Αλχημείες γύρω από το ελληνικό χρέος

Στη δεκαετία του 2000, η Ελλάδα κάθισε στο «σκαμνί» της Eurostat για την αποκαλούμενη «δημιουργική λογιστική», δηλαδή τις τεχνικές απόκρυψης χρέους και ελλείμματος, ώστε να φαίνεται ότι επιτυγχάνει τους στόχους, όταν στην πραγματικότητα απομακρυνόταν από αυτούς.

Το ελληνικό «know how» ήταν από τα κορυφαία που έχει αναδείξει η οικονομική επιστήμη και τα αποτελέσματά του δημιούργησαν το ελληνικό δημοσιονομικό θαύμα, που εντυπωσίασε, αλλά και προκάλεσε υποψίες.

Τις υπόνοιες ότι κάτι συμβαίνει, τις ενίσχυσαν δύο πρώην υπουργοί Οικονομικών, ο Γιώργος Αλογοσκούφης και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, με τις «απογραφές τους», που είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη διαφάνεια, αλλά να ενταχθούν στο έλλειμμα και στο χρέος και μεγέθη, τα οποία άλλες χώρες της Ευρωζώνης τα έχουν ακόμη απ’ έξω. Είναι και αυτό μια ελληνική… επιτυχία.

Οσα όμως διέπραξε διαχρονικά το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών, ωχριούν μπροστά στην αλχημιστική μέθοδο με την οποία η Κομισιόν (δηλαδή η Γερμανία) θα βαφτίσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με την ανοχή του ΔΝΤ Με μειώσεις επιτοκίων, «κούρεμα» ήδη «κουρεμένων» ομολόγων και επιστροφή κερδών της ΕΚΤ, επιχειρούν να εμφανίσουν το ελληνικό χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020.

Ο λογαριασμός, όμως, δεν βγαίνει, καθώς το χρέος, στην καλύτερη περίπτωση, με τα ημίμετρα, θα πάει στο 124% του ΑΕΠ και αγωνίζονται τώρα να πείσουν το ΔΝΤ ότι το χρέος θα πάει στο 120% ή να αποδεχτεί ότι και στο 124% να πάει το χρέος, θα είναι βιώσιμο.

Κεντρικός στόχος του μείγματος μέτρων είναι να «κοροϊδέψουν» τις αγορές, τους εαυτούς τους και κυρίως τους Ελληνες, ότι βρέθηκε λύση για το χρέος και πως τέθηκε σε βιώσιμη τροχιά. Να περάσει ο χρόνος που θα μεσολαβήσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές και μετά βλέπουμε πάλι. Στο πλαίσιο αυτό, όπως διαμορφώνεται το μείγμα της λύσης του χρέους, το αργότερο σε ένα εξάμηνο, θα διαπιστωθεί ότι δεν είναι βιώσιμο και θα συζητάμε ξανά τα ίδια.

Το χειρότερο είναι πως η ελληνική οικονομία θα εξακολουθήσει να παραμένει στην ίδια κατάσταση, όπως αυτή που βιώνει με ένταση την τελευταία τριετία, της αβεβαιότητας και του αισθήματος της απόλυτης εξάρτησης από τις διαθέσεις των εταίρων – δανειστών. Σε ένα τέτοιο κλίμα, που καλλιεργεί και διαιωνίζει την αμφιβολία για το χρέος, η οικονομία δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την ύφεση, αφού κανείς δεν θα ρισκάρει να επενδύσει, η ανεργία θα καλπάζει και το φάντασμα της «δραχμής» θα εξακολουθεί να πλανάται.

Αν οι εταίροι μας, πάντως, επιμείνουν στο σενάριο της «δημιουργικής λογιστικής», μπορούμε να βοηθήσουμε αποτελεσματικά. Εχουμε στελέχη, εντός, πέριξ και εκτός κυβέρνησης, που θα μπορούσαν να βγάλουν το ελληνικό χρέος όχι στο 124%, αλλά και στο 60% του ΑΕΠ, να πιάσουμε από τώρα και το στόχο της συνθήκης του Μάαστριχτ.

ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ – ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση