Η τέλεια καταιγίδα

Ο πρωθυπουργός δηλώνει την επιστροφή της Ελλάδας των 1,5 εκ. ανέργων στην ανάπτυξη – την ίδια στιγμή, η Ελλάδα χρεοκοπεί για δεύτερη φορά με τις ευχές της Γερμανίας, ενώ «ψηφίζεται» ύφεση και δομική ανεργία, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που κατατίθεται στη βουλή 
 

«Η Γαλλία θα πρέπει να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων της κατά 20% τουλάχιστον, εάν θέλει να γίνει ξανά ανταγωνιστική», αναφέρουν ορισμένοι εθνικιστές Γερμανοί οικονομολόγοι - συνεχίζοντας την «ενορχηστρωμένη» επίθεση τους εναντίον της μοναδικής χώρας, η οποία θα μπορούσε να αντισταθεί στις ηγεμονικές πρωσικές βλέψεις.  

Με την Ισπανία τώρα να τοποθετείται προσωρινά στο «περιθώριο», η Ιταλία έχει επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο – κυρίως μετά την (προσχεδιασμένη από τις αγορές και εκβιαστική, κατά την άποψη μας) παραίτηση του τεχνοκράτη πρωθυπουργού της και πρώην στελέχους της Goldman Sachs, καθώς επίσης την ανακοίνωση της επιστροφής στην πολιτική του «αντιγερμανού» κ.Berlusconi.

Δυστυχώς για την Ιταλία οι αγορές, οι οποίες πλέον συμμετέχουν φανερά στην πολιτική (τα τελευταία 30 χρόνια κυβερνούσαν από το παρασκήνιο), δεν είναι υπέρ τέτοιου είδους «ανατροπών» - γεγονός που απεικονίσθηκε στη μεγάλη πτώση του χρηματιστηρίου, καθώς επίσης στην άνοδο των επιτοκίων δανεισμού της χώρας.

Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης λοιπόν, η οποία υποφέρει από μία συνδυασμένη κρίση δημοσίου και τραπεζικού χρέους, είναι πολύ δύσκολο να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, εάν δεν βοηθηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ΕΚΤ – ενώ θα ήταν ίσως προτιμότερη για την ίδια, η επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα.

Περαιτέρω ο πρόεδρος της Κύπρου, με «δάκρυα στα μάτια», ενοχοποίησε δυστυχώς την Ελλάδα για την υπαγωγή της χώρας του στον «αστερισμό του ΔΝΤ», παρά το ότι γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις μεγάλες ευθύνες του, όσον αφορά την διόγκωση του τραπεζικού τομέα – ο οποίος, έχοντας μέγεθος σχεδόν οκταπλάσιο του ΑΕΠ (περί τα 152 δις €), οδήγησε την Κύπρο, έναν από τους πλέον δημοφιλείς φορολογικούς παραδείσους, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Στα πλαίσια αυτά και εντός μίας εξαιρετικά αρνητικής διεθνούς συγκυρίας, με την έκρηξη της φούσκας ακινήτων στην Τουρκία προ των πυλών, με την υπερχρέωση των νοικοκυριών στην Ολλανδία, με την επικίνδυνη εικόνα του τραπεζικού κλάδου στη Δύση, με το πρόβλημα του δημοσιονομικού γκρεμού στις Η.Π.Α., με την επιστροφή της ύφεσης στην Ιαπωνία, με την επιδεινούμενη κατάσταση των αναπτυσσομένων οικονομιών κοκ., ο Έλληνας πρωθυπουργός δηλώνει την επιστροφή της Ελλάδας των 1,5 εκ. ανέργων στην ανάπτυξη – την ίδια στιγμή, η Ελλάδα χρεοκοπεί για δεύτερη φορά με τις ευχές της Γερμανίας, ενώ η κυβέρνηση «ψηφίζει» ύφεση, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που κατατίθεται στη βουλή (!).      

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, το μεγάλο πρόβλημα της Ευρωζώνης και ειδικά του ευρωπαϊκού νότου ευρίσκεται κάπου αλλού – στη ύφεση, η οποία έχει καταστροφικές συνέπειες στην αγορά εργασίας (τόσο όσον αφορά την ίδια την απασχόληση, όσο και την αμοιβή της).

Αναλυτικότερα, σύμφωνα με μελέτες της διεθνούς οργάνωσης ILO, όταν επιστρέψει η ανάπτυξη, η ανεργία δεν θα περιορισθεί στα προ της κρίσης επίπεδα - ενώ οι μισθοί θα παραμείνουν χαμηλοί (διατηρώντας ανάλογα περιορισμένη την κατανάλωση, οπότε το ρυθμό ανάπτυξης).

Για παράδειγμα η δομική ανεργία στην Ισπανία, η ανεργία δηλαδή που δεν προέρχεται από την ύφεση, αναρριχήθηκε τέλη του 2011 στο 16% - ένα «εξτρεμιστικά» επικίνδυνο επίπεδο, 35% υψηλότερο από το ξεκίνημα της κρίσης (παρά το ότι οι αμοιβές κατέρρευσαν).

Στην Ελλάδα η δομική ανεργία υπολογίζεται σήμερα στο 13% - ποσοστό που όμως συνεχίζει να αυξάνεται, όσο περισσότερο καθυστερεί η επιστροφή στην ανάπτυξη. Ακόμη δε και στις χώρες της Βαλτικής η δομική ανεργία διπλασιάστηκε στο 12% - με αυξητική τάση.

Συνεχίζοντας η κρίση χρέους και η εγκληματική αντιμετώπιση της με τη συνταγή της Γερμανίας, έχει καταστήσει μη ελκυστικές τις ελλειμματικές οικονομίες της Ευρωζώνης για τους διεθνείς επενδυτές – γεγονός που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να καλυτερεύσει η αγορά εργασίας τα επόμενα έτη, με ή χωρίς ανάπτυξη.

Εάν δε στο πρόβλημα αυτό προσθέσουμε τα ελαττώματα στο σύστημα εκπαίδευσης, τα οποία μεγεθύνθηκαν από την κρίση, καθώς επίσης τη «συνθηκολόγηση» (υποταγή στο μοιραίο) του εργατικού δυναμικού, οι προοπτικές είναι κάθε άλλο παρά ευοίωνες.

Φυσικά η αποκρατικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, ειδικά των κερδοφόρων και των κοινωφελών, δεν πρόκειται να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας. Αντίθετα, είναι βέβαιο πως θα το επιδεινώσει, αφού είναι απολύτως σίγουρη η μείωση του εργατικού δυναμικού των συγκεκριμένων επιχειρήσεων - στα πλαίσια της αύξησης της κερδοφορίας τους μέσω της μείωσης του κόστους, την οποία θα επιδιώξουν οι νέοι ιδιώτες ιδιοκτήτες τους.

Σύμφωνα τώρα με τον ΟΟΣΑ, δημιουργούνται σήμερα 20% λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, σχετικά με την περίοδο πριν από την κρίση – γεγονός που σημαίνει ότι, απαιτείται περισσότερο από ποτέ η συμμετοχή του δημοσίου στις επενδύσεις («συνταγή» Keynes).

Εν τούτοις, η «επέλαση» του νεοφιλελευθερισμού, με τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις κλπ. δεν επιτρέπει τέτοιου είδους ελπίδες – ενώ η Πολιτική, πλήρως υποταγμένη στις αγορές, είναι αδύνατον πια να λειτουργήσει για το κοινό όφελος.  

Επομένως, εάν οι Πολίτες παραμείνουν αδρανείς» «σκλάβοι των κομματικών «αγκυλώσεων» τους και δεν αντιδράσουν συλλογικά, χωρίς αντιπαλότητες και με γνώμονα το κοινό συμφέρον, το μέλλον τους διαγράφεται «ζοφερό» – κάτι που ελπίζουμε «αμυδρά» πως θα αποφευχθεί, με την ενεργό συμμετοχή των Πολιτών στις αποφάσεις που τους αφορούν (άμεση δημοκρατία).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θεωρούμε σίγουρο το ότι, όταν επιστρέψει η ανάπτυξη, οι πολιτικοί θα προσπαθήσουν να την «πουλήσουν» στον, κατά τους ίδιους, «ανόητο» λαό τους, στους «υποτακτικούς» τους δηλαδή, όσο καλύτερα μπορούν.

Είναι ίσως απαραίτητο λοιπόν να τονίσει κανείς πως, «ότι κατεβαίνει ανεβαίνει» (το αντίθετο επίσης) – γεγονός που ισχύει για όλα τα πράγματα στον κόσμο. Ειδικότερα, όταν κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα «αποθέματα» των καταναλωτών, όταν δηλαδή φθαρούν τα παλιά παπούτσια, τα ρούχα τους κλπ., η κατανάλωση θα ανακάμψει υποχρεωτικά – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι, οφείλεται στα «μέτρα» αντιμετώπισης της εκ μέρους των πολιτικών.

Ολοκληρώνοντας, οι Πολίτες οφείλουν κάποια στιγμή να ενδιαφερθούν οι ίδιοι για το μέλλον τους – τόσο το δικό τους, όσο και αυτό των παιδιών τους. Πρέπει λοιπόν να «ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους» και να πάψουν να υποτάσσονται στις κενές υποσχέσεις όλων εκείνων, οι οποίοι έχουν αποκλειστικό και μόνο στόχο την υπεξαίρεση της ψήφου τους – έτσι ώστε να «εγκαινιάσουν» (οι νεότεροι) ή να συνεχίσουν (οι παλαιότεροι) την ευχάριστη διαμονή τους στα πολυτελή «ανάκτορα της εξουσίας».

Βασίλης Βιλιάρδος

Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2012

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση