ΠΑΣΟΚ: Ολοταχώς στο δρόμο που χάραξε ο Pinochet!

Ήταν αναμενόμενο ώστε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ολισθήσει σε δομή κοινοβουλευτικής χούντας -και πολύ πιθανό στο άμεσο μέλλον σε στρατιωτική χούντα. Το δίλλημα, «μεσοπρόθεσμο ή τανκς», όπως και οι εκκλήσεις για κοινοβουλευτική συναίνεση επί της προαποφασισμένης πολιτικής, δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνειών. Στους σχεδιασμούς της ελίτ, η επιβολή μιας στρατιωτικής χούντας, αν αποτύχει η κοινοβουλευτική, αποτελεί το στάδιο Β για τον κοινωνικό έλεγχο της χώρας.

Ήταν αναμενόμενος επίσης ο προσεταιρισμός από την πολιτική εξουσία του νέου παρακράτους που γέννησε η μεταπολίτευση, όσο και η επιστράτευση επίλεκτων μονάδων καταστολής διαδηλώσεων. Η πρωτόγνωρη αδιάκριτη άσκηση εξοντωτικής βίας, τόσο σωματικής όσο και χημικής, δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο, αλλά τυπικό φαινόμενο κρατικής βίας που ασκείται από τα νέα καθεστώτα κοινοβουλευτικής χούντας. Η ένταση της καταστολής θα γίνεται κλιμακούμενη, όσο η πολιτική ελίτ θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από κάθε υπόλειμμα νομιμοποιητικής αντιπροσώπευσης.

Η σταδιακή μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ σε νεοφιλελεύθερο κόμμα και κυρίως η ανάδειξή του στην εξουσία σε μια φάση οικονομικής κρίσης για τη χώρα, που επιτρέπει την εμπλοκή του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου καπιταλισμού, ταυτόχρονα με την απεμπόληση-λόγω ΕΕ και ΟΝΕ- κάθε είδους εργαλείου άσκησης εθνικής πολιτικής, έχει οδηγήσει αναπόφευκτα στην περαιτέρω μεταμόρφωσή του. Η μεταμόρφωση αυτή αφορά την ολίσθησή του στον ιδεολογικό χώρο του νέο-συντηρητισμού, δηλαδή της νέας δεξιάς.

Θεμελιώδη προτάγματα του νεοσυντηρητισμού είναι η υπεράσπιση της ευταξίας, της πειθαρχίας και της εξουσίας, σε συνδυασμό με την νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την κυριαρχία της οικονομίας της αγοράς. Ο τυπικά νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός προς την επικυριαρχία των αγορών και την μείωση του κράτους, με τις συνεπακόλουθες συνέπειες του μονεταρισμού-ανεργία, απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων, συρρίκνωση κράτους πρόνοιας-, συμπληρώνεται με την νεοσυντηρητική αντίληψη ότι η κοινωνία νοσεί εξαιτίας της αλόγιστης επέκτασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η «αγορά» αποκτά μια ηθική βαρύτητα, αφού αποτελεί τον παράγοντα που μπορεί να προσφέρει τον κεντρικό άξονα κοινωνικής συνοχής. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά ειδικότερα, υποτίθεται ότι μπορεί να λειτουργήσει ως ο παράγοντας ενοποίησης του παγκόσμιου διεθνούς συστήματος. Η πειθαρχία, η ευταξία και ο σεβασμός στην εξουσία, στη νέα χρηματοπιστωτική εξουσία, γίνεται έτσι όρος της νεοσυντηρητικής ιδεολογίας. Ταυτόχρονα οι αμιγώς νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις για την νέα διακυβέρνηση, που κύρια ευθύνη της είναι η διατήρηση του «υγιούς χρήματος» και η καταστροφή του παρασιτικού κράτους πρόνοιας, συμπλέκονται με την νεοσυντηρητική ιδεολογία, αλλά και τον τρίτο δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας.

Η αντίληψη του «τρίτου δρόμου» αναφορικά με την διακυβέρνηση, ως παράγοντα που λειτουργεί παιδευτικά και διαπλάθει την νοοτροπία και τα προσόντα του πληθυσμού, αντίθετα από τα αιτήματα της κλασσικής σοσιαλδημοκρατίας για αναδιανομή εισοδήματος μέσω του κράτους πρόνοιας, ουσιαστικά ταυτίζεται με την νεοφιλελεύθερη, όσο και την νεοσυντηρητική.

Τι έχει συντελεστεί στο ΠΑΣΟΚ; Αρχικά η μετακίνησή του στον «τρίτο δρόμο» της σοσιαλδημοκρατίας, μετά στον νεοφιλελευθερισμό και τέλος αναπόφευκτα στον συντηρητισμό. Οι κλιμακούμενες κοινωνικές αντιδράσεις στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφήρμοσε με την συνεπικουρία των δανειστών, της ΕΕ και της ΕΚΤ, το εξαναγκάζουν να προσεταιριστεί νεοσυντηρητικές θέσεις και να αποξενωθεί πλήρως από την κοινωνία. Ως εκ τούτου, μόνο το παρακράτος και τα σώματα ασφαλείας είναι ικανά να το βοηθήσουν στον αγώνα του ενάντια στον λαό. Η ΝΔ μπορεί να στηρίξει μόνο τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, ενώ το ΛΑΟΣ, ευκαιριακά, καθότι κινείται ανάμεσα από τον νεοσυντηρητισμό και τον νεοφιλελευθερισμό.

Ενόσω όμως οι κοινωνικές αντιδράσεις θα βαίνουν κλιμακούμενες, η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα ρέπει όλο και περισσότερο σε πρακτικές που αποσκοπούν στην τήρηση της τάξης, την κοινωνική πειθάρχηση και το σεβασμό στην εξουσία. Ήδη, τα τελευταία βίαια γεγονότα κρατικής καταστολής, όσο και οι αντισυνταγματικές, αντικοινοβουλευτικές και αντιδημοκρατικές του ενέργειες, δείχνουν ότι πλέον κινείται στον κλασσικό δρόμο των καθεστώτων Bush και Thatcher και σύντομα στον δρόμο του Augusto Pinochet.

(Στη φωτογραφία ο νεοφιλελεύθερος γκουρού Φρίντμαν, με τον Πινοσέτ.)

Kritik

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση