Το γερμανικό target plan

Της Κατερίνας Πάντα

H Γερμανία με την υποστήριξη της ΕΚΤ, πού την έχει μετατρέψει πλέον σε όργανό της, έδειξαν τις διαθέσεις τους. Με ποιό τρόπο δηλαδή σκοπεύουν να προχωρήσουν στις ανακεφαλαιοποιήσεις των υπερχρεωμένων τραπεζών στο μέλλον, κάνοντας το ποντίκι-Κύπρο πειραματόζωο, μετατρέποντάς το σε ζόμπι, αφού τις τραγικές του συνέπειες θα τις υποστεί πολύ σύντομα.

Της ξέφυγε λίγο βέβαια στις απρόσμενες αντιδράσεις πού συνάντησε, απόρροια των οποίων οι τράπεζες παρέμειναν κλειστές για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ΄ όσο προγραμμάτιζε, ενώ υπήρξαν έντονες κριτικές για τα εμπόδια μεταφοράς κεφαλαίων, καθ΄ ό,τι το πρώτο πείραμα ποτέ δεν είναι τέλειο.

Αναφερόμενος ό κύριος Σόιμπλε στη συστημικότητα της Κύπρου, αυτό ακριβώς εννοούσε... εμείς δεν το καταλάβαμε. Το μικρό της μέγεθος που θα την μετέτρεπε στην ιδανική πειραματική οντότητα.

Τώρα κάνει ένα βήμα πίσω και αφουγκράζεται τις εντυπώσεις και... την Ιταλία, δημιουργώντας τεχνητή ομίχλη με πληθώρα αντικρουόμενων δηλώσεων ένθεν κακείθεν.

Ενώ, έγινε πλήρως αντιληπτός ο λόγος της παραίτησης τού κυρίου Juncker από την προεδρία του Εurogroup, καθώς και η αντικατάστασή του από τον Jeroen Dijsselbloem με on line εντολές εκ Βερολίνου.

Οι προθέσεις της όμως παραμένουν. Aς μη γελιόμαστε. Το σχέδιο τού bail in συμφέρει από κάθε άποψη την Γερμανία. Γι΄ αυτό και έκρουσε πρύμναν στις αποφάσεις και στις υπογραφές της στην σύνοδο κορυφής του περασμένου Ιουνίου. Πού αφορούσαν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον ESM χωρίς την επιβάρυνση των δημοσίων χρεών των κρατών.

Άλλωστε δεν αισθάνθηκε πώς είχε να δώσει λόγο σε κανένα, αφού ούτε καν της ζητήθηκε. Το δημόσιο χρέος της ΟΝΕ έχει φθάσει στα 9 τρισ., πού μαζί με το ιδιωτικό, ήτοι κυρίως των τραπεζών, υπολογίζεται ότι εκτινάσσεται στα 30 τρισ.
Ποιό λοιπόν είναι το σχέδιο; Όλοι είναι γνώστες της έμφυτης απέχθειας της Γερμανίας στην κοπή χρήματος. Και είναι πολύ το χρήμα πού θα έπρεπε να κόψει η ΕΚΤ προκειμένου να περιορίσει τουλάχιστον τα τραπεζικά χρέη. Διότι ο ΕSM από μόνος του δεν θα μπορούσε να τα αντιμετωπίσει, ούτε καν τις ακεφαλαιοποιήσεις τους, πόσω δε μάλλον τα χρέη τους, εάν δεν συνδεόταν με την ΕΚΤ αποκτώντας τραπεζική οντότητα, στην οποία ήταν κάθετα αρνητική η Γερμανία.
Τα κεφάλαια του σε ρευστό είναι μόνον 80 δισ., ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν εγγυήσεις κρατών.

Είναι όμως πραγματική αυτή η Γερμανική απέχθεια; Ή μήπως υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι γι΄ αυτή την στάση;

Η Γερμανία έχει αποκομίσει την τελευταία δεκαετία τεράστια πλεονάσματα με την ευγενική "χορηγία" του Νότου, ικανά για να στηρίξουν τις δικές της υπερχρεωμένες τράπεζες, κανείς όμως καταθέτης ας μην αισθάνεται ήσυχος ούτε εκεί, γιατί η κοινή λογική έχει εγκαταλείψει την ευρωζώνη.

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως με τη διατήρηση της κρίσης για την οποία κάνει ό,τι μπορεί, έχει μαζέψει μεγάλη ποσότητα ρευστού από κάθε γωνιά της Ευρώπης, διευκολύνοντας πολύ τις ανάγκες τους που είναι ατελείωτες λόγω χρεών.

Δεν μπαίνει λοιπόν σ΄ αυτή την διαδικασία για τους υπόλοιπους, αφού της ανοίγεται μέσω του bail in η μοναδική ευκαιρία της πλήρους και άμεσης επεκτατικής επιβολής της σε όλες τις χώρες του ευρώ, με μία μόνο κίνηση πολύ παρακινδυνευμένη όμως.

Κάπως έτσι έχει στοχοποιήσει τις καταθέσεις της ευρωζώνης που σύμφωνα με την ΕΚΤ κυμαίνονται στα 18 τρισ. και προσθέτοντας τους ομολογιούχους των τραπεζών βγαίνει αρκετό χρήμα που θα μπορούσε να σηκώσει μια διάσωσή τους, ακόμη και αν κάνει σεβαστή την εγγύηση των 100.000 ευρώ, αν και δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το μειώσει στην πορεία. Τα ταμπού έσπασαν.

Xωρίς την συμμετοχή τους θα είναι αδύνατον να υλοποιηθεί το bail in, ακόμη και αν αυτό έρθει ως συμπλήρωμα των τεράστιων ανακεφαλαιοποιήσεων που χρειάζονται οι τράπεζες.

Δεν την ενδιαφέρουν ούτε οι αρνητικές επιπτώσεις στις χώρες της ΟΝΕ, ούτε η φυγή ενός μέρους από τις καταθέσεις αυτές εκτός Ευρώπης, γιατί έχει θέσει τον απώτερο στόχο της πάνω απ΄ όλα, που είναι η κυριαρχία της με προσωπικά οφέλη στο μέλλον, που θα της επέτρεπε μέσω αυτής να σταθεί στο ίδιο επίπεδο με τις πραγματικά μεγάλες ανερχόμενες οικονομίες των ΒRICS χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη.

Το μερίδιό της στην παγκόσμια παραγωγή ήταν το 1992 σε προϊόντα προστιθέμενης αξίας το 10%. Τώρα είναι μόλις το 6% και βαίνει μειούμενο, γιατί τα κομμάτια της πίτας τα μοιράζονται πλέον οι ανερχόμενοι μνηστήρες.

Αυτό το σχέδιο βέβαια θα αποτελούσε πλήρη καταστροφή και το τελειωτικό χτύπημα για τις χώρες του Νότου εν μέσω ύφεσης και ανεργίας, που όμως αν κατόρθωνε να το περάσει χωρίς δυναμική αντίδραση εκ μέρους τους, θα της επέτρεπε πλέον να ηγεμονεύσει άνευ ουδεμιάς αντιστάσεως, για να τις οδηγήσει εκεί που θέλει, πού δεν είναι τίποτε άλλο από φθηνό εργατικό δυναμικό των δικών της προϊόντων.

Αφού η Κίνα άρχισε να αναπτύσσεται επικίνδυνα με πληθωριστικές τάσεις, ενώ τα υψηλά μεταφορικά λόγω απόστασης γίνονται ασύμφορα για την Γερμανία.

Μετά την απογύμνωση του Νότου κάθε είδους περιουσιακού στοιχείου μέσω υπερφορολογήσεων και όχι μόνον, ήρθε η ώρα των καταθέσεων του.

Η Γαλλία πού θα μπορούσε πιθανώς να αποτελέσει το αντίπαλον δέος, δυστυχώς αποδείχθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων δια του τελευταίου της προέδρου, ενώ δεν έχει αποφασίσει ακόμη για την κατεύθυνση της.

Είναι πολύ απασχολημένη με τα δικά της οικονομικά προβλήματα, που φροντίζει ανελλιπώς να υπερτονίζει ο κύριος Σόιμπλε κάθε λίγο.

Η Ιταλία όμως είναι ακόμη το εμπόδιο. Είναι εκείνη που διαθέτει και το μέγεθος και την δύναμη λόγω της απρόσμενης αντίδρασης των πολιτών της διά των πρόσφατων εκλογών της, να τινάξει τα πάντα στον αέρα με πιθανή άρνηση της, ή ακόμη με έξοδό της από το ευρώ, ενώ η Γερμανία είναι από τις μεγαλύτερες πιστώτριες της.

Που ασφαλώς εάν το επιχειρήσει, θα μπορούσε να συνασπίσει κάποιες χώρες τού Νότου. Σε ακραία περίπτωση θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα δεύτερο, υποτιμημένο ευρώ. Το οποίο αντίστοιχα θα μείωνε τα εξωτερικά χρέη των χωρών που θα το υιοθετούσαν εις βάρος της, ενώ θα έκανε ανταγωνιστικότερες όλες τις οικονομίες του Νότου, που αντί να τροφοδοτούν αυτές με κάθε τρόπο τις οικονομίες του Βορρά, θα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο.

Και αυτό ακριβώς φοβάται η Γερμανία, γνωρίζοντας πολύ καλά τα επικίνδυνα σημεία του σχεδίου της. Μην της γυρίσει μπούμερανγκ και δεν βιάζεται.

Ο χρόνος δουλεύει υπέρ της, αφού οι δημοσιονομικές ασφυκτικές συνταγές πουύ έχει επιβάλει φέρνουν αντίστοιχα αποτελέσματα φτώχειας, συμπίεσης των εισοδημάτων και φαύλο κύκλο γιγάντωσης των χρεών.

Άλλωστε οι καταθέσεις τους θα μπορούσαν κατά την οικονομική της πολιτική, να χρησιμεύσουν και ως ρήτρα της πιθανής αποτυχίας των μέτρων αυτών επίσης.

Θα κάνει βέβαια ό,τι μπορεί προκειμένου να εξουδετερώσει κάθε εσωτερικό αντιπολιτευόμενο των συμφερόντων της κόμμα εντός της Ιταλίας, όπως έπραξε παλαιότερα με τον Μπερλουσκόνι, εκμεταλλευόμενη στο έπακρον τα προσωπικά του σκάνδαλα, αλλά αυτό είναι εξαιρετικά αμφίρροπο ακόμη.

Εάν όμως πολύ σύντομα δεν υπάρξει κάποια δυναμική αντίδραση του Νότου, θα καταστούμε όλοι χώρες ειδικών οικονομικών ζωνών για τα δικά της συμφέροντα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον όλων μας.

Η Βαϊμάρη με "σωτήρα" την Γερμανία, είναι πιο κοντά απ΄ όσο μπορούμε να φανταστούμε, εάν το σχέδιο της περάσει.
Την πρώτη γεύση ήδη, την παίρνει η Κύπρος.

* Η κα Κατερίνα Πάντα είναι επιχειρηματίας

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση