«Εθνο-απελευθερωτικές» ζαριές στο καθεστωτικό τάβλι

• Του Θύμιου Παπανικολάου

Το θεμέλιο κάθε τεχνάσματος απάτης είναι οι γενικεύσεις και τα αποφθεγματικά σχήματα του λόγου. Με τις γενικολογίες και με τις ρητορικές κατασκευές συγκαλύπτεις πάντα την ΟΥΣΙΑ των συγκεκριμένων ζητημάτων και μετατρέπεις, ταχυδακτυλουργικά, το σωστό σε λάθος.

Με το να λέει κανείς γενικά σωστά πράγματα δίχως να προσδιορίζει συγκεκριμένα
το ΠΟΙΟΙ θα τα υλοποιήσουν και ΠΩΣ, είναι σαν να μη λέει τίποτα.

Άφθονες σωστές γενικότητες και απλουστεύσεις μπορεί να καταναλώσει κανείς, π.χ., εναντίον του καπιταλισμού, της ΕΕ, του Ευρώ κ.λπ, δίχως να λέει τίποτα. Ένας τέτοιος πολιτικός λόγος (σήμερα σ’ αυτόν ασκούνται με ιδιαίτερη επιτυχία και οι ίδιες οι καθεστωτικές δυνάμεις), είναι λόγος της καταναλωτικής καταγγελίας και πολιτικής εμπορίας.

Το να μιλάς εναντίον του καπιταλισμού, της ΕΕ, του Ευρώ κ.λπ., δίχως να θέτεις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ τη στρατηγική της ανατροπής τους και τη διαλεκτική των προγραμματικών και τακτικών (πολιτικών και οργανωτικών) ζητημάτων αυτής της ανατροπής, απλώς αερολογείς και δημοκοπείς.

Το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ζήτημα κάθε πολιτικής πρότασης είναι το ζήτημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Δηλαδή ποια ΕΞΟΥΣΙΑ θα την προωθήσει (την πρόταση) και θα την υλοποιήσει, συνακόλουθα πάνω σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα στηριχτεί αυτή η ΕΞΟΥΣΙΑ και το πώς ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ θα συγκροτηθούν και θα λειτουργούν αυτές οι δυνάμεις.

Αιτήματα, όπως έξω από την ΕΕ και το Ευρώ και επαναφορά στο εθνικό μας νόμισμα, όλα αυτά ΓΕΝΙΚΑ είναι σωστά.

Μένουν, όμως μετέωρα, και γίνονται αντικείμενο απλής εκλογικής εμπορίας, αν δεν χαραχτούν και προσδιοριστούν και οι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ δρόμοι (πολιτικοί και οργανωτικοί) του αγώνα, αν δεν τεθεί συγκεκριμένα το κοινωνικό ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ της εξουσίας αυτού του αγώνα.

Δεν συγκροτούνται πολιτικά κινήματα χωρίς κοινωνικό υποκείμενο, πρόγραμμα, προοπτικές και όραμα, με γενικολογίες, με αποφθεγματικές και ξύλινες «εθνικές» ρητορείες.

ΠΟΙΕΣ δυνάμεις και ΠΩΣ θα ηγηθούν αυτού του αγώνα για την απελευθέρωση από τις τανάλιες της ΕΕ και του ευρώ και την επαναφορά μας στη δραχμή;

Με ποιο πρόγραμμα, με ποια οργανωτική συγκρότηση και με ποια μέσα θα γίνουν όλα αυτά;

Θα γίνουν από ένα ρωμαλέο και οργανωμένο λαϊκό κίνημα ή από τις υπάρχουσες καθεστωτικές δυνάμεις, μέσω της εκλογικής απάτης;

Ο Καζάκης αυτό-αναγορεύεται σε πολιτικό κίνημα δίχως να δίνει ΚΑΜΙΑ απάντηση σε όλα τα στρατηγικά και τακτικά πολιτικά ζητήματα.

Ο Λαός, μας λέει, γενικά, θα τα υλοποιήσει, με το ΕΠΑΠ και το «Μεσσία» του.

Το πώς δεν μας το εξηγεί. Προφανώς εννοεί ότι όταν πιστέψει ο λαός στο είδωλό του θα τον ανακηρύξει σωτήρα του, μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες και τις λαμπαδηδρομίες του!!!

ΟΤΑΝ, συνεπώς δεν τίθενται ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ αυτά τα ζητήματα και στη ΒΑΣΗ της ανασυγκρότησης, ανάπτυξης και ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ (αυτό-οργάνωσης) ενός μαχητικού κινήματος ΤΟΤΕ αερολογούμε και «λιπαίνουμε» το έδαφος στα δόλια καθεστωτικά σχέδια και στις στρατηγικές επιδιώξεις των διεθνών ιμπεριαλιστικών κύκλων.

Είναι γνωστό ότι η αδιέξοδη ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ καπιταλιστική κρίση οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διεθνή αρπακτικά και οδηγεί αναπόφευκτα στη χρεοκοπία τις δορυφορικές καπιταλιστικές δυνάμεις.

Αυτή η δεδομένη και αντικειμενική πτώχευση των λαών και η χρεοκοπία χωρών θα ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΕΙ από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Συνεπώς, η έξοδος από την ΕΕ και το Ευρώ, καθώς και η επαναφορά στη δραχμή αποτελούν μια ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ εξέλιξη της κρίσης ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ, την τελική πράξη της αναπόφευκτης χρεοκοπίας μας. Μια πράξη που τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και οι πολιτικές τους δυνάμεις ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και ασφαλώς θα επιχειρήσουν να την αξιοποιήσουν ΠΑΝΤΑ προς όφελός τους και εναντίον του λαού.

Το ζήτημα, λοιπόν, που μπαίνει δεν είναι να «λαδώνουμε» ΕΜΕΙΣ τα «γρανάζια» αυτών των «νταβάδων» της χρεοκοπίας μας, αλλά να αγωνιζόμαστε (θεωρητικά, πολιτικά, οργανωτικά) για την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, τον ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ και τη ΘΩΡΑΛΙΣΗ του λαϊκού κινήματος για να προωθήσει και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ τις δικές του λύσεις σχετικά με την αποχώρηση από την ΕΕ, το Ευρώ και την επαναφορά μας στη δραχμή…

Με δοσμένη τη σημερινή κατάσταση του λαϊκού κινήματος το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ αυτής της εξέλιξης (έξω από την ΕΕ, το Ευρώ, επαναφορά στη δραχμή) δεν θα είναι ο λαός, αλλά οι δυνάμεις της Νέας Τάξης και τα ανδρείκελά τους.

ΜΟΝΟ ο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ λαός, ΜΟΝΟ το δικό του ΚΙΝΗΜΑ και η δική του ΕΞΟΥΣΙΑ αποτελούν ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ.

Ο αγελαίος και «εκλογικός λαός» (οι ψηφοφόροι) δεν είναι πολιτικό υποκείμενο, αλλά ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ του καθεστώτος και των κομμάτων του, «υλικό» για τα πολιτικά παιχνίδια των δημίων και αρπακτικών.

Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα της ΘΕΩΡΙΑΣ και της ΠΡΑΞΗΣ των μαζικών αγωνιστικών κινημάτων…

Αυτά τα ΒΑΣΙΚΑ ζητήματα, ο Καζάκης, ταχυδακτυλουργικά τα εξαφανίζει.

Ο Καζάκης πετάει ΕΝΤΕΛΩΣ το κεντρικό ζήτημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Δεν μας λέει συγκεκριμένα ποια ΕΞΟΥΣΙΑ και με ποιο τρόπο θα υλοποιήσει τις «σωστές προτάσεις» (αλλά αφηρημένες προτάσεις), επαναφοράς της δραχμής, με ποιες δυνάμεις και με ποιο τρόπο θα λυθεί το ΕΘΝΙΚΟ ζήτημα, δηλαδή θα απελευθερωθεί η Ελλάδα ΕΘΝΙΚΑ.

Στην πράξη, όπως έχουμε αναλύσει και αποδείξει πολλές φορές, το μόνο που προωθεί είναι το ξύσιμο των ενστίκτων της λαϊκής απελπισίας και οργής και την εκλογική κερδοσκοπία τους, μάλιστα με τις πιο ακραίες καθεστωτικές μορφές, αυτές του Βοναπάρτη και του Μεσσία.

Ο Καζάκης επιχειρεί να στηριχτεί πάνω στην απελπισία μιας «αγελαίας μάζας», οικοδομεί σχέσεις με αυτή τη «μάζα» σταλινο- καισαρισμού και τελετουργικών ψυχώσεων (αυτά ήδη τα έχουμε αναπτύξει).

Τέλος, ακροβατεί με απλουστευτικά, ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα πάνω στο στρατηγικά ΚΕΝΤΡΙΚΟ ζήτημα: Αυτό της αδιάσπαστης ενότητας ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΕΘΝΙΚΟΥ.

Ο Καζάκης φλυαρεί πάνω στο αφηρημένο σχήμα της «εθνικής ανεξαρτησίας» και «απελευθέρωσης» (σήμερα πολλές καθεστωτικές δυνάμεις δημαγωγούν παρόμοια, αύριο ΟΛΕΣ), παρακάμπτοντας και παρασιωπώντας δολίως τούτο: ΟΤΙ καμία εθνική απελευθέρωση, δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΗ εθνικής απελευθέρωσης δεν μπορεί να ΥΠΑΡΞΕΙ, δίχως να πατάει στα βάθρα και της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ απελευθέρωσης.

Σήμερα, το Εθνικό και το Κοινωνικό ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.

Σε καθεστώς παγκοσμοιοποίησης και Νέας Τάξης δεν μπορεί να υπάρξει εθνική απελευθέρωση, δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΗ απελευθέρωση, δίχως την ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ και ΙΧΥΡΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ απελευθερωτικών δυνάμεων.

Οι λαϊκές αυτές «κοινωνικές δυνάμεις» με κεντρικό σπόνδυλο τους εργαζόμενους σήμερα βρίσκονται σε κάθετη και ασυμφιλίωτη ΡΗΞΗ με κάθε «εθνικό» καπιταλιστικό στοιχείο, με κάθε δήθεν «εθνική» αστική δύναμη, για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά τα «στοιχεία» και οι «δυνάμεις» (καπιταλιστικές) ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ αναπόσπαστο γρανάζι του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλιστικού κυκλώματος και του καθεστώτος των ανδρεικέλων της Νέας Τάξης.

Εθνικό-απελευθερωτικά κινήματα και «Μέτωπα» με τις παλιές μορφές δεν ΜΠΟΡΕΙ σήμερα να υπάρξουν. Τα παλιά αυτά «κινήματα» και «Μέτωπα» είχαν, ως ηγετική έκφραση και αιχμή την εθνική αστική τάξη, μια τάξη που σήμερα δεν είναι ΕΘΝΙΚΗ, αλλά πολυεθνική και γρανάζι της πλανητικής Νέας Τάξης.

Όποιος, συνεπώς, εγκλωβίζει τον ελληνικό λαό στην ΟΥΤΟΠΙΑ του αφηρημένου «εθνικού», δίχως να θέτει ξεκάθαρα το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ υπόβαθρο αυτού του «εθνικού» και τις πολιτικές στρατηγικές του «κοινωνικού» ΕΞΑΠΑΤΑ το λαό και προσφέρει τις υπηρεσίες του προς την κατεύθυνση της ΔΙΑΣΩΣΗΣ του καθεστώτος από την κατάρρευσή του.

Με «εθνικά λαϊκά μέτωπα» που ισοπεδώνουν τις κοινωνικές και πολιτικές οριοθετήσεις, τα ιστορικά αγωνιστικά υποκείμενα και τα ιστορικά κεκτημένα των αγωνιστικών παραδόσεων, με το κράτος της Νέας Τάξης, με διατάγματα κυβερνητικά και ιδιαίτερα με εκλογές, ΔΙΧΩΣ την ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΥΤΟ-οργάνωση του λαού, ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να προχωρήσει, ΚΑΜΙΑ εθνική απελευθέρωση δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα…

ΟΣΟΙ δουλεύουν για την αυτό-αναγορευσή τους σε Μεσσίες και διαφημίζονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ σαν ηγέτες «επαναστάτες», όσοι οργανώνουν κλακαδόρους και «αποσπάσματα» ψυχώσεων απελπισίας, όσοι απλώς επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν πάνω στη λαϊκή οργή, αυτοί είναι καθεστωτικά γρανάζια του νεοταξικού εφιάλτη…

ΠΗΓΗ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση