Ευρώπη, ο ζωτικός χώρος της νικήτριας Γερμανίας

Θα κάνουμε ένα μικρό τεστ: θυμάστε την εποχή που ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν αποκαλείτο «Πλανητάρχης»;
Όσοι απαντούν «ναι», μπορούν να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα και να βγουν από την αίθουσα, αλλά όχι για τσιγάρο – είναι βλαβερή συνήθεια. Θα επανέλθουν μετά από τρεις-τέσσερεις παραγράφους.

Ε, λοιπόν αυτή η εποχή υπήρξε. Βεβαίως, οι αμερικανικές εκλογές αποτελούσαν πάντοτε κορυφαία είδηση στην κατηγορία «Διεθνή» της παγκόσμιας ειδησεογραφίας, αλλά δεν υπήρχε καμία σχέση με τον παροξυσμό που σήμερα προκαλούν.

Η Αμερική ήταν η μία από τις δύο μεταπολεμικές Υπερδυνάμεις. Ο πρόεδρος της βασικά ενδιέφερε την παγκόσμια κοινότητα αναφορικά με το κατά πόσον το προσωπικό του αποτύπωμα ηγεσίας θα επηρέαζε την διεθνή ισορροπία μεταξύ των Υπερδυνάμεων. Σαφώς, στον Δυτικό-Ατλαντικό κόσμο, όπου η Αμερική ήταν η ηγέτιδα, το ενδιαφέρον ήταν αυξημένο συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά την προεκλογική περίοδο υπήρχαν ανταποκρίσεις για το κλίμα που επικρατεί και μερικές αναλύσεις. Αλλά πέραν τούτων όχι και πολλά, άλλωστε η ειδησεογραφία δεν διακινείτο με την φρενίτιδα και την ποσότητα που προκάλεσε η ραγδαία ανάπτυξη του Διαδικτύου.

Αυτό άλλαξε άρδην με την κατάρρευση και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτομάτως, ο –τότε-Πρόεδρος Μπους αναγορεύτηκε «Πλανητάρχης», ως ηγέτης της επικρατήσασας, μοναδικής Υπερδύναμης. Οι αμέσως επόμενες μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου εκλογές, το 1992, που ανέδειξαν πρόεδρο τον Μπιλ Κλίντον, υπήρξαν αφετηρία για την κατάσταση που γνωρίζουμε σήμερα. Ήταν οι πρώτες όπου ο Κόσμος όλος κράτησε την αναπνοή του για το ποιος θα εκλεγεί. Ο λόγος απλός, όλοι ένοιωθαν ότι οι αποφάσεις του θα επηρέαζαν άμεσα τη ζωή τους.

Την περίοδο που ακολούθησε το ενδιαφέρον αυτό, εκλογή με την εκλογή, αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο. Ενώ το πρώτο παρεπόμενο από τη δημιουργία μονοπολικού κόσμου, η Γερμανική Ενοποίηση, παρότι μείζον γεωπολιτικό γεγονός, στην αρχή τουλάχιστον σκιαζόταν από την βαρύτητα της αμερικανικής μονοκρατορίας.

Η ενιαία Γερμανία έδειξε από νωρίς τα δόντια της. Αλλά η Δύση, μέσα στην μέθη από τη νίκη της, με την νοοτροπία του πατέρα στην παραβολή του Ασώτου Υιού, της φόρεσε το δαχτυλίδι για την επιστροφή της στη διεθνή σκηνή ως ολάκερη και έσφαξε προς τιμήν της τον μόσχο το σιτευτό, τον κορμό των Βαλκανίων, τη Γιουγκοσλαβία.

Εκτός του ότι σε Αμερική και Ευρώπη, βαθμιαία, εξέλιπαν οι γενιές που γνώρισαν βιωματικά κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την γερμανική σκληρότητα και την αντιμετώπιζαν γι’ αυτό με τη δέουσα επιφυλακτικότητα, μια Γερμανία σχεδόν άοπλη, όπως η σημερινή, δεν προκαλούσε έγνοια. Σφάλμα.

Ο Φρανσουά Μιττεράν, «παλιά καραβάνα» και καχύποπτος απέναντι στους Γερμανούς τους οποίους γνώριζε καλά (ιστορικές άλλωστε φήμες τον ήθελαν συνεργάτη της Κυβέρνησης του Βισύ) για να συναινέσει στην ενοποίηση απαίτησε ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, νομίζοντας ότι αυτό θα μετρίαζε την από την ενοποίηση προκύπτουσα, μετέπειτα γερμανική ισχύ. Σφάλμα μεγαλύτερο.

Σήμερα, όλοι γνωρίζουμε την κατάληξη. Η Ευρωζώνη υπήρξε ο σύγχρονος «ζωτικός χώρος» για τη Γερμανία. Και οι εθνικές άρχουσες τάξεις, γιατί αυτές αποφάσισαν την παράδοση των εθνικών οικονομιών σε ένα υπερεθνικό μόρφωμα, διχοτομούνται. Υπάρχουν είτε αυτοί που ήδη καταστράφηκαν είτε αυτοί που στοιχίζονται δίπλα στα γερμανικά οικονομικοπολιτικά συμφέροντα. Την ίδια ακριβώς μοίρα ακολουθεί και η πολιτική εκπροσώπηση στις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης, με απτό παράδειγμα τον Μπερλουσκόνι που οδηγείται στην πολιτική περιθωριοποίηση.

Διόλου λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι σε όλη την Γερμανική πλέον Ευρώπη, οι γερμανικές εκλογές είναι εδώ και μήνες πανηγυρικά το μοναδικό θέμα.
Αφού όλες οι εξελίξεις πανευρωπαϊκά παραπέμπονται στην έκβασή τους.

Κάποιοι αφελώς ομιλούν ακόμη για απόπειρα της Γερμανίας να «πάρει τη ρεβάνς». Η Γερμανία ήδη πήρε τη ρεβάνς.
Ποιος υπολογίζει τις κατά τα άλλα πυρηνικές δυνάμεις Βρετανία και Γαλλία, «τσαλακωμένες» επιπλέον, για διαφορετικούς λόγους αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα, από το «Συριακό»; Άλλωστε, δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν φαίνονται διατεθειμένες να πολεμήσουν μεταξύ τους, η στρατιωτική υπεροπλία είναι άχρηστη και υπερδύναμη αναδεικνύεται αυτή που διαθέτει την οικονομική υπεροπλία.

Κάπως έτσι, όπως ο αμερικανός πρόεδρος αναδείχθηκε σε «πλανητάρχη», η κ. Άνγκελα Μέρκελ αναδεικνύεται «Mutti», «Μητερούλα» όλων των Ευρωπαίων, στην Ευρωζώνη τουλάχιστον.
Βοηθά σε αυτό και η προσωπικότητά της που δεν προκαλεί τριβές στον περίγυρό της, σε αντίθεση με την Θάτσερ η οποία δημιουργούσε έντονες πολώσεις.
Η «μητερούλα» όμως είναι εξίσου «σιδηρά».

Ιδού τι μεταδίδει ο Μιχάλης Ιγνατίου από την Ουάσινγκτον :
«Ο ύπουλος τρόπος με τον οποίο δρα η Γερμανία, η στενή σχέση της με τη Ρωσία του Πούτιν και η οικονομική κατάληψη της Ευρώπης, που θα καταστήσει «δούλους» τους λαούς των χωρών της ΕΕ, αποτελούν άμεσο κίνδυνο για τις ΗΠΑ. Δεν πρέπει να πιστεύει κανείς τους δημόσιους λόγους. Στο παρασκήνιο διεξάγεται αδυσώπητος πόλεμος. Η Αμερική του Ομπάμα δεν εμπιστεύεται τη Γερμανία της Μέρκελ».

Άδηλη προς το παρόν η κατάληξη του ανταγωνισμού που σοβεί μεταξύ τους.

Ωστόσο, για τους ταπεινούς γεωπολιτικούς παίκτες στον ευρωπαϊκό νότο, οι οποίοι δεν διανοούνται ούτε την ενατένιση κατάματα Γερμανών αξιωματούχων, η Γερμανική υπεροχή αποτελεί νέο και καίριο βιοτικό παράγοντα.
Αυτό οδηγεί σε φαινόμενα όπως για παράδειγμα η μετάδοση δελτίου ειδήσεων από το Βερολίνο τη βραδιά των εκλογών, σύμφωνα με προαναγγελία του ΣΚΑΙ. Κατά την Δαρβινική επιταγή επιβιώνει ο πλέον ευπροσάρμοστος – μπορείτε να προσάψετε πολλά στον μονοπύθμενο αλλά όχι έλλειψη προσαρμοστικότητας.

Για άλλους, ακραία καχύποπτους απέναντι στους Γερμανούς, ίσως, προσεχώς, όλα τα δελτία ειδήσεων, για όλες τις χώρες, ενδεχομένως σε διαφορετικές ακόμα γλώσσες, να εκφωνούνται από το Βερολίνο. Καθώς εκεί –προβλέπουν- θα αποφασίζονται οι τύχες της Ευρώπης.

Διόλου απίθανο. Προς το παρόν πάντως, η Ιστορία απάντησε στο τραγουδιστικό ερώτημα του Γιάννη Αγγελάκα:
«Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο;
Έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας…»

Προφήτης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση