Μήπως θα ήταν ίσως πιο εύστοχο να αρχίσουμε να μιλάμε για ένα και μοναδικό… ερυθρομέλαν άκρο;

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης 

Τελικώς ποτέ δεν μπορεί να πει κανείς ότι ως χώρα «πιάσαμε πάτο», γιατί πάντα έρχονται οι εξελίξεις να σε διαψεύσουν. Τα τελευταία χρόνια, με την εμφάνιση της κρίσης, που ανέδειξε τις παθογένειες δεκαετιών στο κράτος, την αγορά, την κοινωνία και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, μετά από κάποια στιγμή είπαμε ότι τα είδαμε όλα.

 

Είδαμε ένα μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας περισσότερο από τριάντα χρόνια και είχε δημιουργήσει περιχαρακώματα, εγκλωβίζοντας τις πλατιές λαϊκές μάζες στους μηχανισμούς και τα ιδεολογήματά του, στην κυριολεξία να διαλύεται. Επίσης είδαμε ένα άλλο επίσης μεγάλο κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία, να φτάνει κι αυτή στα όρια της διάλυσης, με κύρια συνεκτική δύναμη σε ό,τι απέμεινε από τις παλιές δόξες του 40 και του 45% την οικονομική ελίτ και τις μάζες της λαϊκής δεξιάς, που έτυχε να αντέξουν στο σφυροκόπημα των οικονομικών μέτρων που ισοπέδωσαν.

Όμως η πολιτική ζωή ενός τόπου, όπου, ασχέτως του ποιος λαμβάνει τις αποφάσεις και το ποιος στην ουσία κυβερνά, υπάρχει -τουλάχιστον ακόμα- η ελευθερία της επιλογής, είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που δεν επιτρέπει την ύπαρξη κενών. Με βάση αυτή τη «βιολογική» αρχή, ήταν φυσικό να δούμε να εμφανίζονται νέοι πολιτικοί οργανισμοί ή παλιούς πολιτικούς σχηματισμούς να προσπαθούν να εγκολπώσουν τους άστεγους, που εγκατέλειψαν τα παλιά κομματικά μαντριά. 

 

Πολλές φορές, ίσως για να δίνουμε εμείς οι ίδιοι θάρρος στους εαυτούς μας, λέμε ότι η κρίση γεννά ευκαιρίες. Με την εμφάνιση αυτής της βαθιάς και πολυσύνθετης κρίσης, που οδήγησε στην καταστροφή της κοινωνίας και του κράτους, ελπίσαμε ότι μέσα από τα ερείπια της κρίσης θα αναδυθεί η ελπίδα. Ελπίσαμε ότι η κοινωνία, η οποία είναι αυτή που ούτως ή άλλως υφίσταται τις συνέπειες της κρίσης, θα προχωρήσει στην ανάλυση των αιτιών που οδήγησαν τη χώρα και την κοινωνία στο γκρεμό και με βάση τα συμπεράσματα θα αναπτυχθεί ένας κοινωνικός και πολιτικός διάλογος του επιπέδου που αρμόζει στις περιστάσεις και στην ιστορική συγκυρία, ένα διάλογος που θα οδηγήσει στο καινούργιο.

 

Ενώ υπήρχαν αυτές οι προσδοκίες, ενώ θα περίμενε κανείς ότι ο κανόνας της εξέλιξης θα ίσχυε στην πολιτική ζωή της χώρας μας και το νέο θα ήταν καλύτερο από το παλιό, σήμερα οδηγούμεθα στις κάλπες, με το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών να είναι αναγκασμένο να ψηφίσει με βάση την αρχή «το μη χείρον βέλτιστον», όσον αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές υπό το βάρος βαρβαρικού τύπου διλημμάτων, όπως το «όσοι δεν είστε μαζί μας είστε απέναντι» του αλήστου μνήμης Μπους του νεώτερου ή το «όσοι δεν είστε μαζί μας, είστε με τη Μέρκελ». Τέτοιο επίπεδο, τέτοιος πλούτος ιδεών, τέτοια ποιότητα πολιτικών αρχών στην Ελλάδα της κρίσης του 21^ου αιώνα, που αναγκάζεται να επιλέξει και να πορευθεί με τα μη χείρονα!!!

 

Δυστυχώς, από τα ερείπια της κρίσης δεν αναδύθηκε ούτε το καινούργιο ούτε η ελπίδα. Εκεί που περιμέναμε το καινούργιο, είδαμε τους οργισμένους πολίτες να κατευθύνονται κυρίως σε δυο πολιτικούς σχηματισμούς, με έντονες ιδεολογικοπολιτικές επιρροές από ολοκληρωτικού τύπου ιδεολογίες και πρακτικές. Όσοι ήταν από το κέντρο και αριστερά, οδηγήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, με άλλους από τον κεντρικό πυρήνα των στελεχών του να έχει προπαίδεια στον αγώνα για την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου και τον σταλινισμό και άλλους να έχουν στεγαστεί για ένα διάστημα στη φιλόξενη αγκαλιά του Τσαουσέσκου, όπου δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα από όσα συνέβαιναν εκεί…

 

Όσοι ανήκαν από το κέντρο προς τα δεξιά, οδηγήθηκαν κυρίως στη Χρυσή Αυγή, πολιτικό σχηματισμό αυτή τη φορά όχι με σοσιαλιστικά αλλά εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα, και πρακτικές που παραπέμπουν στην περίοδο του Μεσοπολέμου, που προηγήθηκε της επικράτησης του Χίτλερ στη Γερμανία, με τα γνωστά επακόλουθα για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Για όσους δεν ενθυμούνται, στη γερμανική κατοχή η Ελλάδα πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα από όλες χώρες της Ευρώπης.

 

Τις μέρες αυτές ζούμε αυτό που δεν μπορούσε ίσως να προβλέψει κανένας. 

Το ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή να ακολουθούν κρυφά ή φανερά, δεν έχει σημασία, κοινή στρατηγική εναντίον των κυβερνητικών εταίρων, με στόχο τη συνέχιση της λεηλασίας των ψηφοφόρων που τους έχουν απομείνει, με το ΣΥΡΙΖΑ να έχει έναν επί πλέον στόχο, την κατάληψη της εξουσίας, με όρους ρεβανσισμού και εννοούμε την εκδίκηση για την ήττα από τις δυνάμεις της δεξιάς στον εμφύλιο και την ιδεολογική ήττα, από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του καθεστώτος Τσαουσέσκου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αντί των δυο άκρων, όσο η κοινωνία συνεχίζει να καθεύδει και να αρνείται να δημιουργήσει το πραγματικά καινούργιο, θα ήταν ίσως πιο εύστοχο να αρχίσουμε να μιλάμε για το ένα και μοναδικό …ερυθρομέλαν άκρο. Καληνύχτα σας.

 

  Πηγή "Κυριακάτικη Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση