Η διαγραφή του «απεχθούς» χρέους, πρώτο βήμα για προοδευτική διέξοδο από την κρίση

• Γράφει ο Γ. Τόλιος

Ο ελληνικός λαός βιώνει τα τελευταία χρόνια δραματικές εξελίξεις. Βιώνει μια «κοινωνική αντεπανάσταση» που κατεδαφίζει θεμελιώδη οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η νέα «τρικομματική» κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό το Λ.Παπαδήμο και τις οδηγίες της «τρόϊκας», προωθεί ένα στυγνό σχέδιο «δήμευσης του ελληνικού λαού» χάριν των δανειστών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, γυρίζοντας την ελληνική κοινωνία στις αρχές του 1900.!
Ανάλογα σχέδια προωθούν οι κυρίαρχες ελίτ και άλλων χωρών της ευρωζώνης, κάτω από τους εκβιασμούς και τις αφόρητες πιέσεις του γερμανο-γαλλικού άξονα, στο όνομα «διάσωσης» της ΟΝΕ και του ευρώ. 1. Η «ελεγχόμενη πτώχευση» μοχλός δήμευσης του ελληνικού λαού Τα μέτρα του «Μνημονίου» και τα σχέδια αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, αντί να απομακρύνουν την επίσημη χρεοκοπία την έφεραν πιο κοντά. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Το δημόσιο χρέος από 300 δις € το 2009 προβλέπεται να ξεπεράσει τα 380 δις το 2012 (χωρίς να υπολογίζουμε τις αυξομειώσεις από το «κούρεμα» και τη νέα δανειακή σύμβαση). Η παρατεταμένη ύφεση επέφερε δραματική συρρίκνωση του ΑΕΠ (από 236 δις € το 2009, σε 217 δις το 2011 και προβλέπεται παραπέρα μείωση στο 2012 και 2013…..και βάλε…). Η ανεργία ξεπέρασε το 20% και το 40% στη νέα γενιά. Χιλιάδες νέοι επιστήμονες γίνονται «οικονομικοί μετανάστες» σε διάφορες χώρες το κόσμου. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν χάσει πάνω από 40% της αγοραστικής δύναμης, ενώ τα «λουκέτα» μικρο-επιχειρήσεων ξεπέρασαν τις 130.000 χιλιάδες. Οι ζώνες φτώχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης αγκαλιάζουν όλο και ευρύτερα στρώματα, αυξάνοντας τις αυτοκτονίες και πράξεις απελπισίας για επιβίωση. Η τελευταία απόφαση της Συνόδου της ΕΕ στις 27 Οκτώβρη ’11, για την εξασφάλιση υποτίθεται της «βιωσιμότητας» του δημόσιου χρέους, προωθεί πολιτική «ελεγχόμενης πτώχευσης» με στόχο τη «δήμευση» του ελληνικού λαού, με τρεις κυρίως τρόπους.
Πρώτον, ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας, με στόχο τα 50 δις € ως το 2015.
Δεύτερον, εφαρμογή νέου «μεσοπρόσθεσμου προγράμματος» ύψους 50 δις ως το 2015, με περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικών δαπανών, αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων, κά.
Τρίτον, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων και της νέας γενιάς, με επιστροφή των εργασιακών σχέσεων σε καταστάσεις κοινωνικού «Νταχάου».! Πρόκειται για πολιτική, με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον 10ετίας. Ένας «οδικός χάρτης» εξουθένωσης και εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού, από οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. 2. Η νέα δανειακή σύμβαση διαιωνίζει την υπερχρέωση και οδηγεί τη χώρα σε μακροχρόνια οικονομική και κοινωνική παρακμή. Το σχέδιο «δήμευσης» του ελληνικού λαού, καλείται να υλοποιήσει η νέα τρικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με επικεφαλής τον εκλεκτό των τραπεζιτών Λ.Παπαδήμο. Η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης θα είναι το επίσημο «πιστοποιητικό θανάτου» της ελληνικής κοινωνίας χάριν των τοκογλύφων. Η νέα δανειακή σύμβαση που τα βασικά της σημεία έχουν γίνει ήδη αποδεκτά από του εκπροσώπους των αστικών δυνάμεων της χώρας, προβλέπει τα εξής:

Πρώτον, παροχή δανείου 130 δις €, προσαυξάνοντας το συνολικό χρέος και τις δαπάνες εξυπηρέτησης παρά το προβλεπόμενο μικρό «κούρεμα». Στην καλύτερη περίπτωση το χρέος μετά από δέκα χρόνια θα είναι στο ύψος του 2009 (120% του ΑΕΠ) όσο ήταν πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Η φιλολογία για «κούρεμα» κατά 50%, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, διότι αφορά μέρος του συνολικού χρέους που με διάφορες «αντιπαροχές» προς τους τοκογλύφους καταλήγει περίπου στο 12-15%.

Δεύτερον, το νέο δάνειο των 130 δις βάζει πιο χοντρές αλυσίδες στον ελληνικό λαό. Η ανταλλαγή των παλιών με νέα ομόλογα, θα γίνει με επιτόκιο μεταξύ 6-8%, ενώ των σημερινών είναι γύρω στο 4,5%. Από την άλλη η αποδοχή του αγγλικού δικαίου δίνει μεγαλύτερη διασφάλιση στους τοκογλύφους, υποθηκεύοντας διαχρονικά κάθε κινητή ή ακίνητη αξία του ελληνικού δημοσίου και πάνω από όλα το μέλλον της νέας γενιάς που μετακυλύει τεράστια χρέη για εξόφληση στο μέλλον.
Τρίτον, η δανειακή σύμβαση συνοδεύεται επίσης από ένα νέο «Μνημόνιο» και ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας, το οποίο θα είναι άτεγκτο, στα νέα πλαίσια των νέων κανόνων λειτουργίας της «ευρωζώνης» που καθορίζει ο γερμανο-γαλλικός άξονας, μετατρέποντας τις συνθήκες ζωής και εργασίας του ελληνικού λαού σε πραγματική κόλαση. Σύμφωνα με τα διαφαινόμενα της επικείμενης Συνόδου Κορυφής των αρχηγών της ΕΕ (9η Δεκέμβρη ’11), η λεγόμενη «Συμφωνία δημοσιονομικής σταθερότητας» προβλέπει μεταξύ άλλων:
α) αυτόματες κυρώσεις για τις χώρες που παραβιάζουν το όριο 3% του ελλείμματος στο ΑΕΠ,
β) συνταγματική δέσμευση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς,
γ) προστασία των ιδιωτών επενδυτών-τοκογλύφων από «κουρέματα» των ομολόγων που κατέχουν (η ελληνική περίπτωση αποτελεί εξαίρεση),
δ) λήψη αποφάσεων σε οικονομικά θέματα όχι με ομοφωνία ή δικαίωμα βέτο αλλά με «ειδική πλειοψηφία» (85%),
ε) διατήρηση του σημερινού ανεξέλεγκτου καθεστώτος ανεξαρτησίας της ΕΚΤ,
στ) απόρριψη κάθε ιδέας έκδοσης ευρωομολόγου,
ζ) αξιολόγηση των εθνικών προϋπολογισμών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με δικαίωμα απόρριψης τους,
η) μηνιαίες συναντήσεις των ηγετών της ευρωζώνης με αντικείμενο ρύθμιση ζητημάτων αγοράς εργασίας, συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, και
θ) τροποποίηση των Συνθηκών παρακάμπτοντας την προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία.
Στην ουσία το γερμανο-γαλλικό σχέδιο, επιβάλλει ένα καθεστώς «στρατοπέδου συγκέντρωσης» και «σιγής νεκροταφείου» για τους λαούς, προκειμένου να εξασφαλίσει τα δάνεια των τοκογλύφων. Κατά συνέπεια ηχούν ιδιαίτερα παράφωνα τα περί «Ενωμένης Ευρώπης» των λαών, ενώ στην πράξη αυτό που εκπέμπουν οι αποφάσεις των κυρίαρχων ελίτ των Βρυξελών, είναι ο «σώζων εαυτόν σωθήτω». Ειδικότερα για τις μικρότερες και αδύναμες οικονομίες, η τύχη που προδιαγράφεται είναι «μεταμοντέρνα» γερμανικά φέουδα και «ειδικές οικονομικές ζώνες» τριτοκοσμικού χαρακτήρα, πεδίο δόξης λαμπρό για τη δράση των ευρωπαϊκών πολυεθνικών.
Όσον αφορά την Ελλάδα, το μόνιμο «ρεφρέν» που προβάλλεται τόσο από τους εκπρόσωπους της υπερεθνικής «τρόϊκα», όσο και της εγχώριας τρικομματικής «τρόϊκας», σε συγχορδία με τα «μιντιακά» φερέφωνα, είναι ότι αν τηρηθούν οι δεσμεύσεις των αποφάσεων της 27ης Οκτώβρη ’11 και προφανώς της νέας Συνόδου Κορυφής της 9ης Δεκέμβρη ’11, η Ελλάδα θα μπορέσει πιθανόν να παραμείνει στην ευρωζώνη, διαφορετικά την περιμένει το «πυρ το εξώτερον». Πρόκειται για βασικό μοχλό εκφοβισμού και κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού, με στόχο την παράλυση των αντιστάσεων και αποδοχή των τετελεσμένων. Το στερεότυπο κινείται στη λογική της «πάση θυσία» παραμονής στην ευρωζώνη, μια αντίληψη καταστροφική για το λαό και τη χώρα, που δυστυχώς έμμεσα ή άμεσα υιοθετείται και από ένα τμήμα της ευρύτερης αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση η συγκεκριμένη αντίληψη απορρίπτει την εναλλακτική στρατηγική της προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με όρους εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, βιώσιμης ανάπτυξης, διασφάλισης θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζόμενων και ελπιδοφόρας προοπτικής της ελληνικής κοινωνίας. 3. Η στρατηγική της προοδευτικής εξόδου από την κρίση. Ο ελληνικός λαός για πρώτη φορά την μεταπολιτευτική περίοδο βρίσκεται μπροστά σε τόσο κρίσιμες επιλογές. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει είναι αν θα δεχτεί να υποταχθεί στις παραπάνω επιλογές ή θα ορθώσει το ανάστημα του και θα αγωνιστεί για μια πολιτική προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με ανοικτό τον ορίζοντα για ριζικότερους μετασχηματισμούς προς μια ανώτερη κοινωνία. Το δίλημμα θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά. Ποιο τραγούδι πρέπει να πει ο λαός; Το ο «Βασίλη κάτσε φρόνημα να γίνεις νοικοκύρης» ή το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή»; Αν επιλέξει το δεύτερο, τότε το πρώτο βήμα που χρειάζεται είναι η εφαρμογή μιας νέας «Σεισάχθειας». Δηλαδή διαγραφή «απεχθούς/επαχθούς» χρέους. Πρόκειται για όρο επιβίωσης του ελληνικού λαού και βασική προϋπόθεση ανάκαμψης της οικονομίας. Ο νέος κρατικός προϋπολογισμός για το 2012, προβλέπει για πληρωμή τοκοχρεολυσίων 60 δις €, ενώ άλλα 25 δις για πληρωμές βραχυπρόθεσμου χρέους, τη στιγμή που τα φορολογικά έσοδα θα ανέλθουν σε 53 δις €. Υπό αυτές τις συνθήκες η χρεοκοπία της χώρας είναι δεδομένη και δεν υπάρχει περίπτωση επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων για βαθμιαία εξόφληση χρέους μακροχρόνια. Η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (πάνω από 80%) αποτελεί για τη χώρα ζωτική ανάγκη.
Κατά συνέπεια το αίτημα της «παύσης πληρωμής» του χρέους και παράλληλα η συγκρότηση «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου» για προσδιορισμό του «απεχθούς χρέους», είναι ζήτημα υψίστης προτεραιότητας. Χρειάζεται να γίνει βασικό αίτημα πάλης των κοινωνικών κινημάτων και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Αποτελεί το πρώτο βήμα μιας εναλλακτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση σε όφελος των εργαζόμενων και συνολικά της κοινωνίας. Ωστόσο από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνοδευτεί από δέσμη μέτρων που να διασφαλίζουν την προοδευτική πορεία εξόδου από την κρίση όπως:
Α) Ανατροπή του «Μνημονίου» και απόρριψη της νέας δανειακής σύμβασης. Η παύση πληρωμών χρέους εξασφαλίζει τις ταμειακές ανάγκες κάλυψης μισθολογικών, κοινωνικών, αναπτυξιακών, λειτουργικών δαπανών και δίνει αναγκαίο χρόνο για ανασυγκρότηση της οικονομίας, πέρα από πιέσεις των αγορών.
Β) Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και έλεγχος της ροής κεφαλαίων, διασφάλιση των λαϊκών αποταμιεύσεων και αξιοποίησης τους σε προγράμματα ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Γ) Ανορθωτικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, με οριζόντιες και κλαδικές πολιτικές και με άξονες την Ανάπτυξη-Απασχόληση-Ανακατανομή.
Δ) Επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο όλων των ιδιωτικοποιημένων και βιώσιμων ΔΕΚΟ και επέκταση τους σε τομείς στρατηγικής σημασίας.
Ε) Ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση με πάταξη της φοροδιαφυγής, φοροκλοπής και φοροαποφυγής «εχόντων και κατεχόντων και με ορθολογική διαχείριση πόρων, καθώς και μείωση των γραφειοκρατικών και αντιπαραγωγικών δαπανών, ιδιαίτερα των στρατιωτικών.
ΣΤ) Στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, ενίσχυση των κοινωνικών δαπανών και των ειδικών προγράμματα ανάπτυξης οικογενειακής γεωργίας και βιώσιμων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Ζ) Εφαρμογή πολιτικής ισότιμης οικονομικής συνεργασίας με όλες τις χώρες και ιδιαίτερα με τις ευρωπαϊκές.
Η εφαρμογή των παραπάνω επιλογών δεν τίθεται υπό την αίρεση αν είναι συμβατές με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Ασφαλώς η λογική του «πακέτου» των μέτρων έρχεται σε σύγκρουση με τις «συντεταγμένες» της ευρωζώνης και πολύ περισσότερο με τα νέα δεδομένα των αποφάσεων του γερμανο-γαλλικού άξονα. Κατά συνέπεια η αποδέσμευση αποτελεί ζωτική ανάγκη και είναι δευτερεύον αν θα φύγουμε ή μας διώξουν από την ευρωζώνη. Όσον αφορά την κινδυνολογία ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα «αποτελεί καταστροφή», κρύβει τις βαθύτερες πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις της οικονομικής ελίτ και των αστικών δυνάμεων της χώρας, που βλέπουν την παραμονή στην ευρωζώνη ως ασφαλέστερο «λιμάνι» για τα συμφέροντα τους. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι ασφαλώς περίπατος, αλλά στο πλαίσιο των παραπάνω επιλογών προοδευτικής εξόδου από την κρίση, αποτελεί σαφώς καλύτερη επιλογή. Εκτός από την ανάκτηση του ελέγχου των μοχλών άσκησης οικονομικής πολιτικής, διασφαλίζει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, αποτρέπει τη δήμευση του ελληνικού λαού και τη μετατροπή της χώρας σε ένα άθλιο…γερμανικό προτεκτοράτο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση