Ο Ελληνικός δρόμος

Στην πατρίδα μας διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση - ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή του χρέους, τις πιέσεις των πιστωτών, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης την εξοντωτική πολιτική λιτότητας

"Η ένδοξη επανάσταση του 1688 στην Αγγλία εξελίχθηκε ειρηνικά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα διαρκώς αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο - επάνω στο οποίο στηρίχθηκε η μετέπειτα βρετανική αυτοκρατορία. Αντίθετα, η γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν βίαια και καταστροφική - με αποτέλεσμα, το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων να ευρίσκεται για έναν ολόκληρο αιώνα πίσω από το αντίστοιχο των Βρετανών. Η διαφορά μεταξύ των δύο επαναστάσεων εναντίον των τότε απολυταρχικών καθεστώτων, της αυταρχικής ηγεμονίας καλύτερα, ήταν ο τρόπος διαχείρισης των δημοσίων χρεών" (H. James).   

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η βρετανική επανάσταση εναντίον των Stuarts οδήγησε σε ένα νέο δόγμα: στο ότι τα θέματα του προϋπολογισμού της χώρας θα αποφασίζονταν από το κοινοβούλιο - από έναν Θεσμό δηλαδή, ο οποίος εκπροσωπούσε τους Πολίτες. Έναντι αυτής της παραχώρησης, οι Πολίτες ανέλαβαν την ευθύνη για τις υποχρεώσεις του κράτους - για τα χρέη καλύτερα, τα οποία είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση τους.

Οι βουλευτές λοιπόν, οι οποίοι αποφάσιζαν έκτοτε για τους φόρους, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να εξοφληθούν τα δημόσια χρέη, ήταν ταυτόχρονα οι ίδιοι οι οφειλέτες - με την έννοια ότι εκπροσωπούσαν το σύνολο των Πολιτών της χώρας τους, των φορολογουμένων όπως αποκαλούνται σήμερα, οι οποίοι τους εξέλεγαν.  

Για να μπορέσει να εδραιωθεί το συγκεκριμένο αξίωμα στις λαϊκές συνειδήσεις, το νέο «δόγμα» κατά κάποιον τρόπο, απαιτήθηκε ένας ολόκληρος αιώνας - ο 18^ος, σύμφωνα με τον ιστορικό. Εν τούτοις, δεν ήταν τόσο εύκολο ή τόσο απλό, όσο ακούγεται ίσως σήμερα - επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί ένα σταθερό θεμέλιο, επάνω στο οποίο να μπορεί να στηριχθεί σωστά και μακροπρόθεσμα.

Το θεμέλιο αυτό ήταν η έμφυτη τάση των Βρετανών Πολιτών να αναδειχθούν σε μία ισχυρή δύναμη - σε μία υπερήφανη χώρα, η οποία θα ήταν συνεπής με τις υποχρεώσεις της και θα διαδραμάτιζε έναν εξέχοντα ρόλο στην παγκόσμια πολιτική. Στα πλαίσια αυτά, οι Βρετανοί ήταν ο πρώτος λαός ίσως, ο οποίος κατανόησε έγκαιρα ότι, οι ιδιώτες οφειλέτες, οι Πολίτες στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να χρεοκοπήσουν - το κράτος όμως όχι.

Επίσης πως η αξιοπρέπεια, η εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης η ευημερία ενός κράτους προϋποθέτουν την εκούσια, έντιμη και συνεπή εξόφληση όλων των υποχρεώσεων του - χωρίς τα καταναγκαστικά μέτρα των δανειστών του, μέσω των οποίων υποχρεώνεται τελικά να πληρώσει πολύ περισσότερα, ηθικά και υλικά, από αυτά που οφείλει, ενώ παράλληλα υποδουλώνεται.    

Σε κάθε περίπτωση, το καινούργιο «δόγμα» είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της σπατάλης της εξαιρετικά δαπανηρής τότε βασιλικής αυλής, ενώ «χαλιναγώγησε» τις επεκτατικές διαθέσεις όλων εκείνων, οι οποίοι ήταν υπέρ της έκθεσης της χώρας τους σε πανάκριβες στρατιωτικές περιπέτειες.

Το κοινοβούλιο, απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τις επιθυμίες των Πολιτών, λειτουργούσε συλλογικά και υπεύθυνα - έτσι ώστε αφενός μεν να μην επιβαρύνονται με μεγάλους φόρους οι Πολίτες, αφετέρου να μην υπερβαίνουν οι δημόσιες δαπάνες τα έσοδα. Όσον αφορά τους βουλευτές, είχαν ως κύριο στόχο του λειτουργήματος τους, τη σωστή εκπροσώπηση των εκλογέων τους - με ανιδιοτέλεια και χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες. 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Στη Γαλλία του 18^ου αιώνα τα πράγματα λειτούργησαν εντελώς διαφορετικά - αφού οι επανειλημμένες χρεοκοπίες υποχρέωναν τους δανειστές της να διαγράφουν (κουρεύουν) τους τόκους, καθώς επίσης να περιμένουν πολύ περισσότερο χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων τους, από αυτόν που είχε συμφωνηθεί.

Τελικά, το 1770, το γαλλικό κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να εξυπηρετεί τις ανειλημμένες υποχρεώσεις του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στάση πληρωμών. Φυσικά, η ενέργεια του αυτή δεν σήμαινε ότι, οι δανειστές θα παραιτούνταν από τα δάνεια τους - όπως ίσως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αντίθετα, αυξάνονταν συνεχώς οι πιέσεις εκ μέρους τους - με αποτέλεσμα να επικρατεί μία συλλογική αβεβαιότητα, να αδυνατίζει η κοινωνική συνοχή, καθώς επίσης να «φθείρονται» επικίνδυνα οι παραδοσιακές δομές της χώρας.

Το 1787 τώρα το κράτος αποφάσισε να αποζημιώσει τους δανειστές του - υποχρεώθηκε καλύτερα εκ των πραγμάτων, αφού δεν είχε καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα. Επειδή όμως το γαλλικό φορολογικό σύστημα δεν «παρήγαγε» αρκετούς φόρους, με τους οποίους θα μπορούσαν να εξοφληθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου, κατασχέθηκε η ιδιωτική περιουσία - δημεύθηκε δηλαδή με έναν τρόπο, ο οποίος ήταν αδιανόητος μέχρι τότε.

Συνεχίζοντας, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά από την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, κλιμακώθηκαν οι κοινωνικές αντιδράσεις - οι οποίες οδήγησαν στην αιματηρή γαλλική επανάσταση, στη μαζική σφαγή δικαίων και αδίκων, καθώς επίσης σε όλα όσα την ακολούθησαν.

Με λίγα λόγια λοιπόν, ο εκ των υστέρων σεβασμός του αξιώματος της υποχρεωτικής εξόφλησης των δημοσίων χρεών, είχε σαν αποτέλεσμα τη λήψη άδικων μέτρων - επομένως, τη μαζική εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον της ηγεσίας του, καθώς επίσης τη διενέργεια καταστροφικών πολέμων, για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. 

Ολοκληρώνοντας, στην περίπτωση της Γαλλίας το δημόσιο υπερχρεώθηκε - προσπαθώντας στη συνέχεια, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, καθώς επίσης αναλαμβάνοντας τεράστιους κινδύνους, να ξεχρεωθεί. Ταυτόχρονα, το κράτος έχασε εντελώς την αξιοπιστία του - ενώ διακινδύνευσε την πλήρη απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας.

Αντίθετα, η Βρετανία απέφυγε συνετά να θέσει σε αμφιβολία την αξιοπιστία της πληρώνοντας τα χρέη της, περιόρισε αμέσως μετά το δανεισμό της, ενδυνάμωσε το Κράτος Δικαίου και αξιοποίησε τα πλεονεκτήματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας - όπως επίσης αργότερα οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Αξιοποιώντας κανείς σωστά τα ιστορικά διδάγματα, οφείλει να επιλέξει τη σωστή μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της πατρίδας μας - η οποία λόγω αδυναμίας, άρνησης εν μέρει της εξόφλησης των υποχρεώσεων της, έχει μεταβληθεί σε αποικία των δανειστών της. Της επιλογής προηγείται φυσικά η όσο το δυνατόν περισσότερο λεπτομερής καταγραφή των προβλημάτων, έτσι ώστε να βρεθούν οι σωστές λύσεις. 

Στα πλαίσια αυτά, διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση - ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή (κούρεμα) του χρέους, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας (χαράτσια, υπερβολική φορολόγηση), τις πιέσεις των πιστωτών, την ενδεχόμενη παρακράτηση των τραπεζικών καταθέσεων, κατά το πρόσφατο προηγούμενο της Κύπρου κοκ.

Την ίδια στιγμή, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει χάσει σχεδόν εντελώς τη νομιμοποίηση της - αφού τόσο τα περισσότερα κόμματα, όσο και η πλειοψηφία των πολιτικών, αδυνατούν να εκφράσουν ή/και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του συνόλου των Πολιτών. Οι κυβερνώντες, όπως επίσης οι περισσότεροι βουλευτές, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, έτσι όπως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται, έχουν χάσει την επαφή τους με τους Πολίτες, τους οποίους οφείλουν να εκπροσωπούν - ενώ αναλώνονται σε ψέματα, καθώς επίσης σε κενές υποσχέσεις ή δεσμεύσεις, τις οποίες αδυνατούν να εκπληρώσουν. 

Εντολοδόχοι πλέον μίας ανώνυμης εξουσίας, την οποία ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν, οδηγούν τους Πολίτες σε επικίνδυνα αδιέξοδα - υποχρεώνοντας τους να επιβαρύνονται με συνεχώς νέους φόρους, χωρίς κανένα αντίκρισμα και καμία μελλοντική προοπτική. Παράλληλα, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, όπως επίσης άλλοι «Θεσμοί» (για παράδειγμα, η ιδιωτική Τράπεζα της Ελλάδας), προσπαθούν να χειραγωγήσουν το λαό - έτσι ώστε να αποδεχθεί ήρεμα τη λεηλασία του, χωρίς να αντιδράσει.

Αποφεύγοντας να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες θα τεκμηρίωναν ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται προ των πυλών του χάους, θεωρούμε προτιμότερο να ασχοληθούμε με τις λύσεις, τις οποίες έχουμε (ακόμη) στη διάθεση μας - με κάποιες προτάσεις λοιπόν αντιμετώπισης ή, καλύτερα, αποφυγής της επερχόμενης, τρομακτικής καταιγίδας:

(α)  Εμπνεόμενοι από την ιστορία, θεωρούμε ότι πρέπει άμεσα να βρεθεί ένα θεμέλιο, επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η αναγέννηση της πατρίδας μας. Το θεμέλιο αυτό θα ήταν ίσως το όραμα να εξελιχθεί η Ελλάδα σε μία υπερήφανη, ελεύθερη χώρα, η οποία να διαδραματίζει ένα σημαντικό, ηγετικό ρόλο στην περιοχή της.

Η ιστορία της, ο πολιτισμός της, καθώς επίσης η γλώσσα της, η οποία δεν είναι άγνωστη σε όσους κατοικούν από τα Βαλκάνια μέχρι τα σύνορα της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου, θα μπορούσαν να βοηθήσουν αρκετά στην ανάδειξη της – ενώ η συμμετοχή της στη ζώνη του ευρώ και στην ευρωπαϊκή ένωση, θα αποτελούσαν τότε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, σε σχέση με τις άλλες χώρες της περιοχής.        

(β)  Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα, θα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέρχεται εμπρόθεσμα με τις υποχρεώσεις της - κάτι απόλυτα εφικτό για μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα όπως η πατρίδα μας. Η πλέον ρεαλιστική μέθοδος τώρα είναι αυτή, την οποία έχουμε περιγράψει σε προηγούμενη ανάλυση μας, με τον τίτλο: Ο μηδενισμός του χρέους.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει όλα της τα χρέη, χωρίς καμία διαγραφή και μέχρι «τελευταίας δεκάρας» – εάν πραγματικά επιθυμεί όχι μόνο να επανακτήσει την πολυπόθητη ανεξαρτησία της, αλλά και να αναδειχθεί σε μία σημαντική δύναμη στην περιοχή της.  

Φυσικά, η μέθοδος αυτή θα κόστιζε αρκετά σε όλους εμάς τους Έλληνες. Εν τούτοις, χωρίς κόστος, δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία απολύτως ελπίδα απελευθέρωσης από τους εισβολείς - εκτός εάν συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, με τα οποία εξασφαλίζουν οι πολιτικοί μας τις «καρέκλες» τους, καθώς επίσης οι δανειστές την «απομύζηση» της χώρας μας: το στύψιμο της λεμονόκουπας, έως εκείνη τη στιγμή που δεν θα έχει πλέον χυμό, οπότε θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.      

(γ)  Παράλληλα, η πατρίδα μας πρέπει να επιλύσει τα τρέχοντα οικονομικά της προβλήματα - τα οποία έχουμε αναλύσει στο κείμενο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση». Με δεδομένο δε το ότι, αρκετά από τα τότε οικονομικά μεγέθη έχουν «διορθωθεί», αν και δυστυχώς εις βάρος κάποιων άλλων (ανεργία, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.), λόγω των εγκληματικών μνημονίων, οι δυνατότητες μας δεν είναι υποθετικές.

(δ)  Για να μπορέσουν να επιτευχθούν σωστά όλα τα παραπάνω, απαιτείται η ενθουσιώδης συνδρομή, καθώς επίσης η εκούσια συμφωνία όλων των Ελλήνων – ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο όμως προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή τους τόσο στη διαχείριση, όσο και στον έλεγχο της χώρας τους. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό πλέον με το σημερινό, διαβρωμένο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - το οποίο αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή ή στην κάθαρση του.

Απαιτείται λοιπόν η συνταγματική κατοχύρωση της άμεσης δημοκρατίας, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελβετία, ενώ την έχουμε περιγράψει στο κείμενο μας «Πολίτευμα και δημόσιο χρέος». Μόνο με ένα τέτοιο πολίτευμα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το τεράστιο δυναμικό της Ελλάδας, έτσι ώστε να εξελιχθεί στην ωραιότερη, στην πλουσιότερη, καθώς επίσης στην πλέον πολιτισμένη χώρα της ηπείρου μας.    
  

Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμη μία αναφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους – σε μία «συζήτηση», η οποία διεξάγεται από αρκετό καιρό και που συνήθως καταλήγει στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι, το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Κατά την άποψη μας βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι οφειλές της, ιδίως μετά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, με σχετικά χαμηλά επιτόκια, αλλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού – λόγω του οποίου συνεχίζεται η ανοδική πορεία του χρέους.

Απλούστερα το ότι το κράτος συνεχίζει να δαπανά περισσότερα, από όσα εισπράττει – ενώ αυξάνει συνεχώς τους φόρους όχι για να εξοφλήσει τις υφιστάμενες υποχρεώσεις του, το δημόσιο χρέος δηλαδή, αλλά για να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις ανεξέλεγκτες δαπάνες των κομματικών και λοιπών μηχανισμών του (κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε όλη τη Δύση).     

Χωρίς να αναλύσουμε τώρα τα επί πλέον σημερινά αίτια του ελλείμματος (ανεργία, χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μειωμένα έσοδα του δημοσίου, κυρίως λόγω της αύξησης των συντελεστών φορολόγησης κλπ.), έχουμε την άποψη ότι, εφόσον αντιμετωπιζόταν σωστά, το δημόσιο χρέος μας θα ήταν απολύτως βιώσιμο – φυσικά χωρίς καμία ανάγκη διαγραφής του.

Συνεχίζοντας, αυτό που σίγουρα έχει ενδιαφέρον είναι οι βαθύτερες αιτίες, με βάση τις οποίες καταλήγουν οι περισσότεροι στο συμπέρασμα περί μη βιωσιμότητας του χρέους.

Ειδικότερα, όπως φαίνεται, οι Έλληνες Πολίτες θεωρούν ότι, εάν ισχυρισθούν πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν το πληρώσουν, θα είναι οι «έξυπνοι» ή/και οι κερδισμένοι – χωρίς να κατανοούν δυστυχώς πως η συγκεκριμένη αντίληψη τους

(α)  τους έχει κοστίσει ήδη πολύ περισσότερα - μείωση των μισθών και των εισοδημάτων τους, κατάρρευση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (ακινήτων, μετοχών, λοιπών αξιών), φτώχεια, εξευτελισμούς, αυτοκτονίες, απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, λεηλασία της ιδιωτικής κλπ., ενώ

(β)  δεν πρόκειται τελικά να αποφύγουν την εξόφληση του, όσα χρόνια και αν περάσουν – ειδικά μετά την εγκληματική αποδοχή του αγγλικού δικαίου από τη Βουλή (όσον αφορά τα ομόλογα, καθώς επίσης τα υπόλοιπα, ενυπόθηκα ουσιαστικά, δάνεια που έχουν συναφθεί). Πόσο μάλλον όταν, μετά το PSI, το δημόσιο εξωτερικό χρέος δεν είναι πλέον μετατρέψιμο σε ένα εθνικό νόμισμα, το οποίο θα μπορούσε κάποια στιγμή να υιοθετηθεί.   

Από την άλλη πλευρά, οι εισβολείς προτιμούν την καθυστέρηση της πληρωμής του χρέους, αφού τα οφέλη τους είναι πολλαπλάσια (τόκοι των κεφαλαίων τους, κλοπή της περιουσίας των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένου του υπογείου πλούτου, μία σημαντική γεωπολιτική θέση κλπ.). – με τις Η.Π.Α. να έχουν μία επί πλέον ωφέλεια: την εμπλοκή τους στα θέματα της Ευρωζώνης, μέσω της ευρύτερης δραστηριοποίησης του ΔΝΤ. Απλούστερα, η δαμόκλειος σπάθη είναι για τους δανειστές μας προτιμότερη, από τον απαγχονισμό – αφού έτσι κερδίζουν πολύ περισσότερα, από αυτά που τους οφείλουμε.  

Συμπερασματικά λοιπόν, εμείς τουλάχιστον δεν απορούμε σε σχέση με το ότι, όλοι όσοι αναφέρονται συνειδητά στη μη βιωσιμότητα του χρέους εκπροσωπούν, άμεσα ή έμμεσα, τους διεθνείς τοκογλύφους – το ΔΝΤ, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ της χώρας μας, διάφορα διεθνή ΜΜΕ, αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης κοκ. 

ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Περαιτέρω, είναι μάλλον ανόητο να θεωρεί κανείς ότι μία χώρα, με δημόσια περιουσία που ξεπερνάει τα 300 δις €, με ιδιωτική περιουσία που πλησιάζει τα 2 τρις € (με κριτήριο την ειδική εισφορά των ακινήτων), με έναν τεράστιο υπόγειο πλούτο, με δυνατότητες μεγάλης ανάπτυξης στον τουρισμό και στη γεωργία, με μία πανίσχυρη ναυτιλία, με απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τα 150 δις € κλπ., δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει ένα χρέος της τάξης των 310 δις € σήμερα.

Φυσικά, το γεγονός αυτό είναι απολύτως γνωστό στους ξένους εισβολείς – οι οποίοι θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, καθώς επίσης πως απαιτείται μία νέα διαγραφή του (ένα επόμενο εγκληματικό PSI), έχοντας εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες (ανταλλάγματα), από αυτές που υποθέτουμε.

Δυστυχώς όμως, οι δυνατότητες της χώρας μας δεν είναι γνωστές σε πολλούς Έλληνες, οι οποίοι έχουν την εντύπωση ότι, μία «δουλοπρεπής, μίζερη στάση», προφανώς μη ελληνοπρεπής, η οποία θα τους εξασφαλίσει κάποια μείωση του χρέους τους, θα τους ωφελήσει – παρά το ότι είναι αδύνατον να μην γνωρίζουν πως τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα, ότι δεν προσφέρονται πουθενά δωρεάν γεύματα.

Την ίδια στιγμή βέβαια «μαίνονται» (στα λόγια) εναντίον των εισβολέων, ενώ διαμαρτύρονται (ξανά στα λόγια) για την κατάληψη της χώρας τους – αδιαφορώντας για το ότι οι πρόγονοι τους δεν έδωσαν απλά χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αλλά την ίδια τους τη ζωή, καθώς επίσης τη ζωή των παιδιών τους.

Συνεχίζοντας, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, πολύ περισσότερο εάν θα κατάφερνε μία έντιμη πολιτική ηγεσία να εμπνεύσει, καθώς επίσης να κινητοποιήσει όλους τους  Έλληνες, λέγοντας τους μόνο την αλήθεια, ο προϋπολογισμός μας θα μπορούσε να διαμορφωθεί στα επόμενα έτη ως εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υποθετικά μεγέθη προϋπολογισμού 2013, 2014, 2015

Μεγέθη	2013	2014	2015
Έσοδα	54.514	55.604	57.828
% επί του ΑΕΠ	28,1%	28,1%	28,1%
Δαπάνες	62.652	62.652	62.652
% επί του ΑΕΠ	32,3%	31,7%	30,4%
Έλλειμμα προϋπολογισμού	-8.138	-7.048	-4.824
% επί του ΑΕΠ	-4,2%	-3,6%	-2,3%
ΑΕΠ	194.000	*197.880	**205.795
Δημόσιο χρέος	313.675	320.723	325.547
% επί του ΑΕΠ	161,69%	162,00%	158,00%

* 2% ανάπτυξη ** 4% ανάπτυξη

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον Πίνακα Ι έχουμε διατηρήσει σταθερό το ποσοστό των εσόδων ως προς το ΑΕΠ, σταθερές τις δαπάνες ως απόλυτο μέγεθος, καθώς επίσης μηδενική ανάπτυξη για το 2013 (και μηδενική ύφεση) – προϋποθέσεις που έχουμε τη δυνατότητα να επιτύχουμε, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες (ειδικά εάν σκεφθούμε ότι το ΑΕΠ μας το 2011 ήταν 208,5 δις €, ενώ στοχεύουμε μόλις στα 194 δις €).

Εάν τώρα καταφέρουμε να αναπτυχθούμε με 2% το 2014 (ελάχιστο ποσοστό, μετά από πέντε συνεχή χρόνια ύφεσης, όπου η κατανάλωση διατηρήθηκε αρνητική, η ανεργία γιγαντώθηκε κοκ), καθώς επίσης με 4% το 2015, το δημόσιο χρέος μας θα άρχιζε να μειώνεται – οπότε θα ήταν εκ των πραγμάτων βιώσιμο. Ειδικά εάν οι τράπεζες μας καταφέρουν να ανακεφαλαιοποιηθούν χωρίς τη βοήθεια του δημοσίου, καθώς επίσης να μην αφελληνισθούν – αφού με ξένο τραπεζικό σύστημα, θα ήταν δύσκολο να διατηρήσουμε την πλήρη ανεξαρτησία της οικονομίας μας. 

Φυσικά το δημόσιο χρέος θα μπορούσε να μειωθεί πολύ περισσότερο, εάν ιδιωτικοποιούσαμε μέρος της δημόσιας περιουσίας, σε σωστές τιμές – σε καμία περίπτωση φυσικά τις κοινωφελείς, τις κερδοφόρες μονοπωλιακές, καθώς επίσης τις στρατηγικές μας επιχειρήσεις (θα ήταν σίγουρα έγκλημα αφού, μεταξύ άλλων, θα «έσβηνε» εντελώς τις όποιες μελλοντικές μας προοπτικές). 

Είναι προφανές δε ότι, εφόσον αντιστρεφόταν η αρνητική τάση στην οικονομία μας, θα σταματούσε σχεδόν αμέσως η καταστροφική «απομόχλευση» των πάντων (αξίες οικοπέδων, ακινήτων, χρηματιστήριο κλπ.) – οπότε θα επιταχυνόταν η ανάπτυξη, όσο ίσως δεν φανταζόμαστε.

Κλείνοντας, όλα παραπάνω στηρίζονται στο γεγονός ότι, η Ελλάδα είναι μία χώρα της Ευρωζώνης - η οποία έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τους εταίρους της, με βιώσιμα τοκοχρεολύσια, έτσι ώστε να ξεπεράσει ομαλά την κρίση ρευστότητας, χωρίς να αναγκασθεί να χρεοκοπήσει.

Βέβαια, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, θα ήταν προτιμότερη η στάση πληρωμών, από την αποδοχή των δανείων, με τους όρους και με τους «μπράβους των τοκογλύφων», οι οποίοι δυστυχώς τα συνόδευαν – ενώ τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά μεγάλα (ανάλυση μας).   

Για μία χώρα όμως εκτός Ευρωζώνης, με δίδυμα ελλείμματα, αποβιομηχανοποιημένη, καθώς επίσης με αδυναμία εσωτερικού δανεισμού, ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ της θεωρείται ήδη μη βιώσιμο – πόσο μάλλον εάν είναι στο μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικό, σε συνάλλαγμα (η Αργεντινή χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος περί το 60% του ΑΕΠ της).  

Η ΕΥΡΩΠΗ

Συνεχίζοντας, είμαστε απολύτως πεπεισμένοι πως η Γερμανία δεν πρόκειται να καταφέρει να ηγηθεί στην ήπειρο μας, ενώ θα συμβιβασθεί υποχρεωτικά με το γεγονός ότι, δεν είναι ούτε προς όφελος της, αλλά ούτε και εφικτή η δημιουργία του 4^ου οικονομικού Ράιχ – το «όνειρο θερινής νυκτός» της πρωσικής κυβέρνησης της, η οποία δεν συνειδητοποιεί τις τεράστιες αδυναμίες της χώρας της. Επομένως, η Ε.Ε. δεν έχει χάσει ακόμη την ευκαιρία να ενωθεί πραγματικά, εξελισσόμενη σε μία Ευρώπη των Πολιτών της, στην οποία όλες οι χώρες θα συμμετέχουν ισότιμα.  

Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ έχει επιτέλους κατανοήσει πως πρέπει να αντιμετωπίσει ενεργητικά την τραπεζική βόμβα μεγατόνων, η οποία ευρίσκεται στα θεμέλια της Ευρωζώνης – λειτουργώντας σαν μία πραγματική κεντρική τράπεζα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ειδικότερα, στην πρόσφατη έκθεση της συμπεραίνει επίσημα ότι, πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η Ευρωζώνη ευρίσκεται λίγο πριν από ένα τραπεζικό κραχ – ενώ δεν απειλούνται μόνο οι τράπεζες της περιφέρειας, αλλά επίσης αυτές των χωρών του κέντρου, όπως της Γερμανίας και της Ολλανδίας. 

Πάντοτε σύμφωνα με την έκθεση, η υψηλή ανεργία, καθώς επίσης οι διαρκώς αυξανόμενες επισφάλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών, μεγεθύνουν επικίνδυνα το ρίσκο μίας νέας κρίσης – σε μία εποχή κατά την οποία, οι τράπεζες είναι ακόμη βυθισμένες στα προβλήματα που τους προκάλεσε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική «κατάρρευση» του 2008.

Με τις συνολικές επισφάλειες να υπερβαίνουν τα 720 δις € σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς καν να υπολογίζονται τα απίστευτα υψηλά ποσά παραγώγων στον ισολογισμό της Deutsche Bank, η κατάσταση είναι κρίσιμη – με αποτέλεσμα να εξετάζεται εκ νέου οι αγορά «τοξικών αξιογράφων» από την ΕΚΤ, σε συνεργασία με τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να στηριχθούν οι εμπορικές τράπεζες και να μην χρεοκοπήσουν.

Όπως λέγεται τώρα χαρακτηριστικά, “εάν πέσει ένα κράτος, θα πέσει και μία τράπεζα – εάν πέσει δε μία τράπεζα, θα πέσουν όλες μαζί” – ειδικά όταν είναι σε όλους γνωστό ότι, οι τράπεζες χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργική λογιστική, για να αποκρύψουν τα πραγματικά τους προβλήματα.    

Η ΕΚΤ έχει φυσικά πολλές δυνατότητες επιτυχημένης διαχείρισης της κρίσης – μερικές από τις οποίες έχουμε περιγράψει στην ανάλυση μας: ΕΚΤ, η λύση των λύσεων. Εν τούτοις, εάν η Ευρωζώνη δεν αποφασίσει οριστικά για το μέλλον της, εάν δηλαδή θα «ολοκληρωθεί» (τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση), ή εάν θα επιστρέψουν όλες μαζί οι χώρες-μέλη της στην αφετηρία (ανάλυση μας), με μία ελεγχόμενη, προσεκτική διαδικασία, η ΕΚΤ δεν είναι δυνατόν να ενεργοποιηθεί αποτελεσματικά. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Ευρωζώνη θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της προς τις αγορές, με κάθε κόστος – αφού η ίδια «συντέλεσε» τα μέγιστα στη δημιουργία τους, «επιτρέποντας» την εκμετάλλευση των ελλειμματικών χωρών από τις πλεονασματικές, τον αλόγιστο δανεισμό όλων με χαμηλά επιτόκια από τις αγορές, τον σκόπιμα ελλιπή έλεγχο των επί μέρους οικονομιών, την υπερβολική σπατάλη κοκ.

Άλλωστε, το ίδιο έκανε και η κεντρική κυβέρνηση των Η.Π.Α. την πρώτη φορά, στις αρχές του 19^ου αιώνα, όταν υπερχρεώθηκαν οι Πολιτείες της – επειδή είχε επιτρέψει να δημιουργηθεί η εντύπωση στις αγορές ότι, τα δάνεια προς τις Πολιτείες ήταν εγγυημένα από την ίδια (από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όπως έχει συμβεί και στην Ευρωζώνη).

Επομένως, ακολουθώντας το παράδειγμα των Η.Π.Α., δεν επιτρέπεται να αφήσει καμία χώρα, αλλά και καμία μεγάλη τράπεζα να χρεοκοπήσει αυτή τη φορά – κάτι που δεν είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει στο μέλλον, αφού έχουν ενημερωθεί πλέον οι αγορές τόσο μέσω της Ελλάδας (δημόσιο χρέος), όσο και με τη δολοφονία της Κύπρου (τραπεζικό χρέος).

Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι, εάν δεν ακολουθήσει το παράδειγμα της Βρετανίας του 16^ου αιώνα, θα υποχρεωθεί στις οδυνηρές εμπειρίες της Γαλλίας του 17^ου αιώνα.  Ο «άρτος και τα θεάματα» δε, με τα οποία «ταΐζουν» οι πολιτικοί, με τη συνεργασία ορισμένων δημαγωγών, δημοσιογράφων ή στρατευμένων ΜΜΕ τους Πολίτες για να εκτονωθούν, ξεχνώντας την εξαθλίωση και την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης για να μην συνειδητοποιήσουν τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, δεν θα τους προστατεύσει στο τέλος ούτε από τη Βαστίλη, ούτε από την γκιλοτίνα. 

Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν εξυπηρετούμε σωστά το χρέος, δεν πρόκειται να μας δανείσουν ποτέ οι αγορές - ενώ, για όσο χρονικό διάστημα δεν μας δανείζουν οι αγορές, είναι πολύ δύσκολο να ξεφορτωθούμε το ΔΝΤ, τους «τοκογλύφους» και την «πρωσική» Γερμανία. Εάν όμως δεν διώξουμε όλους αυτούς τους εισβολείς, δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας – η οποία κινδυνεύει, χωρίς καμία αντικειμενική αιτία, να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας.

Υστερόγραφο: Όλοι όσοι επιλέγουν να διαβάσουν τόσο «μακροσκελείς» οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις (η μακροοικονομία συνδέεται αναπόσπαστα με την πολιτική), όσο οι δικές μας, επιθυμούν προφανώς να ενημερωθούν αναλυτικά και τεκμηριωμένα – έτσι ώστε να εξασκούν συνειδητά τα πολιτικά τους δικαιώματα, αφού η Δημοκρατία είναι ένα δύσκολο, αρκετά απαιτητικό πολίτευμα, η σωστή λειτουργία του οποίου προϋποθέτει τη διαρκή ενημέρωση. Ελπίζουμε λοιπόν να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις τους, όσο πιο συχνά γίνεται – τονίζοντας ξανά ότι, δεν διεκδικούμε το αλάθητο.  

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση