Τα υπαρξιακά διλήμματα και οι προοπτικές των 21 διαγραφέντων της ΝΔ

Δεν μας είχε συνηθίσει η κεντροδεξιά παράταξη σε διαφοροποιήσεις και διασπάσεις για λόγους αρχής. Η τελευταία τέτοια διαφοροποίηση ίσως να έγινε το 1977 με την ίδρυση της “Εθνικής Παράταξης”. Έκτοτε, όλες οι διασπάσεις του κεντροδεξιού χώρου μπορεί να εμπεριείχαν και ζητήματα αρχής, έγιναν όμως κατά βάση από ηγετικές προσωπικότητες της κεντροδεξιάς, τους οποίους ακολούθησαν στη συνέχεια κάποια άλλα, μικρότερου βεληνεκούς στελέχη.

Έτσι, η διαφοροποίηση των 21 βουλευτών που καταψήφισαν το νέο Μνημόνιο της Υποτέλειας αποκτά και ευρύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά για την κεντροδεξιά, πέρα από το κομβικό ζήτημα ουσίας που είναι το ίδιο το Μνημόνιο: Οι 21 διαγραφέντες, και να θέλουν να διαφοροποιηθούν ευρύτερα, σε σχέση με τις επιλογές της ΝΔ, ούτε είναι οι ίδιοι, αλλά ούτε και μπορούν να υπολογίζουν (προς το παρόν τουλάχιστον…) σε κάποια ευρύτερης αποδοχής προσωπικότητα της κεντροδεξιάς, που θα μπορούσε να τους συνενώσει και να τους κάνει να εκφράσουν εκλογικά το αντιμνημονιακό τμήμα της δεξιάς-κεντροδεξιάς. Πέρα λοιπόν τα ζητήματα αρχών, που τίθενται, υπάρχουν και σοβαρά ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, για όσους από αυτούς θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική.

Επιστροφή στη ΝΔ;

Είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον ορισμένοι από τους διαγραφέντες δεν περίμεναν ότι ο Σαμαράς θα έφτανε μέχρι τη διαγραφή τους και αιφνιδιάστηκαν. Αυτοί (και ίσως μερικοί ακόμη) φαίνεται ότι το “ξανασκέφτονται” και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να προσεγγίσουν τη Συγγρού και τον Σαμαρά προσωπικά, προκειμένου να επανενταχθούν στη συνέχεια εκ νέου στη ΝΔ, φοβούμενοι μήπως μείνουν “έξω από το μαντρί”.

Ποια προοπτική όμως θα έχει μια επανένταξή τους; Όσο ο Σαμαράς βρίσκεται όμηρος των μνημονιακών πολιτικών, ποιο νόημα έχει η επανάκαμψη των διαγραφέντων στη ΝΔ; Θα υπερψηφίσουν άραγε τα επόμενα Μνημόνια, που δίχως αμφιβολία θα έρθουν; Θα υπερψηφίσουν τις νέες εφαρμοστικές ρυθμίσεις; Αν ναι, ποιος ο λόγος να καταψηφίσουν το αρχικό Μνημόνιο 2; Ούτε τον λαό θα μπορέσουν να προσεγγίσουν, ούτε την εμπιστοσύνη της ηγεσίας να ξανακερδίσουν, εάν επανενταχθούν στη ΝΔ και προβούν μάλιστα και σε “δηλώσεις μετανοίας”, όπως φαίνεται να τους ζητά η ηγεσία της ΝΔ.

Πέρα από τον προσωπικό και πολιτικό εξευτελισμό, που θα συνεπαγόταν μια τέτοια κίνηση, το καίριο ερώτημα είναι άλλο: Ποια πολιτική προοπτική προσφέρει σήμερα η πολιτική (επαν)ένταξη σε ένα μνημονιακό κόμμα; Για να χρησιμοποιήσω έκφραση που διέσωσε για τη μπλογκόσφαιρα το φιλικό μπλογκ αλλενάκι, “Τα Μνημόνια είναι σαν τα κουνάβια: Όποιος τα πιάνει δεν τον πλησιάζει μετά κανείς!”¨. Βλέπουμε ήδη τον δημοσκοπικό εξευτελισμό του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ και βλέπουμε και την έναρξη της αντίστοιχης κατρακύλας της ΝΔ, η οποία δεν έχει ορατή καμία προϋπόθεση εκλογικής και δημοσκοπικής ανάκαμψης.

Να γυρίσουν λοιπόν στο μαντρί γιατί; Για να αποξενωθούν στη συνέχεια από εχθρούς και φίλους, να ταυτιστούν με τον πολιτικό τάφο που επέλεξε για τον εαυτό του ο Αντώνης Σαμαράς, να ρισκάρουν στα σοβαρά τη μη επανεκλογή τους στις επόμενες εκλογές (πιθανότητα αυξημένη ειδικώς για αυτούς, μετά τον εξευτελισμό μιας “δήλωσης μετανοίας”); Και, ας μην το ξεχνούμε, μια κωλοτούμπα ενδέχεται να τους φέρει σε σημείο να φοβούνται (και αυτοί…) να κυκλοφορούν στους δρόμους, ενώ σήμερα μπορούν να κινούνται με ψηλά το κεφάλι, να δέχονται συγχαρτηρία από φίλους, αναγνώριση από τους αδιάφορους και σεβασμό από τους εχθρούς τους.

Συμπερασματικά, μια επιστροφή στη ΝΔ των “21″, συνοδευόμενη από δηλώσεις μετανοίας ή/και πρόσδεση στην πολιτική των Μνημονίων, θα μπορούσε αβέβαια μικρά βραχρυπρόθεσμα κέρδη (ούτε καν την επανεκλογή στις επόμενες εκλογές δεν θα διασφάλιζε), ενώ θα τους προξενούσε βέβαιες και μεγάλες πολιτικές ζημιές.

Αν όχι επιστροφή στη ΝΔ, τότε τι;

Όπως σημειώθηκε και προοιμιακά, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή η προσωπικότητα εκείνη, που θα μπορούσε να μπει “μπροστάρης” στην ομάδα των 21, ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει προφανείς συνθήκες αξιόλογης εκλογικής επίδοσης. Βέβαια, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει πολύ σύντομα, εάν βρισκόταν κάποια προσωπικότητα τύπου Β. Μαρκεζίνη (παρά τις όποιες επιφυλάξεις μπορεί να προκαλεί ο τίτλος του “σερ” για τους δεσμούς που ενδέχεται ο τελευταίος να έχει με τη Μ. Βρετανία), με βεληνεκές διαφορετικό από αυτό των 21 και ικανή να ηγηθεί ενός γνήσιου πατριωτικού και αντιμνημονιακού κεντροδεξιού κινήματος.

Αν όμως δεν βρεθεί μια τέτοια προσωπικότητα, ποια είναι η μοίρα που περιμένει τους “21″ εκτός ΝΔ;

Ακόμη και το να επιστρέψουν στα επαγγέλματά τους (όσοι τουλάχιστον από αυτούς δεν είναι ανεπάγγελτοι, και υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι μεταξύ των “21″) με ψηλά το κεφάλι και ήσυχη της συνείδηση, θα ήταν προτιμότερο από τον εξευτελισμό της “δήλωσης μετανοίας”.

Θα ήταν όμως πραγματικά κρίμα, να αφεθεί για το αντιμνημονιακό μέτωπο να πάει χαμένη η ευκαιρία έκφρασης, που υπάρχει αυτή τη στιγμή για όσους από την δεξιά-κεντροδεξιά δεν συγκινούνται επαρκώς από την προοπτική ενός κόμματος Καμμένου.

Ακόμη και χωρίς κάποια προσωπικότητα ισχυρότερου βεληνεκούς από τους ίδιους αναμεταξύ τους, οι 21 θα μπορούσαν να παραμερίσουν προσωπικές φιλοδοξίες και υπολογισμούς, και να συγκροτήσουν έναν πόλο αντίστασης στους σχεδιασμούς εις βάρος της χώρας, καθώς και πολιτικής/εκλογικής έκφρασης για τις εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων που αισθάνονται αυτή τη στιγμή πολιτικά ανέστιοι και χωρίς εκπροσώπηση. Είναι σαφές, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ψηφοφόρους δεν μπορούν να κάνουν “την καρδιά τους πέτρα” και να ψηφίσουν την αντιχριστιανική και λαθρομεταναστολάγνα αντιμνημονιακή Αριστερά, ούτε τους ελκύουν σχηματισμοί τύπου Χρυσής Αυγής.

Στην εποχή του διαδικτύου, δεν απαιτούνται ούτε ιδιαίτεροι οικονομικοί πόροι για ένα τέτοιο εγχείρημα (ίσως όχι περισσότεροι από την εκλογή τους ως βουλευτών), ούτε είναι σώφρων σε εποχές Μνημονίου να προκαλείται η κοινωνία με υπέρογκες εκλογικές δαπάνες.

Η έλλειψη αδιαμφισβήτητου ηγέτη μεταξύ των “21″ θα μπορούσε να ξεπεραστεί μέσα από κάποιο συλλογικό σχήμα, το οποίο θα εκπροσωπούσε ένας από αυτούς, που θα εκλεγόταν μεταξύ των ενδιαφερομένων με έναν δημοκρατικότατο, αλλά ξεχασμένο τρόπο: με κλήρωση! Η διαδικασία αυτή θα αποδυνάμωνε τα κλασικά “αρχηγικά” χαρακτηριστικά των σημερινών κομμάτων και θα εξανάγκαζε του “21″ να απευθυνθούν σε κομματικά ανενεργές δυνάμεις της κοινωνίας, προκειμένου να διατυπώσουν εναλλακτική αστική πρόταση διακυβέρνησης και να αποδείξουν ότι τα “αδιέξοδα” και οι “μονόδρομοι” στους οποίους στριμώχνεται η χώρα είναι ανύπαρκτα και εκ του πονηρού.

Ρεαλιστικό το σενάριο;

Το σενάριο της αυτόνομης πολιτικής έκφρασης των “21″ (στους οποίους, εάν γίνουν σωστά οι διεργασίες, θα μπορούσε να προστεθεί θέλοντας και μη και ο Καμμένος, μαζί με την αξιόλογη δυναμική που ο τελευταίος έχει αναπτύξει), με ή χωρίς αδιαμφισβήτητο ηγέτη, φαίνεται αυτή τη στιγμή να μην συγκεντρώνει ρεαλιστικές πιθανότητες υλοποίησης.

Αν όμως σκεφθούν οι “21″ τις εναλλακτικές προοπτικές τους, θα δουν ότι η πολιτική-εκλογική τους έκφραση από κοινού και εκτός της ΝΔ αποτελεί μονόδρομο από πολλές απόψεις. Όχι απλώς μονόδρομο πολιτικής επιβίωσης για τους ίδιους, αλλά και μονόδρομο πολιτικής έκφρασης για το κομμάτι εκείνο της κεντροδεξιάς, που μετά τη μνημονιακή στροφή του Σαμαρά έχει μείνει πια πολιτικά ανέστιο.

Εάν μάλιστα κατορθώσουν να παρουσιάσουν και πειστική αστική εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της οικονομίας (κάτι που δεν έχει καν αρχίσει να διερευνάται στα σοβαρά), ας μην έχουν καμιά αμφιβολία ότι το κίνημά τους μπορεί να καταστεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ακόμη και πλειοψηφικό, κάνονας τη μνημονιακή ΝΔ να γίνει υποκεφάλαιο των βιβλίων πολιτικής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας…

Επώνυμος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση