Οι λαοί μένουν. Οι εξουσίες φεύγουν τιμημένες ή ατιμασμένες ξεχνιούνται

• Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Χριστός Ανέστη, αδέρφια. Να σηκωθεί κι η Πατρίδα από τον λάκκο που την σπρώχνουν όλα τούτα τα καλόπαιδα, οι «φίλοι» μας κι οι βοηθητικοί τους.

Έχουμε δει και χειρότερα κι επιβιώσαμε. Όλες τις φυλές της Ασίας και του Βορρά τις πολεμήσαμε. Φωτιά και σίδερο, πείνα και σκλαβιά, λιμοί και πολιορκίες, όλα τα δίφορα κέρατα του κόσμου και τις συμφορές τα νοιώσαμε στην ράχη μας. Όλοι κι όλα από δω περάσανε, σκορπίσανε, χαθήκανε, όμως εμείς εδώ είμαστε ακόμη.

Έχουμε χύσει τόσο αίμα, που αλλιώς θα ήμασταν τριακόσια εκατομμύρια σήμερα. Χίλιες φορές ταμπουρωθήκαμε σε τείχη και δερβένια. Ορμήσαμε στην δρομαία έφοδο σε σκονισμένους κάμπους, από τις Πλαταιές ως το Μαντζικέρτ, από την Κορυτσά ως τ’ ακρογιάλι της Κερύνειας.

Σκορπίσαμε στα πέρατα του κόσμου πολεμώντας, εμπορευόμενοι, σε αναζήτηση γης ή μεροκάματου. Υπάρχει άλλη μια Ελλάδα στα τέσσερα σημεία των μακρινών οριζόντων. Στο οροπέδιο του Ακράγαντα στήσαμε πελώριους ναούς από πωρόλιθο, περήφανα μνημεία ηγεμονικής δύναμης εκεί που ο κόσμος μας άγγιζε αυτό τον Φοινίκων. Χαλκιδείς και Μεσσήνιοι άποικοι, μόνο άντρες, το 720 π.Χ. έφτασαν στην Καλαβρία, έχτισαν το Ρήγιο κι έσμιξαν με ντόπιες γυναίκες. Γιατί συνήθως έτσι γινόταν. Τα πρόσωπα τους τα βρίσκεις σήμερα στους σύγχρονους Καλαβρέζους, που με περηφάνεια θα σε στείλουν στο Μουσείο τους να δεις τους θεόρατους ορειχάλκινους Πολεμιστές του Ριάτσε. Για χρόνια ήταν αίνιγμα ποιοι είναι. Ώσπου ο καθηγητής Πάολο Μορένο βρήκε σε κλασσικά κείμενα την εξήγηση. Γιατί ο ένας από τους δυο έδειχνε απειλητικά τα δόντια του. Δεν ήταν λοιπόν παρά ο Τυδέας. Κι ο άλλος ο Αμφιάραος. Δυο από τους Επτά επί Θήβας στα στενά των τις μυθικών Συμπληγάδων. Πηγαίνετε. Πέρασα τρεις ώρες μπροστά τους αμίλητος.

Ο Κεφαλλήνας Κωνσταντίνος Γεράκης ή Κονστάντζο Φαλκόνε έγινε Πρωθυπουργός κι Αντιβασιλέας του Σιαμ το 1683 με 1688. Ο Πέδρο ντι Κάντια, ο Πέτρος από το Χάνδακα (Ηράκλειο), ήταν υπασπιστής του Φρανσίσκο Πιζάρο, του κατακτητή του Περού. Κι ο Χουάν δε Φούκα, ο Ιωάννης Φωκάς από την Κεφαλλονιά, το 1592 ανακάλυψε τα στενά του Βανκούβερ. Το πανέμορφο τρικάταρτο κλίππερ, το εκπαιδευτικό του Αργεντίνικου Πολεμικού Ναυτικού, φέρει το όνομα ενός Έλληνα επαναστάτη, που αγωνίστηκε για την Ελευθερία της μακρινής αυτής χώρας. Συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι τ’ όνομα του. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν δωδεκανήσιος.

Αρβανίτες Estradiotti, αγέρωχοι ελαφροί ιππείς, πολλοί από αυτούς είχαν φύγει από την Πελοπόννησο, πολέμησαν ως μισθοφόροι από την Ιταλία ως την Ιρλανδία! Έφυγαν με τα πλοία του Αντρέα Ντόρια τον 15ο αιώνα και πήγαν στην Σικελία και την Καλαβρία μαζί με τις φαμίλιες τους, όταν οι ορδές των Τούρκων καταλάμβαναν την Νότια Ελλάδα. Ακόμη στα τριανταπέντε χωριά τους τραγουδούν «Ω ε μπούκουρα Μορέ..» («Όμορφε Μωριά δεν θα σε ξαναδώ»).

Ο Ηλίας Σπαντιδάκη ή Lewis Tikas, από τα Λουτρά Ρεθύμνου, ήταν μαζί με τον Τζων Λόζον επικεφαλής στους 13.000 απεργούς ανθρακωρύχους του Λάντλοου στην Πολιτεία του Κολοράντο. Στις 20 Απριλίου του 1914 η Εθνική Φρουρά και μπράβοι των αφεντικών χτύπησαν τον καταυλισμό των απεργών. Το όνομα του Λούη Τίκα είναι πρώτο – πρώτο στους πεσόντες.

Σήμερα ζουν ακόμη αγωνιστές της Πίνδου και του Γοργοπόταμου, Ιερολοχίτες και Ριμινίτες, μαχητές του Κοτζάκαγια και του Κιόννελη. Δίπλα σας.

Στα πιο σπουδαία ερευνητικά κέντρα της Μοριακής Βιολογίας, στον Επιταχυντή και στην NASA, στις επιχειρήσεις, στο εμπόριο, στα πέρατα του κόσμου και των Ωκεανών, Έλληνες. Ωραίοι. Δημιουργικοί. Δαιμόνιοι.

Υπάρχουν οι γονείς κι οι παππούδες μας. Αυτοί που έχτισαν τα σπίτια που μεγαλώσαμε. Αυτοί που υπερασπίστηκαν την γη μας απ’ όλους τους εχθρούς.

Πήγαμε παντού. Στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη, στο Βανκούβερ και το Βερολίνο, νέοι Έλληνες κι Ελληνίδες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, έμποροι κι επιχειρηματίες δημιουργούν, στο γόνιμο έδαφος της ευνομίας και της αξιοκρατίας. Είμαστε παντού. Θα είμαστε και στα πεδία του μέλλοντος. Θα υψώσουμε τα σύμβολα μας και σ’ άλλα οροπέδια και σ’ άλλες κορυφές. Ακολουθούμε κι εμείς τον κύκλο της ζωής, γέννηση, ακμή, παρακμή και θάνατος. Τώρα πεθαίνει πάλι ο κακός μας εαυτός και θ’ αναγεννηθούμε με τις αρχαίες μας αρετές. Κουράγιο θέλει ο Λαός μας. Την περηφάνια του όρθια. Κι ηγεσία που να είναι κι αυτή όρθια. Έρχεται. Θετικό λόγο και σχέδιο. Που ν’ ακουμπά γερά στο παρελθόν για να βρει τον δρόμο για το μέλλον. Υγεία κι Ελευθερία, αδέρφια.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση