Ποιά θα είναι η διαπραγμάτευση;

Χάθηκε η ευκαιρία την προηγούμενη εβδομάδα να σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής εντολής, με μία και μοναδική αποστολή: να συζητήσει, να συμφωνήσει στα αιτήματα για αλλαγές στα υφιστάμενα μνημόνια από την πλευρά της Ελλάδας και να πάει στις Βρυξέλλες να διαπραγματευθεί . Οποια κι αν ήταν η αντιπρόταση από την πλευρά των Βρυξελλών και του Βερολίνου θα επέστρεφε στην Ελλάδα, θα έμπαινε σε δημόσιο διάλογο και αν τα κόμματα είχαν διαφορετικές προσεγγίσεις, ως προς τη συνέχεια της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, θα μπορούσαν να γίνουν εκλογές και οι Έλληνες κατά πλειοψηφία να αποφασίσουν για την τύχη τους.

Φυσικά, μια τέτοια διαδικασία προϋποθέτει και βάθος. Κάτι που δεν χαρακτηρίζει το πολίτευμα και τις συνήθεις λειτουργίες της κομματικοκρατίας, που προτιμά τον μεσσιανισμό και την αυθαιρεσία στην εκπροσώπηση του Επραγματική δημοκρατική κουλτούρα Έθνους. Στην προκειμένη περίπτωση ακολουθείται η συνήθης διαδικασία σε σχέση με την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Η επόμενη κυβέρνηση, προφανώς συνασπισμού, όποια κι αν είναι η σύνθεσή της, θα αποφασίσει για λογαριασμό όλων, εν απουσία σχεδόν όλων. Το ίδιο που συνέβη και για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και μετά στην Ενωση του Μάαστριχτ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ του ευρώ και στην τελευταία φάση στα μνημόνια της χρεοκοπίας και του αφανισμού. Μάλιστα, η επόμενη κυβέρνηση, αν είναι ειδικά καθοριζόμενη ως ευρωπαϊκή και διόλου εθνική μπορεί να αποφασίσει και την τελική φάση της παράδοσης της χώρας στο ευρωπαϊκό imperium της Γερμανίας, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι πολιτικοί και το σύστημα διοίκησης του κατεστημένου της μεταπολίτευσης, αν και νεκρό γράμμα, όπως και τα ,νημόνια, μετά τις εκλογές και τα αποτελέσματα της 6^ης Μαΐου συνεχίζει να ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία του. Μια εξουσία όμως που τη θέλει απενεχοποιημένη. Μια διαχείριση της χώρας στη βάση της ανευθυνότητας και του ετεροκαθορισμού. Στο εσωτερικό αποφασίζει δεκαετίες τώρα η διαπλοκή και στο εξωτερικό η υπερδομή των Βρυξελλών. Αλλά τα ζητήματα στη σημερινή συγκυρία πλέον είναι πιο σοβαρά από ό,τι δείχνουν. Ας αφήσουμε τις εποχές των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου και ας σοβαρευτούμε.

Τα κόμματα ας αφήσουν τον τρίτο γύρο του Εμφυλίου, με τα κονσερβοκούτια και τα κόκκινα λάβαρα, που φυσικά δεν θα συμβεί, και ας εξηγήσουν σε όλους μας, κεντροδεξιά και αριστερά, ποιες αλλαγές στα μνημόνια θα ζητήσουν από το Βερολίνο, εφόσον κυριαρχήσουν και αποφασίσουν αυτή τη φορά να κάνουν κυβέρνηση. Ποια είναι τα 4-5 σημεία που θα βάλουν στο «τραπέζι» των Βρυξελλών; Να μας τα πουν με συγκεκριμένο τρόπο. Για παράδειγμα, θα διαπραγματευθούν τις κλαδικές συμβάσεις, τους φόρους, τον κατώτατο μισθό και την κατώτατη σύνταξη, τη σωτηρία των ασφαλιστικών ταμείων, τον αριθμό απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων κ.λ.π.;

Για να αποφύγουμε θλιβερές παραστάσεις όπως αυτές που ήδη είδαμε κατ’ επανάληψη την προηγούμενη τριετία επί Παπανδρέου – Παπακωσταντίνου ή του κάθιδρου Βενιζέλου υπό τη σκιά τρόμου του Σόιμπλε και του υπαλλήλου της ΕΚΤ Παπαδήμου, το κάθε κόμμα να μας εξηγήσει ποια είναι τα ισοδύναμα μέτρα που μελετά για τα μέτρα που θα ζητήσει να απαλειφθούν, από τους Γερμανούς, τους τροικανούς και τους κομισάριους. Το σύνολο των δημόσιων δαπανών δεν θα πρέπει να ξεπερνά στο σύνολό του το 36, 3 % του ΑΕΠ, ο σταθερός στόχος που έχει τεθεί από το ΔΝΤ και στον οποίο έχει συμφωνήσει η Ελλάδα, με ύφεση στον υπολογισμό του ΑΕΠ που τουλάχιστον για το 2012 κινείται στο 7% στο κλείσιμο του έτους.

Βεβαίως, πολλοί από τα ηγετικά επιτελεία των κομμάτων μπορεί να μας πουν ότι δεν γνωρίζουν πόσο πρόθυμοι μπορεί να είναι οι «μεγαλομέτοχοι» της Ευρώπης για υποχωρήσεις σε σχέση με τα μνημόνια. Με τον τρόπο αυτό προφανώς θα θελήσουν να παρουσιάσουν, όσα από αυτά σχηματίσουν κυβέρνηση, το ενδεχόμενο να υπάρξουν υποχωρήσεις από πλευράς Ευρώπης, ως τεράστια επιτυχία –σχεδόν άθλο–, ενώ είναι ήδη προαποφασισμένες οι «συντεταγμένες αναθεωρήσεις».

Για να διευκολύνουμε τη συζήτηση.

Ας υποθέσουμε ότι Μέρκελ – Ολάντ – Μπαρόζο – Ρομπάι – Γιούνκερ – Ρεν –θα υπάρχει σίγουρα σύμφωνη γνώμη της Λαγκάρντ και του ΔΝΤ– αποδεχθούν τις εξής μετατροπές:

Διετή επέκταση του προγράμματος. Αντί να λήξει το χρονοδιάγραμμα το 2014, όπως ισχύει μέχρι σήμερα, να λήξει το 2016. Σημαίνει περίπου 3-4 δισ. λιγότερα μέτρα περικοπές στο άμεσο μέλλον, αλλά όχι στο σύνολο, αφού πληρώθηκε το ομόλογο των 436 εκατ. ευρώ, με το αγγλικό δίκαιο, που εξαιρέθηκε από το PSI, άρα προστέθηκαν στο χρέος άλλα 6 δισ. ευρώ.

Συμμετοχή στα περίφημα «ευρωομόλογα» της ανάπτυξης και των επενδύσεων για δρόμους, σκουπίδια, υποδομές όπως λιμάνια, μαρίνες και «πράσινη ενέργεια» που ενδιαφέρει τους Γερμανούς. Σημειωτέον ότι το κάθε πρότζεκτ θα πρέπει να έχει business plan που θα περιλαμβάνει και την ανάλυση ρίσκου, το οποίο ειδικά για την Ελλάδα είναι υψηλότατο.

Απέναντι σε αυτά το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, με το Παρίσι να μην μπορεί να διαφωνήσει, θα ζητήσουν την πιστή εφαρμογή των μνημονίων, μετά την αναθεώρηση και την πιεστική δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας, χωρίς άλλες εκλογές και, φυσικά, δημοψηφίσματα.

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα πρέπει να δοθούν από τα κόμματα πριν από τις εκλογές, προκειμένου να αποφευχθεί η περίπτωση οι Έλληνες να ψηφίσουν στα «τυφλά». Να γίνουν συμμέτοχοι με αυτό που θα τους συμβεί στη συνέχεια.

Πέραν των παραπάνω, που είναι απολύτως λογικά αιτήματα από το κοινό προς τους υποψήφιους εξουσιαστές του, θα πρέπει τουλάχιστον τα κόμματα που αυτοκαθορίζονται ως εθνικά και όχι αμιγώς ευρωπαϊκά να μας πουν και να μας εξηγήσουν τις θέσεις τους για τη δημοσιονομική ένωση της Ευρώπης, που όχι μόνον έχει υπογράψει αλλά και επικυρώσει η Ελλάδα, μόνη μαζί με την Πορτογαλία χωρίς διαπραγμάτευση, επί θητείας Παπαδήμου στην πρωθυπουργία. Επίσης, πώς αντιλαμβάνονται την πολιτική ένωση που προδιέγραψε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, κατά τη βράβευσή του με την τιμητική διάκριση Καρλομάγνος (αλήθεια, θυμάται κανείς το όραμα του Καρλομάγνου και μπορεί να μας περιγράψει τις διαφορές του από τον Βοναπαρτισμό και τους στόχους του Ράιχ;) Σύμφωνα με αυτό η Ευρώπη απέναντι στην κρίση που την απειλεί με διάλυση θα πρέπει το συντομότερο να προχωρήσει στη θεσμοθέτηση εκλεγμένου από τους λαούς προέδρου της Ενωσης και της μετατροπής ή μετεξέλιξης της Κομισιόν σε κυβέρνηση της Ένωσης.

Αλήθεια, ποια Ευρώπη θα είναι αυτή; Των Γερμανών, των Γάλλων, των Ισπανών, των Ιταλών, των Πολωνών, των Λετονών, των Ελλήνων; Ποια θα είναι η πρωτεύουσά της, ποια η γλώσσα της, ποια η εθνική της ταυτότητα, ποιες οι παραδόσεις της, ποια η ιστορία της; Προσέξατε την υποδοχή του νεοεκλεγμένου Γάλλου προέδρου Ολάντ στο Βερολίνο, με την περήφανη και πειθαρχημένη καγκελάριο κυρίαρχη και τα αγήματα του γερμανικού στρατού σε παράταξη; Το τηλεοπτικό στιγμιότυπο δημιουργούσε δέος και έπρεπε να θυμίζει στους αφελείς «φεντεραλιστές» εθνομηδενιστές και τους μονεταριστές των αγορών, που νομίζουν ότι το τέλος της Ιστορίας ήρθε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πριν από 20 χρόνια, ότι η Γερμανία είναι εδώ, ενωμένη, δυνατή μέσα στην κρίση, ότι η Συνομοσπονδία του Ρήνου και του Βισύ είναι παρούσα με περισσότερες πιθανότητες από ποτέ να κυριαρχήσει, η οικονομική κοινότητα του άνθρακα και του χάλυβα παραμένει δεσπόζουσα μέσα στις φαντασιώσεις περί ύπαρξης ευρωπαϊκής εθνότητας.

Αλήθεια, η εξαθλιωμένη, χρεοκοπημένη Ελλάδα, η «Ψωροκώσταινα», αποτέλεσμα αυτή τη φορά της δεκαετίας του ευρώ, τι κάνει εδώ ; Θλίβεται, ολισθαίνει, εκλιπαρεί για τρόφιμα, πετρέλαιο θέρμανσης και φάρμακα και άλλα επαίσχυντα δάνεια που δεν μπορεί να αποπληρώσει, όπως ισχυρίζονται οι υπηρέτες του μνημονίου ; Ή μήπως είναι η Ιφιγένεια στον βωμό του γερμανικού αυτοκρατορικού μεγαλοϊδεατισμού;

Υπάρχει ένας φυσικός διαχωρισμός στα κόμματα, που πρέπει να αναδειχθεί και να εντοπιστεί από τις τοποθετήσεις τους. Είναι ανάμεσα σε εθνικά και φεντεραλιστικά-ευρωπαϊκά (εθνομηδενιστικά). Ο κυρίαρχος αυτός διαχωρισμός δεν συσχετίζεται με το σύνηθες δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Γιατί υπάρχει και ένα πλάνο Β ή Γ, που μπορεί να παρακολουθήσει, εξαιτίας των χαρακτηριστικών της, η Ελλάδα και είναι ευρώ ή δολάριο, και τότε η συζήτηση μπαίνει σε άλλες ατραπούς. Αλλά αυτή είναι μια άλλη διαβούλευση που δεν έχει αρχίσει ακόμη στην Ελλάδα…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση