο παραπάνω, στο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου και στην επίσκεψη τουρκοκύπριου εκπροσώπου στην Αθήνα, ο υπουργός Εξωτερικών έδρασε ως πρωτοστάτης. Το γεγονός ότι έχει ως μεγάλο συνένοχο τον σημερινό Κύπριο Πρόεδρο, δεν ελαφραίνει τη θέση του και δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι.

Οι διακοινοτικές συνομιλίες, παρά το ολέθριο πλαίσιο που θέτει το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου, και το οποίο εκμεταλλεύεται ασύστολα η τουρκική διπλωματία, βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η Τουρκική πλευρά παραμένει πλήρως αδιάλλακτη και αμετακίνητη. Αντί η Ελληνική πλευρά να συναγάγει τα συμπεράσματά της και να προβληματισθεί πάνω σε μία άλλη στρατηγική, που θα έχει ως ακρογωνιαίο λίθο τη διαφύλαξη και ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη βασική θέση ότι η λύση του Κυπριακού πρέπει να επιδιωχθεί πάνω στη βάση των αρχών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, παραμένει εγκλωβισμένη στην ίδια αυτοκαταστροφική πολιτική του κατευνασμού και της ενδοτικότητας απέναντι στην Άγκυρα.

Η πολιτική στο Κυπριακό, είναι, δυστυχώς, δείγμα της ακολουθούμενη πολιτικής σε όλη τη γραμμή, με πιο επικίνδυνο πεδίο εφαρμογής μετά την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη. Η κλιμακούμενη Τουρκική υπεροπλία στο Αιγαίο αντιμετωπίζεται με απίστευτη αδράνεια, εφησυχασμό και υποτίμηση των κινδύνων, ως η άμυνα να μπορούσε να περιμένει μέχρι την επανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Οι δηλώσεις ότι η Ελληνική Προεδρία θα προωθούσε τις Ευρωπαϊκές θαλάσσιες ζώνες στη Μεσόγειο, που έχουν τεράστια σημασία για την Ελληνική ΑΟΖ, έμειναν απλή διακήρυξη.

Ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών δεν είναι ο εφευρέτης της ενδοτικής πολιτικής. Ποτέ όμως η ενδοτική πολιτική δεν έφτασε σε τόσο μεγάλα και επικίνδυνα ύψη όσο επί των ημερών του.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 247

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση