Γερμανία: Λιτότητα μόνο για τους "άλλους"...

Του Ulrike Guerot 

 

Όλοι όσοι έκαναν εικασίες για μια αλλαγή της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης μιας ουσιαστικής αλλαγής πολιτικής, στη Γερμανία μετά τις εκλογές μπορεί να απογοητευτούν: όχι μόνο είναι πιθανόν ότι η πολιτική δε θα αλλάξει, αλλά ίσως να μην αλλάξει ούτε καν ο συνασπισμός. Η αδυναμία του SPD (Σοσιαλδημοκράτες) είναι η δύναμη του CDU (Χριστιανοδημοκράτες). Έχουν αρχίσει κι εμφανίζονται μικρά σημάδια και δείχνουν αυτό που μπορεί να φαινόταν απίθανο (τουλάχιστον τις τελευταίες εβδομάδες): ότι ο συνασπισμός των Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων μπορεί απλά να παραμείνει στην εξουσία.

Στη Γερμανία, η Angela Merkel φαίνεται να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστη από τις συγκρίσεις του προσώπου της με τον Hitler ή τις αναλογίες με τον Bismarck, ή από μια Νότια Ευρώπη που φαίνεται να βρίσκεται σε αναβρασμό, πολιτικά και κοινωνικά και η κριτική όλης της Ευρώπης γλιστρά από επάνω της όπως γλιστρούν σταγονίδια νερού από το γυαλί. Αντ’ αυτού, φαίνεται να ενισχύει αυτήν την ενσάρκωση της «Swabian Housewife» η οποία φυλάει τα χρήματα της Γερμανίας, χωρίς τη ρητορική ή τη σιδερένια τσάντα της Margaret Thatcher. Εξάλλου, η Μerkel, τουλάχιστον στην αρχή, το κορίτσι του Helmut Kohl (Mädchen) και ίσως να έμαθε από αυτόν τη χαρά του να κατέχει κυβερνητικό αξίωμα. Το προεκλογικό πρόγραμμα, που ονομάζεται ουσιαστικά Κυβερνητικό πρόγραμμα, που παρουσίασε το CDU αυτή την εβδομάδα έχει ως στόχο να ευχαριστήσει την πλειονότητα των Γερμανών: από τις μητέρες μέχρι και τους συνταξιούχους, ο καθένας παίρνει από ένα μικρό εκλογικό δώρο. Το σύνθημα του CDU φαίνεται να είναι Περίοδος των παχιών αγελάδων για τη Γερμανία και μόνο: η λιτότητα είναι για τους άλλους. Το CDU σκοπεύει να δαπανήσει περίπου 7-8 δισεκατομμύρια ευρώ σε εκλογικά δώρα και νέα προγράμματα υποδομών, χωρίς να αυξήσει τους φόρους. Επιπλέον, αντί να αυξάνει το χρέος, στοχεύει τη μείωση του υπάρχοντος χρέους σε πραγματικούς όρους.

Αυτή είναι η δεύτερη γερμανική Wirtschaftswunder!

Στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις το CDU συγκεντρώνει περίπου το 42%, το FDP συγκεντρώνει 4% (αλλά είναι πιθανό να πάρει περισσότερες ψήφους και να ξεπεράσει το εμπόδιο του 5%, ειδικά αν μερικοί πιθανοί ψηφοφόροι του AFD (Alternative für Deutschland) αποφασίσουν να ψηφίσουν το FDP, εάν αυτό υποσχεθεί να κρατήσει «σκληρή» στάση σχετικά με το Transferunion και με νομικά ζητήματα που σχετίζονται με τον ESM). Ένα σύνολο του 47% (ή ακόμα και 48%) δε φαίνεται να κλίνει προς το συνδυασμό CDU/FDP και οι ψηφοφόροι δε φαίνεται να είναι δυσαρεστημένοι με αυτό.

Οι άνθρωποι εκτός Γερμανίας μπορεί να μη βλέπουν αυτό το πρόγραμμα με τόσο ενθουσιασμό. Η πρώτη σελίδα του προγράμματος είναι εμφανώς αφιερωμένη στο «Η Γερμανία στην Ευρώπη», αλλά η πρώτη σελίδα και μόνο. Εκείνοι που μπορεί να περίμεναν σαφείς πολιτικές ενδείξεις σχετικά με το πώς θα διαμορφώσει η κυβέρνηση τις Ευρωπαϊκές διαισθήσεις ή το πώς θα κινηθεί προς την τραπεζική ένωση θα απογοητευθούν. Εκεί που το πρόγραμμα του κόμματος SPD έχει τουλάχιστον μερικές ελπιδοφόρες προοπτικές δηλώσεις: όπως «η αμοιβαιότητα του χρέους δε θα πρέπει να αποκλειστεί», η διατύπωση του κειμένου του CDU για την Ευρώπη είναι αρκετά ασαφής, για να το θέσω ήπια. Το CDU δεσμεύεται να βοηθήσει τις άλλες χώρες να ξεπεράσουν την κρίση, να ξαναβρούν το δρόμο της ανάπτυξης και της παραγωγικότητας και να υιοθετήσουν το γερμανικό σύστημα μαθητείας και επαγγελματικής κατάρτισης, έτσι ώστε να μπορεί να μειωθεί η ανεργία των νέων. Εκείνοι στους οποίους απευθύνονται αυτά μπορούν να τα περιμένουν: 5.000 θέσεις κατάρτισης έχουν υποσχεθεί πρόσφατα σε νεαρούς Ισπανούς. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι, ωστόσο, ότι γι αυτό το είδος της κατάρτισης στην εργασία θα χρειάζεται ένα Mittelstand, τις πολύ ειδικές ομάδες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με τις οποίες η Γερμανία είναι γεμάτη, αλλά που στη Νότια Ευρώπη δε βρίσκονται τόσο εύκολα. Η κατανομή μερικών γλυκών είναι σίγουρα ένα ωραίο καταπραϋντικό, αλλά το αν είναι μια μακροπρόθεσμη λύση θα το δούμε.

Ίσως το πιο σημαντικό γεγονός για την οικονομική ανάκαμψη της Ευρωζώνης να είναι η ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης (κι ένα δυνατό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να γίνει στη συνεδρίαση του Συμβουλίου της ΕΕ αυτήν την εβδομάδα). Όμως, σχετικά με το κοινό μηχανισμό επίλυσης προβλημάτων της τραπεζικής ένωσης, το Βερολίνο πατάει φρένο για τώρα, κυρίως για νομικούς λόγους . Το ερώτημα είναι κατά πόσον η ικανότητα ανάλυσης θα πρέπει να δοθεί και να ελέγχεται από ένα νέο Ευρωπαϊκό οργανισμό, ή από ένα δίκτυο εθνικών φορέων. Η προτίμηση του Βερολίνου είναι σαφώς το δεύτερο.

Η «δομή εθνικού δικτύου» είναι εν πάσει περιπτώσει η νέα τάση του Βερολίνου για την Ευρώπη, πέρα από τη σύνδεση των εθνικών τραπεζικών αρχών. Προς το παρόν, δεν υπάρχει τίποτε εκτός της πεπατημένης από το Βερολίνο: τίποτα νέο, όταν πρόκειται για την Ευρώπη, στην καλύτερη περίπτωση ένα πολύ μικρό βήμα μπροστά και όχι περισσότερο από ένα κάθε φορά. Όλοι οι Ευρωπαίοι που αρχίζουν και γίνονται ανυπόμονοι και οι οποίοι θα προτιμούσαν να δουν πιο κλασικά βήματα ενοποίησης, πιο γρήγορα και εντός των υφιστάμενων Συνθηκών, μπορούν να κλίνουν απεγνωσμένα σε ένα εβραϊκό γνωμικό για τις καταστάσεις με τις οποίες είστε δυσαρεστημένοι: «Και αυτό θα περάσει».

Ωστόσο, εάν η Μerkel συνεχίσει και μετά τις εκλογές κι αυτό θα συνεχιστεί! 

Αρχίστε να το συνηθίζετε!

Πηγή Capital

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση