Οι σκέψεις του άγνωστου νέου, Έλληνα ψηφοφόρου…

Ώρα να (ξανα)εκτεθώ… Τώρα που έληξε η προθεσμία της υποβολής αιτήσεων για συμμετοχή στους διάφορους εκλογικούς συνδυασμούς και την εκλογή δημάρχων, δημοτικών συμβούλων και λοιπών πολιτικών παρατρεχάμενων, μπορώ να γράψω μερικά «πραγματάκια», με βέβαιο κίνδυνο να χαρακτηριστώ ως εις εκ των πολλών κινδυνολόγων που μιλούν και γράφουν «εκ τους ασφαλούς». (Το βήμα που λέγεται Facebook, ήδη μου «εξασφάλισε» μια θέση στη μεγάλη ηλεκτρονική λίστα των «ενοχλητικών, αλλά ακίνδυνων ρομαντικών». Βλέπεται, ο πατριωτισμός - που σήμερα μεταφράζεται από πολλούς ως εθνικισμός - και η αγωνία - που σήμερα μεταλλάχτηκε σε βουβαμάρα - για το αύριο της Πατρίδας μας και των παιδιών μας, είναι «πράγματα» που δυστυχώς έχουν διανεμηθεί, διασκορπιστεί και απομονωθεί επιμελώς σε εναπομείναντες σκόρπιους «ρομαντικούς»).

Έχω δει τούτες τις προεκλογικές ημέρες (αναφέρομαι και σε συμπολίτες μου, αλλά και σε φίλους ανά την Ελλάδα), τόσους πολλούς γνωστούς και άγνωστους νέους και ελπιδοφόρους υποψήφιους για τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, συμπαθείς και άξιους στις καθημερινές επαγγελματικές και μη δραστηριότητές τους, από κάθε κοινωνική, οικονομική και ιδεολογική «τάξη». Οι περισσότεροι αγαπούν αγνά και θέλουν την πρόοδο του τόπου τους και της χώρας γενικότερα. Ο καθένας, πρωτίστως, θα εστιάσει στην εξομάλυνση και επιδιόρθωση των όποιων προβλημάτων του τόπου του, αλλά κατ’ επέκταση και όλης της χώρας. 

Το ότι είμαι ένας εκ της πλειοψηφίας που δεν έθεσαν εαυτόν σε ψηφοδέλτιο (αν και μου έγινε η τιμή μιας σχετικής πρόσκλησης, αλλά αρνήθηκα συνειδητά, στοιχειοθετώντας την άρνησή μου), δεν είμαι έξω από αυτόν τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Θα σημείωνα, μάλιστα, ότι η θέση του συνειδητοποιημένου ψηφοφόρου (και όχι του επιπόλαιου συμμετέχοντα στα κοινά ή επιπόλαιου απέχοντα από αυτά) είναι πολύ πιο δύσκολη στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. 

Λόγω της ενασχόλησης με τα πολιτιστικά, πολλοί εκ των νέων υποψηφίων (νέων όχι μόνο ηλικιακά, αλλά και με την έννοια της πρώτης φοράς), είναι κοινοί μας γνωστοί και λίγο-πολύ γνωρίζουμε όλοι την προσφορά τους στα πολιτιστικά δρώμενα, τοπικά και πανελλήνια. Η μερίδα αυτών των ανθρώπων του πολιτισμού, δεν είναι παράξενο που δέχτηκε πληθώρα προτάσεων από τα διάφορα πολιτικά γραφεία. 

Οι υπεύθυνοι των πολιτικών συνδυασμών γνωρίζουν ότι οι πολιτιστικοί σύλλογοι κάθε μορφής, κυρίως αυτοί που δραστηριοποιούνται δια του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού (βλέπε χορευτικοί όμιλοι), κατακλύζονται από μέλη, τα οποία μπορούν να είναι μελλοντικοί εν δυνάμει ψηφοφόροι τους, εφόσον θέσουν ως «κράχτη» τον, με οποιονδήποτε τρόπο, «μπροστάρη» αυτών των πολιτιστικών ομάδων. 

Εύχομαι να διαψευστώ, αλλά πιστεύω ότι για πολλοστή φορά ο πολιτισμός χρησιμοποιείται από την πολιτική και τους εκπροσώπους της, για να θυσιαστεί στον βωμό της αποδεδειγμένα αποτυχημένης νεοελληνικής «στρατηγικής» πολιτικής και του εκάστοτε πολιτικά μικροφιλόδοξου καιροσκόπου επαγγελματία πολιτικού. 

Οι υγιώς σκεπτόμενοι νεοεισελθόντες στην πολιτική παλαίστρα υποψήφιοι, θα χρησιμοποιηθούν για την όσο καλύτερη συλλογή ψηφαλακίων και όσοι από αυτούς «τολμήσουν» να κατεβάσουν ριζοσπαστικές προτάσεις για την ανάδειξη του πολιτισμού που εκπροσωπούν, θα τύχουν επιτηδευμένης, αλλά πλήρους αδιαφορίας από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. 

Εμείς αποτελούμε απλά ένα κερασάκι στην τούρτα, ένα ευχάριστο στόλισμα που τρώγεται πρώτο και εύκολα, ένα κάλυμμα της μουχλιασμένης τούρτας τους. Η άρνηση στην πρόσκληση υποψηφιότητας δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεσαι για τα κοινά, ίσα - ίσα, ειδικά σήμερα με την κατάντια του πολιτικού μας συστήματος, πιο πολλούς τρόπους μπορείς να βρεις για να βοηθήσεις «από έξω» τον τόπο σου, παρά «από μέσα». Γιατί το «από μέσα» σημαίνει εξαναγκαστική εναρμόνιση με την διεστραμμένη σήμερα εν Ελλάδι φύση της πολιτικής. Αν μου ζητάτε αποδείξεις για αυτά, απλά ρίξτε μια ματιά στην Ελληνική Βουλή των «Ξένων».

Γόνος προσφύγων, σήμερα ζω στη Θράκη από τη γέννησή μου και θα ήθελα, εφόσον θέλει και ο Θεός, η γη της Θράκης να αποτελέσει και την τελευταία μου κατοικία. Δεν θέλω να ξαναγίνω πρόσφυγας. Όταν βλέπω μαύρα σύννεφα, ξέρω ότι ο καιρός θα χαλάσει και πρέπει να προετοιμαστώ. Σήμερα στεκόμαστε εν μέσω εξελισσόμενης καταιγίδας και νομίζουμε ότι έχει λιακάδα. Θέλοντας να «φωνάξω» διαδυκτιακά, καθημερινά αναδημοσιεύω και προωθώ άρθρα σχετικά με τα εθνικά μας θέματα που αφορούν την ίδια μας την ύπαρξη στην Ελλάδα και εδώ στη Θράκη.

Ελάχιστοι καταλαβαίνουν τί κίνδυνος υπάρχει και με ποια μορφή κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Έχουμε «πεθάνει» ως έλληνες, η πολυθρόνα μας έγινε «θρόνος» ενός ξεχασμένου αγωνιστή, όπως ήξερε κάποτε να είναι ο Έλληνας. 

Δεν άκουσα, πλην ελαχίστων αλλά και αυτοί ανώδυνα μέσα στην στρατηγική τους για πολιτική ανάδειξη, έναν υποψήφιο να εκφράζει παρόμοιες ανησυχίες, να παίρνει θέση ανοιχτά και δημόσια και να δεσμεύεται ο ίδιος προσωπικά, αλλά και όλη η παράταξή του, για τα εθνικά και τοπικά συμφέροντα, για την ανάδειξη του αισθήματος της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών δικαίου και τη διασφάλιση της ποιότητας του περιβάλλοντος όπου κινούμαστε και ζούμε. 

Όλοι οι νέοι υποψήφιοι και ειδικά αυτοί που εκπροσωπούν με τις δραστηριότητές τους τον πολιτισμό, θα έπρεπε να δεσμεύσουν τους πολιτικούς τους προϊσταμένους ανοιχτά μπροστά στο λαό για όλα τα παραπάνω και να ασκούν ευθαρσώς και ανοιχτά πιέσεις προς αυτή τη κατεύθυνση στους τωρινούς και μετέπειτα πολιτικούς τους προϊσταμένους για να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους απέναντι σε τέτοια εθνικά θέματα.

Σήμερα στην Ελλάδα αγαπάμε την προσωπική μας προβολή και την επιλεγμένη Δημοκρατία. 

Τρέχουμε και αγωνιούμε για τα συμφέροντα του κόμματος μπας και πετάξουν και σε μας ένα ξεροκόμματο προβολής, αναγνώρισης και πιθανής εξασφάλισης για τα προς το ζην. 

Είναι απίστευτη η αδιαφορία και η εχθρότητά μας προς τον συνάνθρωπο και την Πατρίδα. 

Όταν και εάν καταλάβουμε τα λάθη μας, εύχομαι να μην είναι αργά. 

Ας προσευχηθούμε ο Θεός να δώσει φώτιση σε λαό και άρχοντες...

Γιάννης Καναργιέλης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση