Οι τραπεζίτες είναι πανέτοιμοι για το βιασμό της Ελλάδας καθώς οι σοσιαλιστές ψηφίζουν υπέρ της εθνικής αυτοκτονίας

Tώρα μόνο ένα δημοψήφισμα μπορεί να τους σταματήσει

Του Michael Hudson*
Counterpunch
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η μάχη για το μέλλον της Ευρώπης εξακολουθεί να είναι σε εξέλιξη στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις, που αντιστέκονται στις οικονομικές απαιτήσεις που αναμφίβολα αποτελούν τη σύγχρονη εκδοχή μιας κλασικής ολοκληρωτικής στρατιωτικής επίθεσης. Η σημερινή απειλή της επικυριαρχίας των τραπεζών σίγουρα δεν είναι ένα είδος δολοφονικής για την οικονομία δραστηριότητας που προσφέρει ευκαιρίες για ηρωισμό σε ένοπλες συγκρούσεις. Οι καταστροφικές αυτές οικονομικές πολιτικές μοιάζουν περισσότερο με ασκήσεις στην κοινοτοπία του κακού και στην συγκεκριμένη περίπτωση αφορούν τους σαφώς υπέρ των πιστωτών όρους που έθεσαν στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η ΕΕ και το ΔΝΤ, μετά από προτροπές του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ.

Όπως επεσήμανε χαρακτηριστικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν πριν από μερικά χρόνια, οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έκαναν πάσα στον Μπόρις Γιέλτσιν κάποιοι ημιμαθείς νεαροί από το Χάρβαρντ στη δεκαετία του 1990 έγιναν αιτία να μειωθούν δραματικά τα ποσοστά γεννήσεων στη Ρωσία, να μειωθεί το προσδόκιμο ζωής και να αρχίσει η μετανάστευση. Ήταν η μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού που γνώρισε η χώρα από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό ήταν άλλη μια συνέπεια της οικονομικής λιτότητας. Συνεπώς, η προτεινόμενη «λύση» της ΕΚΤ για το πρόβλημα του χρέους στην Ελλάδα είναι μια πράξη αυτοκαταστροφική. Δίνει απλά τον απαραίτητο χρόνο στην ΕΚΤ να αναλάβει ακόμα περισσότερο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, υποχρεώνοντας όλους τους φορολογούμενους της ΕΕ να πληρώσουν τον λογαριασμό. Προκειμένου να αποφευχθεί αυτή η μετατόπιση απωλειών των τραπεζών στους φορολογούμενους, η Ανγκέλα Μέρκελ επιμένει ότι οι ιδιώτες ομολογιούχοι θα πρέπει να απορροφήσουν μέρος των απωλειών που ήταν αποτέλεσμα κακών επενδύσεών τους.

Οι τραπεζίτες προσπαθούν να πλουτίσουν με μια κίνηση, χρησιμοποιώντας το σφυρί του χρέους, προκειμένου να κερδίσουν αυτά ακριβώς που τα ισχυρά κράτη ανέκαθεν αποκόμιζαν με πολέμους. Ζητούν την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, επί πιστώσει, με δικαίωμα έκπτωσης φόρου για τόκους, έτσι ώστε να είναι δυνατή μια αύξηση της ταμειακής ροής για να εισπράξουν τελικά οι τραπεζίτες. Η μεταβίβαση γαιών, υπηρεσιών κοινής ωφελείας και τόκων ως οικονομική λεία, αλλά και ο κεφαλικός φόρος στις οικονομίες των πιστωτών είναι οι πρακτικές που κάνουν τη δημοσιονομική λιτότητα να λειτουργεί ακριβώς όπως ο πόλεμος ως προς το αποτέλεσμά της.

O Σωκράτης είπε κάποτε ότι η άγνοια είναι κατ' ανάγκην η ρίζα κάθε κακού, αφού κανείς δεν είναι εκ προθέσεως κακός. Ωστόσο, το οικονομικό «φάρμακο» του εξαναγκασμού μιας χώρας χρεωμένης στη φτώχεια και στο ξεπούλημα και ρευστοποίηση του δημόσιου τομέα της έχει γίνει μια κοινωνικά αποδεκτή σοφία που διδάσκεται στις οικονομικές σχολές σήμερα. Θα περίμενε κανείς ότι, μετά από πενήντα χρόνια προγραμμάτων λιτότητας και αποκρατικοποιήσεων που στην ουσία συνιστούν ξεπούλημα που αποσκοπεί στην αποπληρωμή απεχθούς χρέους, ο κόσμος θα είχε μάθει αρκετά και για τις αιτίες και τις συνέπειες.

Και όμως, η τάξη των τραπεζιτών σκοπίμως επιλέγει να αγνοεί αυτή την αλήθεια. Η "καλή και αποδεκτή πρακτική" επιβραβεύεται με βραβεία Νόμπελ Οικονομικών για να γίνει τελικά ένα φύλλο συκής της εύλογης δυνατότητας άρνησης, όταν οι αγορές "απροσδόκητα" θα καταρρεύσουν και οι νέες επενδύσεις θα επιβραδύνονται ως αποτέλεσμα της οικονομικής αιμορραγίας των οικονομιών, όπως συνέβαινε και στον Μεσαίωνα, ενώ ο πλούτος θα διοχετεύεται προς την κορυφή της οικονομικής πυραμίδας.

Ένα αγαπημένο απόφθεγμα του φίλου μου του David Kelley είναι κάτι που είπε κάποτε ο Molly Ivins: "Είναι δύσκολο να πείσεις τους ανθρώπους ότι τους σκοτώνεις για το καλό τους". Η προσπάθεια της ΕΕ για να κάνει κάτι παρόμοιο απέτυχε στην Ισλανδία. Και όπως ακριβώς οι Ισλανδοί, έτσι και οι Έλληνες διαδηλωτές έχουν μπουχτίσει με νεοφιλελεύθερα διδάγματα ανίδεων που προσπαθούν να τους πείσουν ότι η λιτότητα, η ανεργία και η συρρίκνωση των αγορών είναι ο μόνος δρόμος προς την ευημερία, και όχι προς ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Θα πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε: Ποιά ακριβώς είναι τα κίνητρα των κεντρικών τραπεζών όταν προωθούν κοντόφθαλμα στελέχη επιχειρήσεων, που ακολουθούν τις επιταγές και τη λογική ενός συστήματος που υπαγορεύει στους λαούς μη αναγκαίες και επώδυνες διαδικασίες και απώλειες, με αποκλειστικό σκοπό να δοθεί συνέχεια στην κοινότοπη εμμονή ότι οι τράπεζες δεν πρέπει ποτέ να χάνουν χρήματα;

Δεν μένει παρά να συμπεράνουμε ότι οι νέοι σχεδιαστές της κεντρικής οικονομικής πολιτικής της ΕΕ (είναι ή δεν είναι αυτό που αποκάλεσε ο Hayek "πορεία προς την δουλεία";) ενεργούν ως ταξικοί πολεμιστές απαιτώντας όλες τις απώλειες να τις υφίστανται οι οικονομίες, με το να επιβάλλουν αποπληθωρισμό του χρέους και να επιτρέπουν στους δανειστές να αρπάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των χρεωμένων χωρών, ισχυριζόμενοι ότι αυτό δεν θα επιδεινώσει το πρόβλημα. Αυτή η σκληροπυρηνική γραμμή της ΕΚΤ υποστηρίζεται από τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Geithner, προφανώς έτσι ώστε οι αμερικανικές τράπεζες να μη χάσουν όσα έχουν ποντάρει σε χρηματιστηριακά παράγωγα.

Έχουμε, επομένως, μια επανάληψη της παρέμβασης Geithner προκειμένου να αποτραπεί η ελάφρυνση χρέους της Ιρλανδίας. Το αποτέλεσμα είναι να αγγίζουμε τα όρια του παραλόγου, με την ΕΚΤ και το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να επιμένουν σε "εθελούσια επαναδιαπραγμάτευση" με την αιτιολογία ότι κάποια τράπεζα μπορεί να έχει τζογάρει στο στυλ AIG σε CDS ή άλλες κινήσεις που θα προκαλούσαν τόσο μεγάλες απώλειες σε ποσά που θα απαιτούνταν ακόμη ένα πακέτο διάσωσης για την εν λόγω χώρα. Και τολμούν να παρουσιάζουν τον χρηματιστηριακό τζόγο σαν απαραίτητο στοιχείο της οικονομικης δραστηριότητας και όχι σαν ένα σκηνικό που μόνο Λας Βέγκας θυμίζει.

Αλλά σοβαρά: γιατί θα πρέπει για το θέμα αυτό να δίνουν δεκάρα οι Έλληνες; Πρόκειται καθαρά για ένα ενδοευρωπαϊκό τραπεζικό πρόβλημα λειτουργικής φύσεως. Όμως για να παρακάμψει αυτό το γεγονός, η ΕΚΤ διατάζει την Ελλάδα να πουλήσει τα νησιά της, τα δικαιώματά της στο σύστημα ύδρευσης και αποχετεύσεών της, τα λιμάνια της και άλλες υποδομές.

Αυτό μας μεταφέρει αναπόφευκτα σε ένα σκηνικό οικονομικού θεάτρου του παραλόγου. Φυσικά κάποια ιδιαίτερα συμφέροντα πάντα επωφελούνται από τον συστηματικό παραλογισμό, όσο κοινότυπος και αν έχει καταντήσει. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν ήδη ποντάρει στην πιθανότητα ότι η Ελλάδα τελικά θα κηρύξει πτώχευση και κερδίζουν από αυτήν. Το ζήτημα είναι μόνο το πότε. Οι τράπεζες χρησιμοποιούν το χρόνο για να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερα και μεταθέτουν τις απώλειες στην ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ - "δημόσια" ιδρύματα που έχουν περισσότερη δύναμη απ' όση έχουν οι ιδιώτες δανειστές. Έτσι, οι τραπεζίτες γίνονται οι χορηγοί του παραλογισμού και της οικονομίας των "σκουπιδιών" που με τόση απερισκεψία και χολή σχολιάζουν οι δυνάστες και θιασώτες της κοινοτοπίας του κακού. Δεν έχει τόση σημασία αν τους λένε Trichet, Geithner ή Παπανδρέου. Είναι απλά παρόμοια εξογκώματα πάνω στο δέρμα ενός τεράστιου καλαμαριού βαμπίρ που λέγεται "απαιτήσεις των δανειστών".

Οι Έλληνες που διαδηλώνουν μπροστά στη Βουλή στην Πλατεία Συντάγματος δημιουργούν το ευρωπαϊκό αντίστοιχο της "Αραβικής άνοιξης". Αλλά υπάρχει τίποτε που μπορούν να κάνουν, εκτός από το να προκαλούν βίαια επεισόδια, αφού η αστυνομία και ο στρατός είναι με το μέρος της κυβέρνησης, η οποία με τη σειρά της είναι με το μέρος των ξένων δανειστών;

Η πιο αποτελεσματική τακτική θα ήταν να απαιτήσουν οι Έλληνες εθνικό δημοψήφισμα, το οποίο θα θέτει ως ερώτημα το αν δέχονται οι πολίτες τους όρους της ΕΚΤ για τη λιτότητα, τις αυξήσεις φόρων, τις περικοπές δημόσιων δαπανών και τις αποκρατικοποιήσεις. Αυτός είναι ακριβώς και ο τρόπος με τον οποίο ο πρόεδρος της Ισλανδίας απέτρεψε την σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της χώρας από το να καταδικάσει την οικονομία σε μια ολέθρια και παράνομη διαδικασία πληρωμής δόσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Εργατικού κόμματος του Gordon Brown και εκείνες των Ολλανδών για τα πακέτα διάσωσης Icesave και Kaupthing.

Η μόνη νομική βάση για την απαίτηση αποπληρωμής του δανείου της ΕΕ που στοχεύει στη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών - όπως και και για την απαίτηση του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τim Geithner να είναι τα χρέη απαραβίαστα, και όχι η ζωή των πολιτών - είναι η δημόσια αποδοχή και συναίνεση σε τέτοια πολιτική. Διαφορετικά, η επιβολή του χρέους μπορεί να αντιμετωπιστεί απλά ως πράξη οικονομικού πολέμου.

Οι εθνικές οικονομίες έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται τον εαυτό τους από τέτοιου είδους επιθέσεις. Οι ηγέτες μπορούν να επιμένουν ότι, εάν δεν διεξαχθεί δημοψήφισμα, τότε προτίθενται να εκλέξουν μια πολιτική επιτροπή που θα δεσμευτεί να προβεί σε ολοκληρωτική άρνηση του χρέους. Να επισημάνουμε ότι το διεθνές δίκαιο απαγορεύει στα κράτη να μεταχειρίζονται τους δικούς τους πολίτες διαφορετικά από τους ξένους. Επομένως, στην περίπτωση αυτή, όλα τα χρέη σε συγκεκριμένες κατηγορίες θα πρέπει να παραγραφούν, για να γίνει μια νέα αρχή. Να θυμίσουμε επίσης ότι η γερμανική νομισματική μεταρρύθμιση του 1947 που επέβαλαν η Συμμαχικές Δυνάμεις ήταν η πιο επιτυχημένη "νέα αρχή" στη σύγχρονη ιστορία. Η απελευθέρωση της γερμανικής οικονομίας από το χρέος [Προσθήκη συντάκτη: συμπεριλαμβανομένων των αποζημιώσεων που ποτέ δεν καταβλήθηκαν προς την Ελλάδα για τις καταστροφές και τα εγκλήματα των Γερμανών] αποτέλεσε τη βάση για το γερμανικό "οικονομικό θαύμα" που επακολούθησε.

Δεν θα είναι αυτή η πρώτη πρόταση του είδους για την Ελλάδα. Προς το τέλος του 3ου αιώνα π.Χ., οι βασιλιάδες της Σπάρτης Άγις και Κλεομένης ζήτησαν την ακύρωση του χρέους, όπως έκανε και ο Νάβις , που τους διαδέχθηκε. Ο Πλούταρχος αφηγείται πώς εξελίχθηκε η υπόθεση εκείνη, τονίζοντας παράλληλα και το τραγικό μειονέκτημα αυτής της πολιτικής: απόντες ιδιοκτήτες που είχαν δανειστεί για να αγοράσουν ακίνητη περιουσία υποστήριξαν τη διαγραφή του χρέους, με αποτέλεσμα να κερδίσουν αναπάντεχα τεράστια ποσά.

Κάτι ανάλογο θα ήταν πολύ πιο πιθανό να συμβεί σήμερα παρά σε άλλες εποχές, τώρα που ο μεγαλύτερος όγκος του χρέους είναι χρέος υποθηκών. Φανταστείτε τι επιπτώσεις θα είχε μια διαγραφή του χρέους για τον Donald Τrump και άλλους παρόμοιους με αυτόν, οι οποίοι αφού απέκτησαν ακίνητα με δάνεια και με ελάχιστη επένδυση δικών τους κεφαλαίων, ξαφνικά βρέθηκαν να μη χρωστούν τίποτε στις τράπεζες! Ο στόχος της οικονομικής και φορολογικής μεταρρύθμισης θα πρέπει να είναι η απελευθέρωση της οικονομίας από επιβαρύνσεις που είναι τεχνολογικά περιττές. Για να αποφύγουμε να χαρίσουμε μια περιουσία σε "απόντες ιδιοκτήτες", η ακύρωση του χρέους θα πρέπει να συμβαδίσει με την επιβολή φόρου οικονομικού μισθώματος ενώ ο δημόσιος τομέας θα λάβει τη μισθωτική αξία των γαιών ως φορολογική βάση του.
.
Αυτός, συμπτωματικά, ήταν και ο βασικός στόχος των οικονομολόγων του 19ου αιώνα που υποστήριζαν την "ελεύθερη αγορά": η φορολόγηση γαιών και φυσικού πλούτου - καθώς και φυσικών μονοπωλίων - και όχι η φορολόγηση του παραγόμενου έργου και των αγαθών. Σκοπός ήταν να παραμείνουν προς όφελος του δημοσίου όλα όσα παράγονται χάρη στις δαπάνες για τη φύση και τις δημόσιες υποδομές. Πριν από έναν αιώνα πίστευαν ότι τα μονοπώλια, τα οποία εποφθαλμιούν τώρα οι πράκτορες των ιδιωτικοποιήσεων, θα πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο. Διαφορετικά, αν το κράτος είναι απλός διαχειριστής τους, τότε οι τιμές τους θα πρέπει να ρυθμίζονται για να ευθυγραμμίζονται ανά πάσα στιγμή με το πραγματικό κόστος παραγωγής. Σε περίπτωση που ιδιώτες έχουν ήδη λάβει στην κατοχή τους δημόσιες γαίες, ορυχεία, ή μονοπώλια, τα έσοδα από ενοίκια από τα προνόμια του ιδιοκτησιακού καθεστώτος θα πρέπει να φορολογούνται πλήρως. Σε αυτά θα περιλαμβάνεται και το οικονομικό προνόμιο που απολαμβάνουν οι τράπεζες με τη χορήγηση δανείων.

Για να μειωθεί το κόστος, θα πρέπει να μειωθούν οι "ζημιογόνοι" φόροι που αυξάνουν την τιμή της παραγωγής, και πρώτοι απ' όλους οι φόροι επί του παραγόμενου έργου και του κεφαλαίου, των πωλήσεων, καθώς και οι φόροι προστιθέμενης αξίας. Αντίθετα, οι φόροι ενοικίασης εξασφαλίζουν τα "δωρεάν γεύματα" της οικονομίας, αφήνοντας έτσι λιγότερα διαθέσιμα ποσά για την κερδοσκοπία των τραπεζών από την εξυπηρέτηση του χρέους σε υψηλότερα δάνεια. Μια μετατόπιση του φορολογικού βάρους από την εργασία στην ιδιοκτησία θα μειώσει την τιμή της προσφοράς εργασίας, καθώς επίσης και τις τιμές των κατοικιών που διογκώνονται λόγω των επιτοκίων των τραπεζικών δανείων.

Μια μεταστροφή των φόρων γης ήταν η κύρια πρόταση μεταρρύθμισης του 18ου και 19ου αιώνα, η πρόταση από τους "φυσιοκράτες" και τον Adam Smith μέχρι τον John Stuart Mill και τους μεταρρυθμιστές της περιόδου του προοδευτισμού στην Αμερική. Στόχος τους ήταν η απελευθέρωση των αγορών από τα κληρονομικά ενοίκια της νεοεγκαταστημένης αριστοκρατίας που χρονολογούνταν από την κατάκτηση της Βρετανίας από τους Βίκινγκς στα Μεσαιωνικά χρόνια. Αυτό θα επέτρεπε στις οικονομίες να ελευθερωθούν από τη φεουδαρχία, προσαρμόζοντας τις τιμές σύμφωνα με το κοινωνικά αναγκαίο κόστος παραγωγής.

Κάθε κυβέρνηση έχει δικαίωμα να επιβάλλει φόρους, εφόσον αυτό το κάνει εξίσου ακριβοδίκαια στους εγχώριους και στους ξένους ιδιοκτήτες ακινήτων. Εκτός από την επανακρατικοποίηση των γαιών και των υποδομών, η πλήρης φορολόγηση της υπενοικίασης τους (καταβολή πληρωμών για τις περιοχές των οποίων η αξία αυξάνεται ή λόγω χρήσης φυσικών πόρων ή από θετικές παρεμβάσεις του δημοσίου) θα πάρει πίσω για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου ό,τι οι δανειστές προσπαθούν τώρα να του αρπάξουν.

Αυτή η κλασική απειλή των μεταρρυθμιστών του 19ου αιώνα είναι ακριβώς η απάντηση που οι Έλληνες μπορούν να δώσουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μπορούν επίσης να υπενθυμίσουν στον υπόλοιπο κόσμο ότι αποτέλεσε, εξάλλου, το ιδανικό της ελεύθερης αγοράς, όπως αυτό εκφράστηκε από τους Adam Smith και John Stuart Mill στην Αγγλία, και έγινε η βάση της δημοσιονομικής πολιτικής των ΗΠΑ, των ρυθμιστικών οργανισμών και της φορολογικής πολιτικής κατά τη διάρκεια της απογείωσης της σημερινής υπερδύναμης.

Είναι πραγματικά παράξενο αλλά και θλιβερό το γεγονός ότι το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα στην Ελλάδα, ο ηγέτης του οποίου είναι επικεφαλής της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έχει απορρίψει αυτό το επί αιώνες δοκιμασμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Το πρόγραμμα αυτό δεν βασίζεται στις αρχές του κομμουνισμού. Δεν περιέχει καν εγγενώς επαναστατικά στοιχεία, ή τουλάχιστον δεν περιείχε την εποχή που διατυπώθηκε. Είναι ένα είδος σοσιαλισμού ρεφορμιστικού τύπου στον οποίο οδήγησαν δύο αιώνες κλασικής πολιτικής οικονομίας.

Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα πολεμά αυτή τη στιγμή αυτό ακριβώς το είδος των ελεύθερων αγορών, με την υποστήριξη και τις υστερικές παραινέσεις του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Geithner. Ο δε Οbama δεν λέει τίποτε, επιτρέποντας στους γραφειοκράτες της Wall Street να υπαγορεύουν την εθνική οικονομική πολιτική. Από κακοβουλία; Ή απλά από παθητικότητα και αδιαφορία; Και τι σημασία έχει αυτό μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα;

Εν κατακλείδι, οι στόχοι μιας ξενοκίνητης οικονομικής επιθετικότητας είναι πάντα οι ίδιοι με αυτούς μιας στρατιωτικής κατάκτησης: η δημόσια γη και ο δημόσιος τομέας. Όμως, τα κράτη έχουν το δικαίωμα να φορολογούν τα κέρδη της μίσθωσής τους, πέρα και πάνω από μια απλή επιστροφή στην επένδυση κεφαλαίου. Σε αντίθεση με τις απαιτήσεις της ΕΕ για "εσωτερική υποτίμηση" (περικοπές μισθών) ως μέσο για την μείωση των τιμών του ελληνικού εργατικού δυναμικού ώστε να καταστεί περισσότερο ανταγωνιστικό, η μείωση του βιοτικού επιπέδου είναι απαράδεκτη, αφού μειώνει την παραγωγικότητα της εργασίας, ενώ παράλληλα διαβρώνει την εσωτερική αγορά, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο επιδείνωσης της οικονομικής συρρίκνωσης.

Η ανάγκη λαϊκής ετυμηγορίας μέσω δημοψηφίσματος

Κάθε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα αλλά και την πολιτική υποχρέωση να προστατεύει την ευημερία και την επιβίωση της χώρας της οποίας ηγείται, ώστε να διατηρεί τον πληθυσμό της στο εσωτερικό της χώρας αντί να τον εξαναγκάζει σε φυγή στο εξωτερικό ή να τον οδηγεί σε μια θέση οικονομικής εξάρτησης από εισοδηματίες. Στην καρδιά της οικονομικής δημοκρατίας βρίσκεται η αρχή σύμφωνα με την οποία κανένα κυρίαρχο κράτος δεν είναι υποχρεωμένο να παραχωρήσει το δημόσιο τομέα της χώρας ή τα φορολογικά έσοδά του, άρα και την οικονομική ευημερία του και τη μελλοντική βιωσιμότητά του, σε αλλοδαπούς ή ακόμη και σε μια εγχώρια οικονομική τάξη. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που η Ισλανδία ψήφισε "Όχι" στο δημοψήφισμα που αφορούσε το χρέος της. Αποτέλεσμα: η οικονομία της ανακάμπτει.

Η Ιρλανδία απεναντίας, που ψήφισε "ναι", βρίσκεται αυτή τη στιγμή αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ενός δεύτερου μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος, που ίσως να μην ωχριά και τόσο μπροστά σε εκείνο που βίωσε λόγω φτώχειας και πείνας από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά. Εάν η Ελλάδα δεν χαράξει μια στρατηγική άμεσα, τότε θα υπερισχύσουν οι εισβολείς και ελεγκτές της οικονομικής και δημοσιονομικής ζωής της, που θα επιβάλλουν συνεχώς νέα χαράτσια στη χώρα.

Ο οικονομικός πόλεμος έχει γίνει η επιλεγμένη εκδοχή πολέμου για τον 21ο αιώνα. Στόχος του είναι να οικειοποιείται τη γη και τη δημόσια υποδομή άλλων χώρών προς όφελος των διεθνών ελίτ της εξουσίας. Με την επίτευξη αυτού του οικονομικού στόχου, με την επιβολή δυσβάσταχτων χαρατσιών στους λαούς που υποκύπτουν, αποφεύγεται η απώλεια ζωής με δολοφονικές επιθέσεις του επιτιθέμενου εισβολέα, αλλά μόνο εφόσον υποκύπτουν οι χώρες-οφειλέτες και δέχονται καρτερικά της συνέπειες του άνισου βάρους που πέφτει στους ώμους τους. Αν δεν διεξαχθεί δημοψήφισμα, τότε μια εθνική οικονομία δεν μπορεί να θεωρείται υποχρεωμένη να πληρώσει τα χρέη, ακόμη και σε "προνομιούχους" δανειστές, όπως είναι το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν ιδιωτικοποιηθεί λόγω πιέσεων από ξένες τράπεζες μπορούν σύμφωνα με το νόμο να επανακρατικοποιηθούν. Ακριβώς όπως οι χώρες που δέχονται στρατιωτική επίθεση μπορούν εκ των υστέρων να ασκήσουν αγωγή εναντίον των επιτιθέμενων, έτσι και η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει αγωγή για την καταστροφή που υπέστησαν ο πληθυσμός και η οικονομία της λόγω των μέτρων λιτότητας - τη μείωση στην απασχόληση, την απώλεια παραγωγής, τον πληθυσμό της και τη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό.

Η ελληνική οικονομία δεν θα επωφεληθεί από τα δάνεια της "διάσωσης" της ΕΚΤ. Τα χρήματα θα καταλήξουν στις τράπεζες. Κι αυτές με τη σειρά τους θα επιδιώξουν να τα μοιράσουν με τη μορφή δανείων στους αγοραστές της γης, των εταιρειών του δημοσίου, και άλλων "ασημικών" που η Ελλάδα πιέζεται να ξεπουλήσει. Όσο για τα τέλη που θα συλλέγουν (και τα οποία θα αυξάνουν σταδιακά, για να καλύψουν τους τόκους) θα καταβάλλονται ως τόκοι. Κάπως σαν στρατιωτικός φόρος τιμής;

Η Margaret Thatcher συνήθιζε να λέει: "Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση". Και όμως υπάρχει. Η Ελλάδα μπορεί απλά να αρνηθεί από αυτή την άνευ όρων παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων και οικονομικών προνομίων στους δανειστές της.

Τι έχουν να πουν οι "σύντροφοι" του Παπανδρέου από τη Σοσιαλιστική Διεθνή για τα τρέχοντα γεγονότα στην Ελλάδα; Εννοείται ότι η πάλαι ποτέ Σοσιαλιστική Διεθνής είναι νεκρή, αν μη τι άλλο, λόγω του γεγονότος ότι αυτή τη στιγμή ηγείται της Διεθνούς ένας πολιτικός του είδους του Παπανδρέου. Αυτό που περνιέται για σοσιαλισμός σήμερα είναι ο αντίποδας των μεταρρυθμίσεων που προωθούνταν στο όνομά του πριν από ένα αιώνα, στην προπολεμική Ευρώπη των αρχών του 20ού αιώνα. Τα σοσιαλδημοκρατικά και εργατικά κόμματα της Ευρώπης άνοιξαν σήμερα τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση, παραδίδοντας τις οικονομίες των χωρών τους στις αγορές κάτω από συνθήκες που μπλοκάρουν την ανάπτυξη του βιοτικού τους επιπέδου. Το αποτέλεσμα υποτίθεται ότι θα είναι μια διεθνής πολιτική "επανευθυγράμμιση".

Τελικά, η πολιτική της λιτότητας δεν θα εξασφαλίσει τα οφειλόμενα ποσά στους δανειστές

Από το απόγευμα της Πέμπτης, ο δείκτης Dow, αφού έκανε βουτιά 230 μονάδων, επανήλθε με απώλεια "μόνο" 60 μονάδων, με το που κυκλοφόρησε η είδηση ότι η Ελλάδα είχε συμφωνήσει με το σχέδιο λιτότητας του ΔΝΤ. Αλλά τι είναι "Ελλάδα"; Είναι το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής της; Σίγουρα δεν είναι ακόμη ολόκληρο το Κοινοβούλιο. Θα ψηφίσουν οι Έλληνες βουλευτές κατά του συμφέροντος της χώρας τους, αποδεχόμενοι την λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις;

Μόνο ένα δημοψήφισμα μπορεί να αποδεσμεύσει την ελληνική κυβέρνηση από την αποπληρωμή των νέων χρεών που θα προκύψουν ως αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας. Μόνο ένα δημοψήφισμα μπορεί να επιτρέψει επανακρατικοποίηση περιουσιακών στοιχείων που έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Οποιαδήποτε άλλη συναλλαγή δεν είναι νόμιμη σύμφωνα με κοινά αποδεκτές ιδέες της πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας. Και εν πάση περιπτώσει, ένας φόρος μίσθωσης μπορεί να εξασφαλίσει για την ελληνική οικονομία αυτά που οι οικονομικοί εισβολείς προσπαθούν να αρπάξουν.

Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι θετικό. Θα χρειαστεί να δοθούν πραγματικές μάχες, αλλά θα διεξαχθούν στην οικονομική και δημοσιονομική σφαίρα και όχι στα πλαίσια μιας στρατιωτικής σύρραξης. Ο πόλεμος τελικά μπορεί να κερδηθεί μόνο αν κατανοηθεί η διαβρωτική δυναμική αυτού που κάποιοι αποκαλούν "μαγεία των πολλαπλών συμφερόντων" και δοθεί έμφαση στην κοινωνική ανάγκη να υποταχθούν τα συμφέροντα των δανειστών σε εκείνα της πραγματικής και συλλογικής οικονομίας. Αλλά για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει η ίδια η οικονομική θεωρία να υποχρεωθεί να βγει από την τωρινή της μετα-κλασική, "νεοφιλελεύθερη" κοινοτοπία.


*O Michael Hudson, πρώην οικονομολόγος της Wall Street, είναι σήμερα καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Kansas City (UMKC) και συγγραφέας πολλών βιβλίων, όπως: Super Imperialism: The Economic Strategy of American Empire (νέα έκδοση Pluto Press, 2002) και Trade, Development and Foreign Debt: A History of Theories of Polarization v. Convergence in the World Economy.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση