Ο θάνατος των ηγετών

• Γράφει ο Μακεδών

Ο θάνατος του ηγέτη της Βόρειας Κορέας συγκλόνισε τους πολίτες αυτής της χώρας, όπως έδειξαν τα τηλεοπτικά μέσα της.

Οι εκδηλώσεις λύπης που έφθαναν στα όρια του παροξυσμού οι πολίτες εκδήλωναν με κλάματα την απώλεια. Αν δεχθούμε την αλήθεια της εικόνας φαίνεται ότι ο λαός έκλαιγε αλλά δεν ξέρω γιατί κατά την ελληνική μου σκέψη ήταν τόσο θλιμμένος.

Οι έχοντες καταλάβει τις καλές θέσεις στον κυβερνητικό μηχανισμό γνωρίζουν ότι δεν θα τις έχουν για πολύ. Ο λαός που υπέφερε από την έλλειψη τροφίμων, έτσι τουλάχιστον όπως τα μετέδιδαν τα Μ.Μ.Ε. θα έπρεπε να κλαίει από χαρά γιατί επιτέλους κάτι θα αλλάξει και για αυτόν. Αλλά διερωτώμαι τι είναι εκείνο που κάνει ένα λαό να προβαίνει σε πράξεις υστερίας που στους δικούς του ανθρώπους δεν το κάνει.

Μη νομίσετε ότι δεν συμβαίνει και στα καθ΄ ημάς με ανάλογες εκδηλώσεις. Παραδείγματος χάριν στην κηδεία του Ελευθερίου Βενιζέλου ο κόσμος που είχε παραβρεθεί στα Χανιά εκδήλωνε παρομοίως τα αισθήματά του αλλά μόνον αυτοί που ήταν Βενιζελικοί οι άλλοι αδιαφορούσαν. Τα ίδια και στις κηδείες των άλλων ηγητόρων, ο Έλληνας δεν εκδηλώνει τα όποια συναισθήματα του με τέτοιο έντονο τρόπο.

Αλλά είναι γεγονός ότι σε καθεστώτα με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά η προσωπικότητα του επιβληθέντος ηγέτη επισκιάζει τα πάντα ακόμη και μετά τον θάνατό του. Θυμηθείτε την εποχή του Στάλιν, που δεν πίστευαν την είδηση του θανάτου του.

Πάντως θεωρώ την σοφή άποψη του Σόλωνα του Αθηναίου ότι «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» ως την πλέον φιλοσοφημένη άποψη όλων των εποχών.

Και για μια φορά ακόμη θα διερωτηθώ πόσο καλά γνωρίζουμε την ιστορική μας καταγωγή που δίνει απαντήσεις σε όλα τα θέματα της ζωής ακόμη και σε αυτή την περίπτωση. Ο Όμηρος στα έπη του αναφέρεται για τον τρόπο που οι Έλληνες θρηνούσαν τους ήρωες τους και τους ηγέτες κάνοντας ταυτόχρονα ειδικές εκδηλώσεις σεβόμενοι τους νεκρούς. Ακόμη και τον Έκτορα παρέδωσε ο Αχιλλέας στον Πρίαμο από σεβασμό, αυτή η λέξη σαν έννοια έχει πλέον εκλείψει από το λεξιλόγιο και των πολιτών αλλά και των πολιτικών.

Φυσικά η υποκρισία θα περισσέψει και τα λόγια που θα εκφωνηθούν θα είναι δοξαστικά για τον εκλιπόντα και αυτόματα φέρνω στην μνήμη μου το τέλος του Λίβυου Καντάφι και τον τρόπο που αντέδρασε η υπουργός των εξωτερικών κ. Κλίντον στο άκουσμα της είδησης. Αλλά ξέχασα δεν έχει καμιά παιδεία για τα ζητήματα αυτά όπως και πολλοί άλλοι.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση