Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ευθύνη
Βλέπω πολλούς να κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα.
Βλέπω εκείνους που ενοχοποιούν αυτοκαταστροφικά τον εαυτό τους.
Βλέπω άλλους, πολλοί κι αυτοί, να βλαστημάνε οργισμένοι προς κάθε κατεύθυνση.
Βλέπω κι εκείνους, πολλοί κι αυτοί, που σιωπούν ακόμη, όπως παλιά, φοβισμένοι.
Βλέπω ακόμη τους αδιάφορους να περιμένουν άλλοι να κάνουν την αρχή.
Βλέπω την τυφλή εξέγερση να βράζει.
Βλέπω και τη μοιρολατρία να μας πνίγει.
Ανάμεσά τους η αναίδεια των αιώνιων ανεύθυνων – είναι οι “ξερόλες” και κριτές των άλλων.
Εγώ επιμένω να αναζητώ τη σύνεση και τη φρόνηση.
Εγώ επιμένω να αναζητώ το θάρρος και την ευθύνη.
Ψάχνω στα χρονοντούλαπα και βρίσκω: το καθήκον.
Αναζητώ τον Πολίτη.
Τολμώ να ονειρευτώ ένα μίγμα πάθους συνετού και σύνεσης παθιασμένης.
Αναζητώ τον Πολίτη Αγωνιστή.
Βλέπω τους περισσότερους να ρωτάνε και να αναρωτιούνται: που θα πάει αυτό τελικά;
Λίγους όμως συναντώ να αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να αναδείξω ή να επιβάλλω τη βούλησή μου, όταν ήταν καιρός, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Η αδιαφορία έφερε τους χειρότερους, τους οσφυοκάμπτες, τους καταχραστές.
Η αποχή τους έκανε ηγεμόνες.
Σήμερα πια, ο φόβος, το βουβό κλάμα, η οργή, η τυφλή βία, η μοιρολατρία σκεπάζουν τον ήλιο των παιδιών μου.
ΕΩΣ ΕΔΩ !!!
Δεν θέλω τις ελπίδες τους – παλιές μαγειρεμένες υποσχέσεις.
Θέλω την Προοπτική ΜΑΣ – χάρτη και πυξίδα.
Σε θέλω δίπλα μου να σκάψουμε τη γη, να ξεθάψουμε τις ΧΑΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΑΞΙΕΣ.
Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.
Νικόλαος Νημάς
Πηγή: Συνάντηση
Αναρτήσεις
Ευθύνη μου να αγωνιστώ ως Ελληνας για την πατρίδα μου, μάλιστα, μέχρι το τέλος ασυζητητί. Ευθύνη να παραδεχτώ ότι έφταιξα κι εγώ, για να ελαφρώσει η συνείδηση των χειροκροτητών, λυπάμαι φίλε, δεν θα πάρω. Γιατί υπάρχει σ΄αυτή τη χώρα και ένα είδος ανθρώπων που δεν έφαγε τίποτα και με κανένα τρόπο, που δεν χειροκρότησε ποτέ, που προσπαθούσε πάντα, που τα έλεγε υπεύθυνα από την πρώτη αρχή με κίνδυνο να χλευάζεται από τον κάθε κοπρίτη. Αν κάποιος δεν μπορεί σήμερα να σηκώσει μόνος το βάρος της αλήθειας του και θέλει παρέα, τότε εδώ που φτάσαμε, ας κόψει το λαιμό του. Ομως αυτό το πικρό ποτήρι της ευθύνης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, είναι μόνο για τον υπαίτιο. Αν δεν το πιει, θα παραμείνει ο εαυτός του και αυτή η χώρα θα πάει χαμένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε, έχεις τον τρόπο να γράφεις ωραία, ποιός δεν έφταιξε, ποιός είναι έτοιμος να σηκώσει τα άρματα για να πολεμήσει; Ποτήρια υπάρχουν πολλά, να τα σηκώσουμε όλοι μαζί, για να γιορτάσουμε την Ελευθερία μας και όχι την δουλεία μας. Δυστυχώς όλα τα ποτήρια θα περιέχουν δηλητήριο, γιατί εμείς το κατασκευάσαμε αυτό, πίσω όμως από την πικρή γεύση, θα δώσει στα παιδιά μας την αίσθηση ευθύνης, αγάπης για την πατρίδα και την ετοιμότητα να χαθούν για αυτή την χώρα χωρίς μοιρολόγια. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα θα πρέπει να γίνουν 12.000.000 για να σωθεί αυτή η χώρα. Πλησιάζουμε στην εθνική εορτή του 1821 και κανένας δεν μας λέει, ότι χάσαμε την επανάσταση, εξακολουθούμε να ζούμε υπό την υποτέλεια των πλουσίων από τότε και ακόμα ποιό παλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς διαπιστώνω ότι αυτοί που έχουν διάθεση να σηκώσουν τα άρματα για να πολεμήσουν είναι οι ίδιοι 300 που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Οσοι έφταιξαν και έγλειφαν, σήμερα ψάχνονται πως να "βολέψουν" τα παιδιά τους στο εξωτερικό (αφού έχει τα προσόντα θα βρει στη Γερμανία καλή δουλειά να βολευτεί, δεν είναι εδώ για να μένει το παιδί). Αν τα 2/3 του λαού, δηλαδή των τέως γλυφτών και χειροκροτητών, νυν έκπληκτων και απεγνωσμένων, δεν ξεμοσχαρώσουν, δεν ρίξουν το Εγώ, δεν αυτοταπεινωθούν, δεν παραδεχτούν τα λάθη, δεν αισθανθούν πως με τις επιλογές που έκαναν πήραν στο λαιμό τους ζωές αθώων και κυρίως κατήργησαν το μέλλον μιας ιστορικής πατρίδας. Αν αυτό δεν γίνει, τότε οι 300 θα παραμείνουν 300. Ομως η ισοπέδωση δεν κάνει καλό. Δεν μπορεί να μου λέει ο κάθε κλαδικός ηλίθιος ότι όλοι έχουμε ευθύνη επειδή όλοι αναπνέαμε σ΄αυτή τη χώρα. Βέβαια, έτσι τον βολεύει να λέει. Ομως, ο άνθρωπος που έκανε το χρέος πέρα από το προσωπικό συμφέρον, μπορεί να ζήσει με ένα κομμάτι ψωμί, μπορεί και να τον υποχρεώσουν να πληρώσει τα χρέη που άλλοι δημιούργησαν. Ομως κανείς δεν θα τον αναγκάσει τον αισθάνεται τύψεις επειδή σήμερα πεινάνε παιδιά και χάνεται η Ελλάδα. Αυτό δεν λέγεται μοιρολόϊ, αλλά αποκατάσταση ηθικής τάξης.
ΑπάντησηΔιαγραφή