Ταραχή στην Άγκυρα από τις διεκδικήσεις των Αρμενίων…

Όσο και να μην αισθάνονται απειλούμενοι στρατιωτικά, τουλάχιστον από τη σημερινή διαμόρφωση των συσχετισμών και των ισορροπιών, η νευρική απάντηση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στις ευθείες εδαφικές διεκδικήσεις που έθεσε με σχετικές αναφορές του ο γενικός εισαγγελέας της Αρμενίας, είναι αρκούντως αποκαλυπτική σε πολλαπλά επίπεδα…

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Υπενθυμίζεται αρχικά, ότι η γενικός εισαγγελέας της Αρμενίας ανέφερε ότι στην επέτειο της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από τη γενοκτονία των Αρμενίων (1915), που θα εορτασθεί το 2015, η αρμενική διασπορά σε συνεργασία με το εθνικό κέντρο θα συντονίσει τη δράση της ώστε να θέσει θέμα και για αρμενικές επαρχίες που άρπαξαν οι εγκληματίες του σφαγέα Κεμάλ, ζητώντας την επιστροφή τους…


Το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, σε μια από τις γνωστές υπερφίαλες δηλώσεις, μέσω του εκπροσώπου του Λεβέντ (μόνο λεβέντης θα έκανε τέτοια δήλωση…) Γκουμρουκτσού, ανέφερε «θα πρέπει να είναι γνωστό ότι κανένας μπορεί να τολμήσει να διεκδικήσει έδαφος από την Τουρκία»! Και μόνο που το διαβάζει κανείς αισθάνεται… διαρροή τεστοστερόνης! Στα υπόλοιπα – τα πιο νορμάλ και διπλωματικά – ο εκπρόσωπος υπενθυμίζει στην Αρμενία ότι τέτοια ρητορική είναι αντίθετη προς τις υποχρεώσεις της απέναντι στα Ηνωμένα Έθνη και τον ΟΑΣΕ (Οργάνωση για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη).

Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κανείς είναι ότι η τουρκική ηγεσία έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να… ταραχτεί λιγάκι και να αντιληφθεί – σε ένα μόνο βαθμό – την αρνητική ψυχολογία που δημιουργείται όταν κάποιος διεκδικεί κάτι που θεωρείς δικό σου. Και λέμε «σε ένα βαθμό» διότι απλούστατα ένας γενικός εισαγγελέας τα είπε, ενώ η διμερής ισορροπία δυνάμεων δεν αντέχει σε συγκρίσεις, ούτε αντιμετωπίζει μπαράζ στρατιωτικών και διπλωματικών ενεργειών με στόχο να πειθαναγκαστεί είτε να συζητήσει κυριαρχικά δικαιώματα είτε να υποχωρεί σταδιακά διολισθαίνοντας…

Η δεύτερη παρατήρηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τον σχολιασμό της νευρικότητας της τουρκικής ηγεσίας που γνωρίζει ότι τα νώτα της στα θέματα των γενοκτονιών… γενικώς, δεν είναι καλυμμένα, ενώ η προσαρμογή της ρητορικής της αναλόγως των συμφερόντων της με μπόλικη «σάλτσα» από ανθρώπινα δικαιώματα και διεθνές δίκαιο, είναι το χαρακτηριστικό της.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Τι να συγκρίνουμε δηλαδή, το ότι ο βλαξ (δεν το έχουμε πει εμείς, άλλοι το λένε, Κιλιτσντάρογλου, Λούτβακ…) Αχμέτ Νταβούτογλου και ο Ερντογάν καλούσαν τον Άσαντ να εγκαταλείψει την εξουσία «ακούγοντας τον λαό του» και κόπτονται τώρα για τη δημοκρατία στην Αίγυπτο και τον Μόρσι; Όσο περιορισμένης ευθύνης και υπερεκτιμημένος και να είναι ο άνθρωπος (ο Νταβούτογλου) αποκλείεται να είναι τόσο φελλός και να μην γνωρίζει ότι αναλογικά οι υποστηρικτές του Άσαντ στη Συρία είναι πολλοί περισσότεροι από αυτούς του Μόρσι στην Αίγυπτο!


Επιστρέφοντας όμως στον σχολιασμό της νευρικότητας της τουρκικής ηγεσίας, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς, ότι η παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στην Αρμενία, παρότι αυτό δεν σημαίνει εδαφική απειλή για την Τουρκία, κάνει τη Άγκυρα να μην αισθάνεται και πολύ άνετα. Γνωρίζοντας ότι το Ανατολικό Ζήτημα δεν έχει κλείσει, οι εχέφρονες στην Τουρκία δεν αισθάνονται ασφάλεια όταν τους θέτουν ζητήματα που βασίζονται σε ιστορικές περιόδους τα τραύματα των οποίων δεν έχουν κλείσει και δεν χρειάζονται παρά μια αφορμή και κάποιες συγκυρίες για να αιμορραγήσουν ξανά, ενώ οι γεωπολιτικές φαντασιώσεις αποδεικνύονται μεγάλη παγίδα όταν υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου και τα μέσα που διαθέτεις και μπλέκεσαι άτσαλα στο πόδια ισχυρών.

Αντί να «βρυχάται» η Άγκυρα, με έναν τρόπο μάλιστα που προδίδει την ανασφάλειά της, όπως άλλωστε το σύνολο της εξωτερικής της πολιτικής, όπως έχουμε υποστηρίξει κατ’ επανάληψη, θα πρέπει να ξανασκεφθεί την εξωτερική της πολιτική συνολικά. Διότι η «φυγή προς τα εμπρός» που έχει «σαλπίσει» το «δόγμα Νταβούτογλου» τείνει να αποβεί μπούμερανγκ. Και το ξέρουν.

Και σε αυτό το πλαίσιο, το να προβάλει διεκδικήσεις απέναντι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που θα μπορούσε να επικαλεστεί την Ιστορία στα βάθη των αιώνων για να ζητήσει ελληνικά εδάφη στην τουρκική επικράτεια και δεν το κάνει ούτε για τα στοιχειώδη, δεν προβάλλει δηλαδή ούτε καν για διαπραγματευτικούς λόγους διεκδικήσεις έχοντας να αντιμετωπίσει έναν συνεχώς διευρυνόμενο κατάλογο παράλογων ισχυρισμών και διεκδικήσεων, θα αποδειχθεί σε βάθος χρόνου ένα από τα μεγαλύτερά της λάθη.

Ένα λάθος που θα της στοιχίσει πολύ ακριβά, αφού μπορεί στην Ελλάδα -ορθώς- πολλοί να εκτιμούμε ότι η συνεπής, επί δεκαετίες, αμφισβήτηση του status quo από την Άγκυρα να δημιουργεί τετελεσμένα και να οδηγεί σε διολίσθηση προς όφελος των θέσεων και διεκδικήσεων της Τουρκίας, έχει όμως και μια αντίστροφη ανάγνωση… 

Το ότι αυτό το «μοντέλο» εξωτερικής πολιτικής αποκαλύπτει μια νοοτροπία και καταδεικνύει μια αναθεωρητική μεθοδολογία, που πολλοί την έχουν διαγνώσει και θα τη χρησιμοποιήσουν τη κατάλληλη στιγμή για να πλήξουν τα συμφέροντα της Τουρκίας, οδηγώντας την σε ταχεία αναδίπλωση η οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα σταματήσει…

Πηγή Defence-Point

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση