Αυτήν τη Ναζιστική σημαία δεν την κατεβάσατε, κ. Γλέζο...

Η επωδός των μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ήταν ότι δεν μπορεί ένας Μανώλης Γλέζος που κατέβασε τη Ναζιστική σημαία απ’ την Ακρόπολη (μαζί με το Λάκη Σάντα που περιέργως ξεχνιέται..), που είναι σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, να βρίσκεται στα ίδια έδρανα με τα μέλη της ”νεο – ναζιστικής” (υποτίθεται) Χρυσής Αυγής. Φυσικά, ούτε μια φορά δεν ακούσαμε να υπάρχει οποιαδήποτε ενόχληση απ’ την παρουσία στα ίδια έδρανα με το Μανώλη Γλέζο των Γ. Παπανδρέου, Ε. Βενιζέλου, Α. Σαμαρά και των υπολοίπων μελών των δύο κομμάτων που με τις υπογραφές και τις ψήφους τους παρέδωσαν την Ελλάδα στο νεο – φασισμό της κ. Μέρκελ και των αγορών. Η παρουσία των σύγχρονων δοσίλογων στο πλάι του Μανώλη Γλέζου δε φαίνεται να ενοχλεί τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό, άλλωστε και ο ”αντι – φασιστικός”, ”αντι – μνημονιακός” ΣΥΡΙΖΑ χλεύασε τη δήλωση της Χρυσής Αυγής, μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου, ότι θα στήριζε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάργηση του Μνημονίου, με το απαξιωτικό, αλαζονικό ”Να μου λείπει!” του προβαλλόμενου ως ηγέτη Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά, ο κ. Τσίπρας

στον πόθο του να ανεβάσει το ποσοστό του κόμματός του δεν έκανε τον κόπο να σκεφτεί τις επιθυμίες του ελληνικού λαού που στενάζει υπό το ζυγό του Μνημονίου και αντικρύζει με τρόμο κάθε ημέρα που έρχεται με το Μνημόνιο να εξακολουθεί να είναι σε ισχύ.

Ο κ. Τσίπρας έθεσε πάνω από το συμφέρον του ελληνικού λαού, το συμφέρον του κόμματός του και της Αριστεράς. Η επιθυμία του ήταν η δημιουργία αριστερής κυβέρνησης, όχι αντιμνημονιακής και αυτό λέει πολλά. Ήθελε μαζί του στην κυβέρνηση το ΚΚΕ (που απ’ την αρχή δήλωσε ότι δε συμμετέχει πουθενά) και του κ. Κουβέλη που από την αρχή διακήρυττε ότι η χώρα έπρεπε να τηρήσει τις δεσμεύσεις που πηγάζουν απ’ το Μνημόνιο. Άρα τι αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα έκανε με τον κ. Κουβέλη που είναι μνημονιακός; Γι’ αυτό το λόγο μήπως η επιμονή του κ. Τσίπρα για δημιουργία αριστερής κυβέρνησης και όχι αντιμνημονιακής, δηλώνει ότι το ζητούμενο ήταν να περάσει το υπόλοιπο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο δε θα συμφωνούσαν οι πατριωτικής κατεύθυνσης αντιμνημονιακοί; Άλλωστε, αυτό υποδεικνύει και η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε δέχτηκε να συμπεριλάβει τον όρο ”πατριωτικός” στο όνομα του κόμματος – παρόλο που κατά την αντιπολιτευτική δραστηριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ το ”πατριωτικό” είχε εξέχουσα θέση – και την ανακήρυξη ΑΟΖ στο πρόγραμμά του, όρους που έθεσε ο ίδιος για τη συμμετοχή του στον προεκλογικό αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα ο Μίκης Θεοδωράκης να μην κατεβεί υποψήφιος με το κόμμα του κ. Τσίπρα.

Ο κ. Γλέζος ήταν μπροστά σε όλα αυτά. Γιατί, ως αγωνιστής της ελευθερίας της Ελλάδας, δε συντάχτηκε με το Μίκη Θεοδωράκη; Γιατί δεν ενοχλήθηκε από αυτήν την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στην εθνική ανεξαρτησία; Γιατί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ – ως ο αντιμνημονιακός σχηματισμός με το μεγαλύτερο ποσοστό – έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, δε συμβούλεψε τον κ. Τσίπρα να σχηματίσει αντιμνημονιακή κυβέρνηση, έστω και με την ψήφο της Χρυσής Αυγής, μιας και η χώρα διέρχεται μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο;

Αντίθετα, παρακολουθούσε τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να χαραμίζει με την αλαζονεία και το εγωισμό του τη μόνη ευκαιρία της χώρας να ξεφύγει από το Μνημόνιο και τους εδώ υπηρέτες του, ουσιαστικά, επικροτώντας τη μικροκομματική τακτική του. Μια τακτική που έδωσε ικανό χρόνο στο μνημονιακό καθεστώς να οργανώσει την εκστρατεία τρόμου και την αντεπίθεσή του. Και στη συνέχεια, ενώ η τρομοκράτηση του ελληνικού λαού φούντωνε, ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους άλλους αντιμνημονιακούς σχηματισμούς ανάλωνε τις δυνάμεις του στο να υπαγορεύει στους πολίτες να αλλάξουν την ψήφο τους, όχι προς τα μνημονιακά κόμματα, αλλά προς την αντιμνημονιακή Χρυσή Αυγή.. Εξαιρετικά παράδοξο, ειδικά, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε από το σύστημα για υποκίνηση βίας και φασιστικές τακτικές.

Αν τη φαιά ουσία που ξόδεψαν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες εναντίον της Χρυσής Αυγής και στη συνέχεια, η Χρυσή Αυγή εναντίον όλων, την ξόδευαν εναντίον των μνημονιακών κομμάτων, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Αλλά ούτε καν ο κ. Γλέζος με τη σοφία των χρόνων του δεν καταδίκασε αυτόν τον διχασμό που επιβλήθηκε στο αντιμνημονιακό μέτωπο, ίσως, γιατί θεώρησε ότι θα ευνοούσε το σχηματισμό της πολυπόθητης αριστερής κυβέρνησης, μολονότι τίποτα δεν υποδείκνυε ότι αυτή ήταν και η επιθυμία του λαού. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβασε μεν το ποσοστό του, αλλά το αντιμνημονιακό στρατόπεδο έχασε.

Ωστόσο, αυτό δε λύπησε ούτε τον κ. Τσίπρα, ούτε τον κ. Γλέζο που περιχαρείς πανηγύριζαν για το 27% που συγκέντρωσε το κόμμα τους, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οι οπαδοί του Μνημονίου σχημάτισαν κυβέρνηση και τρεις συνάνθρωποί μας ήδη αυτοκτόνησαν – μικρή θυσία, όπως φαίνεται, στο βωμό της αριστερής κυβέρνησης των ονείρων τους, χωρίς πατριωτικό και ανακήρυξη ΑΟΖ στο πρόγραμμά της, κατά τα λεγόμενα Θεοδωράκη.

Φυσικά, δεν παραγνωρίζονται οι ευθύνες και των άλλων αντιμνημονιακών: του ΚΚΕ που αρνήθηκε να συμπράξει σε αντιμνημονιακή κυβέρνηση, αλλά συνέπραξε ευχαρίστως στα σόου των ΜΜΕ αποπροσανατολισμού του λαού, των Ανεξάρτητων Ελλήνων που αρνήθηκαν συμμετοχή σε κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ μετά την 6η Μαΐου, λόγω των διαφορών στα εθνικά θέματα, αλλά λίγο πριν τις εκλογές της 17ης Μαΐου δήλωσαν ότι θα κάνουν κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ και τις διαφορές τους θα μπορούσαν να τις συζητήσουν – αλήθεια, δε θα μπορούσαν να τις συζητήσουν μετά την 6η Μαΐου; Και, τέλος, της Χρυσής Αυγής που, έστω σαν αμυνόμενη, συμμετείχε στην έκρηξη του εμφυλιακού κλίματος και στον αποπροσανατολισμό από τα αληθινά φλέγοντα προβλήματα.

Βαραίνει, όμως, περισσότερο η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ήταν το αντιμνημονιακό κόμμα που είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και αντί να εμπνεύσει ένα πνεύμα ενότητας, έκανε το παν, για να διχάσει τους αντιμνημονιακούς σε ”φασίστες” και ”αντιφασίστες”, σε ”ηλίθιους” και ”έξυπνους”, περιμένοντας την ανταμοιβή της αυτοδυναμίας – που θα του επιτρέψει να ξεφορτωθεί τους υπόλοιπους – στις επόμενες εκλογές. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες θα υποφέρουν και η Ελλάδα ποιος ξέρει σε τι περιπέτειες θα μπλεχτεί. Αλήθεια, δεν είναι εντυπωσιακό το ότι οι μνημονιακοί παρακάμπτουν τόσο εύκολα τις όποιες ”ιδεολογικές διαφορές” τους;

Ο Μανώλης Γλέζος αυτήν τη φορά δεν κατέβασε τη Ναζιστική σημαία του Μνημονίου από την Ακρόπολη, ενθουσιασμένος, ωστόσο, που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το 27% και διόλου πικραμένος που αυτός που κατέβασε τη Ναζιστική σημαία απ’ την Ακρόπολη θα έχει τον φον Ράιχενμπαχ να διαφεντεύει την Ελλάδα. Θα έπρεπε ο κ. Γλέζος, ως σύμβολο αντίστασης της Ελλάδας, να υπενθυμίσει σε όλους τους αντιμνημονιακούς ότι ο αγώνας, για να πετύχει, απαιτεί ενότητα και όχι διχασμό. Ότι ο Χίτλερ δε θα ηττούνταν, αν Στάλιν και Τσώρτσιλ δε συμμαχούσαν, η γέφυρα του Γοργοποτάμου δε θα ανατινασσόταν, αν δεν ενώνονταν οι αντίθετης ιδεολογίας αντάρτικες ομάδες… Ωστόσο, προτιμήθηκε το ιστορικό προηγούμενο της εκτέλεσης κατά την κατοχή από αριστερές αντιστασιακές οργανώσεις των αντιστασιακών διαφορετικής ιδεολογίας. Ακολουθείται ακόμη και τώρα εκείνη η τακτική ορισμένων ”ιδεολόγων” που όταν οι αγανακτισμένοι πλημμύριζαν τις πλατείες, θέλησαν αυθαίρετα να καπελώσουν την κινητοποίηση και να επιβάλλουν στους Έλληνες να μην έχουν ελληνικές σημαίες, που τις χαρακτήριζαν ”κομματικά σύμβολα”.

Και τώρα, ενώ μια νέα μνημονιακή κυβέρνηση αρχίζει το έργο της, οι ”αντιμνημονιακές” (σε εισαγωγικά, γιατί πλέον είναι αμφίβολο αν αυτή είναι η πραγματική τους κατεύθυνση) δυνάμεις ασχολούνται με την εκλογή τετάρτου αντιπροέδρου της Βουλής απ’ τη Χρυσή Αυγή, απειλώντας ότι θα την εμποδίσουν, κατά παραβίαση του κανονισμού της Βουλής, αλλά, χωρίς να έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με την εκλογή προέδρου και αντιπροέδρων απ’ τα μνημονιακά κόμματα που υπηρετούν τους νεο – φασίστες σε βάρος των Ελλήνων.

Μετά την πτώση της Χούντας του ’67, όλοι οι πολιτικοί έσπευσαν να αποποιηθούν οποιαδήποτε ευθύνη, λες και στο διάστημα μέχρι την επιβολή της δικτατορίας δεν ήταν οι ίδιοι που κατείχαν τη διακυβέρνηση της χώρας και θέσεις ευθύνης. Πάντα στην Ελλάδα, όταν γίνεται κάτι κακό, οι πρώτοι που αρνούνται οποιαδήποτε ευθύνη είναι όσοι κατέχουν υπεύθυνες θέσεις. Αυτήν τη φορά δε θα ισχύσει το ίδιο: κανένας από το πολιτικό σύστημα δεν είναι άμοιρος ευθυνών για ό, τι συνέβη και ό, τι θα συμβεί, είναι όλοι υπόλογοι απέναντι στο λαό.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση