Ο Mario Draghi της ΕΚΤ σε διατεταγμένη αποστολή

Του Mike Whitney

Information Clearing House

Φανταστείτε, ο τραπεζίτης σας να σας δάνειζε $150.000 για να πατσίσετε αυτά που χάσατε στο ακίνητό σας από τότε που έσκασε η φούσκα το 2006. Και μάλιστα να σας τα δάνειζε για 3 χρόνια, με το κατώτατο επιτόκιο, με μόνη εγγύηση όλα τα παλιοπράγματα που έχετε πεταμένα στην αποθήκη σας!

Δεν θα ήταν μια πάρα πολύ καλή συμφωνία;

Ε λοιπόν, αυτό έκανε πριν μερικές μέρες η ΕΚΤ, προσφέροντας €489 δισ σε δεκάδες αδύναμες τράπεζες της Ευρώπης, με σχεδόν ανύπαρκτες εγγυήσεις. Κόντρα σε κάθε νόμο που διέπει την προσφορά και τη ζήτηση. Έναν νόμο που βέβαια δεν ισχύει για τους τραπεζίτες.

Όταν τα περιουσιακά στοιχεία «σκουπίδια» των τραπεζών πέφτουν σε αξία, οι τράπεζες απλά ζητάνε ρευστότητα από την ΕΚΤ. Βέβαια, οι εγγυήσεις που προσφέρουν, τα προβληματικά δηλαδή ομόλογα της Ελλάδας, Ιταλίας, κλπ. δεν έχουν την ονομαστική τους αξία πλέον. Το να την αποκτήσουν και πάλι, θεωρείται απίθανο.

Για αυτό, τα χρήματα που χάρισε η ΕΚΤ προχθές, δεν είναι παρά ένα δωράκι στους τραπεζίτες, που ποτέ δεν θα αποπληρωθεί.

Όταν μια τράπεζα πάει για φούντο, αρχίζει να προσποιείται. Και τότε έρχεται η ΕΚΤ να την βοηθήσει, προσποιούμενη κι αυτή.

Πρόκειται για μια συνηθισμένη κίνηση των κεντρικών τραπεζών. Δημιουργούν εύκολο χρήμα, και ένα χαλαρό περιβάλλον, που προκαλεί φούσκες, και στη συνέχεια προσφέρουν απεριόριστη ρευστότητα έτσι ώστε οι φίλοι τους τραπεζίτες να μη χάσουν χρήματα εξαιτίας της διογκωμένης αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Αυτό έγινε προχθές στην ΕΕ. Στηρίχθηκαν κάποια τοξικά ομόλογα των τραπεζών, που στη πραγματικότητα αξίζουν κλάσμα της ονομαστικής τους αξίας.

Μέχρι τώρα, η θεαματική επιχείρηση μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης (Long-Term Refinancing Operation -LTRO) του Mario Draghi αποδεικνύεται πατάτα.

Οι τράπεζες δεν χρησιμοποιούν το χρήμα που τους πρόσφερε για να αγοράσουν κρατικά ομόλογα (κάτι που θα έριχνε τα σπρεντς των ασθενών κρατών), ούτε για να αυξήσουν τον δανεισμό τους προς τρίτους. Αντί για αυτό, τα καταθέτουν στην ΕΚΤ. Όπως έγραψε η Wall Street Journal: «…Οι τράπεζες κατέθεσαν €346.99 δισ … κάτι που αποδεικνύει έλλειψη εμπιστοσύνης στους διατραπεζικούς δανεισμούς. Προτιμούν να τα τοποθετούν στην ΕΚΤ παρά να δανείζουν. Αυτή η κίνηση απεικονίζει την απουσία εμπιστοσύνης και από πλευράς των αγορών, όσον αφορά στο μέλλον του τραπεζικού τομέα της ΕΕ…».

Απίστευτο; Μέρος των δανείων χρησιμοποιήθηκε για να μετακυλιστεί το υπάρχον χρέος, και το υπόλοιπο ξαναμπήκε στα θησαυροφυλάκια της ΕΚΤ για ασφάλεια. Με άλλα λόγια, οι τράπεζες εξακολουθούν να μην εμπιστεύονται η μια την άλλη, όπως ακριβώς και πριν τη ρευστότητα που τις χάρισε η ΕΚΤ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα σπρεντς στο ισπανικό και στο ιταλικό χρέος, που ο Draghi πίστευε πως θα πέσουν, αν ρίξει μισό τρισ στο τραπεζικό σύστημα. Μπορεί λοιπόν να δόθηκε παράταση ζωής σε κάποιες ετοιμοθάνατες τράπεζες, αλλά σε γενικές γραμμές το σχέδιο απέτυχε.

Γιατί όμως το ξεκίνησε ο Draghi; Γιατί δεν έκανε τίποτα όσο καιρό μειώνονταν ο διατραπεζικός δανεισμός, οι καταθέσεις στην ΕΚΤ αυξάνονταν σε επίπεδα ρεκόρ, τα σπρεντς εκτοξεύονταν στα ύψη, και οι αγορές έδειχναν σημάδια κόπωσης;

Η προφανής απάντηση είναι ότι ο Draghi έχει την δική του ατζέντα. Θέλει να εκμεταλλευτεί την κρίση για να επιβάλλει σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, και σκληρά μέτρα λιτότητας, τα οποία θα γίνουν νόμοι της ΕΕ, με αποτέλεσμα οι εθνικοί προϋπολογισμοί να ελέγχονται από τις οικονομικές ελίτ (βλ. τεχνοκράτες).

Και επειδή τα κράτη δύσκολα θα αποδεχθούν κάτι τέτοιο χωρίς αντίδραση, ο Draghi άφησε την κρίση να επεκταθεί σε επίπεδα ανεξέλεγκτα, ώστε να μειώσει τις αντιδράσεις.

Ιδού η άποψη του οικονομολόγου Dean Baker: «Αυτοί που δημιούργησαν την κρίση της ευρωζώνης, παλεύουν νυχθημερόν να την επαναπροσδιορίσουν κατά τρόπο που θα τους αποφέρει πολιτικά οφέλη. Τα ΜΜΕ μιλάνε για σπάταλα κράτη τα οποία στοχοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους των αγορών. Αυτό στα οικονομικά λέγεται ψέμα. Η κρίση της ευρωζώνης δεν είναι αυτή που μας σερβίρουν… είναι μια κρίση που αφορά σε κράτη τα οποία έπεσαν θύματα της ΕΚΤ… Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη: Ένας ακόμη πόλεμος των τάξεων. Οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον έλεγχο που έχουν επί της ΕΚΤ για να αποσυναρμολογήσουν το κοινωνικό κράτος πρόνοιας που απολαμβάνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης…».

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο τελικός σκοπός του Mario Draghi είναι να φέρει σε εφαρμογή τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές που απαιτούν οι ισχυρές δυνάμεις των αγορών. Ήδη κατάφερε να ανατρέψει δυο δημοκρατικά εκλεγμένους πρωθυπουργούς, και να τους αντικαταστήσει με τσιράκια των τραπεζιτών, που θα εκτελέσουν τις διαταγές του. Τώρα προχωρά περαιτέρω, σχίζοντας τα κοινωνικά δίχτυα ασφαλείας, συντρίβοντας τα συνδικάτα, και οδηγώντας την ευρωζώνη σε συνθήκες τριτοκοσμικής φτώχιας.

Απόδοση: S.A.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση