Μεθοδοί αντισυμβατικού πολέμου της Αμερικής στην Μέση Ανατολή

«Με τις επιχειρήσεις του Αντισυμβατικού Πολέμου [ΑΠ] η πρόθεση των ΗΠΑ είναι να εκμεταλλευτούν... πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά και ψυχολογικά τα τρωτά σημεία μιας εχθρικής δύναμης αναπτύσσοντας και διατηρώντας δυνάμεις αντίστασης για την επίτευξη στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ … Για το άμεσο μέλλον, οι αμερικανικές δυνάμεις θα ασχολούνται κατά κύριο λόγο με ασυνήθιστες επιχειρήσεις πολέμου».

There is another type of warfare —new in its intensity, ancient in its origin— war by guerrillas, subversives, insurgents, assassins; war by ambush instead of by combat, by infiltration instead of aggression, seeking victory by eroding and exhausting the enemy instead of engaging him.
It preys on unrest.
President John F. Kennedy, 1962

Έτσι αρχίζει το Εγχειρίδιο του Αντισυμβατικού Πολέμου [ΑΠ] των Ειδικών Στρατιωτικών Δυνάμεων του Αμερικανικού Στρατού, 2010. Το εγχειρίδιο που επισυνάπτεται εδώ (TC 18 – 01 http://nsnbc.files.wordpress.com/2011/10/special-forces-uw-tc-18-01.pdf) είναι μια ενδιάμεση έκδοση, που αναπτύχθηκε για να αντιμετωπίσει τον ορισμό του ΑΠ και κάποιες άλλες ασυνέπειες του δόγματος αυτού. Το καινούριο εγχειρίδιο (ATP 3 – 05,1) είναι στο αρχικό σχέδιο και δεν είναι ακόμη διαθέσιμο, αν και οι πηγές μου λένε ότι είναι απίθανο να διαφέρει πολύ από TC 18-01.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε την ευχαρίστηση να ξεφυλλίσουμε αυτό το πραγματικά αποκαλυπτικό προσχέδιο που δείχνει πως η Αμερική διεξάγει τους βρώμικους πολέμους της. Αυτοί είναι οι μυστικοί πόλεμοι που δεν έχουν εγκριθεί ούτε από το Κογκρέσο αλλά ούτε και από τους κατοίκους εκείνων των εθνών των οποίων η ζωή – αν όχι τα σώματά τους – καταστρέφονται από τις οδηγίες αυτών των σελίδων.

Ένα απόσπασμα του Προέδρου John F. Kennedy το1962, ανοίγει το έγγραφο. Αυτές οι λίγες γραμμές, απεικονίζουν μια βασική αρχή της Ουάσινγκτον, ότι οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν το δικαίωμα να αποσταθεροποιούν, να διεισδύουν, να δολοφονούν, να ανατρέπουν – όλα στην υπηρεσία αμφίβολων στόχων εξωτερικής πολιτικής, χωρίς κάποια έκδηλη θεώρηση της ετοιμότητας ή της επιθυμίας ενός κυρίαρχου κράτους για αλλαγή:

“Υπάρχει ένα άλλο είδος πολέμου – νέος στην σφοδρότητά του, αρχαίος στην προέλευσή του – ένας πόλεμος από αντάρτες, υπονομευτές, στασιαστές, δολοφόνους. Ένας πόλεμος ενέδρας αντί μάχης, διείσδυσης αντί επίθεσης, που επιδιώκει τη νίκη μέσα από τη διάβρωση και την εξάντληση του εχθρού αντί της ανάμειξής του. Τρέφεται με την αναταραχή.“

Στόχος: Μέση Ανατολή.

Το Δόγμα Μπους άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση των μη συμβατικών πολέμων καθιερώνοντας την αρχή των προληπτικών δράσεων ενάντια σε ένα κράτος που μπορεί μια μέρα να αποτελέσει απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Δεν πρόσφερε κανένα συγκεκριμένο κριτήριο για την εκτίμηση των απειλών αυτών, ούτε επιχείρησε να εξηγήσει γιατί κάποιος εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να λογοδοτήσει για τα “συμφέροντα” των ΗΠΑ – είτε πρόκειται για εμπορικά, πολιτικά ή συμφέροντα ασφάλειας.

Το δόγμα πέρασε σε μεγάλο βαθμό χωρίς να αμφισβητηθεί και έχει εφαρμοστεί με καταστροφικά αποτελέσματα σε όλη τη Μέση Ανατολή κατά την τελευταία δεκαετία. Οι πρωταρχικοί στόχοι του ΑΠ είναι παραδοσιακά, έθνη και ομάδες που αντιτίθενται στην πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην περιοχή – κυρίως ο Άξονας Αντίστασης που αποτελείται από το Ιράν, τη Συρία, τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς – αλλά ΑΠ έχει γίνει σε κάποιο βαθμό σχεδόν σε κάθε χώρα όπου ο άξονας αυτός φέρει κάποια επιρροή.

Η πιο αισχρή πτυχή του ΑΠ – πέρα από τις προφανείς παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου που αφορούν την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την απώλεια της ανθρώπινης ζωής / περιουσίας, κλπ. – είναι η ενεργητική και επιθετική προσπάθεια να επηρρεάσει ψυχολογικά έναν πληθυσμό να στραφεί εναντίον της κυβέρνησής του. Είναι σε αυτό το σημείο του ΑΠ όπου η Αμερική αποτυγχάνει σε κάθε κριτήριο “αξιών”.

Οι αραβικές Ιντιφάντες του 2011 παρείχαν μια μοναδική ευκαιρία – μέσα στο περιφερειακό και ορισμένες φορές εγχώριο χάος – να αυξήσουν τις δραστηριότητες του ΑΠ στις “εχθρικές” χώρες, είτε οι πληθυσμοί τους επιθυμούσαν αλλαγή καθεστώτος είτε όχι. Κύρια παραδείγματα είναι το Ιράν, η Συρία και η Λιβύη – όλα τα οποία έχουν υπάρξει στόχοι ΑΠ κατά το προηγούμενο έτος, με διαφορετικά επίπεδα διείσδυσης και με διαφορετικά αποτελέσματα.
Εδώ είναι ένα διάγραμμα* από το εγχειρίδιο ΑΠ των Εδικών Δυνάμεων που καταδεικνύει το εύρος των δραστηριοτήτων κατά τα πρώτα στάδια:

*ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 2-2. ΔΟΜΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

υπόγειες δραστηριότητες (προετοιμασία αντιστασιακών στελεχών και κινητοποίηση πληθυσμού, προετοιμασία παράλληλων ιεραρχιών για την κατάληψη κυβερνητικών θέσεων)
- Δυσαρέσκεια με πολιτικές, κοινωνικές, διοικητικές και άλλες συνθήκες, εθνικές φιλοδοξίες (ανεξαρτησία), ή επιθυμία για ιδεολογικές και άλλες αλλαγές.
- Δημιουργία ατμόσφαιρας μιας ευρύτερης δυσαρέσκειας μέσω προπαγάνδας, πολιτικές και ψυχολογικές προσπάθειες για δυσφήμηση της κυβέρνησης.
- Αναταραχή. Δημιουργία ευνοϊκής κοινής γνώμης (υποστηρίζει εθνική υπόθεση). Δημιουργία δυσπιστίας του εγκατεστημένου θεσμού.
- Aυξημένη αναταραχή. Aνησυχία και δυσαρέσκεια. Διείσδυση στη διοίκηση, στην αστυνομία, στο στρατό και σε εθνικούς οργανισμούς. Μποϊκοτάζ, επιβραδύνσεις και απεργίες.
- Διείσδυση ξένων διοργανωτών και συμβούλων και ξένης προπαγάνδας, υλικά, χρήματα, όπλα και εξοπλισμός.
- Πρόσληψη και εκπαίδευση στελεχών αντίστασης.
- Διείσδυση σε εργατικά συνδικάτα, φοιτητικούς και εθνικούς οργανισμούς, καθώς και σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας.
- Εξάπλωση των ανατρεπτικών οργανώσεων σε όλους τους τομείς της ζωής μιας χώρας.
- Δημιουργία εθνικών οργανώσεων βιτρίνα και απελευθερωτικών κινημάτων. Έκκληση προς ξένους συμπαθούντες.
- Επέκταση των οργανώσεων βιτρίνα.
- Εντατικοποίηση της προπαγάνδας, ψυχολογική προετοιμασία για εξέγερση.
- Ανοικτή και συγκαλυμμένη πίεση εναντίον της κυβέρνησης (απεργίες, βιαιότητες και ταραχές).
- Αύξηση υπόγειων δραστηριοτήτων για την επίδειξη ισχύος της αντιστασιακής οργάνωσης και την αδυναμία της κυβέρνησης.
- Έντονη υπονόμευση του ηθικού (κυβέρνηση, διοίκηση, αστυνομία και στρατός).
- Αυξημένη πολιτική βία και σαμποτάζ.
ενέργειες ανταρτοπόλεμου
- Ανταρτοπόλεμος μικρής κλίμακας.
- Ανταρτοπόλεμος μεγάλης κλίμακας.

Η 14η Φεβρουαρίου υποτίθεται ότι ήταν η έναρξη για το Ιράν, αλλά η ισλαμική δημοκρατία ήταν ήδη σε επιφυλακή έχοντας αποκτήσει εμπειρία στην ανατροπή του ΑΠ με τον απόηχο των Ιρανικών προεδρικών εκλογών το 2009.

Η χρήση των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης για να συντονίσουν διαμαρτυρίες και να διαδώσουν ευρέως ένα αντικαθεστωτικό κλίμα κατά την μετεκλογική περίοδο στο Ιράν, σηματοδότησε μια νέα εποχή στην επανάσταση του διαδικτύου σε παγκόσμιο επίπεδο. Το Πεντάγωνο δεν έχασε χρόνο στο να μετατρέψει τον κυβερνοχώρο σε ένα “επιχειρησιακό τομέα” και κατά το προηγούμενο έτος αύξησε σημαντικά την κατανομή του προϋπολογισμού του για δραστηριότητες υπονόμευσης στο διαδίκτυο.

Τον περασμένο Ιούλιο, ο τεχνολογικός βραχίονας του Υπουργείου Άμυνας, DARPA, ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα $42 εκατομμυρίων έτσι ώστε ο αμερικανικός στρατός να είναι σε θέση να: “ανιχνεύσει, ταξινομήσει, μετρήσει και να παρακολουθήσει το σχηματισμό, την ανάπτυξη και τη διάδοση ιδεών και εννοιών (μιμίδια)” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το περιοδικό Wired αποκαλεί το σχέδιο “μηχανή προπαγάνδας των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης” του Πενταγώνου, λόγω των σχεδίων του για την “επιχείρηση αντιμετώπισης των μηνυμάτων διαπιστωμένης εχθρικής επιρροής.”

Για να “επιτρέψει μια πιο ευέλικτη χρήση των πληροφοριών για τη στήριξη των [στρατιωτικών] επιχειρήσεων” και να “αμυνθεί” απέναντι στις “δυσμενείς επιπτώσεις”, το έργο θα επιτρέψει την αυτοματοποίηση διαδικασιών για να “εντοπίζει τους συμμετέχοντες και την πρόθεση, να καταμετρά την επίδραση της πειστικότητας των εκστρατειών”, και τελικά, να διεισδύει και να ανακατευθύνει τις εκστρατείες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο εξωτερικό, όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο.

Η εκστρατεία ΑΠ στο Ιράν φαίνεται να κινείται διστακτικά στο σαμποτάζ της τεχνολογίας, στη διείσδυση των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και στις δολοφονίες. Η Λιβύη είναι στο άλλο άκρο – και το διάγραμμα** που ακολουθεί δίνει μια πανοραμική θέα του σχεδιαγράμματος του εγχειριδίου του ΑΠ για επιχειρήσεις αυτού του μεγέθους:
.

**ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 1-3. ΣΤΑΔΙΑ ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Φάση 1: Προετοιμασία
Αντίσταση και εξωτερικοί χορηγοί διεξάγουν ψυχολογική προετοιμασία για την ενοποίηση του πληθυσμού εναντίον της εγκατεστημένης κυβέρνησης ή της κατοχικής δύναμης και προτετοιμασία του πληθυσμού για την αποδοχή αμερικανικής υποστήριξης.

Φάση 2: Αρχική Επαφή
Αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες συντονίζονται με συμμαχικές εξόριστες κυβερνήσεις η την ηγεσία μιας αντίστασης για επιθυμητή στήριξη.

Φάση 3: Διείσδυση
Ομάδα των ειδικών δυνάμεων εισέρχεται στον επιχειρησιακό τομέα, καθιερώνει επικοινωνία με τη βάση της και έρχεται σε επαφή με την αντιστασιακή οργάνωση.

Φάση 4: Οργάνωση
Η ομάδα των ειδικών δυνάμεων, οργανώνει, εκπαιδεύει και εξοπλίζει τα στελέχη της αντίστασης. Έμφαση δίνεται στην ανάπτυξη των υποδομών.

Φάση 5: Χτίσιμο
Η ομάδα των ειδικών δυνάμεων βοηθά τα στελέχη να επεκταθούν σε μια αποτελεσματική αντιστασιακή οργάνωση. Περιορισμένες πολεμικές επιχειρήσεις μπορεί να διεξαχθούν αλλά η έμφαση παραμένει στις υποδομές.

Φάση 6: Διεξαγωγή
Οι αντισυμβατικές πολεμικές δυνάμεις διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις μέχρι να ενωθούν με τις συμβατικές δυνάμεις ή μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών.

Φάση 7: Μετάβαση
Οι αντισυμβατικές πολεμικές δυνάμεις στρέφονται στον εθνικό έλεγχο, αλλαγή προς τακτικές δυνάμεις ή αποστράτευση.

Το σενάριο της Λιβύης φυσικά ήταν λίγο διαφορετικό στο ότι διεξήχθη υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ, με το στρατό των ΗΠΑ, “να οδηγεί από πίσω”. Επιπλέον, η μεγάλης έκτασης επιτυχία της επιχείρησης του ΑΠ, στηρίχθηκε λιγότερο στην ένοπλη εδαφική σύγκρουση και περισσότερο στην κάλυψη από αέρος και στην ανταλλαγή πληροφοριών για επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από Λίβυους αντάρτες.

Στόχος: Αλλαγή καθεστώτος Συρίας.

Στη Συρία, το έργο του ΑΠ θα ήταν ένας συνδυασμός των δύο. Λόγω της εγχώριας δημοτικότητας και της δύναμης του Σύριου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ όπως αποκάλυψε σε ένα τηλεγράφημα το 2006 το Wikileaks, οι δραστηριότητες του ΑΠ θα πρέπει απαραίτητα να ξεκινήσουν με κάποια υπονόμευση του πληθυσμού πριν από την αναβάθμιση σε ένα σενάριο τύπου Λιβύης.

Ακριβώς όπως το τηλεγράφημμα του Wikileaks συνιστά την αναγνώριση “ευκαιριών” για να εκθέσει τα “τρωτά σημεία” στο συριακό καθεστώς και να προκαλέσει θρησκευτική/εθνική διαίρεση, διαφωνία στο εσωτερικό των οργάνων στρατού/ασφαλείας και οικονομική ταλαιπωρία, έτσι και το εγχειρίδιο του ΑΠ καθοδηγεί τις ειδικές δυνάμεις να “εκμεταλλευτούν τα τρωτά πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, και ψυχολογικά σημεία μιας εχθρικής δύναμης”.

Το δημογραφικό τοπίο της Συρίας αντικατοπτρίζεται στο εγχειρίδιο του ΑΠ: “Σχεδόν σε κάθε σενάριο, τα κινήματα αντίστασης αντιμετωπίζουν έναν πληθυσμό με μια δραστήρια μειοψηφία που υποστηρίζει την κυβέρνηση και μια εξίσου μικρή στρατευμένη φατρία που υποστηρίζει το κίνημα αντίστασης. Για να πετύχει η αντίσταση, θα πρέπει να πείσει τον αδήλωτο πληθυσμό στη μέση… να την αποδεχθεί ως νόμιμη οντότητα. Ένας παθητικός πληθυσμός είναι μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται μια καλά υποστηριζόμενη ανταρσία για να καταλάβει την πολιτική εξουσία. “

Για να ενεργοποιηθεί ο “μεσαίος αδήλωτος πληθυσμός” και να υποστήριξει την εξέγερση, ο ΑΠ συνιστά τη “δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ευρύτερης δυσαρέσκειας μέσω προπαγάνδας και την προσπάθεια πολιτικής και ψυχολογικής δυσφήμισης της κυβέρνησης.”

Καθώς κλιμακώνονται οι συγκρούσεις, έτσι πρέπει να κλιμακώνεται και η “εντατικοποίηση της προπαγάνδας και η ψυχολογική προετοιμασία του πληθυσμού για εξέγερση”.

Πρώτον, πρέπει να υπάρχει τοπική και εθνική “αναταραχή” – οργάνωση μποϊκοτάζ, απεργιών και άλλες προσπάθειες που προτείνουν δημόσια δυσαρέσκεια. Στη συνέχεια, “διείσδυση ξένων διοργανωτών και συμβούλων και ξένης προπαγάνδας, υλικά, χρήματα, όπλα και εξοπλισμός.”

Στο επόμενο στάδιο των εργασιών δημιουργούνται “εθνικές οργανώσεις – βιτρίνα [Συριακό Εθνικό Συμβούλιο] και απελευθερωτικά κινήματα [Συριακός Στρατός της Ελευθερίας]” όπου θα κινήσουν μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού να αποδεχτούν “την αυξημένη πολιτική βία και το σαμποτάζ”- και να ενθαρρύνουν την καθοδήγηση “ατόμων ή ομάδων που διενεργούν πράξεις δολιοφθοράς στα αστικά κέντρα”.

Τώρα, πώς και γιατί μία αδέσμευτη – και φαινομενικά ειρηνική – πλειοψηφία του πληθυσμού ανταποκρίνεται στην εισαγωγή της βίας από ομάδες της αντιπολίτευσης; Το εγχειρίδιο του ΑΠ μας λέει ότι υπάρχει ένας εύκολος τρόπος για να γίνει αυτό:

Αν συμβούν αντίποινα [από την κυβέρνηση που είναι ο στόχος], η αντίσταση μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αρνητικές συνέπειες για να συγκεντρώσει περισσότερη συμπάθεια και υποστήριξη από τον πληθυσμό, δίνοντας έμφαση στις θυσίες και στις στερήσεις που υπομένει “για τον λαό”. Εάν τα αντίποινα είναι αναποτελεσματικά ή δεν συμβούν, η αντίσταση μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το γεγονός ως απόδειξη της ικανότητάς της να διεξάγει αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στον εχθρό. Επιπλέον, η αντίσταση μπορεί να παρουσιάσει την αδυναμία ή την απροθυμία του εχθρού σε αντίποινα ως αδυναμία, η οποία θα μειώσει το ηθικό των δυνάμεων του εχθρού και θα ενσταλάξει μέσα τους την ιδέα της τελικής ήττας.

Το Δόγμα Μπους σήμερα έχει μορφοποιηθεί υπό τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα σε νέα “συσκευασία”. Είτε υπό την καθοδήγηση του πρόσφατα δημιουργηθέντα “Συμβουλίου Πρόληψης Θηριωδιών” ή ως “ανθρωπιστική επέμβαση”, οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι – αποσταθεροποίηση της ζωής και των εθνών στην υπηρεσία της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας, δηλαδή, “των αμερικανικών συμφερόντων”.

Όταν οι αραβικές κυβερνήσεις φωνάζουν “ξένη συνωμοσία” είτε είναι δημοφιλείς είτε όχι, σίγουρα έχουν δίκιο. Δεν έχουν μείνει σχεδόν καθόλου ελεύθερα πεδία στις σημαντικές αραβικές χώρες – από την αβλαβή “κοινωνία των πολιτών” που έχει πήξει στις χρηματοδοτούμενες από τις ΗΠΑ ΜΚΟ, στα όργανα στρατού/υπηρεσιών πληροφοριών αυτών των χωρών, μέχρι και στις σελίδες του facebook των απλών πολιτών – που να μην έχουν επηρρεαστεί από τα αμερικανικά “συμφέροντα”.

Ο άσχημος Αμερικανός έγινε ακόμα πιο άσχημος. Και μέσα σε αυτές τις εξεγέρσεις που μαίνονται στην περιοχή, κάθε αραβικός πληθυσμός που δεν απομονώνεται από αυτήν την διείσδυση των ξένων, κινδυνεύει να γίνει ένας στρατιώτης αντισυμβατικού πολέμου εναντίον του εαυτού του.

Της Sharmine Narwani,
σχολιαστής συγγραφέας, πολιτικός αναλυτής

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση